Ζέτα Δούκα, χρειαζόμαστε κι άλλες σαν εσένα

Το πραγματικό influence είναι αυτό ακριβώς κι όχι να με πείσει κάποια να αγοράσω το νέο κραγιόν που θα κάνει τα χείλη μου ζουμερά. Η «διάσημη» επιρροή δε θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται τόσο επιδερμικά. Καλή και η επιφάνεια αλλά από κάτω υπάρχει βάθος και αληθινές ανάγκες. «Τι να μας πούνε μωρέ αυτοί;» θα πεις και άδικο πως έχεις δε θα τολμήσω να πω. Ας μην είμαστε όμως αφοριστικοί.

Υπάρχουν διάσημοι που έχουν λόγο και έχουν αποφασίσει πως θα έχουν φωνή. Κατά τον Seligman, πατέρα της θετικής ψυχολογίας, το νόημα (meaning) είναι ένας από τους πέντε πυλώνες του ευ ζην. Να δίνεις τον εαυτό σου για έναν ανώτερο σκοπό και να πιστεύεις πως μπορείς να προσφέρεις στο κοινωνικό σύνολο. Όλο αυτό είναι πια έξω από εμάς. Το να μπορέσεις να προσφέρεις, όποια κι αν είναι αυτή η προσφορά, σε καθιστά πολύτιμο.

Επιστροφή στην ελληνική τηλεόραση. Λαμπρά παραδείγματα, φωτεινές εξαιρέσεις που μας δίνουν ελπίδα πως η τηλεόραση που θέλουμε μπορεί μία ημέρα να υπάρξει. Η Ζέτα Δούκα στη λίστα με τα παραδείγματα προς μίμηση. Καλεσμένη στην εκπομπή του Γρηγόρη Αρναούτογλου μιλά για τη βία που έχει υποστεί από σύντροφό της στο παρελθόν. Όχι, χάριν συζήτησης. Όχι, χάριν εντυπωσιασμού.

«Έχω υποστεί βία σε σχέση μόνο μία φορά, η οποία ήταν και πάρα πολύ άσχημη. Όχι ακραία, ήταν αυτό το ”εντάξει ένα χαστουκάκι” που είναι πολύ σοβαρό. Τον άνθρωπο αυτόν τον έστειλα σε ψυχολόγο να μιλήσει και βέβαια χώρισα μαζί του. Τώρα, θα του είχα κάνει και καταγγελία. Έτσι πρέπει να χειριζόμαστε πλέον αυτές τις καταστάσεις. Η βία σε οποιαδήποτε μορφή της πρέπει να καταγγέλλεται. Εγώ δεν έχω χτυπήσει ποτέ έναν άντρα. Βέβαια, σε αυτή την περίπτωση αμύνθηκα, οπότε και αυτός κατά κάποιον τρόπο χτύπησε. Ήταν μια πάρα πολύ άσχημη στιγμή. Μη μιλάμε για πράγματα που δε συμβαίνουν. Συμβαίνουν και είναι μέσα στη ζωή μας. Υπάρχουν κοινωνίες, ακόμα και στην Ελλάδα που δε θεωρείται Ινδία και Πακιστάν που η θέση της γυναίκας είναι άστα, που θεωρούν πως η βία και η ενδοοικογενειακή βία είναι κατά κάποιο τρόπο μέσα στο πρόγραμμα. Συμβαίνει για να συνετιστεί ο άλλος. Ανεπίτρεπτα πράγματα.»

Oι γυναίκες που κακοποιούνται θα πρέπει να μιλάνε για το πρόβλημά τους. Να μην ακολουθούν τις συμβουλές συγγενών και φίλων που λένε “σ’ αγαπάει, γι’ αυτό τα κάνει” ή “εντάξει, μη μιλάς, θα του περάσει” ή ”κάνε υπομονή για τα παιδιά”’ ή ”δε θα το ξανακάνει”. Ο άνθρωπος που χρησιμοποίησε τη βία για να επιβάλλει την άποψή του και να ψηλώσει το άναστημά του θα το κάνει ξανά. Ένα χαστούκι, σαν αυτό της Ιωάννας Μπέλλα, δεν είναι αστεία υπόθεση, είναι αρχή του κακού. Φοβάσαι να μιλήσεις για να μη διαλύσεις μία ήδη διαλυμένη οικογένεια και σχέση; Κάτι που έχει γίνει ήδη θρύψαλα δε διατρέχει φόβο φθοράς. Η βία δε θεραπεύεται από τον θύτη αλλά από το ίδιο το θύμα. Μας έχουν μάθει να κρύβουμε το πρόβλημα και να υποκρινόμαστε πως ζούμε την απόλυτη ευτυχία. Τρέμεις κάθε φορά που βάζει το κλειδί στην πόρτα και δυναμώνεις τη μουσική όταν ουρλιάζει για να μη διαταράξεις την ευτυχισμένη εικόνα που έχει σχηματίσει η γειτονιά για τη σχέση σας.

«Σε εθνικό επίπεδο και όπως προκύπτει από τα στατιστικά στοιχεία του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας, από το 2014 μέχρι και το 2017 έχουν σημειωθεί περισσότερα από 13.700 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, με τις γυναίκες να αποτελούν περίπου το 70% των θυμάτων», ανέφερε στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, η εκπρόσωπος Τύπου της Ελληνικής Αστυνομίας, Ιωάννα Ροτζιώκου. «Τραγική κατάληξη αυτών των ενδοοικογενειακών συμβάντων είναι ακόμα και ο θάνατος, με τον αριθμό των γυναικών θυμάτων να είναι σχεδόν διπλάσιος σε σχέση με τον αντίστοιχο των αντρών. Σημειώστε, ενδεικτικά, ότι το 2017 σημειώθηκαν 3.134 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας με 4.243 θύματα συνολικά». «Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους», υπογραμμίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η εκπρόσωπος Τύπου της ΕΛ.ΑΣ. «Πίσω από αυτούς τους αριθμούς, όμως, βρίσκονται ανθρώπινες ιστορίες και γυναίκες που έχουν υποστεί βία με διάφορους τρόπους. Γυναίκες που κάποιοι τις αντιμετωπίζουν ως αντικείμενα. Και οι αριθμοί αυτοί είναι σχεδόν βέβαιο ότι είναι πολύ περισσότεροι, αν λάβει κάποιος υπόψη του το λεγόμενο σκοτεινό αριθμό της εγκληματικότητας σύμφωνα με τον οποίο, πάντα υπάρχουν εγκλήματα τα οποία δεν καταγγέλλονται. Δυστυχώς, ο φόβος των επιπτώσεων, ο ενδεχόμενος στιγματισμός και η ντροπή δεν οδηγεί κάποιες γυναίκες στο κατώφλι των αρχών».

«Δεν είσαι η μόνη, δεν είσαι μόνη». Με αυτό το κεντρικό μήνυμα η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων θέλει να ενημερώσει και να ευαισθητοποιήσει. Αρκεί να μιλάμε θα πω εγώ. Να μιλάμε για τα προβλήματά μας ανοιχτά και πολύ συνειδητά. Κι αν τελικά σε κινητοποιήσουν τα λόγια της μητέρας, της φίλης σου ή μιας άγνωστης, μηδαμινή σημασία έχει. Γιατί το ουσιαστικό influence δεν κρύβεται στον αριθμό των followers αλλά στον αριθμό των ανθρώπων που βοήθησες, έστω και εν αγνοία σου. Άνθρωποι αξίας.