Χαρά Τριάντη: Η μητέρα που έχασε τον 14χρονο γιο της μέσα σε 4 μήνες από καρκίνωμα NUT

Όταν βγήκε το πρώτο επεισόδιο στον αέρα τον Νοέμβριο, αυτό με την Ελεάνα Βραχάλη, δέχτηκα ένα email από το Human Resources της 24 Media, ότι κάποια οικογένεια ήθελε να επικοινωνήσει μαζί μου για ένα σημαντικό θέμα υγείας.

Στο τηλέφωνο που ακολούθησε ήταν οι γονείς του Θάνου, η Χαρά και ο Χρήστος που ζητούσαν τη βοήθειά μου γιατί ο 14χρονος τότε γιος τους, διαγνώστηκε με καρκίνωμα NUT, τον τύπο καρκίνου από τον οποίο έφυγε πριν δύο περίπου χρόνια και ο σύντροφός μου, ο Αλέξανδρος.

Έχω πει πολλές φορές ότι ο πόνος μπορεί να ενώσει, να γεννήσει δέσιμο και φιλίες στις πιο δύσκολες και απρόσμενες συνθήκες και έτσι ξεκίνησε η σχέση μου με τη Χαρά. Ως μια στήριξη από απόσταση, μιας και ο Θάνος καταγόταν από την Κομοτηνή και νοσηλευόταν στο ΑΧΕΠΑ.

Δυστυχώς ο Θάνος δεν τα κατάφερε. Δεν πρόλαβε να παλέψει πολύ. Η βλάβη στον πνεύμονα ήταν εκτεταμένη και ένα βράδυ Σαββάτου του Φλεβάρη οι πνεύμονες κατέρρευσαν και η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά. Μέσα από αυτό το κείμενο θα πω πράγματα που δεν είπα στην Χαρά ακόμα, ίσως γιατί στη φωνή μου ήθελε να ακούει μια γυναίκα δυνατή, μια γυναίκα που δεν θα λύγιζε.

Το βράδυ που με πήρε ο πατέρας του Θάνου να μου πει ότι ο Θάνος, «έφυγε» και ότι ήμουν η πρώτη που πήραν τηλέφωνο, γιατί δεν ήξεραν ποιον άλλον να πάρουν, κατέρρευσα.

Ήμουν σίγουρη ότι ο Θάνος θα είναι αυτό το παιδί που θα σωθεί, αυτό που ευχόταν ο Αλέξανδρος στην επιστολή του, ήμουν σίγουρη ότι μας ένωσε μια διαβολική αλλά και καρμική σύμπτωση ώστε ο Θάνος να τα καταφέρει, γιατί η πρώτη μας επικοινωνία ήταν μέσω της 24 Μedia, που δημοπράτησε το μετάλλιο του Αλέξανδρου και στηρίχθηκε και η «Λάμψη», η οποία βοηθούσε όλο αυτό το διάστημα το Θάνο.

Η ζωή όμως έφερε λεμόνια στη Χαρά και στον Χρήστο. Τα πιο ξινά της ζωής τους. Και καμιά φορά η όποια βοήθεια και οι όποιες ευχές και προσπάθειες δεν είναι αρκετές. Σήμερα το τελευταίο αυτό podcast φιλοξενώ, αυτή τη μητέρα, τη Χαρά Τριάντη, τη φίλη μου και αδερφή μου, που όταν η ζωή της έδωσε λεμόνια, αποφάσισε να με τιμήσει και να τα μοιραστεί μαζί μου. Και έτσι το podcast αυτό, κλείνει τον πρώτο κύκλο του, δυστυχώς ακριβώς όπως άνοιξε. Χαρά μου είμαι εδώ, ένα μήνυμα μακριά. Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό.