Μέρα 1η: “Θα πατάξουμε τη βαρεμάρα!”

γεια σου. Μισό λεπτό να συστηθώ. Νίκη Χάγια εδώ. Της γνωστής οικογενείας Χάγια, η οποία ξεκίνησε από την Ίμβρο, πήγε Σαμοθράκη, μετά κάποιοι έφθασαν Θεσσαλονίκη και άλλοι Αθήνα, παντρεύτηκαν, γέννησαν παιδιά, μετά και άλλα παιδιά και κάποια στιγμή, το Σεπτέμβριο του 1981 και ενώ το σόι είχε μπουκώσει από τα πολλά αγόρια, γεννήθηκα εγώ. Το πρώτο κορίτσι της οικογένειας. Η Νίκη Χάγια. Βασικά το βαφτιστικό μου είναι Ελπινίκη, αλλά αμέσως μετά τη βάφτιση, η αδερφή της μαμάς μου έθεσε το άβολο και συγχρόνως κρίσιμο ερώτημα “και τώρα πώς θα το λέμε το παιδί;”, για να πάρει την απάντηση από τη γιαγιά Μαρίτσα “Μα Ελπινίκη δεν το βγάλαμε;” και τελικά να καταλήξουν να με φωνάζουν οι μισοί Πένυ (κατά τη θεία) και οι άλλοι μισοί Νίκη (για να μην μπερδεύεται η προγιαγιά Ελπινική, η οποία τα είχε χαμένα).

 

Όπως καταλαβαίνεις αγαπητό μου ημερολόγιο, από πάρα πολύ μικρή ηλικία στη ζωή μου υπάρχει δράση, όπως λένε και στα αθλητικά τα sites. Πέρα από αυτή τη χαριτωμένη διαμάχη γύρω από το όνομά μου, έχω ζήσει έξι μετακομίσεις, μία απόλυση, τρεις παραιτήσεις, τέσσερις χωρισμούς, μια ολιγόμηνη αλλαγή καριέρας, σταμάτησα να τρώω κρέας, ξεκίνησα να τρέχω, έκανα εκπαίδευση στη yoga, έβαψα τα μαλλιά μου φούξια και γαλάζια, μετά ροζ, μετά πορτοκαλί και τώρα πια τα έχω φυσικά. Δεν είμαι στα καλά μου όχι.

Βασικά είμαι στα καλά μου, αλλά δεν μπορώ να νιώθω ότι λιμνάζω. Θέλω να γίνονται πράγματα, μια μίνι φασούλα, ένα κάτι, και η αλήθεια είναι πως αυτή την περίοδο νιώθω λιγάκι σα να έχω παράκατσει στα αυγά μου. Συνοψίζοντας όλα όσα νιώθω σε μία λέξη αυτή είναι η εξής: Βαρεμάρα.

 

Κάθε μέρα κάνω τα ίδια και τα ίδια. Σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι. Μπορώ να σου πω ότι η μεγαλύτερη μου απόλαυση μέσα την ημέρα είναι να τρώω κουλούρια στη δουλειά (έρχονται κάθε πρωί και μου στρογγυλοκάθονται πάνω στο τραπέζι του ορόφου – δεν φταίω εγώ).

Σήμερα, πάνω που πίστευα ότι είναι μία ακόμα τέτοια μέρα, ένα λαμπιόνι άναψε μέσα μου και ξάφνου είπα: θα πάτάξω τη σπαρίλα.

 

Λίγο πριν τη λήξη του 2015 θα κάνω την ανατροπή. Γιορτινές μέρες έχουμε, γιατί να μη δώσω μία νότα χαράς στο γραφείο; Και τι καλύτερο και πιο ευκολοφόρετο από έναν κόκκινο σκούφο (αυτόν είχα εύκαιρο εντάξει;) και πόζες δίπλα στη συντακτική ομάδα του LadyLike που εργάζεται σκληρά τη στιγμή που η διευθύντρια σύνταξης έχει όρεξη για τα πάντα εκτός από το να εργάζεται σκληρά. Ουπς!

 

Και επειδή Άγιος Βασίλης μπορεί να μην υπάρχει, αλλά υπάρχει η δυνατότητα για κάποιες μέρες να οδηγώ το Nissan Juke (τα καλά του επαγγέλματος) είπα όπως άλλοι σχεδιάζουν online τα αθλητικά τους παπούτσια, εγώ θα δημιουργήσω το δικό μου Juke ή για να το πω πιο profe “θα το εξατομικεύσω” . 

 

Βεβαίως! Γιατί το μικρό crossover της πόλης μπορεί να προσαρμοστεί στα γούστα κάθε οδηγού. Τι χρώμα το θέλεις; Τι χρωματικές πινελιές μπορείς να βάλεις στις λεπτομέρειες του (για παράδειγμα στα χερούλια ή στο roof spoiler ή στα εσωτερικά των μπροστινών φώτων ή στους καθρέφτες); Τι τσαχπινιές μπορείς να κάνεις στο εσωτερικό του; 

 

Αχ ήδη έχω αρχίσει και με ονειρεύομαι να το οδηγώ και να κάνω τους δρόμους της Αθήνας να αναστενάζουν. Είμαι σίγουρη ότι αυτές οι γιορτές θα είναι καλύτερες και από τότε που ήμουν raver και άκουγα Paul Oakenfold σε πρωτοχρονιάτικο πάρτι ή τότε που νόμιζα ότι μπορώ να πετάξω και να φτάσω το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στην απέναντι πολυκατοικία. Θα κάνω τσάρκες, θα φορτώσω μέσα τo LadyLike, μέχρι και lip sync θα κάνω ή μήπως και μία συνέντευξη;

Θα σε κρατώ ενήμερο αγαπητό μου ημερολόγιο. Να είσαι σίγουρο.

Προσωπική μου φωτογράφος (αμέ): Gertrude Gary Milk