Η αμερικάνικη Vogue αναθέτει σε μαύρους καλλιτέχνες τα εξώφυλλά της. Γιατί δεν θεωρείται το diversity δεδομένο;
- 27 ΑΥΓ 2020
Γενικά, δεν εντυπωσιάζομαι εύκολα και έχω απαιτήσεις από τους ανθρώπους. Ίσως κάπως μη ρεαλιστικές για τα δεδομένα που ζούμε, αλλά τις έχω. Δεν ξέρω βέβαια αν η εκπροσώπηση είναι μια ουτοπική προσδοκία που αναζητάω στη βιομηχανία της μόδας. Δηλαδή, δεν μπορώ να καταλάβω πού είναι το ανορθόδοξο με αυτό. Δεν καταλαβαίνω γιατί ακόμα, η εικόνα της γυναίκας δεν ποικίλλει ή αντίστοιχα γιατί δεν υπάρχει diversity όσον αφορά τις εθνικότητες. Ναι, θα φέρω την κουβέντα και πάλι στη μαύρη κοινότητα, γιατί το ζήτημα αυτό τελευταία (με) απασχολεί πολύ.
Πού είναι το diversity, αμερικάνικη Vogue οεο;
Όσον αφορά τη βιομηχανία της μόδας, λοιπόν, υπάρχει έλλειψη εκπροσώπησης και ως προς τη μαύρη κοινότητα. Η αμερικανική Vogue πρωτοστατεί σ’ αυτό. Το ξέρεις και το ξέρω. Η Conde Nast το ξέρει και η ίδια η Anna Wintour το ξέρει. Το έχει παραδεχτεί εξάλλου. Αντιλαμβάνομαι, λοιπόν, και σέβομαι απόλυτα το γεγονός ότι οι εκδόσεις προσπαθούν να αλλάξουν φιλοσοφία και να βελτιώσουν την εικόνα αλλά και την αντίληψη που είχαν γύρω από τo black culture. Απλά αναρωτιέμαι αν είναι αργά. Το τεύχος Σεπτεμβρίου προσπαθεί είναι σίγουρα ένα μεγάλο βήμα εμπρός, απλά, όπως σου είπα και πριν, δεν εντυπωσιάζομαι εύκολα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για δυο εκπληκτικά εξώφυλλα και για ένα αρκετά μη παραδοσιακό τεύχος Σεπτεμβρίου. Ένα τεύχος που σε παγκόσμιο επίπεδο, πόσο μάλλον για την αμερικάνικη Vogue, αποφέρει τα περισσότερο κέρδη και θέτει τον τόνο για τις τάσεις όλης της χρονιάς. Φέτος, όμως, οι εκδόσεις κάνουν τη διαφορά. Δεν θα μπορούσαν να κάνουν και κάτι άλλο εξάλλου.
Το τεύχος της Ελπίδας
Με αφορμή το ξέσπασμα της πανδημίας του κορονοϊού, του κινήματος του Black Lives Matter και ενός σωρού ακόμη ασυνήθιστων συμβάντων που πραγματοποιήθηκαν, όλες οι εκδόσεις της Vogue έχουν μια κοινή θεματική: την ελπίδα. Τι μας έμαθε το 2020 ως τώρα; Ότι πρέπει να ελπίζουμε ότι τα πράγματα θα καλυτερεύσουν. Άρα με αυτή τη λογική, πρέπει να ελπίζουμε ότι και η αμερικάνικη Vogue θα αλλάξει την ως τώρα πολιτική της. Πρέπει να ελπίζουμε από εδώ και στο εξής θα υπάρχει εκπροσώπηση. Όσον αφορά τη μαύρη κουλτούρα και άλλες εθνικότητες. Όσον αφορά το inclusivity στα διαφορετικά είδη ομορφιάς και σωματοτύπων στις σελίδες του.
Τα εξώφυλλα των μαύρων καλλιτεχνών
Τώρα, λοιπόν, εν έτει 2020, κάνει την αρχή. Για το τεύχος Σεπτεμβρίου ανέθεσε σε δυο μαύρους καλλιτέχνες να εικονοποιήσουν τη δική τους εκδοχή του τι εστί «ελπίδα». Σίγουρα ένα βήμα μπροστά από το περσινό τεύχος Σεπτεμβρίου του περιοδικού στο οποίο πρωταγωνιστούσε η Taylor Swift (για ακόμη μια φορά).
Οι δυο καλλιτέχνες δεν είχαν κανέναν περιορισμό για το τι μπορούσαν να ζωγραφίσουν. Έτσι αφέθηκαν δημιουργικά ελεύθεροι. Για την καλλιτέχνιδα Jordan Casteel, λοιπόν, η ελπίδα είναι ζωγραφισμένη (pun intended) στο πρόσωπο της μαύρης σχεδιάστριας, Aurora James, φορώντας ένα Pyer Moss φόρεμα. Για τον Κerry James Marshall είναι η φιγούρα μιας μαύρης γυναίκας να φοράει ένα λευκό φόρεμα Off-White.
Αν και το σεπτεμβριανό τεύχος των εκδόσεων συνήθως θέτει τον τόνο για τη μόδα της χρονιάς, οι αναγνώστες ζητούν την αλλαγή. Έχουν, και αυτοί όπως και εγώ, προσδοκίες από την αμερικάνικη Vogue και την editor-in-chief του, Anna Wintour. Ζητούν από ένα τόσο επιδραστικό μέσο να χρησιμοποιήσει τη «φωνή» και να μιλήσει εκ βαθέων για σημαντικότερα θέματα. Ζητούν την εκπροσώπηση.
Η δήλωση της Anna Wintour σχετικά με το diversity
Τον Ιούνιο, η διευθύντρια της Vogue, Anna Wintour, με αφορμή το ξέσπασμα του κινήματος του BLM και τις αναφορές μαύρων εργαζομένων στο περιοδικό για κακή μεταχείριση στο εργασιακό περιβάλλον, είχε δηλώσει ότι τα πράγματα πρέπει ν’ αλλάξουν. «Πρέπει να γίνουμε καλύτεροι», ανέφερε σχετικά, δηλώνοντας μάλιστα ότι αυτή η περίοδος της αμερικανικής ιστορίας πρέπει να είναι μια πρέπει να βοηθήσει τις μειονότητες.
Αναφερόμενη στους μαύρους υπαλλήλους της ομάδας της, η Wintour είχε δηλώσει: «Θέλω ιδιαίτερα να πω σε όλα τα μαύρα μέλη της ομάδας μας, ότι δεν μπορώ να φανταστώ τι περνάτε αυτές τις μέρες. Ξέρω όμως ότι τον πόνο, τη βία και την αδικία που αντικρίζουμε και που υπάρχει εδώ και πολύ καιρό. Αναγνωρίζοντάς το αυτό και κάνοντας κάτι γι’ αυτό είναι κάτι που έπρεπε να είχε γίνει από καιρό».
Το συμπέρασμα; Η αμερικάνικη Vogue θα έπρεπε να γνωρίζει καλύτερα. Σαν ένα τόσο επιδραστικό μέσο παγκοσμίως, θα έπρεπε να έχει φροντίσει ώστε η εκπροσώπηση να είναι μέρος της κληρονομιάς των εκδόσεων. Να είναι ένα μέσο που χαρακτηρίζεται για το diversity όχι απλά γιατί πρέπει, αλλά γιατί έτσι λειτουργούν τα πράγματα. Η ισότητα στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν θα έπρεπε να είναι ένα ζήτημα για το οποίο μαχόμαστε. Θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη. Και δεδομένη θα έπρεπε να θεωρείται και για την αμερικάνικη Vogue στα 128 χρόνια της υπάρξής της.