Το Hollywood φοράει μαύρα. Δεν προβλέπεται να δούμε σύντομα άσπρη μέρα

Το “Time’s Up” είναι το σύνθημα – παντιέρα της φετινής διοργάνωσης και ουσιαστικά πρόκειται για ένα κίνημα αλληλεγγύης με στόχο την προώθηση των ίσων δικαιωμάτων των γυναικών στα επαγγέλματά τους, ξεκινώντας από αυτό του θεάματος.

Όλες και όλοι όσοι βραβεύτηκαν ή παρουσίασαν κάποιο βραβείο στις Χρυσές Σφαίρες, φρόντισαν να αναφερθούν στον ιδιαίτερο σκοπό της βραδιάς, ενώ το μαυροφορεμένο κόκκινο χαλί, έστειλε το δικό του ηχηρό μήνυμα.

“Σε κάθε γυναίκα που εργάζεται στην γεωργία και χρειάστηκε να αποθαρρύνει ανεπιθύμητες σεξουαλικές προτάσεις από το αφεντικό της, κάθε νοικοκυρά που προσπάθησε να αποφύγει κάποιον επιθετικό καλεσμένο, κάθε θυρωρό που αποκλείστηκε το βράδυ σε ένα κτίριο με κάποιον επιθετικό ανώτερό της, κάθε σερβιτόρα που την χούφτωσε ένας πελάτης και περίμενε ότι θα του απαντήσει με ένα χαμόγελο, κάθε εργαζόμενη στην ένδυση και τα εργοστάσια που την εκβιάζουν να ανταλλάξει σεξουαλικές πράξεις για να της δώσουν περισσότερες βάρδιες, κάθε εργαζόμενη στα οικιακά ή βοηθό υγείας στο σπίτι που την αγγίζει με το ζόρι ο πελάτης, κάθε μετανάστρια που δεν μιλά υπό την απειλή του ότι θα καταγγείλουν ότι δεν έχει έγγραφα σαν αντίποινα για το ότι μίλησε και στις γυναίκες σε κάθε βιομηχανία που υπόκεινται σε κακομεταχείριση και προσβλητική συμπεριφορά, τις οποίες αναμένεται κιόλας να ανεχτούν προκειμένου να ζήσουν: Είμαστε δίπλα σου. Σε στηρίζουμε“

Φυσικά είναι σπουδαίο να ακούγεται από τα πιο διάσημα στόματα του πλανήτη ότι χρειαζόμαστε την αλλαγή περισσότερο από ποτέ, αλλά μπορεί το να φοράς μαύρα και να κάνεις viral ένα hashtag, να την φέρει;

Νομίζω πως στις εποχές που ζούμε, ναι. Το να γνωστοποιήσεις και να στοχοποιήσεις δημόσια λανθασμένες και κατακριτέες συμπεριφορές, πέρα από το ότι δημιουργεί ντροπή και δεύτερες σκέψεις στον (δυνητικό) θύτη, φέρνει αναπόφευκτα και τον σωφρονισμό του κάτω από τα ορθάνοιχτα μάτια της κοινής γνώμης – Καλησπέρα, Kevin Spacey, τι χαμπάρια;.

Παρόλ’ αυτά και τον χαμό που έχει κάνει το κίνημα “Time’s up”, στην ίδια εκδήλωση που όλοι οι διάσημοι στήριξαν ενδυματολογικά και “σοσιαλμιντιακά” την ανάγκη για εξάλειψη του σεξισμού, οι πέντε υποψήφιοι για το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας ήταν άντρες, τη στιγμή που το 2017 έχει να καταδέιξει δουλειές όπως η Wonder Woman της Patty Jenkins, το Lady Bird της Greta Gerwig και το Mudbound της Dee Rees. To λες και λίγο υποκριτικό.

1 στις 3 γυναίκες από 18 έως 34 ετών έχουν παρενοχληθεί σεξουαλικά στη δουλειά. Το 71% αυτών των γυναικών είπε ότι δεν το ανέφερε κάπου.

Ακόμα ακούω πολύ κόσμο και – δυστυχώς – γυναίκες, να αναρωτιούνται γιατί ασχολούμαστε εμείς εδώ στην Ψωροκώσταινα με όλα όσα συμβαίνουν εκεί, γεγονός που με αγχώνει για το αν ζούμε στην άγνοια του τι συμβαίνει δίπλα μας και πόσο σεξιστικά είναι όλα ακόμα και στην Ελλάδα, ή αν έχουμε οικειοποιηθεί τόσο αυτές τις συμπεριφορές ώστε να τις θεωρούμε φυσιολογικές και καθόλου άξιες λόγου. Φυσικά, το δεύτερο είναι πολύ πιο ανησυχητικό.

Σχεδόν το 1/2 των ανδρών πιστεύουν ότι οι γυναίκες έχουν καλή εκπροσώπηση σε ηγετικές θέσεις. Το ίδιο ακριβώς πιστεύει και το 1/3 των γυναικών. Στην πραγματικότητα, μόνο 1 στους 10 ανώτερους ηγέτες είναι γυναίκα.

Είναι 2018, η μαριχουάνα επιτέλους είναι νόμιμη και η σεξουαλική κακοποίηση επιτέλους είναι παράνομη.

Ήρθε, λοιπόν η ώρα να ακούμε τις ιστορίες των άλλων γυναικών, να τις πιστεύουμε, να μην τις αμφισβητούμε και να τις κοινοποιούμε προς παραδειγματισμό. Ήρθε η ώρα να απαντάμε στα απρεπή σχόλια και να καταδεικνύουμε τις προσβλητικές χειρονομίες. Ήρθε η ώρα να πιστέψουμε ότι δε χρειάζεται να κάνουμε σεξ με κάποιον για να αναγνωριστεί η αξία μας μισθολογικά ή ιεραρχικά. Τέλος χρόνου στη σιωπή, τέλος χρόνου στο να θεωρούμε ότι “αυτό δεν είναι δουλειά μας”, τέλος χρόνου στα στραβά μάτια, τέλος χρόνου στο να μη δείχνουμε τι είμαστε ικανές να κάνουμε.