Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, πόσο καλός άνθρωπος είσαι;

– Άννα Μαρία πόσο καλός άνθρωπος νιώθεις;

Πόσο καλός άνθρωπος νιώθω; Νιώθω σχετικά καλός άνθρωπος, σίγουρα δεν νιώθω κακός, άρα πας προς την παλέτα του καλού. Αλλά δεν είμαι απόλυτα καλός άνθρωπος, τώρα που έχω καταλάβει και τι σημαίνει μέσα κι από την παράσταση. Νομίζω κανείς μας δεν είναι.

– Αυτό δείχνει και η παράσταση, ότι δεν είναι απόλυτα καλός κανείς.

Δεν υπάρχουν απολυτότητες γενικά. Το έργο καταπιάνεται με αυτό και νομίζω το καταλαβαίνεις περισσότερο μετά και λιγότερο την ώρα που το βλέπεις. Αλλά εμένα η Μάργκι μου άρεσε και με γοήτευσε γιατί δεν τη συμπαθείς πάντα. Είναι ευθύς άνθρωπος και ενίοτε και κακούλα. Υπάρχουν στιγμές που μπορείς να την πεις και κακιά. Το ότι έχει δικαιολογία γι’ αυτό δεν λέει κάτι, γιατί όλοι έχουμε. Εμένα αυτό μου άρεσε και διαβάζοντάς το.

– Το έργο σε γοήτευσε τόσο που σε έκανε να αποφασίσεις να σκηνοθετήσεις;

Ήθελα πολλά χρόνια να σκηνοθετήσω. Δίσταζα να περάσω σε αυτό μέχρι που είπα «Μεγάλωσα, γιατί να μην το δοκιμάσω; Δεν σημαίνει ότι θα γίνω σκηνοθέτης απλά θέλω να το δοκιμάσω και να το κάνω». Άρχισα να ψάχνω έργα που να με γοητεύουν πολύ, γιατί αν κάτι σε γοητεύει έχεις κι άλλο κίνητρο να το δοκιμάσεις. Έπεσα πάνω στο Good People κι ήταν από την αρχή ένα έργο που εμένα μου λέει κάτι. Είναι της δικής μου αισθητικής. Μου αρέσουν τα ανθρώπινα έργα που βασίζονται στη λεπτομέρεια περισσότερο κι όχι στα grande στοιχεία. Το Good People είναι πιο εσωτερικό. Δεν είχα σκεφτεί να παίξω κιόλας, αλλά όταν έφτασα στο Good People είπα ότι αυτόν τον ρόλο θέλω να τον παίξω.

– Το Good People μιλά για το κατά πόσο έχουμε ίσες ευκαιρίες στη ζωή.

Σίγουρα δεν έχουμε ίσες ευκαιρίες οι άνθρωποι, αλλά έχουμε ευκαιρίες. Το θέμα είναι κατά πόσο είσαι εκπαιδευμένος να την πάρεις την ευκαιρία ή κατά πόσο πιστεύεις ότι δεν σου αξίζει. Νομίζω ότι πολλές φορές, όλοι μας νιώθουμε ότι δεν έχουμε ευκαιρίες. Κι ενώ περνούν από μπροστά μας δεν τις βλέπουμε. Μιλώ για τους ανθρώπους που γεννήθηκαν σε μία κανονική ζωή κι όχι στον πόλεμο για παράδειγμα. Πολλές φορές καθόμαστε και λέμε είμαι άτυχος ή άτυχη και δεν νομίζω ότι υπάρχει αυτό. Εμείς το φτιάχνουμε.

Εμείς είμαστε σε θέση ή όχι να αντιληφθούμε τα πράγματα που φεύγουν από δίπλα μας. Άλλες φορές μπορούμε να την πιάσουμε την ευκαιρία κι άλλες όχι.

– Για σένα υπήρξαν ευκαιρίες που νιώθεις ότι δεν τις άρπαξες;

Δεν το ξέρω, νομίζω ότι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Σίγουρα θα υπήρχαν πράγματα που μπορεί να τα έχασα στη διαδρομή και επαγγελματικά και προσωπικά, αλλά μάλλον κατευθύνθηκα εκεί που μπορούσα κι εκεί που έπρεπε να βρεθώ.

– Η πορεία σου ήταν περισσότερο τύχη ή σωστές επιλογές;

Η τύχη σίγουρα παίζει ρόλο, αλλά επειδή εγώ λειτουργώ και με το ένστικτο και με τη λογική, ζυγίζω πολύ τις επιλογές μου, όσο με παίρνει. Μάλιστα, όσες φορές το ένστικτό μου μού λέει κάτι να μην το κάνω και έχω πάει κόντρα σε αυτό, το έχω πληρώσει. Είναι λίγες οι φορές που το έχω κάνει αλλά αυτές τις λίγες φορές δεν έχω περάσει καλά, για πολλούς λόγους.

– Σκηνοθέτησες και την παράσταση Tape. Είχε να κάνει περισσότερο με το θέμα του, που αγγίζει κάπως τα θέματα του #Metoo, το γεγονός ότι το διάλεξες;

Το έργο το ξέρω χρόνια και πάντα μου άρεσε, αλλά όχι, είχε να κάνει με τη συνεργασία, με τους συναδέλφους που είναι και φίλοι μου. Το συζητήσαμε με την παραγωγή αν θα με ενδιέφερε και με ενδιέφερε. Το έργο αναφέρεται σε έναν βιασμό που δεν ξέρουμε αν έγινε ή δεν έγινε.

– Πρόλαβες αυτόν τον καιρό να κάνεις τον απολογισμό σου για το κομμάτι του #Metoo;

Απολογισμό δεν μπορείς να κάνεις σε κάτι που δεν έχει τελειώσει. Οπότε όχι και δεν είναι και η ώρα για να γίνει απολογισμός, είναι η ώρα για άλλα πράγματα.

– Προσωπικά πώς αισθάνεσαι με το γεγονός ότι συνέβαλες με έναν τρόπο σε όλο αυτό που έχει συντελεστεί;

Δεν ξέρω αν συνέβαλα, αλλά αν έβαλα ένα λιθαράκι απειροελάχιστο, χαίρομαι γιατί ακολουθώντας και το παράδειγμα της Σοφίας (σ.σ. Μπεκατώρου) και κάποιων άλλων γυναικών, θεωρώ ότι πρέπει κάποια πράγματα να τελειώνουν. Ήταν πρόσφατα και η μέρα για την εξάλειψη της έμφυλης βίας, οπότε τέτοια πράγματα πρέπει να τελειώνουν. Δεν θα γίνει απόλυτα, αυτό δεν μπορεί να γίνει.

Αλλά νομίζω ότι αυτό που πρέπει να πούμε είναι ότι οι άνθρωποι πρέπει να μιλάνε, άνδρες γυναίκες. Να μιλάνε, να μην αφήνουν να περνούν τα χρόνια και να γίνονται τραύματα και να μένουν ουλές.

Θα πρέπει να μιλάς εκείνη τη στιγμή και τώρα η κοινωνία είναι πιο έτοιμη απ’ ό,τι ήταν παλιά.

– Έχεις δηλώσει ότι ήταν ένα τραύμα αυτό για σένα. Επουλώνεται;

Ναι, σταδιακά επουλώνεται.

– Ήταν κι αυτή μία απόφαση που τη ζύγισες, όπως είπες ότι κάνεις πριν;

Ναι, βέβαια. Δεν έγινε έτσι, ξυπνάς ένα πρωί και πας. Όταν έχεις οικογένεια όλα τα ζυγίζεις.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Πηνελόπη Αναστασοπούλου- Ζέτα Δούκα: Δύο δυνατές γυναίκες που αγαπιούνται πολύ, μιλούν στο LadyLike

– Μιλώντας για όσα πρέπει να τελειώνουν, θέλω να σε ευχαριστήσω για μία αναφορά που έκανες πρόσφατα στις σεξιστικές ερωτήσεις που δέχονται οι γυναίκες. Τον αντιλαμβανόσουν πάντα τον σεξισμό ή τώρα η εποχή στο επέτρεψε περισσότερο;

Τον αντιλαμβανόμουν πάντα. Είμαι ένας άνθρωπος που πολύ συχνά γκρινιάζω γι’ αυτό. Έστω και για μικροπράγματα, αλλά με ενοχλεί. Στον χώρο της τηλεόρασης ειδικά υπάρχει πάρα πολύ αυτό. Με έχουν ρωτήσει και μου φάνηκε τρομερό, αν ο Φάνης (σ.σ. ο σύζυγός της, Φάνης Μουρατίδης) συμφώνησε στο να κόψω τα μαλλιά μου. Θα ρωτήσουν κανέναν άνδρα ποτέ πώς αντέδρασε η γυναίκα σου που κουρεύτηκες; Μου φαίνεται τόσο ακραίο και τόσο βαθιά σκοτάδι. Κι όταν απαντάω «Γιατί θα τον ρωτήσω;», φαίνομαι η κακιά, η στρίγγλα. Αλλά πραγματικά, με ρωτάει εκείνος τι θα κάνει στα μαλλιά του; Άλλο να πω «σκέφτομαι να τα κόψω, τι λες;» κι άλλο το «Με αφήνεις; Μου επιτρέπεις;» (Γελάει).

– Δεν μεγάλωσες με τέτοια στερεότυπα εσύ;

Όχι. Φυσικά ήταν παλιά γενιά και οι γονείς μου, αλλά σε ένα πολύ πολιτισμένο περιβάλλον. Υπήρχε το κλασικό στερεότυπο η μάνα – θυσία, δηλαδή στα πλαίσια της εποχής τους, αλλά καμία σχέση. Ο πατέρας μου ήταν δίπλα στην μητέρα μου. Έχω έναν αδερφό και μία αδερφή. Στο μεγάλωμά μας υπήρχαν μικροδιαφορές, γιατί ήταν και κάποια χρόνια πίσω, αλλά για την εποχή ήταν πολύ μπροστά. Ήταν πολύ φυσιολογικά τα πράγματα με το μεγάλωμά μας. Δεν ήταν σε εμάς «Μάζεψε το δωμάτιό σου» και στον αδερφό μου «όχι εσύ πασά μου, θα το κάνει η μαμά». Ό,τι έπρεπε να κάνουμε εμείς, έπρεπε να κάνει κι εκείνος.

– Εσύ το είχες αυτό καθόλου στο νου σου όταν ήρθαν τα αγόρια στη ζωή σου;

Ναι το έχω πάρα πολύ. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να μαγειρεύουν, να βάζουν πλυντήριο, να κάνουν όλες τις δουλειές που πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος για να επιβιώσει ο ίδιος, είτε είναι άνδρας είτε είναι γυναίκα. Η γυναίκα δεν γεννήθηκε με μικροτσίπ να σφουγγαρίζει και γνώση οικοκυρικών. Το καθάρισμα του σπιτιού δεν χρειάζεται κάποια ειδική ικανότητα που να αφορά το φύλο. Είσαι μόνος σου, πρέπει να καθαρίσεις το σπίτι σου.

– Προσπαθείς να κάνεις μία διαφορά, λοιπόν, στο κομμάτι των στερεοτύπων μέσω των παιδιών;

Ναι με απασχολεί πάρα πολύ. Θεωρώ ότι αν εμείς που έχουμε παιδιά, είτε αγόρια είτε κορίτσια, δεν κάνουμε αλλαγή στον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά, δεν θα αλλάξει τίποτα. Δεν μπορείς να περιμένεις από το σχολείο, πρέπει εσύ να ξεκινήσεις να το κάνεις μέσα στο σπίτι. Και βέβαια, είναι το τι βλέπουν τα παιδιά, όχι τι τους λες. Σίγουρα δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά μία μικρή στροφή, μία μικρή διαφορά μπορεί να γίνει. Και νομίζω ότι και μεγαλώνοντας αγόρια και μεγαλώνοντας κορίτσια, οφείλεις να κάνεις τη διαφορά. Τη διαφορά που μπορείς εσύ, γιατί η επόμενη γενιά θα κάνει τη δική της διαφορά.

Και στα κορίτσια πρέπει να γίνει η διαφορά. Δεν γίνεται η γυναίκα να μεγαλώνει ψάχνοντας τον γαμπρό.

Τι είναι αυτό το «όλες οι γυναίκες θέλουν γάμο»; Όποτε το ακούω με πιάνει τρέλα. Γιατί ρε παιδιά, όλες οι γυναίκες θέλουν γάμο; Οι άνδρες δηλαδή δεν θέλουν; Κι αυτό το «όλες» καταρχάς πώς γίνεται;

– Και αντίστοιχα όλοι οι άνδρες θέλουν μόνο το ποδόσφαιρο;

Ναι. Γιατί να μην παίζει ας πούμε ένα αγοράκι με κούκλες; Τι σημαίνει ένα αγόρι που παίζει με κούκλες; Τι πειράζει; Γιατί έχουμε τα κουζινικά για τα κορίτσια και τα στρατιωτάκια για τα αγόρια; Και τα δύο είναι φρικτά. Νομίζω ότι καταρρίπτονται σιγά σιγά, αν και δεν είμαι τόσο σίγουρη γι’ αυτό τώρα που το σκέφτομαι, αλλά είναι φρικτό γιατί είναι εγκλωβιστικό. Σίγουρα η γυναίκα έχει διαφορές από τον άνδρα και δεν λέω να παραβείς τους νόμους της φύσης σου, της δικής σου φύσης.

Η γυναίκα είναι σίγουρα φτιαγμένη για να είναι πολυεπίπεδη. Άλλο αυτό. Αυτό είναι φτιάξιμο κι άλλο το φτιάξιμο, άλλο η κοινωνία. Άλλο το «όλες ονειρεύεστε τα νυφικά». Εγώ ποτέ μου δεν ονειρεύτηκα νυφικά, τα σιχαίνομαι.

– Πώς είναι η σχέση σου με τα παιδιά που έχουν μπει στην εφηβεία;

Δυσκολεύει λίγο η πίστα, αλλά ταυτόχρονα είναι και γοητευτικό, γιατί βλέπεις δύο ανθρώπους που ήταν τόσοι δα να αποκτούν μία δική τους προσωπικότητα. Βγαίνουν στον κόσμο πια κι αυτό είναι πολύ γοητευτικό και ταυτόχρονα τρομακτικό για εμάς τους γονείς.

– Παρατηρώντας τα, τι ανακαλύπτεις για τη νέα γενιά; Είναι καλύτερη από τη δική μας;

Είναι σίγουρα καλύτερη από εμάς, αν δεν εμπλακούμε πολύ να την χαλάσουμε. Όλα τα παιδιά, όχι μόνο τα δικά μου, είναι πολύ καλύτερα από εμάς, πολύ πιο βελτιωμένα, πολύ πιο έξυπνα, πολύ πιο κοινωνικά. Ένα πρόβλημα έχουν, μην μπούμε εμείς στη μέση και χαλάσουμε ότι είναι καλύτερα. Αυτό πάει να κάνει κάθε γενιά, μπαίνει στη μέση και προσπαθεί να εμποδίσει αυτό το καλό που έχει η επόμενη για να μοιάσει σε εκείνη. Πάει να φέρει τους νέους και να τους πει «Α εμείς ήμασταν καλύτεροι». Καθόλου καλύτεροι δεν ήμασταν.

– Με τον Φάνη πόσο κοινούς κώδικες έχετε στο μεγάλωμά τους, γιατί γενικά έχεις πει ότι έχετε διαφορές σαν άνθρωποι;

Έχουμε διαφορές αλλά στο θέμα των παιδιών, ως επί το πλείστον, έχουμε κοινή αισθητική και κοινούς κώδικες, παρότι τα ανακαλύπτουμε «εν πλω» κι αυτό βοηθάει. Γενικά έχουμε κοινούς κώδικες σε πολλά θέματα. Μας αρέσουν παρόμοια πράγματα. Για παράδειγμα έχουμε και οι δύο μεγάλη τρέλα με τα ταξίδια, θα μπορούσαμε να κάνουμε μόνο αυτό, μας αρέσει πάρα πολύ.

Η διαφορά μας με τον Φάνη βρίσκεται στην αντιμετώπιση της καθημερινότητας, όχι στη γενική θεώρηση της ζωής.

– Η συνάντηση με τον Φάνη δεν ήταν θέμα τύχης στη ζωή σου, για να επανέλθω στην αρχή της κουβέντας μας;

Είναι τύχη, συγκυρία αλλά θα μπορούσε και να μην έχει συμβεί γιατί θα μπορούσες να το προσπεράσεις. Καταλάβαμε νομίζω κι εγώ κι αυτός ότι εδώ είναι κάτι λίγο αλλιώτικο, οπότε φρέναρε λίγο. Συνειδητοποιήσαμε ότι είναι διαφορετικό από άλλα κι αξίζει να το δεις λίγο διαφορετικά. Άρα αυτό δεν είναι τύχη, είναι αίσθηση που την εκμεταλλεύεσαι. Είναι το ένστικτο εκεί.

– Στον Όρκο πώς βρέθηκες;

Με πήρε ο Σπύρος Μιχαλόπουλος, ο σκηνοθέτης της σειράς με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί ξανά στην Επιστροφή, κι είχα περάσει πολύ ωραία. Διάβασα το σενάριο που μου άρεσε πάρα πολύ, είδα και τους συνεργάτες και είμαι πολύ χαρούμενη που θα είμαι εκεί. Είναι ιδιαίτερος ο ρόλος μου, μου άρεσε πολύ.

– Πώς είναι να περνάς από την απραξία της πανδημίας σε ένα τόσο full πρόγραμμα με τόσους πολλούς ρόλους;

Στην αρχή σερνόμουν από την κούραση, σταδιακά άρχισα να επανεκπαιδεύομαι. Στην αρχή και η ψυχολογία μου ήταν περίεργη, αλλά σταδιακά το ξαναβρίσκεις. Στην καραντίνα εγώ δεν έκανα και τηλεόραση και κάποιοι ηθοποιοί κρατήθηκαν και από αυτό. Με ρούφηξε κάποια στιγμή το σπίτι. Στην αρχή είπαμε τι ωραία, φτιάξαμε τις ντουλάπες, αλλά σιγά σιγά σε ρουφάει, ιδρυματοποιείσαι. Είναι πολύ κακό να είσαι νέος και να είσαι κλεισμένος σε ένα σπίτι.

– Μετά από μία πανδημία και το #Metoo βλέπεις να έχει αλλάξει κάτι;

Σίγουρα κάτι έχει αλλάξει το οποίο όμως είναι ανεπαίσθητο, είναι στον αέρα κι ακόμα δεν έχει κατακάτσει. Πρέπει να περάσει καιρός για να κατακάτσει, δεν είναι απλό να πεις ότι πάτησα ένα κουμπί κι άλλαξε κάτι. Είναι μία αδιόρατη αίσθηση που θέλει καιρό και χρόνο να φανεί.

– Νιώθεις πιο δυνατή πλέον;

Όχι, ένιωθα πιο δυνατή και πριν κι ίσως γι’ αυτό το έκανα κιόλας. Δεν είναι αυτό. Νιώθω πια, άσχετα με το #Metoo, ότι μεγάλωσα.

Δεν χρειάζεται να κουβαλάω πράγματα, να κάνω πράγματα που δεν μου αρέσουν, μεγάλωσα.

Και η γνώμη των άλλων μετράει σίγουρα, γιατί κάνω μία δουλειά που έχει να κάνει με τη γνώμη των άλλων, αλλά μετράει με έναν διαφορετικό τρόπο. Θέλω να κάνω και πράγματα που θέλω να πω κι εγώ, που μπορεί να μην αρέσουν σε όλους.

– Αυτός ο συμβιβασμός του ότι «δεν μπορώ να αρέσω σε όλους» είναι θέμα ηλικίας;

Συμβιβάστηκα αρκετά νωρίς με αυτό. Γιατί είχα και τρομακτική έκθεση από μικρή, αλλά είχα και τρομακτική ανάγκη να είμαι αρεστή. Αυτό είναι πολύ κουραστικό και στο τέλος καταφέρνεις το ανάποδο. Δεν υπάρχει άνθρωπος να αρέσει σε όλους, ή να είναι με όλους θετικός. Όταν κατάλαβα ότι δεν έχει νόημα να παλεύεις προς αυτή την κατεύθυνση, είπα θα είμαι όπως νιώθω. Με κάποιους δεν θα ταιριάξω, ούτε εμένα μου αρέσουν όλοι. Γιατί εγώ να είμαι η εξαίρεση;

– Ποια είναι η σχέση σου με τον χρόνο;

Μου αρέσει η ηλικία μου. Η ανεμελιά των νιάτων είναι αυτό που αναπολώ, όχι η φάτσα μου. Αυτό που λέγαν οι παλιοί το «Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα», έτσι είναι. Αυτά που ξέρω τώρα αν τα συνδύαζα με τα νιάτα θα ήταν τέλεια, αλλά δεν γίνεται. Μου αρέσει να μεγαλώνω, εύχομαι να μεγαλώνω καλά, δεν έχεις επιλογή να μη μεγαλώνεις κι ο μόνος τρόπος είναι να το αποδεχτείς. Δεν λέω ότι είναι απλό, καμιά φορά τρομάζεις λίγο. Αλλά γενικά στην καθημερινότητα, μία ευκαιρία μόνο έχεις, μόνο το τώρα.

– Είναι όμως ζήτημα ο ηλικιακός ρατσισμός στη δικιά σου δουλειά δεν είναι;

Κι όχι μόνο στη δικιά μας. Είναι ναι, γι’ αυτό και νομίζω ότι πρέπει πρώτα εσύ να το ξεπεράσεις. Κι όχι μόνο στην Ελλάδα, στο Hollywood τις πετάνε σαν σκουπίδια και τις γυναίκες και τους άνδρες, απλώς εκείνους πιο μετά. Νομίζω ότι το Hollywood έχει κάνει πολλά κακά αλλά έχει κάνει και κάποια καλά. Έρχονται κάποιες τάσεις από την Αμερική οι οποίες είναι πολύ καλές. Αυτό που διάβαζα προχθές πχ. για τις τρίχες, που μπορεί να φαίνεται αστείο αλλά δεν είναι.

Είναι πολύ σοβαρό να σκεφτείς αν μία γυναίκα θέλει να έχει αξύριστες μασχάλες, ποιο είναι το πρόβλημά σου εσένα; Έρχονται κάποιες μόδες που κουβαλάν από πίσω μία άλλη ελευθερία. Για τους άνδρες δεν είναι προαπαιτούμενο κοινωνικά ούτε να είναι αδύνατοι, ούτε να βάφουν τα μαλλιά τους. Το άσπρο μαλλί στον άνδρα είναι γοητεία. Στη γυναίκα είναι «είσαι γριά». Οι ρυτίδες το ίδιο.

– Στη γυναίκα όλα καταλήγουν στο «είσαι γριά» (γέλια)

Πολλά, να το πούμε κι αυτό, ξεκινούν κι από τις ίδιες τις γυναίκες, γι’ αυτό έχει σημασία και το πώς μεγαλώνουν και τα κορίτσια. Ακούω πράγματα όπως «εμείς πρέπει να είμαστε κοκέτες». Κι αναρωτιέμαι γιατί να είσαι αν δεν σου αρέσει; Και μην ξεχνάμε και το εμπόριο και την οικονομία που κρύβεται πίσω από την κακώς εννοούμενη φιλαρέσκεια της γυναίκας. Τεράστιο εμπόριο. Δες την κυτταρίτιδα, που κάθε καλοκαίρι ξεκινά αυτή η ιστορία που όλους μας έχει απασχολήσει κι εμένα στα νιάτα μου επίσης. Τώρα λέω, «Είναι δυνατόν; θα κάτσω να ασχοληθώ με την κυτταρίτιδα;». Άλλο να ασχοληθείς με την διατροφή σου, αν εσύ το θες. Μόνο αν θες εσύ. Αν δεν θες εσύ, τι ασχολείται ο κόσμος όλος με το τι θα κάνεις εσύ;

Info: Good People, Τετάρτη & Κυριακή : 20:00, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο : 21:00, Σάββατο απογευματινή : 18:00 στο θέατρο Αποθήκη.

*Ευχαριστούμε πολύ για τη φιλοξενία το Semiramis Hotel.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Μαριάννα Τουμασάτου: «Δεν αγχώθηκα για το αν είμαι καλή. Δεν είναι τόσο σημαντικό»