Αιμιλιανός Σταματάκης: “Μέχρι και οι τοίχοι θα κρίνουν την έπαρσή σου”

«Το σκεφτόμουν κι εγώ την ώρα που φωτογραφιζόμουν. Όχι δεν μας μαθαίνει κανείς πώς να βγαίνεις από το ρόλο, και δεν είναι ρόλος, είσαι εσύ. Όλα αυτά που υπάρχεις πάνω στη σκηνή είσαι εσύ. Πολύ συχνά ακούμε αυτό το “Οι ηθοποιοί ξέρουν να υποκρίνονται”. Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ηθοποιός δεν είναι αυτός που έχει μάθει καλά να υποκρίνεται, ηθοποιός είναι αυτός που έχει μάθει καλά να είναι ο εαυτός του. Το μόνο που αλλάζει γι’ αυτόν πάνω στη σκηνή είναι οι συνθήκες στις οποίες βρίσκεται ο εαυτός του. Και μπορεί να αντιμετωπίσει και συνθήκες που δεν έχει συναντήσει μέχρι τώρα, και να βρει κομμάτια του. Οπότε θα το πάρω ως κοπλιμέντο αυτό που λες, γιατί δεν μου αρέσει να είμαι ψεύτικος» μου απαντάει ο ροκ Αιμιλιανός Σταματάκης. Ροκ όπως αυθεντικός. Ο ίδιος παραδέχεται στη συνέχεια πώς το ροκ μπήκε από πολύ νωρίς στη ζωή του και μάλιστα όχι σε ότι αφορά τη μουσική μόνο.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Το ροκ ήταν κάτι που μπήκε στη ζωή μου από την εφηβεία μου και μάλιστα Metal όχι απλά ροκ. Μου είχε δημιουργήσει κάτι όλος αυτός ο απόηχος της εποχής 70’s 80’s της ροκιάς αυτής, του δερμάτινου, των φιγούρων αυτών που ήταν πολύ όμορφες, όπως τις είχα εγώ στο μυαλό μου, και πολύ ανεξάρτητες και ελεύθερες.

«Έκτοτε είχε μπει αρκετά το ροκ μέσα μου και ένιωθα να με εκφράζει πάρα πολύ και δεν μιλάω μουσικά αλλά στην καθημερινότητά μου. Αλλά χωρίς αυτό να με κλειδώνει εκεί. Είχα την ελευθερία να κινούμαι σε πολλά, αλλά το κυριότερο ύφος μου έτυχε χωρίς να το ψάχνω να είναι πηγαία αυτό», λέει χαρακτηριστικά και συμπληρώνει: «Όλος αυτός ο τρόπος ζωής και παρέας με έφερε ούτως ή άλλως κοντά σε συγκροτήματα από πολύ νωρίς. Ήδη από το σχολείο είχα τη μπάντα μου και παίζαμε. Σε μουσικές σκηνές έπαιζα από τα 16 μου με μπάντα. Έπαιζα από Deep Purple μέχρι Bon Jovi, από Led Zeppelin μέχρι Iced Earth και Iron Maiden. Hard Rock κυρίως».

Πώς χωράει λοιπόν μια ροκ προσωπικότητα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών; Όπως χώρεσε και στην Επίδαυρο. Εκεί έγινε και η πρώτη του γνωριμία άλλωστε με τον μαέστρο της Καμεράτα, Γιώργο Πέτρου. Εν μέσω της παράστασης Ειρήνη. «Με τον Γιώργο Πέτρου και την Καμεράτα είχαμε συνεργαστεί στην Ειρήνη του Αριστοφάνη, την παράσταση που είχε γίνει με τον Τζίμη Πανούση, Θεός σχωρέστον. Έκανα τον Πόλεμο, και με τον Γιώργο Πέτρου είχαμε συνεργαστεί πάνω σε ένα πολύ ροκ τραγούδι που είχε γράψει ο Νίκος Κυπουργός για την παράσταση. Αυτή ήταν η πρώτη μας επαγγελματική επαφή, πάνω στην οποία φαντάζομαι ότι είδε ο Γιώργος ότι είχα τη δυνατότητα για κάτι τέτοιο και ήρθε η στιγμή, που συναντηθήκαμε και μου έκανε την πρόταση για το Μέγαρο, και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό», λέει.

Σακάκι, ζιβάγκο, παντελόνι: Nikos Apostolopoulos. Υποδύματα: Converse All Star

Τον εντυπωσιάζει το Μέγαρο έχοντας παίξει σε τόσα θέατρα στην Αγγλία όπου έζησε και εργάστηκε; Ο ίδιος απαντά: «Το Μέγαρο είναι ένας πάρα πολύ αξιόλογος χώρος, είναι τιμή για τον καθένα να έχει τη δυνατότητα να βρίσκεται εκεί και με την Καμεράτα βέβαια. Το prestige είναι μεγάλο κι εμένα με συγκινεί διπλά γιατί όταν υπάρχει η δυνατότητα να συνυπάρξει πολύ καλλιτεχνικά η κλασική μουσική με τη ροκ, είναι για εμένα το απόγειο, το ιδανικό» και επισημαίνει όταν του θυμίζω τα αγγλικά θέατρα στα οποία βρέθηκε κάποτε: «Στο εξωτερικό ακόμα και το πιο τελευταίο θέατρο ενός χωριού είναι επιπέδου Μεγάρου. Είναι λίγο αστείο αυτό, αλλά το Instagram μου είναι γεμάτο από φωτογραφίες τέτοιων χώρων στο εξωτερικό. Βρίσκεσαι στην άκρη του κόσμου σε μια πόλη που λέγεται Γκρίνσμπι και δεν την ξέρει κανένας και νομίζεις ότι εκεί θα γυριστεί το Walking Dead και μπαίνεις μέσα σε ένα απίστευτο θέατρο, όπως το δικό μας Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, αλλά τεράστιο. Είναι ένα θέατρο διαμάντι, κι είναι στο χωριό».

Το οποιαδήποτε φήμη είναι καλή φήμη, είναι λάθος. Δεν πιστεύω καθόλου ότι οποιαδήποτε διαφήμιση σου κάνει καλό. Προτιμώ να έχω μέσα στα χρόνια λίγη λίγη διαφήμιση και να είναι καλή από το να έχω μια διαφήμιση τεράστια τώρα και να είναι η χειρότερη», σχολιάζει πάντα τρομερά συγκεντρωμένος στη δουλειά του.

Μπορεί να είναι μόνο 29 ετών αλλά ο Αιμιλιανός Σταματάκης έχει καταφέρει να έχει παίξει σε τόσες μουσικές παραστάσεις στην Ελλάδα, είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε μιούζικαλ στην Αγγλία, έχει βρεθεί στην Επίδαυρο και το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Αναρωτιέμαι πώς και έγινε το πρόσωπο του μουσικού θεάτρου στην Ελλάδα που έχει κάνει τόσα πράγματα σε τόσο λίγο χρόνο. «Είναι αστείο γιατί δεν έχω καθόλου σπουδές πάνω στο μουσικό θέατρο αμιγώς» μου απαντά και διευκρινίζει: «Σπούδασα θέατρο, υποκριτική και σκηνοθεσία ξεχωριστά με το τραγούδι. Εντέλει συνειδητοποίησα ότι αυτό είναι το ιδανικό για κάποιον που κάνει μουσικό θέατρο. Δεν κάνω μόνο μουσικό θέατρο, αλλά τυχαίνει επειδή υπάρχει μια δυσκολία παραπάνω και δεν συνδιάζεται εύκολα από όλους, και είναι και τύχη να έχει σπουδάσει κανείς και υποκριτική και τραγούδι ξεχωριστά». Και μετά το Μέγαρο ακολουθεί το Εθνικό. «Θα κάνουμε τον Άνθρωπο που γελά του Βίκτωρος Ουγκό, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπαζή, το οποίο το περιμένω πολύ καιρό και το έχουμε συζητήσει τουλάχιστον έναν χρόνο. Θα ανέβει στη σκηνή Μαρίκα Κοτοπούλου – Rex, και θα είναι ένα περίεργο κράμα μουσικού θεάτρου. Θα έχει και πρόζα, θα είμαστε μαζί με την Εβελίνα Παπούλια. Είναι ένας ρόλος ζωής πολύ ιδιαίτερος, είναι η απαρχή του μύθου του Τζόκερ για να το πω απλά. Είναι ένα βαθιά πολιτικό, φιλοσοφικό, ερωτικό, κοινωνικό έργο από αυτά τα αριστουργήματα που έχει γράψει ο Ουγκώ. Είναι έργο εποχής 18ου – 19ου, στην Αγγλία με την Βουλή των Λόρδων και όλα τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονταν τότε. Σχετίζεται πολύ με τη φτώχεια, με τα πλούτη, με την εξουσία και με τον έρωτα», περιγράφει.

Οκ, λοιπόν, προστίθεται και μία ολόκληρη σεζόν στο Εθνικό στα πράγματα που έχει κάνει ο Αιμιλιανός. «Ψωνίστηκες ποτέ;» ρωτάω.  «Έχω βαθιά μέσα μου ριζωμένη την πεποίθηση ότι μέχρι και οι τοίχοι θα κρίνουν την έπαρσή σου. Οπότε είμαι ένας άνθρωπος που το προσέχει πολύ αυτό. Έχουν υπάρξει στιγμές που όχι ότι έχω καβαλήσει το καλάμι, αλλά έχω διεκδικήσει αυτό που νομίζω ότι μου αξίζει για τα κοινώς αποδεκτά πράγματα. Μέχρι αυτό το σημείο όμως, δεν έχω ξεφύγει ποτέ. Είναι κάτι που το κρατάω όχι απλά με χαλινάρια αλλά με αλυσίδες, γιατί νομίζω ότι δεν έχει κανένα νόημα και σκοπό, δεν είναι αυτός ο σκοπός. Η οικογένεια μου μάλλον με βοηθάει πολύ στο να έχω αυτοπεποίθηση. Είναι λογικό, η οικογένεια θα αισθανθεί υπερηφάνεια. Ο πατέρας μου είναι πιο κοντά στην χαλιναγώγηση της έπαρσης, εκείνος μου το έχει διδάξει αυτό», απαντά και η συζήτηση μας οδηγείται στο ξεκίνημα του.

Ο δρόμος της τέχνης είναι κάτι που ακολουθεί από πολύ μικρή ηλικία. Όπως άλλα παιδιά διάβαζαν τα μαθήματά τους εκείνος με την ίδια φυσικότητα έτρεχε στις πρόβες των συγκροτημάτων του. Δεν είναι εύκολο να μοιραστείς τέτοιες ανησυχίες στην παιδική σου ηλικία με πολλούς σκέφτομαι και αναρωτιέμαι φωναχτά: Δεν ένιωσες ποτέ στο περιθώριο; «Παράλληλα βρισκόμουν στις παρέες, παράλληλα έκανα ότι και τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου και παράλληλα έκανα κι αυτό. Δεν ένιωσα στο περιθώριο ποτέ. Ένιωθα ξεχωριστός, ότι ασχολούμαι με κάτι που δεν ασχολούνται πολλοί άλλοι, τότε.

Γιατί όταν πήγαινα εγώ σχολείο υπήρχε μεγάλο κόμπλεξ και ντροπή για να ασχοληθείς με αυτά τα πράγματα, έπρεπε να είσαι ή ομοφυλόφιλος ή πολύ μεγάλο ψώνιο. Και υπήρξε πολύ αυτή η αντιμετώπιση, μου κόλλησαν πανεύκολα τις ταμπέλες.

Αλλά επειδή στο σχολείο που πήγαινα γενικά ήταν εξαιρετικές οι βάσεις και η προώθηση όλων αυτών των ασχολιών, που ήταν πολύ προστατευμένο το περιβάλλον για να μη μου δημιουργήσει κανένα πρόβλημα», σημειώνει.

Μετά το σχολείο σπούδασε στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της ΑΣΚΤ στο Ναύπλιο κι έπειτα στη Δραματική Σχολή Ωδείου Αθηνών. Στη συνέχεια ήρθαν οι Καμπάνες του Έντελβάις «μέσα από μια απλή οντισιόν στην οποία πήγα με τη λογική ”Έ φίλε, πρέπει να δουλέψεις κι εσύ κάπου”, χωρίς να περιμένω ότι θα ακολουθήσει όλο αυτό το κάπως πιο γκράντε (γέλια)» όπως εξηγεί. Και μετά, πάνω στη μεγάλη του επιτυχία βρίσκεται στην Αγγλία όπου καταλήγει να κάνει περιοδεία σε όλη τη χώρα με τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Joseph, στο μιούζικαλ Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat, των Webber και Rice. Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να γυρίσει πίσω; Για τον Αιμιλιανό Σταματάκη ήταν το εξής: «Αρχικά γύρισα πίσω λόγω της πολύ ιδιαίτερης πρότασης που είχα από το Εθνικό Θέατρο για την Επίδαυρο. Αυτό ήταν κάτι που οπωσδήποτε ήθελα να το κάνω, δεν υπάρχει στιγμή στα χρόνια ενός ανθρώπου στη δραματική σχολή που να μην έχει περάσει από το μυαλό του το αν θα βρεθεί ποτέ σε αυτά τα χώματα. Για εμένα δεν υπήρχε περίπτωση να πω όχι σε κάτι τέτοιο. Επέστρεψα γι’ αυτό το σκοπό και ενδιάμεσα ο Δημήτρης Μαλισσόβας μου πρότεινε να κάνω τον Τσε στην Εβίτα. Εφόσον λοιπόν υπήρχε ένα τέτοιο ενδιαφέρον από εδώ, και αφού είχα ήδη πάρει το credit μου στο εξωτερικό έχοντας παίξει σε περισσότερες από 250 παραστάσεις έξω, και με πλήρη εμπειρία του πώς λειτουργούν τα πράγματα εκεί και τι συμβαίνει, ο ατζέντης μου θεώρησε ότι είναι πολύ καλό να έρθω και να κάνω σημαντικά πράγματα εδώ γιατί είναι κάτι που το σέβονται και στο εξωτερικό. Η Επίδαυρος δεν είναι κάτι μικρό, είναι πολύ σημαντικό ακόμα και στο εξωτερικό».

 

 

«Δεν έχω κλείσει καθόλου την πόρτα για το εξωτερικό, είναι κάτι που μες αφορά και το έχω στο νου μου. Η απομυθοποίηση κάποια στιγμή είχε έρθει και είχε να κάνει με την δημιουργική διαδικασία των πραγμάτων. Όντας εδώ και έχοντας τη δυνατότητα να φτιάξεις παραστάσεις εξαρχής και να είσαι συνδημιουργός σε ότι σου συμβαίνει, αυτό για έναν καλλιτέχνη είναι πολύ πιο ισχυρό από το να βρεθείς απλά εκεί και να κάνεις copy paste αυτό που θα σου ζητήσουν. Οπότε το να έχω τη δυνατότητα να κάνω τόσο όμορφα πράγματα εδώ και να είμαι συνδημιουργός είναι πολύ πιο μεγάλο από το να είμαι εκεί και να είμαι ένα στρατιωτάκι. Κι εδώ στρατιωτάκι πρέπει να είσαι, δεν το λέω αρνητικά, αλλά με μεγαλύτερη δημιουργική ελευθερία και σε γεμίζει περισσότερα. Και άλλωστε οικονομικά μία η άλλη είναι. Δεν μπορούμε να έχουμε την ψευδαίσθηση πια ότι τα πράγματα είναι καλύτερα. Πληρώνεσαι τα τετραπλάσια, πληρώνεις τα τετραπλάσια για να ζήσεις. Βιοποριστικά υπάρχει διαφορά όταν είσαι παγκοσμίου βεληνεκούς αναγνωρισμένος καλλιτέχνης, εκεί είναι το τεράστιο άλμα», συμπληρώνει ο ίδιος.

Φράκο: Nikos Apostolopoulos, jean: Beneto Maretti, T-shirt: American Eagle, Υποδήματα: Converse All Star.

Ο ίδιος παραδέχεται για την παγκόσμια αναγνωρισιμότητα: «Έχουν περάσει τα πράγματα από το όνειρο και έχουμε πάει σε στόχους. Ναι, είναι κάτι το οποίο σε γαργαλάει πάρα πολύ, είναι δελαστικό». Ωστόσο για τον ίδιο αυτός ο στόχος για να γίνει πραγματικότητα απαιτεί μια σημαντική θυσία. «Το θέμα είναι όταν καταλαβαίνεις τα πράγματα πώς λειτουργούν και πώς γίνεται να συμβεί αυτό, εκεί έρχεται η μεγάλη σύγκρουση μέσα σου. Γιατί ο τρόπος για να συμβεί αυτό, δεν έχει καθόλου να κάνει με την τέχνη. Έχει να κάνει κυρίως με lifestyle, πούλημα, social media, networking, διασυνδέσεις. Είναι πάρα πολύ φυσιολογικό και δεν το κατακρίνω, ούτε λέω ότι οι άνθρωποι αυτοί που είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένοι δεν έχουν καλλιτεχνικό εκτόπισμα, αλλά έχουν τη δύναμη να αφιερώνουν πάρα πολύ χρόνο -να σπαταλάνε για εμένα, στο γύρω γύρω. Είμαι ένας άνθρωπος που μέχρι τώρα τουλάχιστον έχω επιθυμήσει να μη σπαταλάω πολύ χρόνο στο γύρω γύρω και να με ενδιαφέρει κυρίως η στιγμή της πρόβας και της παράστασης. Είναι πολύ πιο δύσκολο, χρειάζεται πολύ μεγάλη αφιέρωση και να σπαταλάς ενέργεια που θα χρησιμοποιούσες προς καλλιτεχνική δημιουργία, να την επενδύεις κάνοντας τα λακάκια σου να γελάνε από ψεύτικα χαμόγελα. Αυτό θέλει πολύ κόπο και δεν το αντέχουμε όλοι. Δεν είναι κάτι που έχω βγάλει από το μυαλό μου, αλλά όλα στην ώρα τους», εξηγεί και η συζήτησή μας οδηγεί στα πρόσφατα δημοσιεύματα για τη Μαίρη Συνατσάκη.

«Από τα παραπάνω δικαιολογείται ότι, όχι δεν απαντάω σε προσωπικές ερωτήσεις που μπορεί να μου κάνει ο εκάστοτε δημοσιογράφος, που καλά κάνει και μου τις κάνει γιατί μπορεί να είναι η δουλειά του, αλλά δεν απαντάω. Δεν απαντάω σε προσωπικές ερωτήσεις, γιατί μπορεί ένας άνθρωπος της καθημερινότητάς να πει σιγά, αλλά για εμένα δεν είναι σιγά το πράγμα, είναι ένα κομμάτι έκθεσης που δεν έχω επιλέξει να εκθέσω. Το κομμάτι που έχω επιλέξει να εκθέτω είναι το επαγγελματικό», απαντά κατηγορηματικά για τα δημοσιεύματα.

Ζακέτα: Nikos Apostolopoulos, Τ- Shirt: American Eagle, jean: Beneto Maretti, Υποδήματα: Converse All Star.

Με ενδιαφέρει το πώς αντιδρά όταν διαβάζει άρθρα για τη σχέση του με τη Μαίρη Συνατσάκη και τον ρωτάω γι’ αυτό. «Όταν είχαν πρωτοπαρουσιάσει ότι έχω σχέση με την Άννα Βίσση, είχα μέσα μου αγχωθεί πάρα πολύ -μιλάμε για δευτερόλεπτα τώρα- γιατί ξαφνικά βλέπω τον εαυτό μου με έναν τρόπο που δεν τον έχω επιλέξει. Στη συνέχεια είπα απλά “έτσι είναι, είναι μια δουλίτσα κι αυτό, ένα συστηματάκι και δεν με αφορά”. Δεν απαντώ λοιπόν ούτε θετικά ούτε αρνητικά σε αυτό, δεν με αφορά καν. Κι όσο δεν αντιδρούσα σε αυτά, τόσο σταματούσε ο κόσμος να ασχολείται, Επιπλέον είναι πολύ προβλητικό για τον ιδρώτα μου και τον κόπο αν πατήσει ένας άνθρωπος στο google “ποιος είναι ο Αιμιλιανός Σταματάκης” να βγαίνει ο γκόμενος της τάδε ή του τάδε. Και είναι πολύ προσβλητικό και για τον χώρο τον οποίο προσπαθώ να στηρίξω.

Έχω επενδύσει κόπο και ιδρώτα, οπότε το να χαρακτηρίζομαι για τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις ή τους συντρόφους μου αντί για τον τρόπο που επενδύω επαγγελματικά και τη στάση μου απέναντι στα πράγματα, είναι προσβλητικό».

Μοιράζομαι μαζί του την εντύπωση που μου έκανε το γεγονός ότι απάντησε σε δημοσιογράφο πώς είναι φίλοι με τη Μαίρη και παρόλα αυτά η απάντηση του κυκλοφόρησε ως  οι «πρώτες δηλώσεις του νέου συντρόφου της Μαίρης Συνατσάκη». «Όπως όταν με είχαν ρωτήσει για την Άννα Βίσση “Πες μας μία στιγμή που θαύμασες μικρός την Άννα Βίσση” και απάντησα ότι “Παιδιά δεν την έχω γνωρίσει πολύ καλλιτεχνικά την Άννα Βίσση δεν την παρακολουθούσα ξέρω μόνο τα τραγούδια της που ξέρει όλος ο κόσμος” και η λεζάντα στον τίτλο ήταν “Δείτε ποιος είπε ότι δεν γνώριζε την Άννα Βίσση”. Είναι ειδησούλες αυτά. Αυτές τις ειδησούλες προσπαθώ να αποφύγω με τον τρόπο που σου είπα, που για εμένα είναι προσβλητικές. Που για κάποιους είναι “έλα μωρέ την είδηση να βγάζουμε”. Αλλά κάποιους όμως πολύ αναπάντεχα και χωρίς να γνωρίζεις πώς, μπορεί να τους επηρεάσεις πολύ αρνητικά λέγοντας κάτι. Και θα σου πω και κάτι άλλο. Αν εγώ είχα μια άλλη σχέση, πώς θα ένιωθε αυτός ο άνθρωπος διαβάζοντας κάτι τέτοιο; Λυπάμαι γιατί αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης καλλιτεχνών, μπορεί να προσβάλει με το έτσι θέλω την προσωπική τους ζωή. Πάει να πει ότι δεν σε αφορά καθόλου οπότε πώς θες εσύ να σε σεβαστώ και να παίξω το παιχνίδι σου; Το οποιαδήποτε φήμη είναι καλή φήμη, είναι λάθος. Δεν πιστεύω καθόλου ότι οποιαδήποτε διαφήμιση σου κάνει καλό. Προτιμώ να έχω μέσα στα χρόνια λίγη λίγη διαφήμιση και να είναι καλή από το να έχω μια διαφήμιση τεράστια τώρα και να είναι η χειρότερη», σχολιάζει πάντα τρομερά συγκεντρωμένος στη δουλειά του.

 

Όταν είναι ερωτευμένος αλλάζει αυτή η συγκέντρωση. Τι χρειάζεται για να τον τραβήξει κάτι μακριά από τις πρόβες; «Τίποτα δεν πρόκειται να με “τραβήξει” από τις πρόβες. Ο έρωτας θα με απασχολήσει πάρα πολύ, αλλά να με τραβήξει και να αποτελέσει βάρος για τη δουλειά μου δεν υπάρχει περίπτωση. Γιατί είναι κάτι που κατευθείαν το αναγνωρίζω ως τοξικό και το αποχωρίζομαι. Θα μου πει κάποιος τότε “ε ρε φίλε δεν έχεις ερωτευτεί” και θα του απαντήσω ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Αν συνειδητοποιήσεις ότι οι άνθρωποι έλκονται από αυτά που τους πονάνε, θα δεις ότι αυτός είναι ένας μεγάλος λόγος που ο άνθρωπος γίνεται καλλιτέχνης. Όλα αυτά τα οποία πονάνε τους ανθρώπους αυτά μας τραβάνε, όταν μπορείς λοιπόν να τα εκφράσεις αυτά με έναν καλλιτεχνικό τρόπο και σου δύνεται αυτή η ευκαιρία, το ερωτικό κομμάτι υπάρχει για όταν μπορείς να το έχεις και να το ζεις. Όταν δεν μπορείς να το έχεις και να το ζεις επειδή είναι τοξικό, πλέον έχω φτάσει στο σημείο που το απωθώ», τονίζει ο Αιμιλιανός Σταματάκης και απαντά στο τι είναι αυτό που ζητάει ο ίδιος στον έρωτα. «Ζητάω ηρεμιά, κατανόηση, πραότητα, σοφία, εξυπνάδα, επικοινωνία στο κομμάτι το εσωτερικό. Πάντα υπάρχουν και τα εξωτερικά φυσικά, αν δεν υπάρχει χημεία που λένε. Η κοινή αισθητική παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο επίσης κι είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα».

Δεν μπορώ να τον φανταστώ ποτέ με κάποια που ακούει μόνο λαϊκά και του το λέω. «Ποτέ δεν μπορείς να πεις ποτέ, παρόλα αυτά δεν μου έχει τύχει, για να μην μου έχει τύχει, μάλλον κάτι πάει να πει αυτό» λέει, ενώ όταν τον ρωτώ αν ο ίδιος θα τραγουδούσε λαϊκά μου αποκαλύπτει κάτι που δεν περίμενα, στην παρέα τα τραγουδά: «Ο αδερφός μου είναι πάρα πολλά χρόνια επαγγελματίας τραγουδιστής, τραγουδά λαϊκό από το παλιό ποιοτικό λαϊκό μέχρι το σημερινό το σύγχρονο και μοντέρνο. Έχω τραγουδήσει μαζί του λόγω αδερφικής σχέσης ουκ ολίγες φορές. Αλλά για την πλάκα. Νομίζω ότι δεν είναι όλα για όλους. Νομίζω θα γέλαγε ο κόσμος αν προσπαθούσα να στηρίξω κάτι τέτοιο».

Styling: Έφη Καρύδη.

Ευχαριστούμε πολύ το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για τη φιλοξενία.

Info: Οι Μουσικοί της Καμεράτας συναντούν τους Deep Purple, Παρασκευή 16 Νοεμβρίου (20:30) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών