Η αριστουργηματική συλλογή Υψηλής Ραπτικής του John Galliano για τον Maison Margiela και το εξωπραγματικό porcelain make-up

Εκπληκτική, αριστουργηματική, αντισυμβατική, πανκ κι αν συνεχίσουμε με τους χαρακτηρισμούς ίσως να μην τελειώσουμε και ποτέ, αλλά αυτή η συλλογή που έφτιαξε ο John Galliano ήταν ένα μικρό διαμάντι. Πράγματι, θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τη μόδα από εδώ και στο εξής. Πώς γίνεται άλλωστε να μην συμβεί;

Παρατηρώντας τα ρούχα και το βίντεο από το show που δόθηκε στη δημοσιότητα, ένιωσα σαν κάποιος να με έβγαλε από έναν λήθαργο. Ένιωσα την ομορφιά της Υψηλής Ραπτικής, τις απαιτήσεις και τις τεχνικές που χρειάζεται για να δημιουργηθεί το ρούχο (μαζί με την ομάδα του δούλευαν τη συλλογή επί ένα χρόνο), την πολυπλοκότητα των υφασμάτων, την δημιουργικότητα στο styling που έχει σημασία. Κυρίως συνειδητοποίησα (με τις ταπεινές μου γνώσεις περί Υψηλής Ραπτικής), γιατί o John Galliano είναι μια ιδιοφυία.

No Tears for the Creatures of the Night τραγουδούν οι Tuxedomoon και αυτός ο στίχος μού ταιριάζει «γάντι» στην τοποθεσία, τα ρούχα και γενικότερα τα aesthetics της συλλογής. Βράδυ στο Παρίσι κάτω από την γέφυρα Αλεξάντρ III και κάτω από το φως της πρώτης πανσελήνου της νέας χρονιάς. Για την Maison Margiela Artisanal Collection, ο σχεδιαστής έστησε ένα σκηνικό βγαλμένο από κάποιο κρυμμένο μπαρ της δεκαετίας του ’30.

To ασπρόμαυρο φιλμ που προβλήθηκε πριν το show, εμπνευσμένο από τις διάσημες εικόνες του φωτογράφου και γλύπτη Brassaï, συνέβαλλε ακόμη περισσότερο στο τι ήθελε να δείξει και πού να επικεντρωθεί: Στην αφανή, underground πλευρά του Παρισιού εκεί όπου τα πλάσματα της νύχτας βρίσκουν το δικό τους καταφύγιο.

Στη συνέχεια η πασαρέλα και τα ρούχα. Ήρωες βγαλμένοι από σκοτεινές ιστορίες, από την θεατρική παριζιάνικη ζωή που αποτύπωνε ο Toulouse Lautrec στους πίνακές του, χορεύτριες των καμπαρέ, μαριονέτες μιας παράστασης, καταραμένοι ποιητές.

Η σιλουέτα κλεψύδρα πρωταγωνίστησε σχεδόν και στα 44 looks που παρουσιάστηκαν στη συλλογή. Οι υπέροχοι κορσέδες στους οποίους θα μπορούσε κάποιος να διακρίνει τη διττή τους σημασία: Aπό το πώς τους χρησιμοποιούσαν τον 19ο αιώνα για καλή στάση του σώματος έως στο σήμερα με τα πρότυπα ομορφιάς να επιβάλλουν αισθητικές επεμβάσεις για συγκεκριμένους σωματότυπους.

Συνεχίζουμε με τα διάφανα φορέματα που γιόρτασαν το γυμνό γυναικείο σώμα δείχνοντάς το όπως είναι, με τις τρίχες γύρω από το αιδοίο, τα πλεκτά που συνδυάστηκαν με εκπληκτικές μάξι φούστες όπως αυτή με τα κρόσσια, τις ογκώδεις σιλουέτες, το τούλι, τα πανέμορφα δαντελένια λουλούδια, το tailoring, τα iconic Tabi παπούτσια του Martin Margiela με τη ματιά του John Galliano. Και την Gwendoline Christie με ένα εκπληκτικό φόρεμα από λάτεξ και τη δική της θεατρικότητα.

Έπειτα το μακιγιάζ που επιμελήθηκε η Pat McGrath. Η επιτυχία αυτής της συλλογής είναι ομαδική, άλλωστε, και πρέπει να τονίζεται. Η θρυλική make-up artist δημιούργησε ένα πορσελάνινο μακιγιάζ που ολοκλήρωσε αυτή την θεατρική αίσθηση του κάθε συνόλου. Όπως χαρακτηριστικά είπε στη Vogue:

«Η συλλογή εξερευνά το Παρίσι κάτω από το φως του φεγγαριού στον Σηκουάνα. Θέλαμε να πετύχουμε αυτό το μοντέρνο πορσελάνινο δέρμα που μοιάζει με κούκλα και το καταφέραμε με το να κάνουμε την επιδερμίδα των μοντέλων να αντανακλά όπως το γυαλί».

Πολλοί λένε πως ο John Galliano αναγεννήθηκε κάτω από την πανσέληνο. Το σίγουρο είναι πως έλαμψε μέσα από το σκοτάδι. Ακολουθούν, μερικά από τα looks της συλλογής.