Θα μπορέσουμε να ακούσουμε ξανά Παντελίδη;
- 27 ΦΕΒ 2016
Την ημέρα που έγινε η κηδεία του Παντελή Παντελίδη, δηλαδή το περασμένο Σάββατο, αφού είχα αρχίσει πραγματικά να στεναχωριέμαι πολύ με την τηλεόραση ανοιχτή στο Ε!, αποφάσισα να βγω προς τα έξω. Καφέ στο Κουκάκι και το βράδυ κέντρο, σε μαγαζί που παίζει από νωρίς ελληνικά (διαφήμιση δεν κάνουμε, αλλά ξέρεις για ποιο μιλάμε).
Ενώ το κέφι έχει ανάψει, λοιπόν, ξαφνικά ακούγεται από τα ηχεία το “λιώμα σε γκρεμό” που ως γνωστόν τραγουδούσε ο Παντελής Παντελίδης. Τα φώτα είχαν ανάψει και όλοι τραγουδούσαν, σαφώς με τη σκέψη στα όσα είχαν συμβεί. Ο αργός ρυθμός του τραγουδιού, έκανε τα πράγματα λίγο πιο εύκολα.
Περνάει το κομμάτι, συνεχίζεται η βραδιά, τσουγκρίζονται τα ποτήρια και ξάφνου παίζει το “δεν ταιριάζετε σου λέω” που πριν μερικές εβδομάδες δεν υπήρχε περίπτωση να μην ξεσηκώσει τον κόσμο. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω ελάχιστα χέρια ψηλά. Λογικότατο. Δε μπορείς να προσπεράσεις τόσο εύκολα ότι η φωνή που ακούγεται και άλλοτε μπορεί να σε έκανε να ανέβεις σε τραπέζι, είναι ενός ανθρώπου που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή σε ηλικία 32 χρονών.
“Εντάξει είναι λίγο περίεργο” μου λέει η φίλη μου, χωρίς να της πω τίποτα από όσα σκέφτομαι. Συμφώνησα και απλά μετρούσα αντίστροφα για να μπει το επόμενο κομμάτι. Συνολικά σε δύο ώρες παραμονής, πρέπει να έπαιξαν περίπου 15 τραγούδια του Παντελή Παντελίδη. “Το παράκανε” είπε κάποιος, “έλεος” είπα εγώ.
Λίγες μέρες μετά, σε άλλη συζήτηση που είχα με τη Δέσποινα σχετικά με το θέμα, μου είπε τα ίδια: όταν ακούει Παντελίδη στο ραδιόφωνο νιώθει κάπως περίεργα. Έτσι νιώθω και εγώ. Κάτι δεν κολλάει.
Aλλά τι; Γιατί χορεύουμε τραγούδια άλλων δημιουργών που έχουν φύγει από τη ζωή, αλλά τα δικά του μας ξενίζουν; Μήπως απλά φταίει το ότι τα πράγματα είναι πολύ νωπά;
Σίγουρα παίζει ρόλο το πόσο πρόσφατος είναι ο τραγικός θάνατος του. Αλλά, δεν είναι μόνο αυτό. Ο Παντελίδης δεν ήταν μόνο τα τραγούδια του. Συμβόλιζε το παιδί της διπλανής πόρτας που τα καταφέρνει κόντρα στο σύστημα να ανελιχθεί και να έχει επιτυχία. Είχε μια απίστευτη σχέση με τον κόσμο που είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις και να κατανοήσεις. Δε θα ξεχάσω ποτέ, ένα βράδυ που είχα βρεθεί σε ένα ελληνικό μαγαζί στη Γλυφάδα. Ήταν πριν περίπου 3 χρόνια και ο Παντελίδης είχε μόλις κυκλοφορήσει τις πρώτες του μεγάλες επιτυχίες. Ο dj έβαζε τα κομμάτια του το ένα μετά το άλλο και ο κόσμος κάλυπτε τη μουσική με τις φωνές του. Ήξεραν όλους τους στίχους απ’ έξω, κουπλέ, ρεφρέν. Και όχι μόνο τους ήξεραν αλλά τους τραγούδαγαν με το χέρι ψηλά.
Αυτό δε νομίζω ότι πρόκειται να ξανασυμβεί. Δε θα νιώσει ποτέ κανείς όπως ένιωθε ακούγοντας Παντελίδη πριν σκοτωθεί στο τροχαίο της Πέμπτης 18 Φεβρουαρίου 2016. Γιατί πολύ απλά, το τέλος του ήταν στενάχωρο και όπως όλα του έτσι και αυτό θα το πάρει προσωπικά ο κόσμος που τον αγάπησε.
Διαβάζω ότι 200 κομμάτια του, ακυκλοφόρητα, βρέθηκαν στο κινητό που είχε μαζί του στο αυτοκίνητο του δυστυχήματος. Τα έχει η οικογένεια του. Φήμες ήθελαν τον Αντώνη Ρέμο να τα ερμηνεύει, ο ίδιος διαψεύδει. Όπως και να’ χει, δεν αμφιβάλλω ότι στο μέλλον θα αξιοποιηθούν. Αυτά, μπορεί να τα χορέψουμε γιατί δεν μας τα σύστησε εκείνος. Τα άλλα, θα μείνουν στο χρονοντούλαπο μας ως όμορφες νότες ενός ανθρώπου που έφυγε νωρίς.
