Τι μου έμαθε ο θάνατος του σκύλου μου
- 6 ΜΑΙ 2016
Μία εβδομάδα και μία μέρα. Τα μάτια μου άνοιξαν και πάλι αμέσως. Λευκό ταβάνι. Η ώρα είναι 8 το πρωί. Τις τελευταίες μέρες κοιμάμαι από τις 10.30. Ξαπλώνω στον καναπέ, γυρνάω πλάτη στη γωνία εκείνη του σπιτιού, όπου καθόταν, ακουμπάω το κεφάλι μου στο στήθος του φίλου μου και με παίρνει ο ύπνος. Συνήθως φοράω τα ίδια ρούχα που φόραγα το πρωί και στη δουλειά. Κάποια στιγμή ξυπνάω και πηγαίνω να κοιμηθώ στο κρεβάτι. Δεν βλέπω όνειρα. Η εικόνα του με επισκέπτεται όταν έχω τα μάτια ανοιχτά. Όπως σήμερα. Είναι χειμώνας και εκείνος έχει κουλουριαστεί στην άκρη του καναπέ, ροχαλίζει και εγώ πάω και του χαϊδεύω το κεφάλι και τον φιλάω, τον σκεπάζω με το φλισάκι του και τον αγκαλιάζω. Νιώθω τη θλίψη μέσα στο στομάχι μου. Αρχίζω και βουρκώνω. Σηκώνομαι και τρέχω γρήγορα στο μπάνιο, ανοίγω το ζεστό νερό και βάζω τόσο αφρόλουτρο στο σώμα μου, λες και η μυρωδιά από φρούτα του δάσους θα καλύψει τη μαυρίλα μου. Είναι ύπουλη η στενοχώρια. Δεν είναι σαν τη χαρά. Η χαρά σου έρχεται, αλλά μπορείς να σταθείς με ψυχραιμία απέναντί της, ενώ η στενοχώρια είναι άλλο πράγμα. Σε βουτάει από τα μαλλιά εκεί που δεν το περιμένεις, σου δίνει και μία γροθιά στα σωθικά και σου ψιθυρίζει στο αυτί "τώρα θα πονέσεις".
Ο Bonno θα γινόταν επτά χρονών τον Ιούνιο. Ήταν ένας όμορφος Γάλλος. “Αυτά τα σκυλιά αν δεν ήταν τόσο καλά στο χαρακτήρα και δεν είχα ζήτηση από τον κόσμο, θα σταματούσαν να τα αναπαράγουν. Έχουν πάρα πολλά προβλήματα από τη φύση τους”, αυτά ήταν τα λόγια του τελευταίου του κτηνίατρου. Η ιστορία έδειξε πως είχε δίκιο. Το αγοράσαμε γιατί διαβάσαμε (και στη συνέχεια διαπιστώσαμε και μόνοι μας) πως τα γαλλικά μπουλντόγκ είναι τα πιο καλοκάγαθα, φιλικά και εύκολα για διαμέρισμα σκυλιά, τον χάσαμε γιατί η φύση της ράτσας του τον δώρισε με προβλήματα. Η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά μετά από δύο μέρες σε κρίσιμη κατάσταση μέσα σε κλουβάκι οξυγόνου. Η καρδιά μου σταμάτησε να αισθάνεται ακριβώς την ίδια στιγμή. Κενό.
“Δεν χρειάζεται να είσαι χαρούμενη, αν νιώθεις λυπημένη”. Ο Julian είναι ένας Ινδιάνος Καναδός skater που γνώρισα λίγες ώρες πριν ο Bonno νοσηλευτεί στην κλινική μικρών ζώων. Γύριζε εδώ και μερικούς μήνες την Ευρώπη με το skate του και ένα σακίδιο στην πλάτη. Ήταν ο τελευταίος καινούργιος άνθρωπος που γνώρισε ο Bonno και από τους πρώτους που είδα και του είπα για το θάνατό του. Η συμβουλή που μου έδωσε, του βγήκε αυθόρμητα όταν άρχισα να κλαίω μπροστά του και του ζήτησα συγνώμη. Δεν χρειάζεται να είμαι χαρούμενη, αν νιώθω λυπημένη.
Γιατί όμως νιώθω τόσο λυπημένη; Πριν 9 χρόνια περίπου ο πρώτος μου σκύλος πέθανε και όπως θυμήθηκε η φίλη μου η Εύα την είχα πάρει στις 3 το πρωί μέσα στα κλάματα να της το πω. Ο πόνος που νιώθω όμως τώρα είναι πιο έντονος. Σαν να με τρυπάει και να με αδειάζει. “Όσο μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε συναισθηματικά, αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά το μέγεθος μιας απώλειας”, μου λέει ο Θοδωρής, ένας άνθρωπος με τον οποίο δουλεύουμε μαζί στον ίδιο όροφο, αλλά εκείνου το “αντικείμενο” είναι τα αθλητικά και έτσι λίγες ήταν οι φορές που είχαμε ανταλλάξει παραπάνω κουβέντες από το ένα “γεια, τι κάνεις; καλά;”. Είναι πραγματικά κάτι το αξιοσημείωτο πως ένα τραγικό γεγονός, όπως είναι ο θάνατος σου λύνει τη γλώσσα και αρχίζεις και είσαι πιο ανοιχτός με τους ανθρώπους. Σαν να πέφτει κάθε αντίσταση και το μόνο που αναζητάς είναι κάποιον να σου κάνει ένα πατ πατ στην πλάτη και να σου πει “σε καταλαβαίνω”.
Η αλήθεια είναι πως όταν δεν μπορώ να μπω μόνη μου στο σπίτι, όταν με πιάνουν τα κλάματα μέσα στο λεωφορείο, όταν σκοτεινιάζω στη δουλειά, κάπως ο πόνος μου μαλακώνει γιατί ξέρω πως πολλοί είναι αυτοί που με καταλαβαίνουν. Η Ρεγγίνα που με πήρε τηλέφωνο και θυμήθηκε πως ο Bonno ήταν αυτός που έμαθε στο γιο της πριν χρόνια να μπουσουλά. Ο Θεοδόσης που μοιράστηκε τη φωτογραφία που είχε βγάλει μαζί του στην Ανάφη. Η Δέσποινα που κράτησε το site ολόκληρη εβδομάδα σχεδόν μόνη της. Η Στεφανία που έκλαιγε μαζί μου και με παρότρυνε να εξωτερικεύσω τον πόνο μου. Η Νίκη που μου έδωσε μία αγκαλιά και ένα κουράγιο. Η Σοφία που προσευχόταν για εκείνον και ας μην τον είχε δει ποτέ. Ο μπαμπάς μου που με παίρνει κάθε μέρα τηλέφωνο να δει πώς είμαι. Άνθρωποι που δεν με έχουν δει και μου στέλνουν μηνύματα να κάνω κουράγιο. Η Λεμονιά που ανησυχεί.
Η ζωή μου χωρίς εκείνον δεν θα είναι ξανά η ίδια. Θα είναι όμως λίγο περισσότερο γεμάτη από την ανθρωπιά που ένιωσα. Και ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα από το θάνατο του Bonno: πως υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να σου κάνουν αυτό το πατ πατ στην πλάτη και να καταλάβουν πως το να χάνεις το σκύλο σου είναι σαν να χάνεις κομμάτι σου.
