Χρυσούλα Διαβάτη, αυτήν την κρίσιμη ώρα χρειαζόμαστε περισσότερη γυναικεία αλληλεγγύη. Ο μισογυνισμός να μας λείπει
- 29 ΙΑΝ 2021
Η χιονοστιβάδα των αποκαλύψεων των τελευταίων ημερών μάς έχει σοκάρει όλους, όχι τόσο επειδή δεν γνωρίζαμε, αλλά επειδή δεν περιμέναμε ότι θα έβρισκαν τόσες γυναίκες το κουράγιο να βγουν μπροστά και να μιλήσουν με ονόματα και γεγονότα.
Η Σοφία Μπεκατώρου έκανε την αρχή και χάραξε έναν νέο δρόμο. Έναν δρόμο που δεν έχει φόβο και που δείχνει στις επόμενες γενιές κοριτσιών ότι έχουν φωνή, ότι δεν χρειάζεται να σιωπήσουν ούτε στιγμή και πως πάντα θα βρίσκουν συμμάχους.
Η Ζέτα Δούκα πήρε τη σκυτάλη και με τρεμάμενη φωνή μίλησε για τη σωματική, ψυχολογική και λεκτική βία που έχει υποστεί από τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Γιώργο Κιμούλη. Το κύμα συμπαράστασης που ακολούθησε ήταν γιγαντιαίο. Από γυναίκες που έχουν υποστεί το ίδιο και από άντρες που τη συγχαίρουν για το θάρρος της. Και φυσικά πάντα υπάρχουν οι (όχι) λαμπρές εξαιρέσεις.
Οι άνθρωποι που στήνουν το δικό τους δικαστήριο και αποφασίζουν την ενοχή του θύματος. Θα μου πεις τώρα, ότι κι εμείς δεν κάνουμε το ίδιο, όταν αποφασίζουμε την ενοχή του θύτη, χωρίς να έχουμε μπροστά μας αποδεικτικά στοιχεία; Ίσως. Ίσως όμως απλά ακούμε την ιστορία ενός θύματος, χωρίς να το κατηγορήσουμε επειδή είναι γυναίκα. Και εδώ είναι η ρίζα του προβλήματος.
Ο μισογυνισμός από γυναίκες, όπως η Χρυσούλα Διαβάτη
Είναι λυπηρό αυτό που θα πω, αλλά δεν εκπλήσσεσαι από τον μισογυνισμό όταν προέρχεται από άντρες. Είναι εκείνοι που θα υπερασπιστούν τον θύτη λόγω φύλου, που φοβούνται ότι μπορούν πολύ εύκολα να βρεθούν στη θέση του επειδή έπιασαν λίγο παραπάνω ένα μπούτι και που έχουν μεγαλώσει σε μία κοινωνία που τους διδάσκει ότι «ο άντρας είναι άντρας» και οφείλει να εκφράζει τον ανδρισμό του μέσα από την επίδειξη εξουσίας και «αχαλιναγώγητης» σεξουαλικής όρεξης.
Όταν όμως ο μισογυνισμός αρθρώνεται περήφανα από γυναίκες, ο πόνος και η πικρία έχουν διπλάσια ένταση. Η Χρυσούλα Διαβάτη δεν έχει κρύψει τις απαρχαιωμένες απόψεις της περί διαφορών των δύο φύλων. «Ο άντρας δεν είναι άντρας αν δεν απιστήσει». Όταν ερωτήθηκε για την καταγγελία της Ζέτας Δούκα, η πρώτη της αντίδραση ήταν να πει ότι «τον Κιμούλη τον ξέρω, αυτή ποια είναι; Ο κόσμος χάνεται και το μ@@@ι χτενίζεται». Κανείς δεν απαίτησε από την κυρία Διαβάτη να υπερασπιστεί την Δούκα, αλλά σίγουρα περιμέναμε έναν σεβασμό σε μία γυναίκα που μίλησε για μία σειρά περιστατικών που την τραυμάτισε (σωματικά και ψυχικά). Δεν περιμέναμε να γίνει πασιονάρια του φεμινισμού, αλλά περιμέναμε να μην την αποκαλέσει «μ@@@ι».
«Γιατί δεν το κατήγγειλε τότε στην Αστυνομία αφού την κλώτσησε; Μου κάνει εντύπωση. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι εσύ ο ίδιος κάνεις τους άλλους να μην σε σέβονται. Εγώ απολάμβανα τον σεβασμό από μικρό κοριτσάκι. Είναι θέμα του καθένα πώς θέλει να προβάλλει τον εαυτό του», δήλωσε και μία ανατριχίλα σε πιάνει. Για την αμφισβήτηση, την ενοχοποίηση ενός ανθρώπου που, υποτίθεται, δεν εμπνέει σεβασμό, συνεπώς την αξίζει την κλωτσιά του αλλά και για το ότι ο απώτερος στόχος είναι η προβολή του. Γιατί, όσο να πεις, τη θέλεις την προβολή που προκύπτει από μία παρενόχληση. Γιατί λοιπόν δεν βγήκε τότε να το πει, αφού κυνηγούσε τη φήμη; Αναρωτιέμαι κι εγώ με τη σειρά μου.
Οι επιθέσεις στη Σοφία Μπεκατώρου. Από γυναίκα σε γυναίκα
Πολύ πριν τη Χρυσούλα Διαβάτη, είδαμε παρόμοια στάση από γυναίκες που έσπευσαν να κατηγορήσουν τη Σοφία Μπεκατώρου για την αμυαλιά της. «Οι κυρίες, αν δεν έχουν ευαρέσκεια, δεν μπαίνουν στα δωμάτια μοναχικών ανδρών. Καλό ήταν να του πει ξεκάθαρα και με πολλές λέξεις, όταν τη φίλησε ξαφνικά στο στόμα, ότι η ίδια έχει προτεραιότητα τον πρωταθλητισμό της και όχι την ιδιωτική ζωή της και φυσικά να μην τον ακολουθήσει στο δωμάτιό του. Η ιστορία της θυμίζει την Κοκκινοσκουφίτσα. Τι δουλειά είχε με τον κακό τον Λύκο;», αναρωτήθηκε η Πρόεδρος του Συλλόγου Πρόληψης και Καταπολέμησης κατά της Βίας κατά των Γυναικών της Λάρισας, Λένα Αξιόγλου. Επαναλαμβάνω, η Πρόεδρος του Συλλόγου Πρόληψης και Καταπολέμησης κατά της Βίας κατά των Γυναικών.
Ωραία αυτή η πρόταση, και φαντάζομαι ότι θέλει χρόνο και νηφαλιότητα για να σκεφτείς μία τόσο πληρωμένη απάντηση, και μάλιστα σε αρκετά νεαρή ηλικία, όταν βρίσκεσαι με συναθλητές σε άλλη χώρα. Εύχομαι οι κυρίες να μην επισκέπτονται δωμάτια μοναχικών ανδρών, ώστε να μην κινδυνεύσουν. Εύχομαι να εξαφανιστούν οι κύριοι που φέρονται κατ’αυτόν τον τον τρόπο, αλλά αυτό, εντάξει, είναι προαιρετικό. Δεν θα αλλάξουμε εμείς το δυνατό φύλο.
Αντίστοιχα, η δημοτική σύμβουλος Δήμητρα Αλεξίου καταδίκασε τη σεξουαλική κακοποίηση, αλλά όχι αν πηγαίνεις από μόνη σου σε ένα δωμάτιο. Μόνο αν σε σύρουν, υποθέτω, ή σε αφήσουν αναίσθητη. Αν επισκέπτεσαι το δωμάτιο ενός άντρα με εξουσία, μήπως αναζητάς κάτι; Αυτές ήταν κάποιες από τις επώνυμες τοποθετήσεις. Τις ανώνυμες τις βλέπουμε καθημερινά, σε σχόλια κάτω από άρθρα και απόψεις.
Πότε οι γυναίκες θα σταματήσουν να μισούν τις γυναίκες;
Ας είμαστε δίκαιοι. Ο μισογυνισμός δεν έχει αποδέκτη όλες τις γυναίκες. Μόνο εκείνες που δεν νιώθουν ότι είναι το αδύναμο φύλο, τολμούν να κατηγορήσουν έναν άντρα για επιβολή, κατάχρηση εξουσίας και σεξουαλική παρενόχληση. Οι γυναίκες τα βάζουν με τις γυναίκες όταν πάνε να εκθρονίσουν έναν άντρα, που πρέπει και οφείλει να είναι πιο δυνατός, να προκαλεί δέος και φόβο και να πράττει όπως νομίζει, κι ας υπάρχουν «παράπλευρες απώλειες».
Αντιθέτως, μία γυναίκα που κάθεται φρόνιμη, περιμένει στωικά τον σύζυγό της να γυρίσει σπίτι, τον αφήνει να είναι μπερμπάντης, αφού «ο άντρας είναι άντρας», δέχεται και ένα χαστούκι ή ένα χέρι που γλιστράει στην πλάτη, στο στήθος, ανάμεσα στα πόδια, είναι ΚΥΡΙΑ. Τότε δεν υπάρχει μίσος ή κατηγορία. Μία κυρία εξάλλου δεν θα επέτρεπε ποτέ στον εαυτό της να τη φιλήσουν ξαφνικά σε ένα ταξίδι, να μπουν μέσα της ενώ λέει όχι. Μία κυρία δεν θα επέτρεπε να την υποτιμήσουν και να της κάνουν ψυχολογικό πόλεμο. Μία κυρία θα απαντούσε με μπουνιά και δεν θα φοβόταν έναν άντρα που την κλώτσησε.
Η σχεδόν ενήλικη κοινωνία μας
Δανείζομαι τον τίτλο της νέας σειράς του MEGA, γιατί περιγράφει απόλυτα αυτό που είμαστε ως κοινωνία. Νομίζουμε ότι είμαστε Κύριοι και Κυρίες, όταν στην πραγματικότητα είμαστε παιδιά που δεν μεγαλώσαμε ποτέ. Δεν αναλάβαμε τις ευθύνες μας, δεν μάθαμε να επικοινωνούμε, να σεβόμαστε τον συνάνθρωπό μας, να βλέπουμε ισότιμα τα φύλα και να μην απαιτούμε σαν κακομαθημένα. Μία γυναίκα που κατηγορεί μία άλλη γυναίκα επειδή δεν είναι κυρία, και ταυτόχρονα υπερασπίζεται σθεναρά έναν άντρα- θύτη, έχει ως μοχλό της τον φόβο.
Στην πραγματικότητα, θεωρεί ότι οι γυναίκες είναι κατώτερα όντα και θα έπρεπε να συνεχίσουν να λειτουργούν έτσι, ώστε να μην διασαλευτεί η τάξη των πραγμάτων. Γυναίκες που μεγάλωσαν ξέροντας ότι ο άντρας κάνει ό,τι γουστάρει και εσύ το ανέχεσαι, και γυναίκες που μεγαλώνουν τις επόμενες γενιές με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό. Ευτυχώς όμως, που για κάθε Λένα Αξιόγλου, υπάρχει μία Σοφία Μπεκατώρου και για κάθε Χρυσούλα Διαβάτη, υπάρχει μία Ζέτα Δούκα. Και πολλές ακόμα που ακολουθούν.