Το σώμα της Έλενας Παπαρίζου και τα περιττά κιλά αγένειας που πρέπει να χάσουμε μέχρι το καλοκαίρι
- 25 ΜΑΙ 2021
Θα ξεκινήσω αυτό το άρθρο, μιλώντας για τις προσωπικές πάλες που έχω με τον εαυτό μου. Το να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου, όταν η εικόνα σου δεν ακολουθεί τα στάνταρντ της κοινωνίας, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Υπάρχουν ταμπού και στερεότυπα που πρέπει να καταρρίπτεις και να αγνοείς καθημερινά, ώστε να μπορέσεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου -άρα και το σώμα σου-, πραγματικά. Αυτό, πιστεύω ότι συμβαίνει εν μέρει, γιατί είμαστε εν γένει επικριτικοί. Όταν ζούμε σε μια κοινωνία που δεν έχει μάθει να αποδέχεται μια γυναίκα που η εικόνα της δεν ακολουθεί κάποιες συγκεκριμένες προδιαγραφές, αυτό κρίνεται. Και τελικά, το γεγονός αυτό το κάνει πάρα πολύ δύσκολο για μια γυναίκα, μια γυναίκα σαν εμένα για παράδειγμα, να αποδεχτεί την διαφορετικότητα της εικόνας της. Παρόλο που είμαι άνθρωπος δυναμικός, δουλεύω καθημερινά με τον εαυτό μου για να τον αποδεχτώ απόλυτα, αλλά η επικριτική φύση των ανθρώπων το καθιστά δύσκολο για να το καταφέρω απόλυτα αυτό. Οι άνθρωποι είμαστε συχνά πολύ σκληροί μεταξύ μας. Περιμένουμε με λαχτάρα έναν άνθρωπο να κάνει κάτι ώστε να τον κρίνουμε, να τον σχολιάσουμε και να τον υποβιβάσουμε. Και γι’ αυτό, πιστεύω ότι και η Έλενα Παπαρίζου κρίθηκε τόσο σκληρά για τον σωματότυπό της.
Γιατί το να πάρει κάποιος κιλά είναι μορφή προσβολής;
Πιστεύω ότι το να λες ότι κάποιος έχει πάρει κιλά είναι ένας τρόπος υποτίμησης; Όχι. Πλέον ξέρω, και μιλώντας πάλι σε προσωπικό επίπεδο, ότι αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει κάποιος να ντρέπεται. Αλλά γιατί όταν ο κόσμος το λέει αυτό, το χρησιμοποιεί ως μια μορφή προσβολής; Γιατί το να πάρουμε κιλά είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να νιώθουμε ντροπή; Αυτή η αντίληψη είναι το πρόβλημα μου για να είμαι ειλικρινής. Και θα μιλήσω πιο συγκεκριμένα και την αφορμή γι’ αυτό το άρθρο. Η Έλενα Παπαρίζου έχει πάρει κιλά τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής της. Και αυτό το γεγονός είναι μια φυσική εξέλιξη πραγμάτων.
Όλοι οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια της ζωής μας, αντιμετωπίζουμε αλλαγές στο σώμα μας που προκαλούνται με διάφορους τρόπους. Αλλά αυτό που βρίσκω τρομερά ανορθόδοξο, εφόσον δεν τίθεται θέμα υγείας, είναι ο τρόπος που χρησιμοποιούμε αυτή την αλλαγή στο σώμα μιας γυναίκας, όπως της Έλενας Παπαρίζου για να κρίνουμε με φθόνο. Αυτό είναι που με προβληματίζει και με ανησυχεί. Το γεγονός ότι νιώθουμε το δικαίωμα να στερούμε από κάποιον άλλον το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει με το σώμα του. Γιατί, λοιπόν, υπονοώντας ότι η Έλενα Παπαρίζου είναι χοντρή ή ότι έχει πάρει «παραπανήσια» κιλά, πρέπει να είναι κάτι που την προσβάλει ή που να της στερεί το δικαίωμα να πάρει κιλά;
Σαν γυναίκα, αντιμετωπίζω αυτή την επικριτικότητα ως προς το σώμα μου από τους ανθρώπους καθημερινά και καταλαβαίνω πώς η Έλενα Παπαρίζου ή οποιαδήποτε άλλη γυναίκα, μπορεί να αισθάνεται.
Όταν οι άνθρωποι κρίνουμε το σώμα μιας γυναίκας κατ’ αυτό τον τρόπο, της στερούμε το δικαίωμα από το να αγαπήσει τον εαυτό της
The domino effect
Βάζοντας, λοιπόν, πάλι την προσωπική μου εμπειρία ως γνώμονα, δεν είναι η άποψη των άλλων που θα σε κάνουν να σχηματίσεις την γνώμη που έχεις για τον εαυτό σου. Αυτό είναι δεδομένο για εμένα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν επηρεάζει την κρίση σου. Όταν μια γυναίκα πρέπει να αντιμετωπίσει καθημερινά τις «επιθέσεις» που δέχεται για την εικόνα της, από το πώς πρέπει να αποκτήσει το τέλειο σώμα για την παραλία και τις δίαιτες που πρέπει να υποβάλλει τον εαυτό της για να δείχνει «τέλεια» σύμφωνα με τα στερεότυπα της κοινωνίας, αυτόματα αυτό δίνει το δικαίωμα σε πολλούς να κρίνουν και την εικόνα της.
Όπως έκριναν αυτήν της Έλενας Παπαρίζου. Και κάπως έτσι, παίρνει σάρκα και οστά η θεωρία του “the domino effect”. Εφόσον δεν υπάρχει μια ολοκληρωμένη εκπροσώπηση, μέσω των media και της μόδας, για το γυναίκειο σώμα και εικόνα, τότε χτίζονται λανθασμένα στερεότυπα στα οποία βασίζεται η κοινή γνώμη, με αποτέλεσμα να μας δίνεται το δικαίωμα να σχολιάσουμε την Έλενα Παπαρίζου και την κάθε Έλενα, για τα κιλά της.
Η χρυσή τομή της κριτικής στην (κάθε) Παπαρίζου
Ας συμφωνήσουμε σε κάτι, λοιπόν. Ότι θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θα σχολιάζουν και θα κρίνουν το «διαφορετικό» -όπως κι αν αυτό ορίζεται κάθε φορά σε μια κοινωνία. Αλλά το ζητούμενο εδώ, είναι να βελτιώσουμε το ύφος και την αφορμή των σχολίων που κάνουμε. Μπορούμε, λοιπόν, να βελτιώσουμε τη συμπεριφορά και το ύφος των σχολίων μας, όταν κρίνουμε την εικόνα ενός ανθρώπου και συγκεκριμένα το σώμα μιας γυναίκας. Ο ρόλος μας σαν individuals, είναι ότι πολύ σημαντικός, ειδικά σε μια εποχή σαν αυτή που κυριεύεται από τα social media και την, χωρίς ορίων, ελευθερία λόγου. Αλλά σ’ αυτό, πιστεύω ότι οφείλεται η έλλειψη εκπροσώπησης από τα media και τη μόδα. Η έλλειψη εκπροσώπησης οδηγεί σε όλα αυτά τα σχόλια που κρίνουν το σώμα μιας γυναίκας. Όταν δεν υπάρχει εκπροσώπηση δημιουργούνται ανασφάλειες οι οποίες πολλές φορές προβάλλονται από κάποιους μέσω κακόβουλων σχολίων. Όλοι, λοιπόν, θα κρίνουμε. Αλλά ας βρούμε την χρυσή τομή και την πηγή αυτής της κριτικής, πριν την κάνουμε δυνατά.
Ας μην είμαστε ο λόγος που δημιουργούμε παραπάνω ανασφάλειες στους ανθρώπους και ας μην τους στερούμε το δικαίωμα της επιλογής για το πώς θέλει ένας άνθρωπος να ζει ή να δείχνει. Μπορούμε και καλύτερα.