Το σαβουάρ βιβρ των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς

Σημαίνει κατ’ ουσίαν ευγένεια: “ο τρόπος συμπεριφοράς, ώστε ταυτόχρονα να είσαι άνετος, αλλά να μην ενοχλείς και τον διπλανό σου”.

Γενικά δε χρησιμοποιούσα συχνά τα μέσα μαζικής μεταφοράς (για να σας προλάβω, ούτε ταξί χρησιμοποιούσα, ούτε δίπλωμα αυτοκινήτου έχω). Αφενός διότι μέχρι πρότινος η δουλειά μου βρισκόταν σε απόσταση δεκάλεπτου περπατήματος από το σπίτι μου κι αφετέρου, επειδή μου αρέσει πολύ το περπάτημα και μένω στο κέντρο, πήγαινα σχεδόν παντού με τα πόδια.

Εδώ και δυο μήνες, για να πάω στο γραφείο, μπαίνω κάθε μέρα στο λεωφορείο και κάνω μια σχετικά μικρή διαδρομή, από τα Εξάρχεια στο Μαρούσι.

Η εποχή είναι σκληρή και η διάθεση του κόσμου (συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου) είναι, προφανέστατα, χάλια. Ωστόσο, πάντα μπορείς να είσαι ευγενικός και συνεργάσιμος με τους καθημερινούς (ή μη) συνταξιδιώτες σου στα ΜΜΜ. Ακριβώς για να μην επιτείνονται, χωρίς λόγο, τα προαναφερθέντα χάλια.

Ο δεκάλογος καλής συμπεριφοράς των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς:

Νούμερο 1

Θα αρχίσω με κάτι το οποίο, λανθασμένα, θεωρώ ότι είναι αυτονόητο. Περιμένουμε το μέσο μεταφοράς στο οποίο θα μπούμε να μας πάει στον προορισμό μας. Με το καλό, το λεωφορείο/μετρό/κάρο φτάνει στη στάση. Ανοίγει τις πόρτες για να μπούμε. 

Δεν κάνουμε γιουρούσι, όπως οι Αμερικάνοι στα malls στη Black Friday.

Περιμένουμε να κατεβεί ο κόσμος για να ανεβούμε εμείς. Δεν ξέρω πώς να το θέσω πιο απλά: αν δε βγουν οι προηγούμενοι, δε μπορούμε να μπούμε οι επόμενοι.

Νούμερο 2

Έχουμε εισέλθει επιτυχώς στο μέσο μεταφοράς, χωρίς να πατηθούμε ή να πατήσουμε κάποιον. Ψάχνουμε θέση, εφόσον θέλουμε να καθίσουμε. Ας πούμε ότι εντοπίζουμε κάπου μια θέση.

Καλό είναι να μην σκοτώσουμε 5-6 συνεπιβάτες, πηδώντας σαν τη Νίκη Ξάνθου, ώστε να την καβατζώσουμε.

Ψυχραιμία. Θα βολευτούμε.

Νούμερο 3

Εξυπηρετούμε τους συνεπιβάτες με παιδάκια και τους ηλικιωμένους, προσφέροντας τη ρημάδα τη θέση μας. Δε θα πάθουμε τίποτα αν μείνουμε όρθιοι για 20′. Εντάξει, κι εγώ έχω την απορία “μα πού πάνε τόσο πολλές μεγάλες γυναίκες τέτοια ώρα με τέτοια ζέστη και έχουμε γίνει σαρδέλες παστές;”. Στα ΑΤΜ και τις τράπεζες πάνε. Τι να κάνουμε, θα βολευτούμε, είπαμε. 

 

Νούμερο 4

Ας βάλουμε λίγο στην κουβέντα μας την επιστήμη και συγκεκριμένα τον τρίτο νόμο της μηχανικής, τουτέστιν την αδράνεια. Η αδράνεια, λοιπόν, για όσους δεν πρόσεχαν στο μάθημα της φυσικής (ούτε εγώ πρόσεχα, μάθαινα να στρίβω τσιγάρα για τον διπλανό μου), είναι η ιδιότητα των σωμάτων να αντιστέκονται στην όποια μεταβολή της κινητικής τους κατάστασης.

Για να το απλουστεύσω: δε γιολάρουμε την ώρα που κινείται το λεωφορείο.

ΚΡΑΤΙΟΜΑΣΤΕ ΚΑΠΟΥ, ΚΑΠΩΣ, μη και φρενάρει/ ξεκινήσει απότομα και πέσουμε πάνω σε άλλον άνθρωπο και δη άτσαλα.

Νούμερο 5

Εδώ αρχίζει το κάπως πιο δύσκολο κομμάτι, καθόσον τα παραπάνω, θεωρώ, πως είναι λίγο – πολύ γνωστά (άσχετα αν δεν τα βλέπω να εφαρμόζονται πολύ συχνά).

Φίλες και φίλοι. Συνάνθρωποι. Δε μπαίνουμε μέσα στο λεωφορείο με καφέδες ανοιχτούς/ κλειστούς/ ζεστούς/ κρύους, πορτοκαλάδες/ τρίπατα ροφήματα με σαντιγί/ σιρόπια/ τρούφες. Καταλαβαίνω απόλυτα το ότι είναι πρωί και θέλετε να πιείτε το καφεδάκι σας. Προσωπικά, αν δεν πιω καφέ με το που ξυπνήσω, μπορώ να σκοτώσω άνθρωπο. Αλλά: μπαίνοντας μέσα σε ένα πακτωμένο λεωφορείο με τη φρεντάρα/φραπεδούμπα μας, υπάρχει κίνδυνος να υπεισέλθει ο παράγων “η κακιά η ώρα” και να λούσουμε τον διπλανό μας με το περιεχόμενο του πλαστικού ποτηριού.

Δε φταίει σε κάτι ο άνθρωπος, να γίνει σύχρηστος επειδή θέλουμε να κάνουμε το Α7 λάουντζ καφετέρια.

Επίσης, μπαίνοντας μέσα με την καφεδάρα, αυτομάτως ο κόσμος απλώνεται γύρω μας σε διάμετρο άνω του ενός μέτρου, για να αποφύγει το ατύχημα και έτσι “σαρδελοποιείται” περισσότερο το υπόλοιπο λεωφορείο.

Δε θα σας πω εγώ τι θα κάνετε, αλλά προτείνω πιείτε ένα εσπρεσάκι σπίτι για ν’ ανοίξει το μάτι σας κι απολαύστε πιο μετά τον μεγάλο καφέ στο γραφείο. Άντε να σας χαρώ.

Πριν σπεύσετε να πείτε για το φαγητό εντός των ΜΜΜ, φάτε ό,τι θέτε. Αλλά αν σας πέσει το παγωτό (οπουδήποτε), μην κλαίγεστε μετά.

 

Νούμερο 6

Δεν κάνουμε σα μυγιάγγιχτοι. Είναι καλοκαίρι, τα δρομολόγια είναι πιο αραιά, τα μέσα μεταφοράς είναι εκ των πραγμάτων πιο γεμάτα. Και να μας πατήσει κάποιος (εκτός αν εμπίπτει στην κατηγορία 1 ή 2), δεν έγινε και κάτι. Ηρεμία.

Νούμερο 7

Αν ενοχλήσουμε κάποιον εμείς (π.χ. του πατήσουμε το κότσι), λέμε κι ένα συγγνώμη.

Ένα “παρντόν”. Ένα “εξκιουζεμουά”. Ένα “σόρι”. Ένα “ινσούλντιγκουνγκ”.

ΚΑΤΙ. Παραμένουμε άνθρωποι ΚΑΙ μέσα στο λεωφορείο. Δεν είμαστε ευγενείς μόνο με όσους ξέρουμε προσωπικά και όχι με τους άγνωστους συνεπιβάτες.

Νούμερο 8

Σε περίπτωση που η στάση στην οποία κατεβαίνουμε πλησιάζει και είμαστε στριμωγμένοι (καθιστοί ή όρθιοι, δεν έχει σημασία), καλό είναι να μη σπρώχνουμε τον κόσμο στο παρά 1′ για να πλησιάσουμε την πόρτα. Λέμε τα ως άνω “παρντόν” και σιγά σιγά κάνουμε διάδρομο.

Επίσης, δε διστάζουμε να χρησιμοποιήσουμε τη φράση “μήπως κατεβαίνετε στην επόμενη”;

Δεν έχετε όρεξη για κουβέντες πρωινιάτικο/ απογευματιάτικο. Ναι, ούτε εγώ, αλλά προτιμώ να ρωτήσω τον μπροστινό μου αν θα κατέβει, παρά να πέσω πάνω του με φόρα ή να τον σπρώξω με το χέρι, για να αντιληφθεί the hard way ότι θέλω να βγω από το λεωφορείο.

Νούμερο 9

Αποσμητικό,

Νούμερο 10

Το αποσμητικό (όπως και το ντους) είναι φίλοι μας. Δε θυμάμαι, για το αποσμητικό σας είπα;

 

Καλές διαδρομές