Το Survivor συγκρούστηκε μετωπικά με το άβολο

Ναι, εκείνο το trailer όπου όλοι οι Διάσημοι έκλαιγαν με τα μούτρα τους κολλημένα σε οθόνες που έδειχναν τα πιο αγαπημένα τους πρόσωπα, σε συνδυασμό με το αυτοκινητικό ατύχημα στους χύμα δρόμους του Άγιου Δομίνικου που έστειλε στο νοσοκομείο δύο παίκτες με σπασμένα κόκαλα (οι οποίοι ευτυχώς ήταν καλά και το ξέραμε ήδη ώρες πριν από το δελτίο τύπου του ΣKAI) φάνταζε τόσο ελκυστικά δραματικό που απλά δε γινόταν να μην το παρακολουθήσω (συγγνώμη Baby Guru που δεν ήρθα ποτέ στο live σας).

Την επιτυχία του Survivor δεν είναι δύσκολο να την εξηγήσεις. Είναι πολύ κατανοητό ένας μονόφθαλμος να κερδίζει έδαφος σ’ ένα (τηλεοπτικό) τοπίο γεμάτο τυφλούς. Η μυθοπλασία όπως υπηρετείται από τα πενιχρά ελληνικά σίριαλ δεν έχει την παραμικρή αίγλη και τα μόνα θεάματα που κρατούν την τηλεόραση ανοιχτή στο σαλόνι του μέσου Έλληνα, χωρίς το καλώδιο του HDMI συνδεδεμένο με το λάπτοπ να δίνει πρόσβαση στο netflix, είναι shows, όπως το Survivor και αυτά στα οποία συμμετέχουν επίδοξοι τραγουδιστές. (Παρένθεση: όσο το Star Academy έχει τέτοια αποκαρδιωτικά νούμερα τηλεθέασης, εγώ θα συνεχίζω να πιστεύω στην κρίση των ανθρώπων). Επίσης, δεν είναι και καμιά ντροπή να βλέπεις Survivor. Το τηλεοπτικό κοινό πάντα είχε την ανάγκη να ομαδοποιείται και να ταυτίζεται με τα τηλεοπτικά πρόσωπα, ειδικά με όσα θεωρεί οικεία, κυρίως γιατί τα βλέπει να τσαλακώνονται μπροστά του. Το δράμα μας φέρνει πάντα πιο κοντά.

Προφανώς είναι ζόρικο να είσαι αποκομμένος από την καθημερινότητά σου, χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι σου σ’ ένα μέρος χωρίς πολυτέλειες, ούτε καν τα πολύ βασικά, με ανθρώπους που άσχετα αν θα αγαπήσεις ή θα μισήσεις, θα πρέπει ν’ ανταγωνιστείς. Λογικό να σου λείπουν τα παιδιά, τ’ αδέρφια και οι γονείς σου, όπως και το να υπερβάλλεις στις αντιδράσεις σου γιατί αν και οικειοθελώς υποβάλλεσαι σε μια διαδικασία δημοφιλίας και κέρδους, σου την έχει βιδώσει που 2 μήνες τώρα κοιμάσαι σε μια καλύβα και τρως αηδίες. Θεμιτό να σε πιάνουν γοερά κλάματα όταν δεν έχεις καμία επικοινωνία με τη γυναίκα ή τον γκόμενό σου τόσο καιρό. Και να έσπαγε την τηλεόραση από το φρικάρισμα ο Χανταμπάκης, που λέει ο λόγος, δικαιολογημένο. Εμείς γιατί έπρεπε να το δούμε όλο αυτό ρε παιδιά; Προς τι τόσα κοντινά; τόσο παρατράβηγμα;

Αυτό που είδαμε σ’ αυτό το επεισόδιο του Survivor ήταν τουλάχιστον άβολο. Κάποιοι έγραψαν σε σχετικά post τους στα social (hashtag #survivor) πως “ζήσαμε την πιο ντροπιαστική στιγμή της ελληνικής τηλεόρασης”. Εντάξει, υπερβολική η τοποθέτηση, έχουμε ζήσει και χειρότερα, remember;

Αλλά αυτός ο συνδυασμός, από τη μία το σκηνικό με τους Διάσημους με την τηλεόραση στο δωμάτιο κι από την άλλη η εξαντλητική περιγραφή του ατυχήματος από τους Μαχητές, τα πλάνα μέσα από το νοσοκομείο, οι χειρισμοί του Τανιμανίδη, όλο αυτό, κούρασε. Μας πήγε πάλι πίσω σ’ εκείνη την παρωχημένη τηλεοπτική πραγματικότητα της κλειδαρότρυπας που τόσο υποδειγματικά υπηρέτησε η σχολή Μικρούτσικου. Έδωσε στο Survivor εκείνη τη διάσταση του reality show που πασχίσαμε ν’ αποτάξουμε από την τηλεορασίτσα μας.

Ο Ryan Seacrest είναι ο παραγωγός των shows των Kardashians. Και θα ήταν πολύ περήφανος για το θέαμα του χθεσινοβραδινού δράματος. Μπορεί και όχι. Σίγουρα πάντως την ατάκα “η Παναγίτσα προστάτεψε την Ειρήνη” θα την είχε κόψει.    

“Με τόσα αγωνίσματα σαν το Παιχνίδι χωρίς Σύνορα είναι”, είχαμε πει κάποια στιγμή στο γραφείο για το Survivor. Οι τηλεθεάσεις που καταγράφονται είναι το όνειρο κάθε καναλάρχη, όλοι ασχολούμαστε και γράφουμε γι’ αυτό. Οι στοιχηματικές διαβλέπουν τον τελικό σαν το super bowl. Τι άλλο θέλετε δηλαδή;

Ο εξωτισμός, το έντονο στοιχείο της φύσης, η παραλία με τα τιρκουάζ νερά, τα καλογυμνασμένα ηλιοκαμμένα σώματα, η ίντριγκα μέσω των δοκιμασιών και η αισθητική της εικόνας έδωσε τη θέση της σ’ ένα στυγνό reality show που μονταρίστηκε χωρίς αναστολές.

Δεν υπήρχε λόγος για τόσο δράμα. Σαν τηλεοπτικό κοινό- με εξαίρεση τα 16χρονα που ίσως πρώτη φορά στη ζωή τους παρακολουθούν κάτι τέτοιο στην ελληνική tv- έχουμε χορτάσει από δαύτα, τα έχουμε χωνέψει κι αποβάλλει προς κάποιον υπόνομο. Γιατί να τα ξεθάψουμε και να τα ξαναφάμε;