Το κατάστημα της Nike στο Λονδίνο έχει plus size κούκλες. Πρέπει να χαρώ;
- 7 ΙΟΥΝ 2019
Αγαπώ τη μόδα. Πραγματικά, βαθιά. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν με ένα περιοδικό μόδας στα χέρια και ξεφυλλίζοντας τις γυαλιστερές σελίδες, μαγευόμουν. Ταξίδευα. Οι εικόνες με ενθουσίαζαν, με ενέπνεαν και με έκαναν να θέλω να ασχοληθώ με τον χώρο αυτό.
Μπορούμε, νομίζω να επιβεβαιώσουμε το γεγονός ότι λατρεύω τη μόδα, σωστά; Εγώ, λοιπόν, που τόσο πολύ αγαπώ τον χώρο αυτό, μπορώ να σου πω ότι ταυτόχρονα τον μισώ. Διχάζομαι συχνά με τις διαφορετικές ιδιότητες που έχει η μόδα. Όσο κι αν αγαπώ την arty πλευρά της όταν βλέπω τη δημιουργία ενός σχεδιαστή μόδας που μπορεί να μου προκαλεί ένα σωρό φανταστικά συναισθήματα, υπάρχει και η καταναλωτική πλευρά της η οποία δεν συμφωνεί με τα πιστεύω μου. Και ακόμη περισσότερο, δεν συμφωνώ με την εικόνα της γυναίκας που πολλές φορές πρεσβεύει. Σύμφωνα με τη μόδα, μια γυναίκα πρέπει να είναι τέλεια, να ντύνεται τέλεια, να έχει τέλειο σώμα και καμία ατέλεια. Για πολλά χρόνια, υπήρχε αυτή η φιλοσοφία στον τρόπο που σχεδίαζαν τα ρούχα τους οι οίκοι μόδας και δυστυχώς συνεχίζει να υπάρχει.
Θα μου πεις τα πράγματα έχουν αλλάξει. Με τις Ashley Grahams και τις Iska Lawrences αυτού του κόσμου να υπηρετούν ως μοντέλα που πρωταγωνιστούν σε καμπάνιες, φωτογραφήσεις κτλ. αυτόματα αυτό σημαίνει ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει. Να σου πω κάτι; Όχι, δεν έχουν αλλάξει. Η αλλαγή αυτή δεν μου είναι αρκετή, δεν με καλύπτει.
Ακόμα και σήμερα, εν έτη 2019, η πλειοψηφία των μοντέλων στην βιομηχανία της μόδας, σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι αδύνατα μοντέλα. Δεν έχω κάτι με τις γυναίκες με καλλίγραμμα σώματα, σε καμία περίπτωση. Με αυτό που έχω πρόβλημα, είναι η έλλειψη διαφορετικότητας. Και κάπως έτσι, καταλήγω στην αρχική μου σκέψη που επιβεβαιώνει ότι η μόδα δεν παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη εικόνα της γυναίκας. Γυναίκα είναι η Emily Ratajkowski αλλά και η Candice Huffine.
Πρέπει να υπάρχουν όλα τα μεγέθη παρόντα στον χώρο της μόδας. Πώς γίνεται ένα brand να προσπαθεί να πουλήσει ένα ρούχο, όταν το μεγαλύτερο μέρος των γυναικών είναι γυναίκες με περιφέρεια, κυτταρίτιδα, κοιλιά χωρίς κοιλιακούς και ένα σωρό ακόμη θαυμάσια χαρακτηριστικά τα οποία θέλουμε να γιορτάσουμε, αλλά αποτελούν ταμπού στο να το κάνουμε.
Σαν γυναίκα με καμπύλες, το ζω αυτό καθημερινά και κάθε φορά που ψάχνω για ρούχα σε καταστήματα ή σε e-shops αναρωτιέμαι αυτό το πράγμα ακριβώς.
Γιατί όμως στα λέω όλα αυτά; Γιατί η Nike έκανε τη διαφορά. Στο κατάστημά της στο Λονδίνο στο NikeTown συγκεκριμένα, φιλοξενεί κούκλες που δεν είναι οι κλασικές κούκλες του size 4, αλλά του size 16.
Χάρηκα με τα νέα, από την άλλη όμως απογοητεύτηκα. Γιατί τώρα; Δεν είναι λίγο αργά; ΟΚ, θα μου πεις πρέπει κάποια στιγμή -όποια στιγμή- να γίνει η αλλαγή. Το δέχομαι. Από την άλλη, απογοητεύομαι γιατί γίνεται είδηση αυτό. Δεν θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι πρέπει να υπάρχουν κούκλες που δεν είναι μόνο size small; Όπως, όταν κάθε φορά μια γυναίκα που δεν έχει το σώμα της Gisele, φωτογραφίζεται γυμνή, γίνεται θέμα.
Θεωρείται θαρραλέα κίνηση. Γιατί το να φωτογραφηθεί μια γυναίκα -οποιαδήποτε γυναίκα- άνω των 65 κιλών πρέπει να είναι κάτι το τρομερά ριζοσπαστικό; Δεν θα έπρεπε να είναι δεδομένο; Αδιάφορο;
Βέβαια, αυτό πρέπει να σημαίνει ότι σαν κοινωνία θα πρέπει να έχουμε αποδεχτεί τις γυναίκες αυτές που βλέπουμε κάθε μέρα στο δρόμο, τις πραγματικές γυναίκες. Ότι κάπως ασυνείδητα στο μυαλό μας είμαστε ΟΚ με αυτού του είδους την ομορφιά. Αλλά αυτό είναι μια βαθιά ριζωμένη άποψη που έχουν πολλοί άνθρωποι, μιας που δεν αλλάζει σε ένα βράδυ. Ίσως γι’ αυτό και το γεγονός ότι η Nike χρησιμοποίησε αυτές τις κούκλες να είναι μια είδηση που μας κάνει να αισθανόμαστε καλά.
Θα χαρώ, λοιπόν, για σήμερα τουλάχιστον. Θα αποδεχτώ ότι πρόκειται για μια κίνηση που μας βοηθάει να πάμε μπροστά σαν κοινωνία. Έστω και λίγο, έστω και με μικρά βήματα, αυτό είναι ένα επίτευγμα για τη μόδα. Γι’ αυτή την πλευρά της (μόδας), που τόσο με δυσαρεστεί που υπάρχει. Θα προσπαθήσω όμως να συνεχίσω να διαβάζω τα περιοδικά μόδας με την ίδια αθωότητα που τα διάβαζα όταν ήμουν μικρή. Και θα προσπαθήσω για ένα καλύτερο αύριο με τον τρόπο μου. Με την κυτταρίτιδα μου, τις ατέλειές μου και τα πολυαγαπημένα μου ψωμάκια. Θα τα βλέπουν οι γύρω μου να ξεπετάγονται μέσα από ρούχα μου, μέχρι να τα συνηθίσουν και φτάσουν όλοι σε ένα σημείο που να μην τους παραξενεύει και να το θεωρούν κάτι δεδομένο, αδιάφορο. Όπως ελπίζω ότι στο μέλλον, ειδήσεις σαν αυτές για τις plus size κούκλες της Nike, να θεωρούνται το ίδιο δεδομένες και αδιάφορες.
Κεντρική φωτογραφία: www.instagram.com/nikewomen/
