Τέσσερις μέρες χωρίς social media. Τόσο άντεξα

“Μάνο καλησπέρα. Πώς θα σου φαινόταν η ιδέα να κάνω αποχή τρεις εβδομάδες από τα social media και μετά να γράψω την εμπειρία μου;”

Φυσικά και κόντευε να πνιγεί με το σάλιο του όταν το διάβασε και σκέφτηκε πως “αν η Χάγια κάνει αποτοξίνωση από τα social εγώ θα γίνω μοναχός σαολίν”, ωστόσο μου απάντησε με ένα λιτό και απέριττο: “Ναι. Καλή ιδέα”.

Ήταν εκείνο το video που έφταιγε για όλα και μου το είχε στείλει ο ένας εκ των δύο κολλητών μου, τον οποίο τον βλέπω μία μέρα την εβδομάδα και τις υπόλοιπες έξι του μιλάω στο face time και στο gtalk. 

Alright!

Cool!

Bye!

Ε λοιπόν από τη στιγμή που  το είδα συνειδητοποίησα πως η επαφή μου με τους ανθρώπους, ακόμα και τους πιο κοντινούς μου (τους αμέτρητους…δύο….κολλητούς μου και ένα μάτσο καλούς φίλους ή wannabe φίλους) γινόταν μέσα από μία οθόνη. Αυτή του iPad. Του μίνι. (Ιδανικό μέγεθος – χωράει και στο μικρό βραδινό τσαντάκι). Συνειδητοποίησα πως ακόμα και με τις αδερφές μου προτιμούσα να επικοινωνώ μέσω messenger στο facebook για να τις καλέσω κάπου που θα έπαιζα μουσική ή θα δίδασκα yoga, ενώ θυμήθηκα την ατάκα που είχα πει στον πατέρα μου: “Όσο με βλέπεις να ανεβάζω φωτογραφίες στο instagram και να σου κάνω like στα post σου στο facebook, σημαίνει ότι είμαι καλά”. Και επειδή εντάξει, εδώ τα λέμε όλα, θα σας πω πως πολλές φορές ξύπναγα τη νύχτα, τσέκαρα το instagram (ώστε να δω τι κάνουν οι εκτός Ελλάδας άνθρωποι που ακολουθώ) και μετά ξανακοιμόμουν. Ή ναι, είχε τύχει να κουνηθώ στον ύπνο μου και να πεταχτώ από το κρεβάτι λέγοντας “Σεισμός. Τσέκαρε το twitter τώρα”. Η κατάστασή μου είχε φτάσει στο απροχώρητο. Και ο Aziz μου  το έτριψε στη μούρη.

Ευτυχώς που δεν ήμουν και single.Αποφάσισα πως ο καλύτερος τρόπος για να απασχολώ τα δάχτυλά μου ήταν να κρατώ ημερολόγιο, ώστε να καταγράφω εκεί τα στάτους μου – συγνώμη, τις σκέψεις μου ήθελα να πω.

Εδώ θα διαβάσεις όλα όσα έζησα και σκέφτηκα αυτές τις 4 (τέσσερα, four, vier, quatro) μέρες.

Η 1η μέρα

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Ξύπνησα την πρώτη μέρα της σοσιαλομιντιακής μου αποτοξίνωσης και δεδομένου ότι μέχρι τότε μαζί με το καλημέρα και το κουάκερ με γάλα αμυγδάλου τσέκαρα fb και instagram σκέφτηκα ότι τρεις εβδομάδες χωρίς αυτά είναι πολλές. Και να φανταστείς είχαν περάσει μόλις μερικές ώρες από την απόφασή μου.

Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι έκανε μεγάλη βλακεία και ότι το θα πήγαινα στη δουλειά και θα έλεγα στον Μάνο να τις κάνουμε λιγότερες τις ημέρες. “Α πα πα δεν γίνεται. Έχω θέματα να κάνω με ανθρώπους, που θα τους έβρισκα μέσα από το fb”, θα του έλεγα. 

Ντύθηκα γρήγορα και πήγα να πάρω το τραμ. Χωρίς να το καταλάβω, έφτασα στο μετρό του Νέου Κόσμου και εκεί με έπιασε μίνι τρόμος, καθώς συνειδητοποίησα πως σε λίγο θα έφτανα στο Σύνταγμα και στο Σύνταγμα πάντα έκανα ένα μίνι τσεκάρισμα στο instagram για να δω τις 5 νέες φωτογραφίες που θα είχαν ποσταριστει (λογικό αφού θα είχα το είχα τσεκάρει μόλις μισή ώρα πριν). 

Και σαν να μην έφτανε αυτό, μου ερχόντουσαν και διάφορες εξυπνάδες στο μυαλό καθώς περπατούσα και ένιωθα μία πίεση που δεν μπορούσα να τις “δώσω” στο Twitter να κάνω το κομμάτι μου.

Στο γραφείο τα κορίτσια μου είπαν πως πρέπει να κάνω κάποια δήλωση στο Facebook, ώστε να μην ανησυχήσουν οι 5000 “φίλοι”. Οι ποιοι;

Οι ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα κυλούσαν. Αισθανόμουν σαν την Άννα Βίσση όταν τραγουδούσε το κλίμα τροπικό μου κλίμα. Τρέλα. Μία ένιωθα καλά που αυτή η ανάγκη του να μοιράζεσαι έπαυε να ισχύει  και από την άλλη έπεφτα στα πατώματα γιατί δεν ήθελα να φαίνεται ότι μένω πίσω στα πράγματα. “Μα τώρα βγήκε να βγάλει νέο video η Λίλυ η Άλεν; Τώρα που δεν μπορώ να το ποστάρω;”.Σκέψου που είχα φτάσει. Ξέρεις όμως κάτι; Δεν είναι δύσκολο να εθιστείς στα social. Ο φίλος μου, ο Θέμης (φίλος πραγματικός – από αυτούς που τους βλέπεις και live και έχετε καθίσει δίπλα δίπλα στον καναπέ) μου είπε πως καταλαβαίνει πως είναι να αναζητάς τα like και να κάνεις scroll down τη σελίδα στο fb για να βρεις αυτό το κάτι το γαμάτο. “Είναι όπως τα ναρκωτικά. Τα παίρνεις και περιμένεις να είναι όπως την πρώτη φορά”.

Κοιμήθηκα από τις 10.30 το βράδυ.

Η 2η μέρα

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Μα αυτό είναι καταπληκτικό! Παρατήρησα πως δουλεύω περισσότερο και πως οι οχτώ ώρες μου φτάνουν τελικά για να γράψω τα θέματα μου για την ίδια μέρα, την επόμενη, αλλά και να κλείσω τηλεφωνικά (το τονίζω: ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΑ) συνεντεύξεις για θέματα της επόμενης εβδομάδας. Θρίαμβος.

Για να μην το παίζω όμως και κουλαρία εκεί που έδινα μπράβο στον εαυτό μου, που ήμουν πιο παραγωγική, ταυτόχρονα του έκανα και πατ-πατ συμπόνιας στην πλάτη που δεν μπορούσα να μοιραστώ αυτή μου τη χαρά στο Facebook.

Κοιμήθηκα από τις 11.30 το βράδυ.

Η 3η μέρα

Ξέρεις τι είναι να έρχεται το αγαπημένο σου συγκρότημα στην Αθήνα και εσύ να μην μπορείς να τους βγάλεις μία φωτογραφία και να την ποστάρεις στα social; Θα σου πω εγώ. Δράμα είναι.

Μα να έχω πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα στο Aν, να έχω τον Brooks από τους Growlers μέσα στη μούρη μου, η φωτογραφική του iPad να έχει πάρει φωτιά και εγώ να είμαι log out από τους λογαριασμούς μου; Τι το ‘θελα η γυναίκα αυτό το challenge;

Ωστόσο, για να μην με περάσετε και drama queen, είχα και τις καλές μου στιγμές. Οι φίλοι μου είπαν μπράβο που τρίτη μέρα off και εγώ αντέχω ακόμα. Σκέψου δηλαδή τι πρόβλημα είχα, για να το θεωρούν και κατόρθωμα.Δεν θα θυμάμαι τι ώρα κοιμήθηκα. Αφήστε με.

Η 4η μέρα

Βαρέθηκα.

Επικίνδυνα τα πράγματα. Είναι σαββατοκύριακο – άρα δεν έχω δουλειά – άρα έχω ελεύθερο χρόνο μόνο. Είμαι μόνη μου – άρα δεν έχω κάποιον να με σταματήσει από το να μπω – άρα ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.

Το πρώτο κακό έγινε. Έδωσα τους κωδικούς μου στον Γιάννη και του ζήτησα να μπει και να δεις στο facebook τα μηνύματά σου. Ευτυχώς που το έκανε γιατί έτσι μου υπενθύμισε πως η μία μου αδερφή είχε γενέθλια. Την πήρα τηλέφωνο. ΤΗΛΕΦΩΝΟ.

Το να μην μπαίνω στα social είναι πίεση για μένα. Λύγισα. Μπήκα.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο τράβα και παράτα μας.