Τα μεγάλα οπίσθια της Serena Williams με βοήθησαν σήμερα να αισθανθώ υπερήφανη και για τα δικά μου

Διάβασε ακόμη: Η Carola Rackete είναι το αληθινό woman power

Είναι ο αντίκτυπος της κοινωνίας μας αυτός όμως. Το έχουμε ξαναδιαβάσει το σενάριο (εδώ ή Laetitia Casta -topmodel στα ’90s- επειδή δεν ήθελε να επεξεργάζονται τις φωτογραφίες της στο Photoshop, δεχόταν διαρκώς αρνητικά σχόλια για τα κιλά και ακόμα και για τα δόντια της), πόσο μάλλον τώρα που εθελοντικά επιλέγουμε να προβάλλουμε τον εαυτό μας μέσα από μια φωτογραφία ή ένα βίντεο. Ζούμε στην εποχή της εικόνας και για πολλά χρόνια (κάτι που ισχύει και για τη σημερινή εποχή), η γυναικεία ομορφιά υπαγόταν σε συγκεκριμένα στάνταρντς.

Ξέρω, τα έχεις ακούσει και διαβάσει αυτά ξανά και ξανά, αλλά προτιμώ να επαναλαμβάνομαι και να θεωρούνται τα λόγια μου «κλισέ», μέχρι να έρθει η αλλαγή. Η πραγματική αλλαγή. Αυτή που για τον κόσμο, η εικόνα μιας “full figured” γυναίκας (αρνούμαι να χρησιμοποιήσω τον όρο “plus-size” -τον θεωρώ σχεδόν υποτιμητικό) θεωρείται μια φυσιολογική εικόνα. Θα σταματήσω να επαναλαμβάνομαι όταν η φωτογραφία μιας μαύρης τρανς γυναίκας με αναπηρία σε εξώφυλλο περιοδικού, είναι νέα αδιάφορα. Ότι η εικόνα μιας γυμνής αθλήτριας με μεγάλα οπίσθια είναι μία που δεν μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα, αλλά πραγματικό θαυμασμό και όχι γιατί είχε το θάρρος να αποκαλύψει τα όχι και τόσο καλοσχηματισμένα (για τα δεδομένα της σύγχρονης κοινωνίας), ανεβασμένα στον Θεό, μικροσκοπικά οπίσθιά της, αλλά γιατί είναι μια εικόνα την οποία θαυμάζουμε για την ομορφιά της

Δες ακόμα: Eκλογές 2019: Μια καθόλου γυναικεία υπόθεση

Έχω κουραστεί να ακούω πόσο θαρραλέο θεωρείται το γεγονός, όταν μια γυναίκα σαν τη Serena Williams η οποία έβγαλε σε “full frontal” τα όμορφα (κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον) οπίσθια πόσο τολμηρή ήταν αυτή της η κίνηση. Έχω κουραστεί ν’ ακούω πόσο τολμηρή είμαι και εγώ όταν με τα δικά μου μεγάλα οπίσθια επιλέγω να φορέσω ένα μίνι φόρεμα ή ένα «καυτό» σορτς. Έχω κουραστεί να ακούω τα συγκαταβατικά, άβολα σχόλια του τύπου «έλα μωρέ, μια χαρά είσαι», όταν μιλάω περήφανα για τη μεγάλη μου περιφέρεια. Και όλα αυτά τα συναισθήματα μου ξυπνάνε κάθε φορά όταν διαβάζω για “plus-size” γυναίκες που φωτογραφίζονται γυμνές ή χωρίς Photoshop και θεωρούνται «ριζοσπαστικά» νέα.

Ακόμη: 7 τρόποι να είσαι γυναίκα, σύμφωνα με το Hollywood

Δε θεωρώ ότι δεν θα έπρεπε να γίνεται αυτό. Αντιθέτως, θα έπρεπε να συμβαίνει συχνότερα. Όπως σου είπα πρέπει να γινόμαστε κλισέ και να επαναλαμβανόμαστε ξανά και ξανά μέχρι να υπάρξει πραγματική αλλαγή. Μέχρι να είμαστε πραγματικά εντάξει στην όψη μιας γυμνής γυναίκας, αδύνατης ή πιο ζουμερής, χωρίς τελικά να χαρακτηριστεί «προκλητική» ή «θαρραλέα», αντίστοιχα. Μια γυναίκα είναι ελεύθερη να παρουσιάσει το σώμα της όπως εκείνη επιθυμεί και αυτή της η επιθυμία δεν θα έπρεπε να κρίνεται (ειδικά όταν οι άνδρες δεν γίνονται τόσο εύκολα στόχος για το σώμα τους).

Γι’ αυτό και εμπνέομαι από τις φωτογραφίες αλλά και τις δηλώσεις της ταλαντούχας τενίστριας, τις οποίες πιστεύω ότι πρέπει να διαβάζουμε ξανά και ξανά, μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο ώστε να είμαστε ΟΚ με τη διαφορετικότητα στο γυναικείο σώμα. Να είμαστε ΟΚ με το γεγονός ότι μια γυναίκα έχει ευαισθησίες, ειδικά όταν ζούμε σε μια κοινωνία που το να τις εκφράζει, θεωρείται αδυναμία.

«Μου έχουν προσάψει όποιον χαρακτηρισμό θέλεις. Με έχουν ντροπιάσει για το μέγεθος του σώματός μου. Έχω πληρωθεί λιγότερα χρήματα απ’ αυτά που μου άξιζαν λόγω του φύλου μου. Έχω φάει πέναλτι σε αγώνα τελικoύ επειδή εξέφρασα τη γνώμη μου ή επειδή φώναξα δυνατά. Και αυτά είναι μόλις τα πράγματα που μου έχουν συμβεί δημόσια. Με λίγα λόγια, ποτέ δε μου έχουν έρθει εύκολα τα πράγματα. Αλλά μετά σκέφτομαι το επόμενο κορίτσι που θα έρθει μετά από εμένα και που θα μου μοιάζει, με κάνει να ελπίζω ότι ίσως, ίσως μπορεί, η φωνή μου να τη βοηθήσει»

Γι’ αυτό και πρέπει να γινόμαστε κλισέ. Να επαναλαμβανόμαστε και να λέμε τα ίδια πράγματα διαρκώς. Να εκφράζουμε την άποψή μας εκεί που πρέπει και στους ανθρώπους που πρέπει. Να κλαίμε στη δουλειά, αν αυτό είναι κάτι που μας βγαίνει να κάνουμε τη δεδομένη στιγμή και να δείχνουμε ότι είμαστε άνθρωποι, ή καλύτερα, γυναίκες με ευαισθησίες. Το ξέρω, είναι τρομερά κλισέ όλα αυτά που σου γράφω, αλλά σαν γυναίκα με μεγάλα οπίσθια, με πολλές ανασφάλειες και ατέλειες που με πολύ κόπο προσπαθώ να αποδεχτώ, η Serena και η κάθε Serena Williams με κάνει να αισθάνομαι λίγο καλύτερα. Όσο κι αν θα ήθελα να ζω σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει το Face Tune ή που δεν χρησιμοποιείται το Photoshop με σκοπό να αλλάξει την όψη μιας γυναίκας (και άνδρα) «προς το καλύτερο», προτιμώ να ζω σε μία, που γυναίκες σαν την Serena Williams έχουν «φωνή», φωτογραφίζονται γυμνές και καταφέρνουν τελικά να κάνουν ένα απλό κορίτσι από τα Καρδάμυλα της Χίου ν’ αγαπήσει το σώμα της λίγο παραπάνω. Όπως δηλώνει και η Serena, δε θα εγκαταλείψουμε ποτέ τις προσπάθειές μας, μέχρι να υπάρξει αλλαγή.

«Τελικά, η κόρη μου είναι ο λόγος που χρησιμοποιώ τη φωνή μου, ο λόγος που σήκωσα τη ρακέτα μου ξανά. Η αγάπη δίνει ζωή και μια νέα προοπτική στους ανθρώπους. Δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε όταν κάποιος μας προσφέρει μια νέα πρόκληση. Η ζωή είναι να σηκώνεσαι όταν πέφτεις να και ανασκουμπώνεσαι και λες στον εαυτό σου; ‘Είναι αυτό το καλύτερο που μπορώ να προσφέρω;’». Θα κλείσω με τα λόγια της Serena Williams και θα σε αφήσω να τα ερμηνεύσεις με όποιον τρόπο επιθυμείς εσύ, ελπίζοντας να σε εμπνεύσουν όσο και εμένα.

Κεντρική φωτογραφία: /www.instagram.com/harpersbazaarus/