Χωρίς τη μητέρα μου

Αυτή η μέρα είναι μια μαχαιριά στην καρδιά. Πέντε χρόνια μετά και νιώθω το βάρος της ημέρας στις πλάτες μου. Πρέπει για ακόμη μια μέρα να υπομείνω τα posts αγάπης, τα λουλούδια και τις χαρές. Εγώ όμως τι πρέπει να κάνω; Πώς πρέπει να αντιδράσω σε όλους αυτούς τους εορτασμούς; Πώς μπορώ να τους αποφύγω; Αλλά, σε περιπτώσεις σαν αυτές, σκέφτομαι τι θα μου έλεγε η μητέρα μου. «Κελλάρι μου, μην στενοχωριέσαι. Δεν θέλω να σε βλέπω να στενοχωριέσαι». Να, λοιπόν, μαμά που στενοχωριέμαι. Στενοχωριέμαι και θρηνώ την απώλειά σου, ακόμα και τώρα. Αναζητώ ακόμα την αγκαλιά σου, σαν μικρό παιδί.

Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε που πέθανε η μητέρα μου και ακόμα αυτή η μέρα είναι αβάσταχτη. Πέντε γιορτές της μητέρας έχω ζήσει χωρίς εκείνη. Δεν πιστεύω στις επετείους και παρ’ όλα αυτά μέρες σαν αυτές το μυαλό γεμίζει με αναμνήσεις. Σήμερα, λοιπόν, τι πρέπει να κάνω; Να μείνω μακριά από τις αναμνήσεις. Αυτό πρέπει να κάνω. Να σταματήσω να σκέφτομαι όλες τις καλές στιγμές μαζί της. Ίσως αν σκεφτώ τις κακές στιγμές να νιώσω καλύτερα. Ναι, αυτό θα προσπαθήσω να κάνω σήμερα.

Η Άννα Μαδιά πέθανε ξαφνικά πριν πέντε χρόνια σε μια στιγμή της ζωής μου που η σχέση μου μαζί της ήταν under construction. Δεν ήταν η πιο υγιής σχέση. Δεν ήμασταν κολλητές. Δεν τα έλεγα όλα στη μητέρα μου. Ήταν όμως πάντα εκεί. Η ανιδιοτελής αγάπη της ήταν πάντα εκεί. Σκέφτομαι πόσο έχω αλλάξει αυτά τα πέντε χρόνια που ζω χώρια της. Η απώλειά της με ανάγκασε να ενηλικιωθώ. Με ανάγκασε όμως να δω καθαρά το ποια ήταν στην πραγματικότητα η μητέρα μου.

Η μητέρα μου, λοιπόν, ήταν ένας καλός άνθρωπος. Μια αβίαστα ευγενική ψύχη. Ήταν όμορφη, κομψή και πάντα γελαστή. Ήταν ανασφαλής αλλά και γεμάτη αυτοπεποίθηση. Ήταν νευρική αλλά και απίστευτα στοργική. Ήταν εκρηκτική αλλά και ήρεμη όταν φρόντιζε τα παιδιά της. Ήταν καθαρή αλλά χαοτική με τις σκέψεις της. Η μητέρα μου ήταν όπως όλοι μας. Ένας άνθρωπος με ατέλειες. Αυτές όμως την έκαναν μοναδική. Άραγε αν τα είχα δει όλα αυτά από πριν, να ήταν η σχέση μας διαφορετική; Θα ήταν πιο ουσιαστική;

Ζώντας χωρίς τη μητέρα μου, έμαθα να την αγαπάω πιο αληθινά.

Σκέφτομαι καμιά φορά τι θα της έλεγα τώρα, αν την ξανασυναντούσα. Θα της έλεγα “Μαμά, συγγνώμη. Μαμά είχες δίκιο. Μαμά, μην φοβάσαι. Μαμά, είμαι καλά. Μαμά, είμαι δίπλα σου. Μαμά σ’ αγαπώ». Ίσως αν τα γράψω εδώ να είναι σαν να της τα λέω. Ίσως πάλι να τα ήξερε. Νομίζω τα ήξερε.

Παρ’ όλο το βάρος της ημέρας, θέλω να δω και τα καλά. Γιατί η μητέρα μου, θα ήθελε να δω τα καλά. Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να βάλω στην άκρη την πίκρα της ημέρας και θα σε σκεφτώ όλες τις καλές αναμνήσεις που έζησα μαζί της. Όλες τις φορές που γέλασα μαζί της και με την οικογένεια, όταν μιμούμασταν τον χαριτωμένο τρόπο που μιλούσε. Όλες τις φορές που πηγαίναμε μαζί για ψώνια στα μαγαζιά και συνδεόμασταν μέσα από την κοινή μας αγάπη για τη μόδα. Θα σκεφτώ όλα όσα μου έμαθε για τη ζωή ή για το πώς να διατηρώ την επιδερμίδα μου υγιή (η Αννούλα ήθελε πάντα να έχει φρέσκια επιδερμίδα). Θα σκεφτώ τις εκδρομές που κάναμε μαζί και πως σταματούσε κάθε φορά το αμάξι και ανάγκαζε τον πατέρα μου να της μαζέψει φρέσκα λουλούδια (που κάθε φορά τύχαινε να είναι στην άκρη του γκρεμού). Θα σκεφτώ πώς μου έξυνε την πλάτη όταν ήμουν μικρή κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ (γιατί ήξερε πόσο με ηρεμούσε αυτό). Θα σκεφτώ όλες τις φορές που αποκοιμήθηκα πάνω στην κοιλιά της όταν βλέπαμε ταινίες μαζί. Θα σκεφτώ όλες τις φορές που ζωγραφίσαμε μαζί και μου μετέφερε τη δημιουργικότητα και την αγάπη της για τις τέχνες.

Όσο κι αν πονάνε οι καλές αναμνήσεις είναι αυτές που την κρατάνε μέσα μου ζωντανή. Για εμένα, λοιπόν, η μαμά μου είναι αθάνατη.