Το “φαινόμενο” Παντελής Παντελίδης

Αν με ρωτήσετε, μόνο τα μισά απ’αυτά είναι αληθινά. Και πολλά λέω. Πιστέψτε με, η οδύνη δεν γίνεται παντιέρα στο facebook. Το αληθινό πένθος, βιώνεται μόνο στη σιωπή. Μοναχικά.

Για άλλη μια φορά, είδα μια χώρα χωρίς μέτρο, σοφία, αιδώ να χυμάει αλαλάζοντας να χορέψει πάνω από τάφους – υπερβολική στην κατακραυγή όπως και στην αποθέωσή της. Με διαφορά ενός 24ωρου, ο «άφωνος που του πετάνε μαξιλάρια» έγινε «ο μεγάλος λαϊκός καλλιτέχνης» « το αστέρι που το έφαγε η γλωσσοφαγιά» (ή ακόμα χειρότερα οι «κακοί και υποκριτές δημοσιογράφοι», που τον στοχοποίησαν επειδή τραγούδησε για τη «σκάρτη γκόμενα στα κατεχόμενα»), καθώς οι αυτόκλητοι υπερασπιστές του, έγιναν κατήγοροι, κρίνοντες, δικάζοντας άκριτα, καταδικάζοντας και βάζοντας σε ένα τσουβάλι, τους κριτικούς, τα τρολ, τους κακόβουλους και τους haters. Τους «άλλους». Είναι λες, και αίφνης, ο τραγικός του θάνατος του Παντελή Παντελίδη, δικαιώνει στανικά και αναδρομικά όλες τις επιλογές του, τις αναβαπτίζει μες στη συντριβή.

Λίγη ψυχραιμία, παρακαλώ, Ναι, είναι αλήθεια, ο Παντελίδης υπήρξε ένα τεράστιο μαζικό, λαϊκό είδωλο – τόσο μαζικό, που πραγματικά είναι αδιάφορο (αν όχι κακόγουστο, ειδικά αυτή τη στιγμή) να κριθεί με καλλιτεχνικούς όρους. Η αποδοχή που είχε απολάμβανε διεμβόλιζε τόπους, τάξεις, ηλικίες, μόρφωση – τον άκουγαν τα Εξάρχεια, το Κερατσίνι και η Εκάλη εξίσου, τα πιτσιρίκια, οι φοιτητές, οι νοικοκύρηδες και οι γραβατωμένοι wannabes έβρεχαν τα χείλια τους στην καψούρικη υγρασία των στίχων του, στον ακατέργαστο διονυσιασμό τους. Και όλοι, αν τους ρωτούσες. θα σου έλεγαν το ίδιο: «ο Παντελής είναι ένας από μας»

Άλλωστε, ο τρόπος που είχε είχε βγει στον αφρό – μ’ εκείνα τα hand –made βιντεάκια που ανέβαζε στο You Tube – αναδυόμενος, λες, από τα έγκατα της «λαϊκής καρδιάς» είχε επίσης κάτι το ακατέργαστο, το πεισματάρικο, το «καταφερτζίδικο». Ήταν «το φαινόμενο», ο Έλληνας από τη φτωχο-συνοικία που ΄χε «σκοράρει» παίζοντας κόντρα στο σύστημα και – όπως σωστά ειπώθηκε – ήταν ένας από τους λίγους Έλληνες τραγουδιστές που έζησε το «αμερικάνικο όνειρο», (τουλάχιστον στην αρχή, διότι στη συνέχεια, ας μην γελιόμαστε ακολούθησε πιστά το «celebrity εγχειρίδιο για αρχαρίους» του εγχώριου σταρ σίστεμ, και ό,τι αυτό επέβαλλε. Δηλαδή λιγοστές συνεντεύξεις, επιλεγμένες εμφανίσεις στα media, «ζημιές» με λουλούδια στις μεγάλες πίστες κ.λπ ).

Ακόμα και το τέλος του, τώρα, μοιάζει λίγο σαν «αμερικάνικη τραγωδία», σαν ατάκα κλεμμένη από το On the Road, του Κέρουακ : «Οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, τρελαίνονται να μιλήσουν, τρελαίνονται να σωθούν, που ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται , καίγονται, καίγονται, σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια…»

Κατ’αναλογία, ένας Έλληνας σταρ λατρεμένος από τον κόσμο, τις κάμερες, τα φώτα, ένας άντρας –πυροτέχνημα «καίγεται» στις μπάρες ενός παράδρομου στη Βουλιαγμένη, το ακριβό του αυτοκίνητο γίνεται μια μάζα λαμαρίνες, μαζί του έχει δυο κορίτσια, ένας άντρας πεθαίνει στα 33 του σαν Χριστός και ροκ ήρωας, ένας Τζέιμς Ντιν γκαζώνει και ορμάει προς το τέλος μες στην ασημί του Πόρσε.

Λίγη ψυχραιμία παρακαλώ. O θάνατος είναι θάνατος και είναι άγρια αληθινός – όχι κανένα ψευτομελό, μονταρισμένο μαστόρικα για να κλάψει το κοινό του μεσημεριού.

Κι αν το καλοσκεφτείς, αυτός ο θάνατος δείχνει πως ο Παντελής ήταν απλώς ένας άνθρωπος, όπως όλοι. Πολύ τυχερός, πολύ άτυχος. Ήρθε, έζησε λίγο, άφησε πίσω κάτι λίγα στιχάκια και μουσικές για να ακουμπούν όσοι τα έχουν ανάγκη. Φεύγοντας θα λείψει πραγματικά μόνο στους γονιούς και τα αδέλφια του, σε όσους αγάπησε ή διέσωσε. Οι υπόλοιποι, αύριο- μεθαύριο, θα ποστάρουν παραλίες στο Facebook.