Αλεξάνδρα Ούστα: “Τα κορίτσια μεγαλώνουν για να γίνουν καλές σύζυγοι και μανάδες. Οι γυναίκες δεν είναι μόνο αυτό”

Φωτογραφίες: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου

24media

«Ο ρόλος μου είναι μια νύφη που έμεινε για πολύ λίγο νύφη, μετά έγινε χήρα – νύφη αλλά παρ’ όλα αυτά το νυφικό δεν το βγάζει, θέλει να το ευχαριστηθεί. Γίνεται ο γάμος και σκοτώνουν τον άνδρα μου που είναι Ολλανδός, γόνος φαρμακοβιομηχανίας. Πάμε στο γλέντι του γάμου και εκεί ο κόσμος, το κοινό που είναι οι καλεσμένοι του γάμου μας βοηθούν να ανακαλύψουμε τον δολοφόνο. Ο δολοφόνος κρύβεται στο κοινό, είναι ένας από τους καλεσμένους, δεν γνωρίζει ούτε ο ίδιος ποιος είναι και το ανακαλύπτει στο τέλος. Μέχρι τώρα ο δολοφόνος ήταν ανάμεσα στους ηθοποιούς. Φέτος, επειδή κάθε χρόνο προσπαθούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, είπαμε να τον βάλουμε στο κοινό. Είναι πολύ ενδιαφέρον και η διάδραση πάει και σε άλλα επίπεδα και ο κόσμος το θέλει, του αρέσει».

«Δεν το είχα πάντα στο μυαλό μου να γίνω ηθοποιός. Πάντα ήξερα ότι δεν ήθελα να κλειστώ σε ένα γραφείο, αυτό ήταν το δεδομένο μου. Βέβαια αναγκάστηκα να το κάνω κι αυτό κάποια στιγμή, αλλά έτερον εκάτερον. Η δυνατότητα να ανακαλύψω τον χώρο της υποκριτικής μου δόθηκε μέσω της μουσικής. Τέλειωσα μουσικό γυμνάσιο και εκεί κάναμε κυρίως όργανα και θεωρία της μουσικής και έπειτα ασχολήθηκα με την κιθάρα και το τραγούδι. Σπούδαζα λοιπόν μουσική και μέσω της σχολής, καθώς αντί για εξετάσεις ανέβαζαν κάθε χρονιά ένα μιούζικαλ οι ίδιοι οι μαθητές, οπότε ήταν καταλυτικό αυτό για να ανακαλύψω αυτόν τον χώρο και εδώ θέλω να κάτσω».

Δεν υπήρχε κανένα παιδικό όνειρο, παρόλο που πολύς κόσμος γύρω μου και η οικογένειά μου θα ήθελε να έχω γιατί αναρωτιόντουσαν “Τι θα κάνει ρε παιδί μου αυτό το κορίτσι τέλος πάντων;”.

«Η υποκριτική με βρήκε σχετικά αργά στα 21, 22 μπήκα στην σχολή κι όχι στα 18 που συνήθως ξεκινά καθένας τις σπουδές του. Αλλά δεν πειράζει, γιατί εντέλει η ζωή μου έχει δείξει πως ότι είναι να γίνει θα γίνει και αν έχω λίγη υπομονή τα πράγματα γίνονται. Έχω εντρυφήσει στην υπομονή πιά, ξέρω ότι είναι αρετή. Με υπομονή και στωικότητα γίνονται τα πράγματα».

24media

«Η επιλογή να πάω στα καλλιστεία ναι, δεν ήταν δική μου, το έκανα για τη μαμά μου. Με το modelling όμως δεν ασχολήθηκα ποτέ γιατί δεν ήταν κάτι που με ενδιέφερε και με αφορούσε. Και ούτε είναι και επόμενο ότι θα πας στα καλλιστεία, θα πάρεις έναν τίτλο και θα γίνεις μοντέλο. Νομίζω ότι εγώ ξεκίνησα την επανάστασή μου εκεί κάπου στην εφηβεία και δεν έχω σταματήσει. Με κάποιον τρόπο επαναστατώ ακόμα».

«Όπως προέκυψε η αρχή μέσα από την τηλεόραση έτσι προέκυψε και η συνέχεια με πιο πολύ θέατρο. Δεν σου κρύβω ότι στην αρχή δεν μπορούσα να το διαχειριστώ πολύ αυτό, δεν ήξερα ακριβώς τι θα κάνω τώρα, αν θα κάνω τηλεόραση ή θέατρο την επόμενη χρονιά. Αλλά με την υπομονή που λέγαμε πριν, κατάλαβα ότι έτσι είναι. Πάω με το κύμα, όπως έρθουν τα πράγματα. Τώρα αν υπάρξει κάτι που έχω στο μυαλό μου και θέλω πολύ να γίνει, φαντάζομαι ότι θα κάνω ότι είναι δυνατόν για να γίνει στο τέλος».

«Δεδομένου φυσικά του ότι μου δόθηκε η δυνατότητα να ασχοληθώ περισσότερο με το θέατρο, βεβαίως ανακάλυψα πολλά πράγματα που δεν είχα καν υπόψη μου ούτε καν όσο ήμουν στην σχολή. Ήταν ένας άλλος μαγικός κόσμος, τον οποίο κατευχαριστιέμαι ακόμα. Δεν κλείνω όμως την πόρτα σε οτιδήποτε μπορεί να με ενδιαφέρει και να με αφορά. Είμαι ανοιχτή, είμαι διαθέσιμη, με ενδιαφέρει να μαθαίνω καινούργια πράγματα και είναι και μέρος της δουλειάς μας αυτό. Το να είσαι σε ένα πράγμα δεν έχει καμία δημιουργικότητα, καμία προσλαμβάνουσα να σκεφτείς να πας παρακάτω».

«Σαφώς η συνάντησή μας στον χώρο μας με τον Γιάννη (σ.σ. τον σύζυγό της Γιάννη Σαρακατσάνη) και την ομάδα του ήταν κάτι πολύ σημαντικό. Είναι ένα από τα πράγματα που ανακάλυψα επειδή ξαφνικά δεν έκανα τηλεόραση οπότε μπήκα σε έναν άλλο κόσμο που γνώρισα και στην αρχή με τρόμαζε σου ομολογώ. Αλλά τώρα όχι μόνο δεν με τρομάζει πια, αρχίζω και εξοικειώνομαι και μου αρέσει όλο και περισσότερο. Όσον αφορά το κομμάτι της διάδρασης δηλαδή, αυτή ήταν η νέα πόρτα που άνοιξα και μπήκα και την ευχαριστιέμαι από τότε και μέχρι σήμερα και στη δουλειά μου και στη ζωή μου. Το παίρνω μαζί μου, μου χρησιμεύει και με κάνει να χαίρομαι».

24media

«Την ομάδα “Βρες τον δολοφόνο” την έχουν φτιάξει ουσιαστικά ο Γιάννης μαζί με τη Φιλιώ τη Λαζανά. Δεν γνωριστήκαμε εκεί, απλά εκεί ξεκίνησα να δουλεύω μαζί του όντας εκείνος σκηνοθέτης και σεναριογράφος και εγώ ηθοποιός. Συνεχίζω γιατί είναι ωραίο και διαφορετικό και μόνο καλά μπορείς να περάσεις».

«Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο στην επαφή μου με το κοινό είναι ότι είναι άμεση. Όσο είσαι εκεί, είσαι εκεί. Βεβαίως και έχω ακούσει κουλά πράγματα, αλλά μέσα στο πρόγραμμα είναι κι αυτό. Απαντάω στα πλαίσια που μου επιτρέπεται να απαντήσω μέσα από τον ρόλο γιατί όταν ένας άνθρωπος στο κοινό έχει την πρόθεση να ξεφύγει από τη νόρμα προφανώς περιμένει να ξεφύγω κι εγώ από το νορμάλ πράγμα».

24media

«Η δημοσιότητα είναι άλλο πράγμα. Είναι ένα μικρό κομμάτι της δουλειάς μου, δεν είναι η δουλειά μου αυτή. Η δουλειά μου είναι να παίζω και με έναν τρόπο να επικοινωνώ τη δουλειά μου. Τώρα το πώς έχουν παρερμηνευθεί τα πράγματα τα τελευταία χρόνια και μέχρι τις μέρες μας, αυτό είναι ένα άλλο κομμάτι και δεν με αφορά. Μέχρι εκεί που πρέπει ο κόσμος να μάθει τι κάνω κάθε φορά αυτό είναι που θέλω και να πω».

«Την έχω χάσει πάρα πολλές φορές τη μπάλα με τη δημοσιότητα. Και ειδικά στην αρχή που σαν “ψάρι” δεν ήξερα να διαχειριστώ το πως να πεις όχι σε κάτι που δεν θέλεις να κάνεις χωρίς ο άλλος να παρεξηγηθεί ή να το πάρει άσχημα, ναι δυσκολεύτηκα πολύ. Αλλά κι αυτό είναι μέσα στο παιχνίδι, αν δεν δυσκολευόμουν σε αυτό θα δυσκολευόμουν σε κάτι άλλο. Αλλά το αντιμετώπισα από την αρχή. Μου αρέσει να έχω στη ζωή μου ανθρώπους που και εκτιμώ και ξέρω ότι και θα με προσγειώσουν και θα με βοηθήσουν αν χρειαστώ μια συμβουλή θα μου τη δώσουν με καλή πρόθεση όταν την έχω ανάγκη».

«Η σχέση μου με τα αστυνομικά είναι «πώρωση». Από μικρή αντί να διαβάζω Μίκι Μάους, διάβαζα Αγκάθα Κρίστι, τις ιστορίες με τον Ηρακλή Πουαρό και αργότερα, να είναι καλά η τηλεόραση, μυήθηκα στον κόσμο των CSI. Ό,τι υπάρχει νομίζω ότι το έχω δει και θα σου πω και μια ιστορία. Όταν ήμουν μικρή, εκεί στις αρχές της εφηβείας άνοιξε ένα ερευνητικό γραφείο – ντετέκτιβ στη γειτονιά τους. Εγώ όπως καταλαβαίνεις ήθελα πάρα πολύ να δουλέψω γι’ αυτούς. Οπότε κάθε φορά που έπρεπε να φύγω από το σπίτι επεδίωκα να περάσω έξω από το γραφείο, κι ας μην ήταν η διαδρομή μου από εκεί, μη τυχόν και με τσιμπήσει κάποιος ότι είμαι ταλεντάρα για να δουλέψω για εκείνους. Τελικά κανένας δεν με διάλεξε αλλά δεν βαριέσαι, η ζωή έχει γυρίσματα».

24media

«Με τον γάμο άλλαξε ότι καταχωρούμαι πλέον σαν έγγαμη. Κατά τα άλλα με τον Γιάννη μέναμε μαζί και πριν παντρευτούμε οπότε οι αλλαγές μετά τον γάμο δεν ήταν σημαντικές. Την ίδια σχέση έχουμε. Το κουτάκι ήταν λίγο περίεργο στην αρχή αλλά το συνήθισα πολύ γρήγορα. Εντάξει, το διάλεξα. Γενικά δεν με ενδιέφερε ο γάμος ποτέ αλλά η ζωή με έχει συμβουλέψει ποτέ να μην λέω ποτέ και αυτό αποδεικνύεται συνέχεια. Χάρηκα που αυτή η δυνατότητα μου δόθηκε με τον Γιάννη και έτσι ήρθε και κούμπωσε όλο».

«Νομίζω ότι αυτό με είχε επηρεάσει στο να μη με ενδιαφέρει ο γάμος, αυτός ο κανόνας της ζωής που επιτάσσει στις γυναίκες να κάνουν ορισμένα πράγματα να παντρεύονται, να παντρεύονται και να γίνονται μανάδες, να γίνονται μανάδες και να πηγαίνουν και στη δουλειά, να κάνουν και φαγητά και πλυσίματα και όλα αυτά τα πράγματα. Αυτά είναι κάτι σαν καλούπι για εμένα. Και δεν μου αρέσουν τα καλούπια. Αλλά εντέλει έχει να κάνει και με τον άνθρωπο που επιλέγεις για να συμβαδίσεις στη ζωή και δεν είναι πολύ προσωπικό και πολύ συγκεκριμένο αυτό. Οπότε είπα γιατί όχι;».

24media

«Νομίζω ότι οι γυναίκες δεν είναι καθόλου ελεύθερες, όσο ελεύθερες και αν αισθανόμαστε. Θέλει πολύ δουλειά για να φύγουμε σαν σκέψη από αυτά τα πράγματα. Και προς θεού δεν λέω να σταματήσουμε να θέλουμε να παντρευόμαστε ή να γίνουμε γονείς, δεν λέω. Έχει να κάνει με το πως μέχρι και σήμερα μεγαλώνουμε. Βλέπω τα μικρά τα κορίτσια που μεγαλώνουν για να γίνουν καλές γυναίκες και καλές μαμάδες.  Μια γυναίκα δεν είναι μόνο αυτό, και αυτό αποδεικνύεται με τα χρόνια απλά θέλει πολύ δουλειά για να αλλάξει».

«Στον χώρο βλέπω ανισότητα. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μπορώ να σου πω είναι ότι βλέπω ακροάσεις, στις οποίες ζητάνε κόσμο και το 80 – 85% ζητάνε άνδρες. Αυτό μπορεί να κάνει και με το γεγονός ότι υπάρχει μεγαλύτερη προσφορά στις γυναίκες στον χώρο μας αλλά έτερον εκάτερον. Ο τρόπος με τον οποίο εμφανίζεται αυτό το πράγμα είναι ότι ένας άνδρας είναι πιο χρήσιμος στη δουλειά μας από τις γυναίκες. Μπορεί βέβαια αυτό να έχει να κάνει και με τα έργα, αλλά και αυτό κάτι λέει».

«Γιατί να μην συνεργαστούμε ξανά με τον Γιάννη; Γενικά τσακωνόμαστε στη δουλειά αλλά και οι δύο είμαστε εκεί για να λύσουμε τα ζητήματα που έχουμε. Δεν σου λέω ότι όλα κυλούν σαν νεράκι πάντα και είμαστε φανταστικό ζευγάρι και δουλεύουμε φανταστικά, όχι. Θα συνεργαζόμαστε μέχρι εκεί που περνάμε ωραία και αυτό δεν μας κάνει κακό στη σκέψη, στην ψυχή μας, στο να έχουμε τριβές. Αν κάπου υποψιαστούμε ότι κάτι δεν πάει καλά δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε απλά για να το κάνουμε».

24media

«Νομίζω ότι είναι πιο εύκολο να είσαι με έναν άνθρωπο από τον ίδιο χώρο. Αντιλαμβάνεται περισσότερο τους ρυθμούς της δουλειάς. Ακόμα και την ψυχολογική πίεση ή ταν φόρτιση που μπορεί να νιώθουμε μετά από μία παράσταση ο άλλος την καταλαβαίνει και μπορεί να κάνει ένα βήμα πίσω. Κάποιος άλλος είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβει».

Ευχαριστούμε για την φιλοξενία το Upupa Epops- The Bar.

Info: Νυφικό Πεντοζάλι, Κάθε Κυριακή στο El Convento del Arte