Τραγωδία στα Τέμπη: Το ρήμα «φταίω» σε όλα τα λάθος πρόσωπα
- 1 ΜΑΡ 2023
Εσύ φταις, αυτός φταίει. Εσείς φταίτε, αυτοί φταίνε. Όσο πιο μεγάλη η τραγωδία, τόσο πιο πολλά τα πρόσωπα. Αλλά το «εμείς» συστηματικά εξαιρείται. Αν στην τραγωδία στα Τέμπη κάτι «έτρεξε» κατά την πεπατημένη, είναι αυτό: η απόδοση ευθυνών στους άλλους.
Μέσα σε αυτά τα βαγόνια, στα λιωμένα στους 1500 βαθμούς κελσίου παλιοσίδερα πέρασαν τις τελευταίες τους στιγμές δεκάδες άνθρωποι. Δεκάδες νέοι άνθρωποι. 40 νεκρές ψυχές που όσο περνάει η ώρα θα αυξάνουν και οι αγνοούμενοι θα επιβεβαιώνονται ως νεκροί. Σύμφωνα με τις καταγραφές, το 80% ήταν παιδιά, φοιτητές, κάτω των 30 ετών. Ανάμεσά τους κι ένα κοριτσάκι 6,5 ετών.
Εκεί, στο πιο καταραμένο σημείο αυτού του τόπου, στην κοιλάδα ψυχών που λέγεται «Τέμπη».
«Οι περισσότερες σοροί είναι σε νεαρή ηλικία. 7 πτώματα είναι απανθρακωμένα. Έχουμε και διαμελισμένα πτώματα», δήλωσε νωρίτερα έξω από το Γενικό Νοσοκομείο της Λάρισας, η ιατροδικαστής Ρουμπίνη Λεονταρή, επισημαίνοντας πως πρόκειται για μια μαζική τραγωδία. Τι να πουν κι οι λέξεις πια. Δεν χωράνε τη φρίκη. Να είσαι μάνα, πατέρας και να ψάχνεις το παιδί σου που απλά, μπήκε σε ένα τρένο για να φτάσει ασφαλές στην πόλη που σπουδάζει. Εικόνες χάους στον τόπο του εγκλήματος- γιατί έγκλημα ήταν-. Τα νοσοκομεία της Λάρισας τόπος ελπίδας και αγωνίας για τους ανθρώπους που αναζητούν όσους έχασαν. Ένας πόλεμος σε καιρό ειρήνης.
Η επιβατική αμαξοστοιχία, στην οποία επέβαιναν 350 επιβάτες, συγκρούστηκε με την εμπορευματική λίγο μετά τις 23:20 το βράδυ με αποτέλεσμα να εκτροχιαστούν βαγόνια και να ξεσπάσει φωτιά. Άνθρωποι κάηκαν επιτόπου, άλλοι διαμελίστηκαν, κι άλλοι, κατάφεραν να βγουν από την κόλαση ώστε να συνεχίσουν να ζουν τον εφιάλτη σαν μνήμη, σαν εμπειρία που δεν θα ξεπεράσουν ποτέ. Οι επιζήσαντες της φονικής σύγκρουσης τρένων στα Τέμπη, άνθρωποι εγκλωβισμένοι που βγήκαν μόνοι τους μέσα από διαλυμένα βαγόνια. Τυχεροί μέσα στην απόλυτη ατυχία και φρίκη.
Από χθες το βράδυ ένα ατέλειωτο σφίξιμο στο στομάχι. Γιατί συνέβησαν όλα αυτά; όχι αυτό δεν είναι ένα ερώτημα που γίνεται αυθόρμητα, σύμφωνα με το τραγικό πλαίσιο που το προκάλεσε. Καμία κακιά στιγμή, καμιά ατυχία. Η μετωπική σύγκρουση που έφερε την τραγωδία στα Τέμπη ήταν θέμα χρόνου να συμβεί γιατί τίποτα δεν δούλευε σύμφωνα με τους κανόνες ασφαλείας και αυτό δεν είναι απλά εξοργιστικό, είναι κάτι πιο ακραίο που ειλικρινά δεν βρίσκω τις λέξεις να περιγράψω.
Η προφητική ανακοίνωση της ΔΕΣΚ-Σ ούτε έναν μήνα πριν την τραγωδία στα Τέμπη
Μπορούσε να έχει αποφευχθεί, χρόνια τώρα, εκατομμύρια φορές. Μπορούσαν να έχουν γλιτώσει όλοι, ένας προς έναν. Η τελευταία προειδοποιητική έγινε στις 7 Φεβρουαρίου. Η ανακοίνωση της Δημοκρατικής Ενωτικής Συνδικαλιστικής Κίνησης Σιδηροδρομικών ήταν μία ζοφερή προφητεία που επιβεβαιώθηκε. Οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους ζητούσαν την ολοκλήρωση των έργων υποδομής και ασφαλούς λειτουργίας του σιδηροδρομικού δικτύου. Τη σωστή συντήρηση και επισκευή του τροχαίου υλικού και της γραμμής. Τη συντήρηση, επισκευή και εκσυγχρονισμό όλου του τεχνικού εξοπλισμού και όλων των εγκαταστάσεων για ασφαλή εργασία. Την τήρηση των μέτρων ασφαλούς κυκλοφορίας των τρένων ιδιαίτερα κατά τη διέλευσή τους από κατοικημένες περιοχές. Τα ζητούσαν γιατί επιβεβαιωμένα πλέον, τίποτα από όλα αυτά δεν υπήρχε.
Η ανακοίνωση:
«Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,
Άλλα δύο ατυχήματα τις προηγούμενες ημέρες προστέθηκαν στο μακρύ κατάλογο με τις Αμαξοστοιχίες 51 και 61 αντίστοιχα, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο το συνάδελφο Μηχανοδηγό αλλά και τους επιβάτες.
Όσο δεν παίρνονται μέτρα προστασίας στους εργασιακούς χώρους και την ασφαλή λειτουργία και κυκλοφορία των τρένων, τα ατυχήματα δεν έχουν τελειωμό.
Είναι πλέον εξοργιστικό αυτά να αποτελούν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο και να μην παίρνεται κανένα ουσιαστικό μέτρο, να μη δρομολογείται καμία βελτίωση στην υποδομή και λειτουργία, να μην ελέγχονται οι εμπλεκόμενοι φορείς και να μην αναζητούνται ευθύνες.
Όπως οι προηγούμενες Κυβερνήσεις έτσι και η σημερινή, έχει άλλες προτεραιότητες και όχι την ασφαλή μετακίνηση των πολιτών. Αντιλαμβάνονται την ασφάλεια ως κόστος.
Το Υπουργείο βρίσκει λεφτά για τις διάφορες εργολαβίες, αλλά για να ολοκληρωθούν επιτέλους οι σιδηροδρομικές υποδομές και τα συστήματα ασφαλούς κυκλοφορίας Ο Χ Ι ! «έχουν καιρό….κάποια στιγμή θα τελειώσουν».
Η ΡΑΣ επιλεκτικά παρεμβαίνει, αφήνοντας εκτεταμένα κενά και σοβαρές ελλείψεις στο απυρόβλητο.
Διάφοροι φορείς, ΟΣΕ και HELLENIC TRAIN αλληλο-μεταφέρουν τις ευθύνες τους, αλλά κανείς στο τέλος δεν φταίει….. Φταίνε τα φαινόμενα που είναι έντονα και πλημμυρίζει η γραμμή, φταίνε οι φωτιές που άφησαν καμένους κορμούς, φταίει το χιόνι, φταίνε οι άλλοι, φταίμε λίγο και εμείς φταίει και ο Χατζηπετρής…!!!
Δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται, για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, κάνοντας διαπιστώσεις.
Όσο δεν παίρνονται μέτρα προστασίας στους εργασιακούς χώρους και την ασφαλή λειτουργία και κυκλοφορία των τρένων, τα ατυχήματα δεν έχουν τελειωμό».
Σύμφωνα με τον πρόεδρο των μηχανοδηγών του ΟΣΕ, Κώστα Γενιδούνια, το μεγαλύτερο σιδηροδρομικό δυστύχημα στην ιστορία της Ελλάδας είναι ένας συνδυασμός ανθρώπινων λαθών και χρόνιων παθογενειών (ελλείψεις, δυσλειτουργίες) που καταγγέλλονται εδώ και 25 χρόνια. Όπως ανέφερε μάλιστα, ηλεκτρονικά συστήματα υπάρχουν, τα έχουμε πληρώσει και βρίσκονται στα χέρια μας. Αλλά δεν λειτουργούν και οι σταθμάρχες εξακολουθούν να λειτουργούν χειροκίνητα, ό,τι ξεκάθαρα θα μπορούσε να γίνει ηλεκτρονικά και άρα αυτοποιημένα. Ο σταθμάρχης Λάρισας που έδωσε τη μοιραία εντολή να κινηθεί στην κάθοδο η αμαξοστοιχία, έχει συλληφθεί ήδη αντιμετωπίζοντας διώξεις που αποδίδονται σε αμέλεια. Δεν είναι διόλου απίθανο να πληρώσει για όλα τα κρίματα χρόνων.
Για μια ακόμα φορά όλα γίνονται εκ των υστέρων. Αλλά τα θύματα πίσω δεν έρχονται.
Τραγωδία στα Τέμπη: Το ολέθριο «Πάμε κι όπου βγει»
Οι έρευνες λαμβάνουν σοβαρά υπόψιν τους τις μαρτυρίες των επιβατών που ταξίδευαν με την αμαξοστοιχία Inter City 62. Όπως αναφέρει μία πολύ συγκεκριμένη μαρτυρία, όσο το τρένο καθυστερούσε να ξεκινήσει, μέσω των ασυρμάτων ακούστηκε η φράση «πάμε κι όπου βγει» από έναν μηχανοδηγό προς έναν άλλο.
«Πάμε κι όπου βγει». Ίσως αυτό να πληκτρολογούσε στο τηλέφωνό της εκείνο το κορίτσι που μπήκε στο τρένο για τη Θεσσαλονίκη μια Τρίτη βράδυ, για να συναντήσει το αγόρι της που περίμενε πώς και πώς να την σφίξει στην αγκαλιά του, αλλά δεν θα φανεί ποτέ.
Το «πάμε κι όπου βγει» το λένε οι ερωτευμένοι, όχι οι οδηγοί τρένων.
