Οι ladylike γυναίκες του Jean-Luc Godard

Τους τελευταίους απειρόμιση μήνες αδυνατώ να γράψω ακόμα και λίστα για super market (ω ναι ποιόν κοροϊδεύω ποτέ δε θα έγραφα λίστα για σούπερ μάρκετ) κι έτσι ικανή κι αναγκαία συνθήκη για να βγω από αυτή τη “συγγραφική” νάρκη ήταν το πρόσφατο αφιέρωμα στον Godard με προβολές αρκετές από τις ταινίες του. Και πριν κάνεις μεταβολή αδιαφορώντας πλήρως να εισχωρήσεις στον κόσμο της διανόησης, σε προφταίνω, λέγοντάς σου πως το θέμα έχει ενδιαφέρον μαζικό, πιο μαζικό κι από συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο, κάτι σαν το Toy Story 3 δηλαδή, και με λέξεις κλειδιά Γαλλίδες, Νέο Κύμα, 60s σου λύνω τον γρίφο, και όχι, αν μπορείς πες εσύ ζαμαν φου.

Εάν θα έπρεπε να γραφτεί μια και μοναδική συμπαντική αλήθεια για την ανθρωπότητα και να σταλεί με καψούλα στην αιωνιότητα θα ήταν πως οι Γαλλίδες είναι οι μοναδικές που (ίσως) έχουν μια αζωτούχα βάση παραπάνω στο DNA τους κι είναι υπεύθυνη για το γεγονός πώς ό,τι κι αν κάνουν (ή καλύτερα δ ε ν κάνουν) είναι πάντα τόσο effortlessly chic (sic). Κι αν υπάρχει κάποιος που κατάφερε να το πάρει και να το απλώσει από τη μια άκρη έως την άλλη στα σελιλοιντ αυτός είναι σίγουρα ο Godard. Στις ταινίες του το στιλ κ η αισθητική του Νέου Κύματος έχει την ίδια σημασία (αν όχι περισσότερη) από την ίδια την ιστορία, και με απόλυτη μαεστρία παίρνει τη φρεσκάδα, το εύθραυστο μα ταυτόχρονα δυναμικό κοριτσίστικο allure των Γαλλίδων και του Νέου Κύματος και τα κάνει κάδρο στο mis-en-scene του, κάτι που με κάνει κάθε φορά που βλέπω ταινία του να εύχομαι να είχα από αυτούς τους μωσαϊκούς οφθαλμούς που έχουν τα έντομα έτσι ώστε η όραση μου να καλύπτει κάθε μικρό χιλιοστό της οθόνης και να μη χάνω ούτε μισό πλάνο.

Maruschka Detmers

Μια και μοναδική (κακή) συνεργασία με τη M.D. για το Prénom Carmen, αλλά δε θα μπορούσα να μη βάλω το γκονταρικό κορίτσι που είδα εκείνο το βράδυ στο θερινό κι οφείλεται για καμιά χιλιοστή λέξεις ακόμα. Συγκλονιστικά πουκάμισα από μετάξι με βικτωριανους γιακάδες, σχεδόν αποκλειστικά pencil midi μήκη σε φούστες και φορέματα και σχεδόν στη μισή ταινία τη βλέπεις με ένα LBD που σε συνδυασμό με τη ματιά της προτείνεται άφοβα για τεχνική κρακελέ.

Anna Karina

Τίποτα δεν θα μπορούσε να ντύσει καλύτερα εκείνο το διαπεραστικά αινιγματικό βλέμμα της ενώ κουνούσε ηδυπαθώς το τεράστιο ψαλίδι από κείνο το κόκκινο φόρεμα με το λευκό ρέλι στο γιακά. Στην ταινία Pierrot le fou, η Anna Karina το σκάει για το Γαλλικό Νότο με τον έρωτα της ζωής της κι είναι όλα εκείνα τα κορίτσια που χάζευα ακόρεστα όταν βρέθηκα εκεί για το Μεταπτυχιακό μου, προσπαθώντας (μάταια) να τους μοιάσω έστω και λίγο. Διατηρούν την κομψότητα της Γαλλίδας μα έχουν πετάξει από πάνω τους την αυστηρότητα και το σοφιστικέ του Βορρά. Εντελώς πιο κοριτσένια πιο παιχνιδιάρικα, είναι τα κορίτσια που υμνήσαν το color blocking πολλά χρόνια πριν γίνει μαζική υστερία στα ράφια αλυσίδων ρουχισμού. Φούστες στο ύψος του γόνατου, αέρινα sun dresses και tennis dresses με ψηλές κάλτσες, συνδυασμένα σχεδόν αποκλειστικά με μπαλαρίνες ή keds, καρό ρίγες και πουά όχι στο safe ασπρό μαύρο του Γαλλικού Βορρά αλλά σε φανταχτερά χρώματα, θεμελίωσαν κι απογείωσαν όλα όσα δε βαριέμαι ποτέ να φοράω: κουμπιά, φιόγκους, peter pan collars, βολάν (αγόρια που τα λέτε ακόμα “φραμπαλάδες” ή “φρου φρου” έχετε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου). Επιπλέον, αντί για συντηρητικά μαντήλια ή θηλυκά καπέλα φορούν ψάθινα και τολμούν πιο περιπετειώδη, όπως army caps ή captain hats. Υστερόγραφο: ο τρόπος που φόρεσε το army jacket η Anna θα μπορούσε να είναι και ο μοναδικός λόγος για να γυριστεί η ταινία.

Jean Seberg

À Bout de Souffle και δικαιολογημένα ξεμένει κανείς από ανάσα όταν μιλάμε για το πιο αγαπημένο μου κινηματογραφικό ζευγάρι, που έκανε τέχνη τις Breton stripes με την εμβληματική σκηνή στο δωμάτιο: εκείνος κι εκείνη με μαρινιέρες, η μια το αρνητικό της άλλης (πόσο εξοργιστικά classy παραμένει ο Βelmondo ακόμα και με ρόμπα), χωρίς να το προσπαθούν καθόλου, λες και υπήρξαν ζευγάρι από πάντα και real life ο ένας συμπληρώνει τον άλλον χωρίς ούτε ρανίδα μικροαστισμού. Εκείνη με το άψογο pixie cut μαλλί της (πρώτη από όλες, θα το μιμηθεί η Mia Farrow και μια σειρά από άλλες) εκείνος με τις ρεπούμπλικες. Η Jean Seberg είναι η πιο free spirit εκδοχή γκονταρικού κοριτσιού, ένα ladylike αγοροκόριτσο, με μαύρα στενά παντελόνια μέχρι τον αστράγαλο, σταθερά flat παπούτσια, μεγάλα κολλάρα στα φορέματα, πληθωρικές full skirts, animal print μαντήλια στα μαλλιά, fedoras, μαύρο eyeliner, cat eye glasses, και εκείνο το New York Herald Tribune T-shirt με τα γυρισμένα μανίκια (υπάρχει παραλλαγή του στην ντουλάπα μου). Και μην τα ξαναλέμε, 1. αν “όλα εν σοφία ποιούσε σε εκείνο το σενάριο περί καταστροφής θα επιβίωναν μόνο τα αντρικά πουκάμισα” και 2. αν θα έπρεπε να επιλέξω μόνο ένα κινηματογραφικό καρέ που να αποτυπώνει αυτό που θα έβαζα εγώ στα λεξικά δίπλα από τη λέξη στιλ είναι η σκηνή που η J.S. φορά το ριγέ πουκάμισό του.

Ακολουθεί σε απόσταση αναπνοής αυτό

Πι ες. Δε μου αρέσει καθόλου να βλέπω ανθρώπους να καπνίζουν ενώ περπατούν (το λέω από πάντα, αν δεν είσαι Γαλλίδα μην καπνίζεις στο δρόμο) αλλά,  αξιωματάκι : Ο τρόπος που καπνίζει ο Belmondo είναι τέχνη.

Brigitte Bardot

Θα έπρεπε να δανειστώ κι άλλα γράμματα γιατί προφανώς τα 24 που μου παρέχει το ελληνικό αλφάβητο δε φτάνουν να περιγράψεις το στιλ, την κομψότητα, τον αισθησιασμό της πιο Γυναίκας από όλες όσες πάτησαν στην Οικουμένη, εκείνης που κατάφερε να εκτοπίσει το little black dress όταν τυχαία σε μια εκδρομή το 1955 αποφασίζει ν’ αγοράσει εκείνο το απλό λευκό φουστάνι του Louis Feraud προκαλώντας μετέπειτα φρενίτιδα σε κάθε γυναίκα της Cote d’Azur, ξεπουλώντας έτσι 500 ίδια φορέματα μέσα σε 3 μέρες  και μετατρέποντας το little white dress στο πιο iconic φόρεμα στην ιστορία της μόδας. Εκείνης που επινόησε κι απογείωσε το beachy chic, τα gingham dresses,τα κάπρι παντελόνια. Στο Le Mépris κάνει μια παύση στα φουσκωτά κρεπαρισμένα μαλλιά. Φοράει μαύρη κορδέλα στα μαλλιά (και κάνει τον συνδυασμό της με το έντονο μαύρο eyeliner εμβληματικό), φούστες και φορέματα σε pencil γραμμή, μαρινιέρες, floral bikini, midi φούστες με πουκάμισα. Φυσικά, για να είμαστε ειλικρινείς, όποιος έχει δει την ταινία θυμάται την BB περισσότερο για αυτά που δε φόρεσε, και αν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, η εικόνα όπου η Bardot διαβάζει το βιβλίο τυλιγμένη με μια πετσέτα είναι χίλιες και μία. Ακολουθεί αυτή με την BB πάνω στη λευκή φλοκάτη, έτσι για να αποδείξει πως υπάρχει αυτή η ΜΙΑ που δεν το προσπάθησε ποτέ να φαίνεται γυναίκα με όλα τα γράμματα εμφατικά bold  – απλά γεννήθηκε έτσι.

Το στιλ που αποπνέουν τα κορίτσια του Godard επηρέασε κι εξακολουθεί να επηρεάζει συλλογές πολλών σχεδιαστών από τους Anna Sui, Rochas, Pierre Cardin και Band of Outsiders μέχρι τη soldout συλλογή του Jason Wu το 2012. Το 2007 η Agnes B παρουσιάζει θεματική collection όλη εμπνευσμένη από την Anna Karina, θα ακολουθήσει η Kate Spade το φθινόπωρο του 2012, ενώ η Sonia Rykiel το 2011 με κεντρικό άξονα τη Γαλλική νοσταλγία του Nouvelle Vague θα κεντήσει κυριολεκτικά, μεταφορικά και με κάθε πιθανό τρόπο μια (resort) συλλογή που βλέπω ακόμα στα ονειρά μου – κάτι σαν νταλκαδάκι σα να λέμε που δεν το ξεπέρασες ποτέ σου. Η λίστα είναι μακριά (σαν ευθεία σε αμερικάνικο αυτοκινητόδρομο) και έχει ονόματα όπως Marc Jacobs, Cristian Dior, Victoria Beckham, Proenza Schouler.

Ο Godard είχε δηλώσει το εξής : “To me style is just the outside of content, and content the inside of style, like the outside and the inside of the human body. Both go together, they can’t be separated.”Αυτό το σιαμαίο μεταξύ περιεχομένου και αισθητικής προφανώς είναι και κάτι που γέννησε ο ίδιος κι αποτέλεσε εκείνη την κλινική περίπτωση κατά την οποία το δίδυμο αυτό ήταν αδύνατο να αποχωριστεί μεν,  αλλά λειτούργησε με ένα τρόπο τόσο θαυματουργό που αν με ρωτάς θα έπρεπε να το βγάζαμε σε λιτανεία (βοήθειά μας).

Jason Wu

Agnes B

Kate Spade

Sonia Rykiel

Διαβάστε ακόμα στο fashionism.gr:

Μικρό, ρετρό προτζεκτάκι γραφείου

Αγκαλίτσες