Τα σκυλιά μου με βοήθησαν να ξεπεράσω τη φοβία μου με τα ζώα και να αγαπάω περισσότερο
- 26 ΑΥΓ 2020
19 Νοεμβρίου 2016. Η μέρα που συνάντησα τη Μέλια για πρώτη φορά. Έξω από την εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου στα Πατήσια. Είχαμε αποφασίσει με τις αδερφές μου να αποκτήσουμε σκύλο και ήταν σίγουρα μία πολύ ξαφνική απόφαση. Ήμουν 29 χρονών και είχα τεράστια φοβία με τους σκύλους. Και με τις γάτες. Και με τα περισσότερα ζώα γενικά.
Δεν ήμουν μία διαφορετική περίπτωση από αυτή που ακούς συνήθως. Είχα τραυματική εμπειρία από παιδί με τα σκυλιά και οι γονείς μου δεν με είχαν βοηθήσει να εξοικειωθώ ιδιαίτερα. Είχε και η μαμά μου την ίδια φοβία. Όποτε πήγαινα σε σπίτια φίλων, ζητούσα ευγενικά να μεταφέρουν το κατοικίδιό τους σε άλλο δωμάτιο, γιατί έτρεμα μην με ακουμπήσει έστω και κατά λάθος. Αυτή ήμουν. Μέχρι τις 19 Νοεμβρίου του 2016.
Η αλήθεια είναι ότι η Μέλια είναι από αυτά τα πανέμορφα κουτάβια που σε βοηθούν να νιώσεις καλύτερα, αν και το πρώτο διάστημα, ένιωθα σαν τον Chandler που τα φοβόταν (σταυρώστε με, εντάξει;). Μου πήρε αρκετό καιρό να συνηθίσω την παρουσία της, αλλά ήξερα ότι την ήθελα στη ζωή μου. Τα πρώτα εμβόλια, η αποπαρασίτωση, η πάνα στο σπίτι, οι βόλτες, οι συναναστροφές με άλλα σκυλιά. Σαν να έχεις μωρό. Χωρίς το σαν.
Την ονόμασα Μέλια γιατί αγαπούσα από πάντα αυτό το όνομα. Από τότε που διάβασα το «Καπλάνι της Βιτρίνας» της Άλκης Ζέη. Η Μέλια, το Μελάκι, ο Μελίανδρος, το μικρό «τσόκαρο», η βασίλισσά μας. Αληθινή βασίλισσα. Δεν συμπάθησε ποτέ τα πολλά χάδια, βαριέται γρήγορα τα άλλα σκυλιά και κοιμάται μόνο πάνω σε μαλακές κουβερτούλες. Έχει φάει κρέπες, cheesecake, ταψί με γεμιστά και ό,τι άλλο δεν προλάβαμε να μαζέψουμε πριν το εντοπίσει. Αναστενάζει συχνά και έχει ήδη καταλάβει τη ματαιότητα της ύπαρξης. Για να επανορθώσω, επέστρεψα σε όλα τα σπίτια φίλων με τα σκυλιά που απέφευγα και έχω συρθεί μαζί τους στο πάτωμα. Το ίδιο κάνω και με τα αδέσποτα στα πεζοδρόμια. Δεν φταίω εγώ. Η Μέλια με έκανε έτσι.
Είπαμε δεν θα πάρουμε δεύτερο σκύλο. Ίσως όταν μεγαλώσει λίγο το πρώτο. Και συνέβη ό,τι και με τα παιδιά. Αν δεν προσέξεις, το δεύτερο μπορεί να εμφανιστεί μετά από έναν χρόνο. Έτσι και έγινε. Ήρθε η Μουλάν. Παρατημένη στην πλατεία του χωριού μας, μόλις 15 ημερών. Σκέτο αγρίμι. Γρύλιζε για καιρό κάτω από τραπέζια και δεν θέλει ακόμα να την πιάνεις από την πλάτη. Αλλήθωρη, μουστακαλού και με ελαφρώς αργή ανάπτυξη (έτσι λέμε μεταξύ μας για να έχουμε επιπλέον λόγους να την κακομάθουμε). Η παρουσία ενός νέου ανθρώπου την τρομάζει και γαβγίζει λες και απειλείται. Οι ειδικοί τη λένε φοβική, εμείς λίγο αργή στο μυαλό. Και της δίνουμε ένα ακόμα treat.
Τα παιδιά και τα σκυλιά όπως τα μάθεις
Πολλοί γελούν όταν σε ακούνε να αναφέρεσαι στον σκύλο σου ως το παιδί σου. Τους καταλαβαίνω. Κι εγώ έτσι έκανα. Αλλά είναι παιδιά. Εξαρτώνται από εσένα για να φάνε, να πάνε βόλτα, να γίνουν κοινωνικά ή όχι, να νιώθουν σημαντικά και ασφαλή. Ναι, τα έχω μάθει να είναι σαν εμένα. Να θέλουν παρέα, όπως είχα εγώ πάντα τα αδέρφια μου, να ξαπλώνουμε αγκαλιά και να χαϊδευόμαστε, να φιλιόμαστε στο στόμα (περίεργα πράγματα κάνω με τα αδέρφια μου) και να λείπουμε πολύ ο ένας στον άλλο. Όταν συναντάς άλλους σκυλογονείς, πρέπει να κρατάς την ψυχραιμία σου όταν ακούς ότι εκείνοι δεν εμβολιάζουν ετησίως το δικό τους παιδί ή όταν σου κάνουν παρατήρηση επειδή αφήνεις το δικό σου να κοιμάται μαζί σου. Σαν συνάντηση με τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων. Και νιώθεις ενοχές όταν μέσα σου ξεχωρίζεις κάποιο περισσότερο από το άλλο.
Η καθημερινότητα χωρίς τα σκυλιά μου
Τον τελευταίο χρόνο έχω μετακομίσει και δεν μένω μαζί με τα 3 παιδιά μου (έχω και γάτο αλλά θα κάνω μνεία άλλη φορά). Μένουν με τις αδερφές μου κοντά στο βουνό και περνούν σίγουρα καλύτερα από το να ήταν σε ένα μικρότερο σπίτι στο κέντρο. Παρόλα αυτά, φερόμαστε σαν να είναι παιδιά χωρισμένων γονιών.
- «Πότε θα μου τα φέρεις; Θα με ζητάνε σίγουρα».
- «Κλέλια μου, σε έχουν ξεχάσει. Κλαίνε λίγο όταν φεύγεις, αλλά μετά είναι σαν να μην υπήρξες ποτέ».
- «Τι εννοείς κλαίνε;; (κλαίω κι εγώ)»
Όταν τα φιλοξενώ, τους παίρνω σουβλάκια και δωράκια και τα πηγαίνω βόλτες στον Λυκαβηττό για να συνδέσουν το δικό μου σπίτι με την απόλυτη ευτυχία. Νομίζω τα καταφέρνω. Όταν δουλεύω, η Μέλια πηγαίνει και κοιμάται στα πόδια του Παναγιώτη, πάντα με κουβερτούλα, και νιώθει ότι είναι και εδώ το σπίτι της. Και αυτό μου φτάνει.
Ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου
Αν ρωτάς εμένα, είναι σαν άνθρωπος. Σαν παιδί, σαν φίλος, σαν αδερφός. Κάθε σκύλος έχει τη δική του προσωπικότητα και εκδηλώνεται διαφορετικά. Η μεγάλη μου είναι σνομπ, αλλά μου γλείφει τα δάκρυα κάθε φορά που βλέπω Hachico. Η μικρή ξαπλώνει στο πρόσωπό μου γιατί τρέμει μήπως την εγκαταλείψω, όπως έκαναν άλλοι όταν ήταν 15 ημερών. Αντιδρούν διαφορετικά στο μάλωμα, αλλά χαίρονται το ίδιο έξαλλα όταν με βλέπουν. Έμαθα να κάνω υπομονή, να μην φωνάζω εύκολα και να σκέφτομαι «Τι θα έκανες αν ήταν παιδιά; Κάνε κι εδώ το ίδιο».
Σήμερα είναι 4 και 3 χρονών. Πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια; Έχω κάνει συμφωνία μαζί τους να ζήσουν μέχρι τα 20 και αν δεν κρατήσουν τον λόγο τους, θα τις βρω στην Κόλαση και θα τις κυνηγάω να τις κάνω μπάνιο. Δεν είσαι ποτέ έτοιμος για καμία απώλεια, αλλά ο σκύλος σου δεν είναι απλώς μία απώλεια. Είναι κάτι σαν προέκταση του εαυτού σου. Σαν φίλος που δεν μιλάει ακριβώς αλλά σε κοιτάζει με τα υγρά του μάτια και σε νιώθει.
Έπαψα να φοβάμαι τα ζώα, αλλά τρέμω για τη μέρα που θα χρειαστεί να τα αποχαιρετήσω.
