Χτύπα κι εσύ τη γυναίκα σου δημόσια. Αφού μπορείς.

Ανάμεσα στο κοινό που είχε πληρώσει το εισιτήριό του για να συνδράμει στον πολύ καλό σκοπό του “Όλοι μαζί μπορούμε”, ήταν και μια οικογένεια. Όταν ο πατέρας, τσακώνεται λεκτικά με κάποιον κύριο που καθόταν σε μια άλλη θέση, η γυναίκα του, τον κρατάει από τους ώμους θέλοντας να τον ηρεμήσει. Εκείνος την σπρώχνει με δύναμη και τη ρίχνει στα σκαλιά. Εκείνη τον πιάνει και τότε της ρίχνει σφαλιάρα στα χέρια και στη συνέχεια και μία στο πρόσωπο. Μπροστά στα παιδιά του και τον κόσμο ο οποίος εξαγριώνεται και φωνάζει.

Υπάρχει και το βίντεο.

Στη συνέχεια, ο ίδιος τύπος πιάνεται στα χέρια με κάποιον από το κοινό, για το περιστατικό του ξυλοδαρμού. Και πάλι, μπροστά στα παιδιά του.

Μιλώντας με την κοπέλα που έχει τραβήξει τα βιντεάκια και βρισκόταν εκεί, με ενημέρωσε πως η ίδια μίλησε με τη γυναίκα μετά το περιστατικό, λέγοντάς της πως έχει μαγνητοσκοπήσει όσα συνέβησαν, αν θέλει να προβεί σε μήνυση. Η ίδια αρνήθηκε και δεν ζήτησε καν τα στοιχεία της.

Υπάρχουν πολλές πλευρές από τις οποίες μπορεί κανείς να πιαστεί και να γράψει/συζητήσει γι’ αυτή την ιστορία. Να στοχοποιήσω όσους ήταν εκεί και δεν τον σταμάτησαν; Να κράξουμε την ασφάλεια που δεν φάνηκε ποτέ; Τη γυναίκα που δεν αντέδρασε, δεν θέλησε το βίντεο, δεν σηκώθηκε να φύγει και προσπάθησε να τον δικαιολογήσει με τον τρόπο της; Να στήσουμε στον τοίχο το παράδειγμα πατέρα/άντρα/ανθρώπου προς αποφυγή;

Όλα θα ήταν σωστά και δίκαια, αλλά δε νομίζω πως τελικά θα προσέφεραν κάτι, πέρα από μερικά παραπάνω shares. Όταν είδα το βίντεο δεν ένιωσα οργή, ούτε απογοήτευση που κανείς δεν έπεσε να τον φάει. Φοβήθηκα. Τρόμαξα για το τι μπορεί να συνέβη όταν γύρισαν σπίτι (έφυγαν υπό την απειλή της πιθανότητας να εμφανιστεί ασφάλεια). Κυρίως όμως ένιωσα φόβο για το πόσο εξώφθαλμα και θρασύτατα δέρνει κάποιος τη γυναίκα του μπροστά σε τόσο κόσμο, σα να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα. Δεν ντρέπεται το κοινό, δεν ενδιαφέρεται καν που παρακολουθούν τα παιδιά του, απλά διαλέγει να μεταφράσει τα νεύρα του σε newton πάνω στη γυναίκα και μάνα των παιδιών του, όπως θα σηκωνόταν να χειροκροτήσει τον Σαββόπουλο. Ή όπως θα έπαιρνε το πρωί τον καφέ του. Δεν γνώριζα το μέγεθος του προβλήματος, μέχρι να προσέξω πόσο κανονικό και συνηθισμένο δείχνει όλο αυτό, για τον τύπο, τη γυναίκα του και τα γιουχαρίσματα του κόσμου.

Είναι παντού εκεί έξω και αντί να το φωνάζουμε, και να το κάνουμε viral, το αποσιωπούμε, το καλύπτουμε με make up και γυαλιά, το μεγαλώνουμε στα σπίτια μας και στα σχολεία μας και αναρωτιόμαστε “μήπως τον προκάλεσε;”.

Όχι, δεν του άξιζε να τον κλωτσήσει ή να τον φτύσει. Του άξιζε να τον σηκώσουν στη σκηνή και να τον δείχνουν με το δάχτυλο. Μόνο με το να κατακρίνουμε και να καταγγέλουμε τη βία, μπορεί κάποια στιγμή, έστω να κάνουμε τους θύτες να νιώσουν ντροπή. Να σκεφτούν όταν σηκώσουν το χέρι τους, ότι μπορεί αύριο να δουν τα δικά τους παιδιά να κάνουν το ίδιο και να σιχαθούν τον εαυτό τους που τα μεγάλωσαν ανάμεσα σε μελανιές και γδαρσίματα που προκάλεσαν οι ίδιοι. Όλοι μαζί μπορούμε να βάλουμε ένα τέλος σε όλο αυτό, μέσα και έξω από τα σπίτια. “Δεν είσαι η μόνη – δεν είσαι μόνη”, κάλεσε στο 15900 για να καταγγείλεις κάθε περιστατικό.