Τίποτα δεν είναι δεδομένο
- 18 ΦΕΒ 2016
Την τελευταία φορά που χτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο γιατί τόλμησα να θεωρήσω κάποιον δεδομένο, ήταν πριν μερικές ημέρες. Δεν έχει καμία σημασία να μιλήσω για το τι ακριβώς συνέβη, αλλά πολύ απλά και περιγραφικά: νόμιζα ότι θα ήταν εκεί, πάντα εκεί, όταν εγώ ήθελα να είναι. Και δεν ήταν. Βασικά, επέλεξε να φύγει. Πέρασα δύο μέρες να αναρωτιέμαι: πως άφησα τον εαυτό μου να ξεχάσει το απόλυτα αυτονόητο πράγμα, ότι αν δε φερόμουν καλά θα έφευγε; Γιατί να έχω υποθέσει κάτι τέτοιο και κυρίως γιατί να έχω πατήσει πάνω στη σταθερότητα ενός ανθρώπου απέναντι μου, με περιστατικά συναισθηματικής κυκλοθυμίας;
Αφού πέρασα το σοκ και χτύπησε παράλληλα και ένα τηλέφωνο που έμαθα ότι ένας νέος άνθρωπος έφυγε από καρκίνο, άρχισα να γενικεύω τη σκέψη μου. Ξεκίνησα να λέω και να ξαναλέω στον εαυτό μου, την πιο κλισέ φράση: τίποτα δεν είναι δεδομένο και δεν πρέπει να το ξεχνάς, ποτέ μα ποτέ. Ούτε μέρα, ούτε λεπτό.
Τις περισσότερες φορές, δεν το ξεχνάω. Εγώ πρώτη το θυμίζω όσο μπορώ σε ανθρώπους γύρω μου και έχω με κάθε τρόπο προσπαθήσει να μεταδώσω σε όσους με θεωρούν δεδομένη, το γεγονός ότι δεν είμαι. Βασικά, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις ήθελα να πάω όπου βρίσκονταν, να τους πιάσω από τους ώμους και να τους ταρακουνήσω φωνάζοντας μέσα στη μούρη τους ένα ΞΥΠΝΑ.
Δεν είναι δεδομένο ότι θα είμαι εδώ πάντα.
Δεν είναι δεδομένο ότι θα σου φέρομαι πάντα καλά.
Δεν είναι δεδομένο πως ανεξαρτήτως των πράξεων σου εγώ θα γελάω.
Δεν είναι δεδομένο πως δε θα σταματήσω να νιώθω πράγματα για σένα.
Δυστυχώς, οι άνθρωποι που μπόρεσαν να νιώσουν το ταρακούνημα ήταν λίγοι και έτσι ήρθε η στιγμή που κατάλαβαν στην πράξη πόσο δεδομένη δεν ήμουν. Μαθήματα ζωής για εμένα και ωραιότατες υπενθυμίσεις. Όμως, να που μερικές φορές, ξεχνιέμαι. Ξεχνιόμαστε δηλαδή.
Εκεί που νομίζουμε ότι το έχουμε, σταματάμε να σκεφτόμαστε πόσο ευλογημένοι πρέπει να νιώθουμε ακόμα και για το ότι ανασαίνουμε. Και εκείνη τη στιγμή, έρχεται κάτι δυσάρεστο να μας ταρακουνήσει.
Γιατί μόνο αν πονέσουμε, συνειδητοποιούμε την αχαριστία μας.
Πως γίνεται μέσα στην κούραση της καθημερινότητας να μη συνειδητοποιούμε ότι η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει τώρα, γιατί πολύ απλά κανείς δεν εγγυάται ότι θα υπάρξει το μετά; Τίποτα δεν είναι δεδομένο, γαμώτο.
Η φίλη που ήξερες από παιδί και έλεγες ότι μια μέρα θα την παντρέψεις. Δεν είναι δεδομένη.
Ο γονιός που βαριέσαι να βλέπεις καμιά φορά.
Η δουλειά που έχεις.
Ο άνθρωπος που σου έχει αποδείξει χιλιάδες φορές πόσο σε θέλει.
Ότι περπατάς, βλέπεις, νιώθεις.
Ότι αύριο θα ξυπνήσεις.
Ότι τα σχέδια σου, θα μπορέσεις να τα υλοποιήσεις. Δεν είναι δεδομένο.
Εσύ ο ίδιος, εγώ και όλοι μας, είναι άγνωστο μέχρι πότε θα είμαστε. Ναι χωρίς συνέχεια. “Είμαστε”, σκέτο. Δεν υπάρχει σχέδιο, είναι όλα ρευστά.
Όσες φορές θεωρείς κάτι δεδομένο, χάνεις την ουσία και γεμίζεις στεναχώρια. Γιατί πολύ απλά έχεις προσδοκίες. Αλλά, πραγματικά τίποτα δεν είναι δεδομένο και έτσι πολλές φορές διαψεύδεσαι.
Δε λέω να μη βάζουμε στόχους. Δε λέω να μην έχουμε όνειρα. Δε λέω να φοβόμαστε κάθε μέρα ότι κάτι θα συμβεί και θα χάσουμε τα πάντα το επόμενο λεπτό. Λέω πολύ απλά ότι δεν είναι εκεί η ουσία. Είναι πολύ ωραίο να αγαπάς με τρόπο που κάποιος να νιώθει ασφάλεια, αλλά είναι φανταστικό να ξέρεις και εσύ και ο άλλος, πόσο ευλογημένη είναι αυτή η στιγμή και μόνο.
Αντί να μας πιάσει κατάθλιψη συνειδητοποιώντας πόσο μικροί είμαστε, μπορούμε απλά να απολαύσουμε αυτό που έχουμε – τη ζωή μας- η οποία εδώ που τα λέμε δεν είναι και λίγο πράγμα που μας δόθηκε. Να τη ζούμε έχοντας πλήρη συνείδηση του πόσο μικρή και όμορφη είναι.
Σήμερα, ένας τραγικός θάνατος ενός νέου ανθρώπου, ήρθε ακόμα μια φορά να ταρακουνήσει ώμους, στέλνοντας πολλά μηνύματα. Να μας φωνάξει ακόμα μια φορά αυτό που όλα γύρω μας φωνάζουν: δεν είναι τίποτα δεδομένο.
Μη ξεχνάμε. Μη ξεχνάμε. Reminders. Πολλά. Η ζωή συμβαίνει ΤΩΡΑ.
