Paloma, Precious, Jill: 3 curvy μοντέλα στο εξώφυλλο της Vogue UK – τα υπέρ και τα κατά

Κι αυτό, γιατί δεν έχουν ξαναϋπάρξει τρία curvy μοντέλα, όπως η Paloma Elsesser, Precious Lee και Jill Kortleve (η Kortleve είναι στην πραγματικότητα mid-size), στο εξώφυλλο ενός περιοδικού του βεληνεκούς της Vogue UK. Τις έχουμε δει ξεχωριστά, τις έχουμε δει σε editorials και σε καμπάνιες, τις έχουμε δει να ποζάρουν δίπλα σε άλλα αδύνατα μοντέλα, αλλά ποτέ δεν έχουμε δει τρεις μαζί στο ίδιο εξώφυλλο. Αυτή είναι σίγουρα μια ιστορική στιγμή, που έρχεται σε μια περίοδο που οι πασαρέλες των Fashion Weeks, κατηγορούνται για έλλειψη εκπροσώπησης διαφορετικών σωματότυπων. Και ενώ αυτό ισχύει (την παρατήρηση αυτή την έχουμε κάνει εδώ και μήνες από τις παρουσιάσεις των Spring 2023 συλλογών κιόλας), η αληθινή ερώτηση που προκύπτει εδώ είναι η εξής: υπήρχε ουσιαστική εκπροσώπηση προηγουμένως ώστε να γκρινιάζουμε για την έλλειψη αυτής τώρα; Όταν σε ένα καστ 30 και 40 μοντέλων, τα 2 ή 3 είναι curvy ή plus-size (πες το όπως θες), είναι η εκπροσώπηση αληθινή; Νομίζω ότι απλά, κάποιοι προσπαθούν να φανούν επίκαιροι ή τάχα μου υπερασπιστές του body representation, που αναπαράγουν μια όχι και τόσο καλοδουλεμένη σκέψη.

Σε κάθε περίπτωση στο εξώφυλλο της Vogue UK, η εκπροσώπηση «ζωντανεύει». Ακόμα κι αν υπάρχουν κάποια “cringe” στοιχεία σε αυτή τη φωτογράφιση, θα πάρουμε ό,τι μπορούμε. Θα δεχτούμε αυτό το εξώφυλλο ως μια νίκη, θα το γιορτάσουμε, θα χαρούμε για την αναγνώριση αυτών των γυναικών που σε αντίθεση με τα αμέτρητα “nepo babies” του χώρου, με τα οποία έρχονται αντιμέτωπα διαρκώς, αυτές οι γυναίκες διεκδίκησαν με την αξία τους μια θέση στη μόδα, ξεπερνώντας δυσκολίες, αντιμετωπίζοντας τον ρατσισμό (για το σώμα και την εθνικότητά τους), πετυχαίνοντας τελικά.

Το εξώφυλλο της Vogue UK με πρωταγωνίστριες τις Paloma Elsesser, Precious Lee, Jill Kortleve

Για το τεύχος Απριλίου, η Vogue UK παρουσιάζει ένα εξώφυλλο με τρία curvy μοντέλα. Σαφέστατα, αυτά είναι τρία από τα πιο γνωστά curvy και mid-size μοντέλα του χώρου. Οι Paloma Elsesser, Precious Lee και Jill Kortleve φωτογραφίζονται για το εξώφυλλο της Vogue UK από τους Inez & Vinoodh. Αν και πρόκειται για το τεύχος Απριλίου, το εξώφυλλο είναι αρκετά πιο «μουντό» ως προς τη χρωματική παλέτα και η φωτογράφιση δεν «φωνάζει» άνοιξη. Υπάρχει μια συγκρατημένη πολυτέλεια, υπάρχει μια απλότητα στο concept της φωτογράφισης που κάνει το εξώφυλλο να δείχνει λίγο σαν δεύτερη σκέψη ή επιλογή. Παρ’ όλα αυτά, και οι τρεις γυναίκες, φορώντας φορέματα Saint Laurent, είναι απλά πανέμορφες. Αυτές οι γυναίκες είναι, χωρίς αμφιβολία, ταυτισμένες με το κίνημα του “body representation”, αλλά και από τα πιο γνωστά ονόματα του μοντέλινγκ που έχουν αναγνωριστεί στον χώρο αυτό, με την αξία τους.

Αυτά τα μοντέλα μαζί όμως, είναι παρουσίες που δεν πρέπει να τις πάρουμε αψήφιστα, είναι δυναμικές γυναίκες που έχουν καταφέρει να αποτελέσουν μέρος της αλλαγής σε ένα τόσο περιοριστικών αντιλήψεων χώρο. «Όταν ξεκινούσα σε αυτό τον χώρο, ένιωθα τρομερά μόνη», σχολιάσει η Elsesser στη συνέντευξη για το περιοδικό.

«Αντιμετωπίζεις μια βιομηχανία που είναι, ως επί το πλείστον, επικεντρωμένη σε λευκά και αδύνατα μοντέλα, και που δεν αναγνωρίζει πάντα την αξία μας».

«Το να το κάνω τώρα αυτό σε ένα πλαίσιο που νιώθω υποστήριξη και δίπλα στις αδερφές μου, είναι πολύ όμορφο», συνεχίζει. Αλλά γιατί το κάνει αυτό τώρα, το περιοδικό; Αν θέλω να παίξω τον δικηγόρο του διαβόλου, αναρωτιέμαι αν αυτό το εξώφυλλο στη Vogue UK είναι κάπως φορσέ. Γίνεται αυτό το εξώφυλλο με σκοπό να προσπαθήσει να φανεί επίκαιρο και συμπεριληπτικό; Το κάνει για το viral και τη μοναδικότητα του πράγματος; Γιατί αποκαλούνται αυτές οι γυναίκες “The New Supers”; Υπάρχουν θετικά και αρνητικά σε αυτή τη φωτογράφιση και σου λέω ακριβώς ποια είναι αυτά.

Πραγματικό inclusivity ή φορσέ εκπροσώπηση και ο χαρακτηρισμός “The New Supers”

Αυτό που μου αποσπά την προσοχή από το να απολαύσω απόλυτα τον εορτασμό αυτών των γυναικών, είναι ο τίτλος: “The New Supers” (=τα καινούργια supermodels). Αυτός ο όρος, θεωρώ ότι είναι λίγο άτυχος, ειδικά όταν αναφερόμαστε στις νέες γενιές μοντέλων (curvy ή μη). Όπως αναφέρει και η Elsesser στη συνέντευξη για το περιοδικό, ο όρος “supermodel” που προέκυψε στα 90s, ταυτίστηκε με μια εικόνα γυναικών που ήταν «αψεγάδιαστα» όμορφες, που έκαναν «σκηνές» στα παρασκήνια και που έκαναν προβληματικές δηλώσεις του τύπου «δεν σηκώνομαι από το κρεβάτι για λιγότερο από 10.000 δολάρια».

Αυτή η απεικόνιση των μοντέλων στα 90s, είναι μια που έχουν προσπαθήσει πολλά μοντέλα του σήμερα να αποφύγουν. Η ταύτιση με αυτού τους είδους συμπεριφορές ήταν μια που λειτουργούσε για τα κοινωνικά πρότυπα των 90s, και την απεικόνιση όχι μόνο των μοντέλων, αλλά και των γυναικών τότε, και είναι μια που οι γυναίκες σήμερα δεν θέλουν να «κουβαλήσουν» μαζί τους. Οπότε γιατί να τις αποκαλέσεις έτσι; Αν και δεν θεωρώ ότι οι προθέσεις του περιοδικού δεν ήταν κακές, πιστεύω ότι με αυτόν τον χαρακτηρισμό αστόχησε.

Έπειτα, βρίσκω κάπως ειρωνικό το γεγονός ότι για το εξώφυλλο της Vogue UK, οι γυναίκες αυτές φοράνε ρούχα του οίκου Saint Laurent. Ένας οίκος που δεν έχει υποστηρίξει ούτε στο ελάχιστο το body inclusivity και που συνεχίζει να στηρίζει συγκεκριμένα και καθόλου συμπεριληπτικά πρότυπα ομορφιάς.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί σχεδιαστές (και πιο ανεξάρτητα ονόματα) που θα αναδείκνυαν καλύτερα την ομορφιά και δυναμική παρουσία αυτών των γυναικών (από τον Harris Reed μέχρι και το brand Ester Manas), που θα έκαναν το εξώφυλλο πολύ πιο ενδιαφέρον και inspiring και που θα γιόρταζε τα σώματα, αλλά και το ταλέντα τους, καλύτερα. Καταλαβαίνω ότι ήθελαν η προσοχή να πέσει στις προσωπικότητές τους και όχι τόσο στα ρούχα, αλλά κρίνοντας από τις δουλειές που έχει κάνει ως τώρα η στιλίστρια Gabriela Karefa-Johnson (που ανέλαβε το styling της φωτογράφισης), αυτές οι εικόνες δεν ανταποκρίνονται στο πιο «θορυβώδες» ύφος της.

Αυτό ισχύει και για τις φωτογραφίες. Το φωτογραφικό δίδυμο των Inez & Vinoodh, φαίνεται τελευταία, να προσφέρει μέτριες φωτογραφίες. Το μουντό backdrop και φωτισμός δεν αναδεικνύει στο έπακρο τα πρόσωπα αυτά. Όλα αυτά τα στοιχεία, με κάνουν να αναρωτιέμαι αν τελικά, αυτό το εξώφυλλο της Vogue UK ήταν μια φορσέ εκπροσώπηση του body representation ή ο editor-in-chief του περιοδικού, Edward Enninful, πήρε απλά, μερικές κακές αποφάσεις.

Παρ’ όλες τις δεύτερες και τρίτες σκέψεις μου για αυτό το εξώφυλλο της Vogue UK, θα κρατήσω τον αρχικό ενθουσιασμό μου όταν το πρωτοείδα: ικανοποίηση για μια εικόνα που δείχνει και την άλλη πλευρά της μόδας. Αυτή που γιορτάζει τη γυναικεία φύση ολοκληρωτικά και που δίνει δύναμη σε όλες τις γυναίκες για πραγματική ισότητα. Γιατί αυτό είναι το πραγματικό νόημα της εκπροσώπησης και αποδοχής όλων των σωματότυπων (και) στη μόδα. Η ισότητα. Η κοινωνία μας βάζει διαρκώς σε κουτάκια για το πώς πρέπει να είμαστε, να πράττουμε και να δείχνουμε. Αυτός ο υποβιβασμός του γυναικείο φύλου δεν είναι ανεκτός πια. Η αξία μας δεν θα κρίνεται μόνο από την εικόνα μας και σίγουρα αυτή η εικόνα δεν έχει μόνο ένα πρόσωπο. Τα τρία curvy μοντέλα στο εξώφυλλο της Vogue UK, επιβεβαιώνουν αυτό ακριβώς.