Γιατί το one size στα ρούχα είναι το χειρότερο πράγμα που έχει συμβεί στη μόδα

Οι ανασφάλειες, λοιπόν, που νόμιζα ότι θα καταφέρω να καταπολεμήσω μέσω του στιλ μου, γιγαντώνονταν κάθε φορά που έμπαινα σε ένα κατάστημα ρούχων. Μεγάλωσα στα 00s, και τότε η ιδέα της ισότητας στα μεγέθη, και της συμπεριληψιμότητας γενικότερα, δεν είχε καν συλληφθεί. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, σίγουρα όχι. Αυτό σημαίνει ότι μέχρι και πριν μερικά χρόνια, σε ελληνικά καταστήματα ρούχων, δεν υπήρχε καν η επιλογή του XL, ενώ το one size ήταν ένα αρκετά δημοφιλές «μέγεθος». Ένα το οποίο όμως, για εμένα την έφηβη με τα μεγάλα μπούτια, δεν ήταν αρκετό. Για εμένα, τον άνθρωπο που είχε πειστεί ότι μέσω του στιλ της, μπορεί να εκφράσει την so-called διαφορετικότητά της, δεν μπορούσε να το καταφέρει γιατί οι επιλογές ήταν περιορισμένες. Με τα τρία βασικά μεγέθη του S, M, L και το φρικτό one size να κυριαρχούν, αυτό δημιουργούσε ένα νέο κεφάλαιο ανασφαλειών σε μια έφηβη. Τα «κάτι κάνω λάθος» που προέκυπταν στο μυαλό μιας έφηβης και που αφορούσαν το σώμα της, ήταν λόγος αρκετός για να να κριτικάρω τον εαυτό μου.

Φυσικά, μεγαλώνοντας, όλα αυτά άρχισαν να ξεθωριάζουν, όταν κατάλαβα την προβληματική πλευρά της μόδας και των fashion brands που, μέχρι και πρόσφατα, δεν τους απασχολούσε καν, το πόσο προβληματικό είναι το one size ή η έλλειψη μεγεθών. Και ενώ, βλέπουμε να γίνεται μια προσπάθεια από τα brands του εξωτερικού, αναρωτιέμαι, στην Ελλάδα τι κάνουμε ακόμη;

Γιατί τα ελληνικά brands επιμένουν στην έλλειψη μεγεθών

Η ελληνική πραγματικότητα με αυτή της ελληνικής μόδας, κατά τη γνώμη μου, διαφέρουν πολύ. Αυτό ισχύει και όσον αφορά τους σωματότυπους. Δεν είδα πότε τον μέσο, ελληνικό, γυναικείο σωματότυπο να προβάλλεται. Οι Ελληνίδες είμαστε μεσογειακές γυναίκες και αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που αφορά και το σώμα μας. Ένα χαρακτηριστικό για το οποίο, κατ’ εμέ, θα έπρεπε να είμαστε περήφανες. Ο σωματότυπος πολλών Ελληνίδων γυναικών, λοιπόν, δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα άλλων ευρωπαϊκών χωρών, όπως της Βόρειας Ευρώπης π.χ., γιατί πολύ απλά έχουμε μεγαλώσει διαφορετικά. Είναι απόλυτα φυσιολογικό, λοιπόν, ο σωματότυπος των ανθρώπων, να διαφέρει από χώρα σε χώρα.

Μεγαλώνοντας, λοιπόν, δεν είδα αυτό να αφορά τους Έλληνες δημιουργούς στα μεγέθη που πρόσφεραν. Και δυστυχώς, ακόμα δεν προσφέρουν ποικιλία μεγεθών. Σε πολλές περιπτώσεις, ακόμη, βλέπουμε και το one size μέγεθος σαν επιλογή.

Και η ερώτησή μου εδώ είναι η εξής; Πώς μπορεί κάποιος να είναι τόσο αφελής ώστε να μην ενστερνίζεται τη διαφορετικότητα του κάθε σωματότυπου;

Πώς γίνεται σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, με τα μεσογειακά σώματα, οι Έλληνες δημιουργοί να κάνουν σαν να μην υπάρχουμε; Και με πιο σκεπτικό δίνουν ως επιλογή το one size;

Καταλαβαίνω πολύ καλά, ότι υπολογίζεται και το θέμα της παραγωγής. Λόγω δουλειάς, έχω μιλήσει με αρκετά ελληνικά fashion brands και τους ανθρώπους «πίσω» από αυτά, και η απάντηση όλων πίσω από το ερώτημα «Γιατί δεν έχετε περισσότερα μεγέθη;», είναι μια: «κοστίζει». Καταλαβαίνω, λοιπόν, ότι κοστίζει και ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με ένα νεοσύστατο brand, υπάρχουν οικονομικοί περιορισμοί που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε. Αλλά το one size γιατί; Και πάλι, καταλαβαίνω ότι η παραγωγή ενός ρούχου που είναι one size κοστίζει λιγότερο, αλλά κουράστηκα να είναι το κόστος η δικαιολογία.

Μέχρι πότε θα παραβλέπουμε την αισχρότητα του one size και της έλλειψης μεγεθών, για το κόστος; Πρέπει κάποια στιγμή τα fashion brands να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους.

Επίσης, συχνά, πιστεύω ότι τα fashion brands (ελληνικά ή διεθνή), δεν θέλουν ακόμα να σχετίζονται με τα μεγάλα σώματα. Υπάρχει ακόμα πολύς ρατσισμός απέναντι σε όλα τα «διαφορετικά σώματα», αλλά ειδικά όσον αφορά τις curvy γυναίκες, η εικόνα αυτών των σωμάτων, για πολλούς, θεωρείται ακόμα «ανθυγιεινή». Είναι, λοιπόν, πολύ πιο εύκολο να θαυμάσουμε μια αδύνατη γυναίκα για το εκπληκτικό σώμα της, ενώ αυτό μιας curvy ή χοντρής γυναίκας, κρύβει πάντα μια ντροπή πίσω του. Λες και το να έχεις ένα τέτοιο σώμα θα έπρεπε να είναι κάτι για το οποίο πρέπει κάποιος να ντρέπεται.

Σε κάθε περίπτωση, η εγχώρια (και διεθνής) βιομηχανία της μόδας, ενισχύει αυτές τις αντιλήψεις, συνειδητά ή μη, με την έλλειψη μεγεθών και κυρίως με το one size. Το άθλιο αυτό one size το οποίο έχει δημιουργήσει σε έμενα την ίδια, αλλά και σε πολλές άλλες γυναίκες, τρομερές ανασφάλειες. Γιατί, όταν δεν μπορείς να χωρέσεις στα one size ρούχα, όπως πολλές άλλες γυναίκες, τότε κάτι πάει στραβά μαζί σου.

Τι εννοείτε όταν λέτε one size;

Αλλά πραγματικά, θέλω να καταλάβω τη λογική αυτή του one size. Μα, πώς στο καλό, περιμένετε να χωρέσουμε ΌΛΕΣ, σε ένα άτιμο μέγεθος; Έχουμε όλες το ίδιο σώμα; Όχι. Έχουμε όλες τις ίδιες διατροφικές συνήθειες; Όχι. Έχουμε όλες την ίδια ψυχολογία, τον ίδιο τρόπο ζωής, το ίδιο οικονομικό status; Όχι. Γιατί πρέπει, λοιπόν, να έχουμε όλες και το ίδιο μέγεθος;

Αυτή η εμμονή της μόδας και της κοινωνίας να μας βάζει όλες στο ίδιο κουτάκι, με έχει κουράσει πολύ.

Δεν μπορούμε, κύριοι να ντυνόμαστε όλες το ίδιο, να σκεφτόμαστε όλες το ίδιο, να έχουμε όλες το ίδιο σώμα, γιατί πολύ απλά είμαστε μοναδικές προσωπικότητες.

Δεν γίνεται να θέλετε να μας χωρέσετε όλες σε ένα κουτάκι και δη, σε ένα μέγεθος. Και αυτό αφορά τα διεθνή brands και κυρίως τα εγχώρια.

Αν δεν μπορείς να σχεδιάσεις ρούχα για το καταναλωτικό κοινό σου, τότε είσαι εκτός πραγματικότητας, σόρρυ. Δεν γίνεται να ζεις στην Ελλάδα και να μην προσφέρεις εύρος μεγεθών ή να κυκλοφορείς ρούχα σε one size μέγεθος. Ηθικά και μόνο, αυτό είναι λάθος. Είναι επίσης, λάθος από επιχειρηματικής άποψης, γιατί τα μεγαλύτερα μεγέθη είναι αυτά που πωλούνται πιο γρήγορα -και αυτό επιβεβαιώνει ότι οι μεγαλύτεροι σωματότυποι κυριαρχούν στη χώρα αυτή. Οπότε, αν τα brands κυκλοφορούσαν ρούχα σε XL μέγεθος και μεγαλύτερα, θα πουλούσαν περισσότερο. Έπειτα, υπάρχει και το ηθικό κομμάτι που είναι σαν να λέει στις curvy γυναίκες «σας αποδεχόμαστε και σας υπολογίζουμε». Έτσι, δεν θα «ρίχνουμε» και δεν θα υποβιβάζουμε τις χοντρές γυναίκες διαρκώς και δεν θα τις χλευάζουμε για το μέγεθός τους (θυμάσαι το άθλιο συμβάν με τον Τάσο Ξιαρχό που κορόιδευε σε βίντεο μια χοντρή γυναίκα;). Αλλά θα τις γιορτάζουμε και δεν θα τους δημιουργούμε ανασφάλειες κάθε φορά που κυκλοφορούν στον δρόμο ή μπαίνουν σε ένα κατάστημα με ρούχα, προσπαθώντας να βρουν ρούχα στο μέγεθός τους. Θα είναι μια ευχάριστη διαδικασία αυτή πια και όχι μια εφιαλτική, όπως είναι ήδη για πολλές γυναίκες. Και αυτό, δεν το λέω μόνο εγώ, αλλά το επιβεβαιώνουν και έρευνες.

Όταν είχε διεξαχθεί μια έρευνα μέσω του BuzzFeed, όπου 5 μέλη της εταιρείας δοκίμασαν ρούχα σε one size του brand Brandy Melville (από τα πρώτα brands που είχε κυκλοφορήσει one size ρούχα, το 1975), η εμπειρία τους ήταν θλιβερή. Οι γυναίκες που δοκίμασαν τα ρούχα αυτά, είχαν διαφορετικούς σωματότυπους (από το size 0 μέχρι και το 18) και όλες σχολίασαν αρνητικά την εμπειρία. Τα one size ρούχα δεν ταίριαζαν σε καμία, δεν είχαν καλή εφαρμογή και σύμφωνα με τις γυναίκες αυτές ένιωσαν «αβόλα», «απαίσια», αισθάνθηκαν θυμό και θλίψη και ντροπή.

Γιατί, λοιπόν, να πρέπει να τα βιώνουμε όλα αυτά για ένα ρούχο; Η μόδα θα έπρεπε να έχει τον αντίθετο αντίκτυπο στη ψυχολογία μας και όχι να μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα για το σώμα μας. Και όλο αυτό είναι ένα συνονθύλευμα πραγμάτων που, κατά τη γνώμη μου, θα βοηθούσε όλους μας να αντιμετωπίσουμε τις γυναίκες με περισσότερη ισότητα.

Η μόδα σχετίζεται με την κοινωνική πραγματικότητα και όταν έχουμε την απαίτηση να χωρέσουν όλες οι γυναίκες σε one size ρούχα, τότε πώς μπορούμε να τους επιτρέψουμε να είναι διαφορετικές, γενικά;

Όχι μόνο στον τρόπο που ντύνονται, αλλά για όλες τις επιλογές τους. Πώς μπορούμε να αποδεχτούμε τις γυναίκες που δεν έχουν ή δεν θέλουν παιδιά; Τις γυναίκες που δεν είναι straight; Τις γυναίκες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους μόνες τους κ.ο.κ.

Στα μάτια μου, λοιπόν, το εύρος μεγεθών και η κατάργηση του one size, αφορά ΟΛΕΣ μας. Γι’ αυτό και πρέπει να μιλάμε και να απαιτούμε εκπροσώπηση, στα μεγέθη, σε όλα, είτε μας αφορά, είτε όχι. Πρέπει επιτέλους, όλα τα fashion brands και ειδικά τα ελληνικά, να μάθουν να μας εκπροσωπούν όλες, άνευ όρων.

Απαίτησε μεγαλύτερα και περισσότερα μεγέθη. Μίλα όταν βλέπεις one size ρούχα και ρώτα γιατί υπάρχουν. Για να υπάρξει ισότητα σε όλες μας, πρέπει όλες να την απαιτήσουμε και να παλέψουμε γι’ αυτή. Όχι άλλη μετριότητα του one size.