LFW: Τα πανέμορφα βραδινά φορέματα του Richard Quinn και τα έργα τέχνης του JW Anderson για την Άνοιξη 2024

Ο Βρετανός Richard Quinn και ο Ιρλανδός JW Anderson είναι από τους δημιουργούς των οποίων τα shows έχουν πάντα ενδιαφέρον και οι συλλογές τους για την Άνοιξη 2024 δεν αποτέλεσαν εξαίρεση. Ο πρώτος κατάφερε με την εκπληκτική δεξιοτεχνία του να προσφέρει μια συναισθηματική και άκρως μοναδική συλλογή πιο feminine ρούχων, ενώ ο δεύτερος, γνωστός για την μανία του να πειραματίζεται με το ένδυμα, το έκανε ακόμα μια φορά, με το δίπτυχο μόδας και τέχνης. Παρακάτω, λίγα λόγια για τα δυο shows από τις παρουσιάσεις των σχεδιαστών στην Εβδομάδα Μόδας στο Λονδίνο.

Εβδομάδα Μόδας στο Λονδίνο: Η δεξιοτεχνία του Richard Quinn

Ο Richard Quinn ξέρει πολύ καλά πώς να προσελκύσει το, κατά κύριο λόγο, γυναικείο κοινό του μέσα από τις δημιουργίες του. Μέσα σε μερικά χρόνια (ο ίδιος ίδρυσε τον οίκο του το 2016), έχει καταφέρει οι δημιουργίες του να γίνονται άμεσα αναγνωρίσιμες, κυρίως μέσα από τα χαρακτηριστικά φλοράλ μοτίβα του, αλλά και τις σιλουέτες των ρούχων του. Η δεξιοτεχνία που χαρακτηρίζει τα εξαιρετικού σχεδιασμού ρούχα του, είναι πάντα «παρούσα» και ήταν και στη Spring 2024 συλλογή που παρουσίασε στα πλαίσια της Εβδομάδας Μόδας στο Λονδίνο.

Έχοντας βιώσει μια τεράστια απώλεια, τίμησε τον πατέρα του, Patrick James Quinn, που έχασε πρόσφατα, μέσα από τη Spring 2024 συλλογή του οίκου. Οι σιλουέτες, αλλά και τα υλικά και η κατασκευή των ρούχων ήταν αψεγάδιαστα και μέσω αυτών, ο σχεδιαστής εξερεύνησε κι άλλο τους όγκους, αναβαθμίζοντας τις δημιουργίες του που εμμέσως τιμούσαν τον πατέρα του.

«Ήθελα να γιορτάσω τον πατέρα μου με μια αγγελική και αιθέρια συλλογή, καθώς και με πιο περίπλοκα κομμάτια», σχολίασε σχετικά.

Αυτό το κατάφερε μοιράζοντας λευκά τριαντάφυλλα στους καλεσμένους και με την εισαγωγή του show, όπου χορευτές έκαναν έναν παραδοσιακό, ιρλανδικό χορό, φορώντας μαύρα τούλινα φορέματα με φλοράλ λεπτομέρειες.

Στη συνέχεια, είχε σειρά η Spring 2024 συλλογή η οποία περιλάμβανε κατά κύριο λόγο κομμάτια που θα μπορούσαν εύκολα να είναι κομμάτια υψηλής ραπτικής. Εκπληκτικά φορέματα λουσμένα με εκπληκτικά κεντήματα και πολύτιμους λίθους εμπνευσμένα από τη μόδα του 18ου αι., άλλοτε μακριά και αιθέρια και άλλοτε πιο structured, έδωσαν έμφαση στους όγκους.

Τα φορέματα συχνά συνδυάζονταν με μαύρα κολάν (χαρακτηριστικό styling του Richard Quinn), ενώ τα πιο μακριά βραδινά κομμάτια είχαν πιο μίνιμαλ προσέγγιση ως προς τα υλικά με τα οποία ήταν φτιαγμένα. Ο Richard Quinn σε αυτή του την παρουσίαση δε, διεύρυνε κι άλλο τους ορίζοντές του, εμπλουτίζοντας το γνωστό σχεδιαστικό του μοτίβο με τα φλοράλ και τις structured σιλουέτες, προσθέτοντας κι άλλες πιο αέρινες γραμμές στη συλλογή, αλλά και περισσότερα υλικά, όπως τα φτερά και τα βολάν.

Άλλα πιο «μαζεμένα» φορέματα από βελούδο ή με βελούδινα στοιχεία, είχαν ένα πιο προφανές πένθιμο ύφος, ακόμα κι αν τα είδαμε και σε αποχρώσεις εκτός του μαύρου, που ήταν αναμενόμενο λόγω της απώλειας που βιώνει ο σχεδιαστής. Σε κάθε περίπτωση, η συλλογή που παρουσίασε στην Εβδομάδα Μόδας στο Λονδίνο, ήταν πλούσια σε φορέματα και looks που ήταν αριστουργηματικά φτιαγμένα και που είμαι σίγουρη (ή ελπίζω τουλάχιστον) ότι θα δούμε και στο κόκκινο χαλί.

Η μόδα ως τέχνη στη Spring 2024 συλλογή JW Anderson

Αυτό που κάνει τον JW Anderson να ξεχωρίζει μέσα στη μετριότητα που συναντάμε συχνά στη μόδα του σήμερα, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει το ένδυμα και πώς το χειρίζεται. Για τον σχεδιαστή, η μόδα είναι παιχνίδι, είναι fun, είναι αφορμή για πειραματισμό και με βάση όλα αυτά, προσεγγίζει και τις συλλογές του οίκου. Για τη Spring 2024 συλλογή που παρουσίασε στην Εβδομάδα Μόδας στο Λονδίνο, «παίζει» για ακόμη μια φορά με την ιδέα του camp και πώς μπορεί η μόδα να γίνει πιο αντισυμβατική, πιο τραγελαφική, πιο σουρεάλ και μέσα από τις εντυπωσιακές τεχνικές που χρησιμοποίησε στα ρούχα του, έδωσε μια «παιχνιδιάρικη διάθεση στην πρακτικότητα» -όπως ανέφεραν και οι σημειώσεις του show.

Επαναπροσδιόρισε, λοιπόν, την όψη (και χρήση τελικά) των καθημερινών, casual και πιο tailored κομματιών της γκαρνταρόμπας, μέσα από μια ειδική τεχνική με καλούπια που έκανε τα ρούχα να μοιάζουν λες και ήταν φτιαγμένα από πηλό.

Οι υφές ήταν διαφορετικές, το ίδιο και οι αναλογίες. Κοντά hoodies ήταν πιο structured, οι ώμοι «ψήλωσαν» και έφταναν μέχρι τα αυτιά για ένα πιο δραματικό αποτέλεσμα, τα μανίκια ήταν πιο στρογγυλοποιημένα. Τα σορτς ήταν λες και ήταν φτιαγμένα από τσιμέντο, ενώ τα φαρδιά παντελόνια και τα φουσκωτά τοπ από βινύλ, πήγαν την έννοια του μαξιμαλισμού σε ένα νέο επίπεδο.

Αυτό αφορά και τα φαρδιά bomber jackets με τα μεγάλα φτερά τα οποία μαζί με τα πλεκτά φορέματα με τις χαμηλόμεσες ογκώδεις φούστες, είχαν εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Ενδιαφέρον είχε και η color block χρωματική παλέτα των έντονων χρωμάτων, όπως του κίτρινου, το κόκκινου και γαλάζιου που έδεσαν εκπληκτικά με τις ουδέτερες και γήινες αποχρώσεις του λευκού, navy μπλε και του καφέ δίνοντας μια πιο ρεαλιστική διάθεση στην κατά τα άλλα, σουρεάλ συλλογή.

Αυτό το πιο ρεαλιστικό και «κανονικό» ύφος των ρούχων έφεραν και σύνολα όπως τα ντραπέ φορέματα χιαστί, αλλά και τα crochet (κροσέ), καθώς και τα πρακτικά cargo παντελόνια που έφεραν την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στα πιο arty και τα πιο καθημερινά κομμάτια.

Τα highlights της συλλογής (και το δυνατό σημείο του Anderson), είναι πάντα τα παπούτσια και αξεσουάρ και τα κροσέ clogs που είδαμε στην πασαρέλα, είναι σίγουρα ένα item που θα δούμε να φοριέται πολύ από την επόμενη σεζόν.