Τρομοκρατήθηκα. Μπορούμε να σταματήσουμε τώρα;

Κομμάτι της δημοσιογραφίας, και του σχολιασμού της επικαιρότητας είναι και το να αναπτύσσεις μηχανισμούς και κυνισμό “δημόσιου υπαλλήλου” όταν έχεις να κάνεις με τις εξελίξεις. Αυτό είναι εύκολο όταν μιλάμε για πολιτική, βραβεία ή celebrities. Μπροστά στις τρομοκρατικές επιθέσεις όμως στέκομαι αμήχανα.

Είναι θρησκευτικά, πολιτικά, οικονομικά τα συμφέροντα και οι λόγοι που ωθούν κάποιον στο να ζωστεί με βόμβες και να ανατιναχθεί ανάμεσα σε παιδιά και εφήβους; Δεν ξέρω. Δε θα πω ψέματα, δεν έχω καμία ουσιαστική ενημέρωση για τη μάχη ενάντια στον δυτικό κόσμο και τον καπιταλισμό. Εξίσου ελάχιστα γνωρίζω και για τις βόμβες που πέφτουν στη Συρία. Θα μπορούσε να είναι χρήσιμο να γνωρίζω το παρασκήνιο και τις κινήσεις κάτω από τα τραπέζια των ιθυνόντων, αλλά δε θα κατάφερνα και κάτι πέρα από το να το παίζω έξυπνη στους καφέδες με τους φίλους μου.

Υπάρχουν παρόλ’ αυτά – φαντάζομαι – άρτια καταρτισμένοι, εκπαιδευμένοι, διαβασμένοι οικονομολόγοι, καταστροφολόγοι, φωτεινοί παντογνώστες, εκπαιδευτικοί, φιλόσοφοι, φωστήρες πάσης φύσεως που μπορούν να τοποθετηθούν με αριθμούς, τεκμήρια και λύσεις, πάνω στην έκρυθμη κατάσταση που βρίσκεται ο κόσμος τα τελευταία χρόνια(;).

Υποθέτω κανείς τους δεν είχε πάει να δει χτες την Ariana Grande. Θα ήταν χωμένοι πίσω από στοίβες βιβλίων, κάτω από μια λυχνία, πάνω σε ένα βουνό από λεφτά – ή εικόνες θεών – ή χάρτες χωρών. Τα παιδιά τους όμως; Μήπως αυτά ήταν στο Manchester Arena και την ώρα που έφευγαν από τη συναυλία της αγαπημένης τους τραγουδίστριας με το χαμόγελο και τους στίχους της στο στόμα, τους καρφώθηκε κάποιο “μεταλλικό αντικείμενο” στη γλώσσα;

Θα είναι πάντα λυπηρό, σοκαριστικό, αποτρόπαιο όταν μαθαίνεις για τρομοκρατικές και κάθε λογής επιθέσεις. Οι αρχηγοί των κρατών θα σοβαρεύουν, θα ξεχνούν για ένα λεπτό τις εκστρατείες και τα λεφτά τους και θα “καταδικάζουν την τρομοκρατία απ’ όπου κι αν προέρχεται”. Όλοι θα κλαίνε, θα ποστάρουν φωτογραφίες, θα γράφουν κείμενα, θα βγαίνουν με σημαία τους την άρνηση στο φόβο. Αλήθεια τώρα; Κι εγώ δε θέλω να φοβάμαι, αλλά πώς να μην; Δε φοβάσαι, μέχρι να τύχει δίπλα σου, μπροστά σου, σε σένα.

Συνεπώς, μιλάμε για την αναβολή του φόβου. Ας ζήσουμε με την απειλή της πιθανότητας να βρεθούμε αντιμέτωποι με ένα τέτοιο συμβάν. Ή να πεθάνουμε από ένα τέτοιο συμβάν. Snooze στον φόβο, γιατί αυτή είναι η λύση.

Φυσικά, ειρωνεύομαι. Αλλά παράλληλα φοβάμαι. Με ασφάλεια μεν, γιατί ποιος θα πειράξει την Ελλαδίτσα (για την ώρα), αλλά φοβάμαι. Και αυτή η αίσθηση είναι η πιο αληθινή τρομοκρατία. Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ, είναι ποιος κερδίζει με το να φοβάμαι εγώ. Ή αυτό το 8χρονο από την Κύπρο. Αν κάποιος πληρώνεται από την τρομάρα μου, παρακαλώ να ενημερωθώ. Ως τότε, ας μετρήσουμε θύματα, ας αναρωτηθούμε πού πάει ο κόσμος κι ας ξανακάνουμε τα ίδια. Άλλωστε, πόλεμο στον πόλεμο, κάτι θα βγει. Δε μπορεί. Μεγάλα μυαλά πρέπει να βρίσκονται πίσω από αυτό το ιδιοφυές σχέδιο.

Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Rui Vieira