Το “Game of Thrones” προσπαθεί να μιλήσει για τη σεξουαλική βία και αποτυγχάνει παταγωδώς

Καταλαβαίνεις, λοιπόν, τον ενθουσιασμό μου όταν έσμιξαν ξανά. Να ακούς για το τάισμα του Bolton στα σκυλιά και να αναπολείς. Οι καλύτερες αναμνήσεις. (Θεέ μου, τι τέρατα έχει βγάλει από μέσα μας αυτή η σειρά). Η χαρά μου, βέβαια, δεν θα κρατούσε για πολύ. Μέχρι να σηκωθεί η Sansa από το τραπέζι το στομάχι μου είχε βουλιάξει.

Σε μία από τις ατυχείς, πρόχειρες προσπάθειες της σειράς να πει κάτι παραπάνω για ζητήματα που έχει θίξει αλλά ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να αναλύσει σε βάθος, οι showrunners Benioff και Weiss σε χρέη σεναριογράφων πρόδωσαν τη Sansa στον ίδιο της τον διάλογο.

«Χωρίς τον Littlefinger, τον Ramsay και τους υπόλοιπους, θα είχα μείνει ένα “μικρό πουλάκι” όλη μου τη ζωή».

Οι προθέσεις εδώ είναι ξεκάθαρες και, θα ήθελα να φαντάζομαι, καλές. Η Sansa κακοποιήθηκε σωματικά και ψυχικά από τον Joffrey, τον άνθρωπο που αποκεφάλισε τον πατέρα της, παντρεύτηκε έναν Lannister που κατά δική της ομολογία ήταν ο καλύτερος από τους χειρότερους αλλά εξακολουθούσε να ανήκει σε μια οικογένεια που της στέρησε τη μισή της οικογένεια, την ανάγκασαν να παντρευτεί έναν σαδιστή που τη βίασε, και έγινε αντικείμενο εμμονής ενός υπολογιστικού καθάρματος που σκότωσε τη θεία της μπροστά της. Η επιβίωσή της λοιπόν, ή ακόμη καλύτερα η υπέρβασή της πέρα και πάνω από όσα την έσπασαν, δεν είναι απλώς αξιοθαύμαστη. Εμπνέει.

Ο τρόπος όμως που αυτή η πολύ δυνατή ιδέα εκφράζεται στα λόγια της, αποδίδει κάποιου είδους εύσημα στους ανθρώπους που την έβλαψαν. Η Sansa άκμασε παρά το τραύμα της. Όχι εξαιτίας του. Η επιλογή της διατύπωσης υπονοεί πως μια τέτοια πληγή θα σε κάνει δυνατότερο. Όχι ότι η δύναμή σου θα σε βοηθήσει να αντέξεις την πληγή. Η Sansa δεν χρειαζόταν να κακοποιηθεί για να δυναμώσει. Βρήκε τη δύναμη που είχε μέσα της και είναι ακόμα εδώ.

Είναι πολύ λεπτό το σχοινί της ισορροπίας, αλλά είναι και η διαφορά που διαχωρίζει μια ώριμη θέση από αυτό που κάποιος άντρας πίστεψε ότι έπρεπε να γράψει για να παρουσιάσει έναν ενδυναμωτικό γυναικείο χαρακτήρα. Προφανώς και είναι σαφές τι προσπαθούσαν να πουν, αλλά η εκτέλεση είναι άτσαλη και αμήχανη. Ένας αυτοέπαινος που στερείται των πιο διακριτικών αποχρώσεων που θα μπορούσε να έχει μια τέτοια δήλωση, και αναδεικνύει ξανά τη διαχρονική απουσία γυναικών σεναριογράφων και σκηνοθετών στη συγκεκριμένη σειρά.

Δεν βοηθά και το γεγονός ότι η κακοποίηση της Sansa από τον Bolton ήταν εξαρχής μία από τις χειρότερες αποφάσεις που έχει το show σχετικά με τη μεταφορά των βιβλίων. Είναι διαφορετικός ο γυναικείος χαρακτήρας που παντρεύεται και βιάζεται από τον Ramsay, ενώ η Sansa μαθαίνει το παιχνίδι δίπλα στον Littlefinger και ωριμάζει μέσα από την παρατηρητικότητά της. Το γεγονός ότι η σειρά διάλεξε να δώσει σε εκείνη αυτό το storyline γιατί ήταν τόσο συναρπαστικό πια και πώς να του αντισταθούν, έδειξε πως το τραύμα της κακοποίησης είναι ο βασικός, μονοδιάστατος τρόπος που αντιλαμβάνονται οι συντελεστές τη γυναικεία δύναμη. Δεν έμειναν ικανοποιημένοι από την εξέλιξη της Sansa στα βιβλία. Έπρεπε να ρίξουν και τον Bolton στον δρόμο της.

Και επειδή δεν έφτανε αυτό, στην ίδια τη σκηνή του βιασμού της, η κάμερα εστίασε στον Theon και το manpain του. Αφαιρώντας όμως το επίκεντρο της προσοχής από τα ίδια τα θύματα, φλερτάρεις πολύ επικίνδυνα με μια πλαστή απόδοση μιας τέτοιας εμπειρίας και, τελικά, με μια απερίσκεπτη αφήγηση.

Δεν βοηθά επίσης ότι η ατάκα της Sansa ειπώθηκε σε ένα επεισόδιο όπου ο Varys τόνισε ότι η Daenerys «είναι πολύ δυνατή για τον Jon» και ότι αν ο κάτοχος του Θρόνου είναι και κάτοχος πέους θα ήταν πιο εύπεπτος, όπου είδαμε τη Brienne να κλαίει ξυπόλητη στα χιόνια με τη ρόμπα γιατί ο Jaime παραμένει πεταμένα λεφτά, όπου η Sansa παρά τον όρκο στον αδερφό της συνωμότησε ακριβώς την επόμενη μέρα και, κυρίως, όπου η συζήτηση γύρω από τη Daenerys προσπαθεί να μας πείσει για τον ερχομό μιας Mad Queen που, δίπλα στη Cersei, δεν θα έχει σε καμία περίπτωση κερδίσει τον τίτλο της. Ούτε ο τίτλος του επεισοδίου κέρδισε τον δικό του, βέβαια. Αντί για “Last of the Starks”, ας λεγόταν καλύτερα “Bitches Be Crazy”.

Το “Game of Thrones” υπήρξε πάντοτε αντικείμενο κακής κριτικής για την απεικόνιση της βίας κατά των γυναικών και για τον χειρισμό των γυναικείων του χαρακτήρων, αλλά οκτώ σεζόν μετά και δύο επεισόδια πριν από το τέλος, θα έπρεπε να μπορεί τουλάχιστον να διαχωρίσει την επιτυχία της ηρωίδας του από τους άντρες που την έβλαψαν.