Το «ντύσου σαν λεσβία» είναι το χειρότερο trend
- 21 ΜΑΡ 2022
Από την ημέρα του γεννιόμαστε, το ανθρώπινο είδος έρχεται αντιμέτωπο με ένα σωρό κλισέ. Αν γεννιέσαι αγόρι, πρέπει να φοράς γαλάζιο. Αν γεννιέσαι κορίτσι, πρέπει να φοράς ροζ. Αν μια μάνα κάνει αγόρι, ο πατέρας είναι περήφανος που θα του διδάξει τον ανδρισμό. Ενώ, αν κάνει κορίτσι, τότε η υποχρέωση των γονιών του, είναι να την προστατεύσουν από αυτόν τον κόσμο. Από την ημέρα που γεννιόμαστε, το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε, είναι ένα: οι άνδρες είναι δυνατοί και οι γυναίκες αδύναμες. Αυτό είναι ένα από τα χιλιάδες στερεότυπα στα οποία η κοινωνία μας έχει μάθει να «υπακούμε». Κατ’ εμέ, τα έχουν δημιουργήσει κομπλεξικοί άνθρωποι με εξουσία, με σκοπό να νιώσουν ανώτεροι απ’ όλους τους υπόλοιπους. Νομίζω ότι κάπως έτσι ξεκινάνε όλων των ειδών οι διακρίσεις, με τις οποίες μαθαίνουμε να ζούμε όλη μας τη ζωή. Δεν γεννιόμαστε ρατσιστές. Η κοινωνία μάς μαθαίνει πώς να γίνουμε ρατσιστές. Κάπως έτσι καταλήγουμε, εν έτει 2022, να διαβάζουμε πως ένα κοστούμι είναι ταυτισμένο όχι με τον άνθρωπο γενικά, όχι με μια προσωπικότητα που το στιλ του/της/τ@ έχει ταυτιστεί το ρούχο αυτό, αλλά με τις σεξουαλικές προτιμήσεις. Αν φοράς κοστούμι, λοιπόν, είσαι λεσβία. Οι gay γυναίκες εξάλλου, οι butch, οι «ανδρογυναίκες», οι νταρντάνες, όχι δηλαδή, οι ντελικάτες, οι ευαίσθητες, οι αδύναμες -οι straight γυναίκες, φοράνε μόνο κοστούμια, γιατί έτσι εκφράζουν σωστά τη «λεσβιότητά» τους. Μόνο οι λεσβίες μπορούν να φοράνε κοστούμι τέλος και τελεία.
Δεν υπάρχει ισότητα στα φύλα (ούτε) στη μόδα
Η μόδα είναι ζωντανός οργανισμός. Επηρεάζεται απόλυτα από τις εκάστοτε κοινωνικές καταστάσεις που σημαίνει ότι ανάλογα με το τι συμβαίνει στον κόσμο, προσαρμόζεται. Αυτό είναι ξεκάθαρο στην ιστορία του ενδύματος, που ανάλογα με την κοινωνική πραγματικότητα κάθε περιόδου, τα ενδύματα που φορούσαν οι άνθρωποι εξέφραζαν μέρος αυτής. Το ρούχο είναι ένα δυνατό «όπλο» που συνδέουμε με ανθρώπους, με εποχές κ.ο.κ. Ο βασικός του ρόλος όμως, είναι ένας: να εκφράσει κάτι. Τη διάθεση, το στιλ ενός ανθρώπου, τις πολιτικές ή σεξουαλικές του προτιμήσεις, να περάσει ένα μήνυμα κ.τ.λ. Στο παρελθόν, κάποια ρούχα έχουν ταυτιστεί με συγκεκριμένες καταστάσεις ή ανθρώπους ενδίδοντας έτσι σε αυτά τα στερεότυπα που λέγαμε παραπάνω, τα οποία μας «διδάσκει» η κοινωνία. Είναι αυτά τα στερεότυπα που μας βάζουν σε κουτάκια και που υπονοούν ότι ο ρόλος κάθε ανθρώπου σε αυτή τη Γη, είναι περιορισμένος. Σε ένα τέτοιο, παλιακό στερεότυπο, ενέδωσε η New York Post πρόσφατα, συνδέοντας ένα δημοφιλές ένδυμα με τις σεξουαλικές προτιμήσεις των γυναικών. Πιο συγκεκριμένα, σε πρόσφατο άρθρο της Jill Gutowitz στο γνωστό έντυπο, η δημοσιογράφος αναφέρει ότι το «να ντύνεσαι σαν λεσβία» είναι ένα δυνατό statement. Δείχνοντας φωτογραφίες celebrity γυναικών να φοράνε κοστούμι, η gay δημοσιογράφος, ενέδωσε στο χειρότερο στερεότυπο που μπορεί να ταυτίσει τις gay γυναίκες με ένα συγκεκριμένο ένδυμα.
Ένα σχόλιο, που στην ουσία, βάζει τις gay γυναίκες και όλες τις γυναίκες, πάλι σε κουτάκια και δίνει το ΟΚ στον κόσμο, να σκέφτεται έτσι. Και αυτό γιατί; Γιατί μας προσφέρει μια είδους ασφάλεια να ταυτίσουμε κάτι που είναι «άγνωστο» ή «ξένο» για πολλούς (όπως η σεξουαλικότητα ενός ανθρώπου), με κάτι που μας είναι οικείο. Έτσι, μπορούμε αντιμετωπίσουμε αυτή την τάχα μου, ανισορροπία στα γένη και το sexual orientation, πιο εύκολα. Μπορούμε έτσι, να δεχτούμε καλύτερα τις λεσβίες, γιατί ταυτίζοντάς τις με ένα κοστούμι, δεν μας φοβίζει τόσο η όψη τους.
Αυτό βέβαια, είναι λάθος από χίλιες διαφορετικές απόψεις. Θέτει το κακό παράδειγμα, για όλες τις γυναίκες. Είναι ένα αισχρό στερεότυπο που παλινδρομεί και υποτιμά το γυναικείο φύλο, με τον χειρότερο τρόπο. Αρχικά, είναι τρομερό το ότι μπορεί κάποιος, ακόμα και σήμερα, να ταυτίσει τις gay γυναίκες με ένα κοστούμι. Γιατί, από τη μία, επιτρέπει στις gay γυναίκες να είναι μόνο ένα πράγμα. Και από την άλλη, υπονοεί ότι οι straight γυναίκες δεν μπορούν να φορέσουν ένα κοστούμι.
Και αυτό, προέρχεται από μια σειρά απαρχαιωμένων αντιλήψεων που αφορούν το γυναικείο ένδυμα. Οι γυναίκες, σαν «το πιο αδύναμο φύλο», πρέπει να φοράμε ροζ, φορέματα και φούστες. Η ιστορία του ενδύματος (και της ανθρωπότητας γενικότερα), το έχει επιβεβαιώσει αυτό πολλάκις. Στον 19ο αιώνα, οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να φορούν παντελόνια. Και όταν, στα 40s, άρχισαν να το κάνουν, τα παντελόνια αμέσως συνδέθηκαν με τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους, ή με την επαναστατικότητά τους.
Εδώ και αιώνες, η κοινωνία, μέσω του ενδύματος, προσπαθεί να υποβιβάσει τις γυναίκες με σκοπό να μην μπορούν να εκφραστούν απόλυτα, άρα και τις εμποδίζει να νιώσουν απόλυτα ελεύθερες.
Το κοστούμι το φοράνε μόνο οι λεσβίες
Στην περίπτωση, λοιπόν, του άρθρου της New York Post, τα πράγματα είναι απλά, ξεκάθαρα και αηδιαστικά κλισέ. Ένα κοστούμι εκφράζει δυναμισμό, άρα οι straight γυναίκες που είναι «αδύναμες» δεν μπορούν να το φορούν. Ενώ οι gay γυναίκες που είναι «αγοροκόριτσα», που είναι butch, που είναι πιο «κοντά» στο ανδρικό στοιχείο, που είναι πιο «άνδρες» -άρα πιο δυνατές-, μπορούν να φορούν το κοστούμι. Λες και δεν υπάρχουν αρκετά στερεότυπα που αφορούν τις gay γυναίκες, έρχεται τώρα αυτό το άρθρο να επιβεβαιώσει την σκέψη του μέσου ανθρώπου. Ότι οι gay γυναίκες θέλουν να ντύνονται σαν τους άνδρες και ένα κοστούμι είναι ο τρόπος να το κάνουν.
Όλα στη φράση “Dressing like a lesbian”, που έγραψε η δημοσιογράφος στον τίτλο του άρθρου της, είναι λάθος. Ακόμα κι αν αυτό που, δήλωσε η ίδια ότι ήθελε να κάνει, ήταν το εντελώς αντίθετο. Σύμφωνα με την Gutowitz, σαν gay γυναίκα η ίδια, ήθελε να απενοχοποιήσει τη λέξη «λεσβία». Ήθελε δηλαδή, να απελευθερώσει την έννοια του “lesbian dressing”. Και έρχομαι, λοιπόν, εγώ, μια straight γυναίκα και σκέφτομαι τα εξής: Γιατί πρέπει να ορίζουμε το ντύσιμο και τα ρούχα γενικότερα, με βάση το φύλο ή τη σεξουαλικότητα ενός ανθρώπου; Γιατί δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από τις ταμπέλες; Στα μάτια μου, ο ρόλος της μόδας είναι η αυτοέκφραση. Γιατί πρέπει, λοιπόν, να βάζουμε ταμπέλες στην αυτοέκφραση;
Γιατί πρέπει ακόμα και εδώ, να κάνουμε διακρίσεις; Γιατί δεν μπορεί η μόδα να είναι ίση;
Καταλαβαίνω, εν μέρει, τις προσθέσεις της Gutowitz, αν όντως ήταν αυτές οι πραγματικές της προθέσεις και όχι το να δημιουργήσει «χαμό», αλλά γιατί πρέπει να στοχοποιείται κατά αυτόν τον τρόπο η σεξουαλικότητα ενός ανθρώπου και δη, ο τρόπος που ντύνεται; Αν θέλουμε να απαλλάξουμε μια κοινωνία που είναι γεμάτη στερεότυπα, δεν πρέπει να της δείξουμε τον τρόπο; Δεν πρέπει να την εκπαιδεύσουμε, όπως τόσα χρόνια μας «εκπαιδεύει» αυτή ώστε να είμαστε ρατσιστές; Γιατί αυτό, αν το καλοσκεφτείς, έρχεται να βάλει περιορισμούς όχι μόνο στις γυναίκες, αλλά και στους άνδρες. Γιατί μαζί με τις κοινωνικές καταπιέσεις με τις οποίες έρχονται καθημερινά αντιμέτωπες οι γυναίκες, υπάρχουν και κάποιες που αφορούν τους άνδρες. Οι άνδρες δεν μπορούν να φορούν φορέματα, εκτός αν είναι gay και θηλυπρεπείς, και «πρέπει» να φοράνε «ανδρικά» ρούχα, που εκφράζουν το πόσο δυνατοί είναι. Να «τιμούν τα παντελόνια τους».
Αλλά εδώ είναι που έρχεται η ανθρωπότητα να αποδείξει ότι το ανθρώπινο ον δεν είναι μόνο ένα πράγμα. Σε στιγμές καταπίεσης και κοινωνικής εξαθλίωσης, όπως στα 70s με την άνοδο της gay κοινότητας, και της σεξουαλικής απελευθέρωσης (άρα και του ντυσίματος), το ανθρώπινο είδος, μάς δικαιώνει. Μας δείχνει ότι δεν γεννιόμαστε όλοι οι άνθρωποι για να ακολουθούμε τυφλά τα όσα μας υπαγορεύει μια περιορισμένων ηθών κοινωνία. Ανά τα χρόνια, η ιστορία έχει δείξει και συνεχίζει να μας δείχνει μέχρι και σήμερα, πως οι άνθρωποι είμαστε πάντα σε ετοιμότητα για να παλέψουμε για τα δικαιώματα μας. Σήμερα, βλέπουμε πως άνδρες και γυναίκες, ανεξαρτήτως σεξουαλικών προτιμήσεων, έχουν χρησιμοποιήσει τη μόδα και το ρούχο, για να παλέψουν για αυτή την άτιμη ισότητα στα φύλα.
Αυτό, στη δική μας γενιά, γίνεται μέσω της μόδας, όταν βλέπουμε straight γυναίκες (και όλες τις γυναίκες βασικά), να σπάνε τους κανόνες στο ντύσιμο και στο τι θεωρείται αρκετά «γυναίκειο» ή όχι στο τι επιτρέπεται να φορέσει μια γυναίκα και τι όχι. Αντίστοιχα, πολλοί άνδρες, φορώντας φούστες και βάφοντας τα νύχια τους, απενοχοποιούν την εικόνα (άρα και τη θέση) που πρέπει να έχει ένας άνδρας στην κοινωνία. Όλοι αυτοί οι Harry Styles και Mark Bryans της γενιάς μας, που εμφανίζονται φορώντας φορέματα και ψηλοτάκουνα, υπενθυμίζουν στον κόσμο ότι οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να κρινόμαστε για το ποιοι είμαστε ή για τη συνεισφορά που έχουμε στην κοινωνία, από τον τρόπο που ντυνόμαστε.
Το να φοράς κοστούμι και να «ντύνεσαι» σαν λεσβία, λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, δεν θα έπρεπε να είναι τάση. Η αυτοέκφραση μέσω της μόδας, θα έπρεπε να είναι. Η απελευθέρωση του ενδύματος θα έπρεπε να είναι. Και πιστεύω, ότι, εν μέρει, είναι τάση. Βλέπεις στους δρόμους, διαφόρων χωρών, άνδρες-γυναίκες και όπως αυτοπροσδιορίζεται ο καθένας, να τολμάνε και να εκφράζουν αυτή την απελευθέρωση μέσω του στιλ τους. Απλά, χρειαζόμαστε περισσότερους τολμηρούς ανθρώπους με gender free κοστούμια, σε αυτή τη Γη για να έρθει η πραγματική αλλαγή.
