Αντώνης Τσαπατάκης: “Το όνειρό μου είναι να γίνω Χρυσός Παραολυμπιονίκης και να πρεσβεύω τη δύναμη του μπορώ”

Έκτοτε, ο δρόμος του είχε μόνο επιτυχίες. Το 2011 κατέκτησε την 3η θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στα 100μ Πρόσθιο sb4 που διεξήχθη στην Ισλανδία. Τον αμέσως επόμενο χρόνο (2012), κατάφερε να κατακτήσει την 4η θέση στους Παραολυμπιακούς του Λονδίνου και το 2013 πρόσθεσε στις κατακτήσεις του το Χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μόντρεαλ στα 100μέτρα πρόσθιο sb4 και το Χάλκινο μετάλλιο στα 200μ μεικτή s5.

O αγώνας του συνεχίστηκε όταν το 2014 κέρδισε την 2η θέση και το Ασημένιο μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Βερολίνου στα 100μ πρόσθιο sb4 και το 2015 οταν έφτασε στην κατάκτηση του Ασημένιου μεταλλίου στο Παγκόσμιο πια Πρωτάθλημα στη Γλασκώβη στα 100μ πρόσθιο sb4.

Το 2016 συμμετείχε στους Παραολυμπιακούς αγώνες του Ρίο, όπου και άγγιξε την 4η θέση.

Από το 2009 έως το 2016 κατέχει το Χρυσό μετάλλιο στα Πανελλήνια Πρωταθλήματα για τα 100μ και 50μ Πρόσθιο, Πεταλούδα καθώς επίσης και το Πανευρωπαϊκό ρεκόρ στα 100μ Πρόσθιο και στα 50μ Πρόσθιο sb4.

Σήμερα, ο Αντώνης Τσαπατάκης συνεχίζει ασταμάτητα να διακρίνεται στην κολύμβηση, γεγονός που θεωρεί αποτέλεσμα του μαγικού συνδυασμού πηγής δύναμης, κόπου και απόλυτης αφοσίωσης στους στόχους που θέτει. Είναι λοιπόν επάξια, πρεσβευτής του Stoiximan 12ου Διεθνούς Μαραθωνίου «ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ» και μιλάει στο Ladylike, για τη μέχρι τώρα πορεία του.

Ποια ήταν η σχέση σου με το νερό και το κολύμπι πριν το ατύχημα; Ήταν κάτι που συνειδητοποίησες ότι αγαπάς αφότου ήρθε στη ζωή σου η παραπληγία;

«Το κολύμπι υπήρχε στη ζωή μου πολύ πριν το ατύχημα και συγκεκριμένα από την ηλικία των πέντε ετών. Ασχολήθηκα με αυτό σε επίπεδο πρωταθλητισμού και στην ηλικία των 12 ετών ξεκίνησα την ενασχόληση με την υδατοσφαίριση, όπου κατακτήσαμε πανελλήνια πρωταθλήματα ως παίδες, έφηβοι και νέοι. Σαφώς, λοιπόν, συνειδητοποίησα πολύ πριν το ατύχημα πόσο σημαντικό για τη ζωή μου είναι το κολύμπι και γι’ αυτό και το συνέχισα και μετά από αυτό».

Πώς ένιωσες την πρώτη φορά που μπήκες στο νερό και δεν μπορούσες να χρησιμοποιήσεις τα πόδια σου;

«Ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία. Ενώ γνώριζα πολύ καλά κολύμπι, ήρθε το αναπάντεχο και δεν μπορούσα να κολυμπήσω όπως πριν. Για μένα ήταν κάτι νέο και πολύ δύσκολο, καθώς δεν μπορούσα να αξιοποιήσω την προηγούμενη εμπειρία μου στο νέο τρόπο ζωής μου».

Για ποια απ’ όλες τις διακρίσεις σου είσαι πιο περήφανος και γιατί;

«Για όλες, γιατί κάθε διάκριση απαιτεί πάρα πολύ κόπο και ιδρώτα, μέχρι να φτάσω στον κάθε μου αγώνα, μικρό ή μεγάλο».

Ήσουν από πριν τόσο δυνατός ψυχικά, ή είναι κάτι που τελικά συμβαίνει σε κάποιον στις πολύ δύσκολες στιγμές του προκειμένου να τις αντιμετωπίσει;

«Όλοι είμαστε δυνατοί ψυχικά, αρκεί βεβαίως να γίνει κάτι ώστε να το συνειδητοποιήσουμε. Το ίδιο, λοιπόν, έγινε και με μένα».

Έφυγαν από δίπλα σου άνθρωποι, μετά το ατύχημα;

«Δεν έφυγαν άνθρωποι από δίπλα μου. Απεναντίας, ήρθαν και αυτό ήταν που με βοήθησε να σταθώ ξανά στα πόδια μου».

Πώς είναι οι υποδομές για το άθλημά σου στη Θεσσαλονίκη;

«Οι αθλητικές υποδομές στη Θεσσαλονίκη είναι σε καλύτερο επίπεδο απ’ ό,τι στα Χανιά. Αυτός είναι και ο λόγος που πήρα τη μεγάλη απόφαση να μετακομίσω εδώ. Είμαι ήδη τέσσερα χρόνια στην πόλη».

Πώς είναι οι υποδομές για τους ανθρώπους ΑμεΑ στην πόλη σου;

«Οι υποδομές στην πόλη μου δεν είναι και οι καλύτερες δυνατές για τους ανθρώπους που κινούνται με αμαξίδιο. Ευελπιστώ στο προσεχές μέλλον να εισακουστούν τα παράπονά μας στον Δήμαρχο ή στις αρμόδιες αρχές, ώστε να γίνει πιο εύκολη η πρόσβαση, γιατί περιθώρια βελτίωσης υπάρχουν πάρα πολλά».

Πόσο εύκολο είναι από οικονομικής άποψης, για έναν αθλητή ΑμεΑ, να κάνει μόνο αυτό στη ζωή του; Εργάζεσαι κάπου; Θα ήθελες να μπορείς να ζεις μόνο από τον πρωταθλητισμό;

«Δεν έχει σημασία αν είσαι ΑμεΑ ή όχι. Για να πραγματοποιήσεις το αθλητικό όνειρό σου, θα πρέπει να είσαι ανεξάρτητος οικονομικά. Αν δεν έχεις εσύ την οικονομική δυνατότητα, απαιτείται να έχεις κάποιον χορηγό, γιατί δε γίνεται να πηγαίνεις στη δουλειά σου και μετά να κάνεις προπόνηση πρωταθλητισμού. Στην ουσία, για έναν αθλητή η δουλειά του είναι το άθλημά του».

Σε τι βαθμό έχει επηρεάσει το ατύχημά σου τη σχέση σου με τις γυναίκες; Σε προσεγγίζουν περισσότερο τώρα; Είχες ανασφάλεια την πρώτη φορά που φλέρταρες και ήσουν με το αναπηρικό αμαξίδιο;

«Δεν έχει να κάνει μόνο με τις γυναίκες. Όταν βιώνεις μία πρωτόγνωρη κατάσταση, όπως λόγου χάρη η χρήση του καροτσιού, τα πάντα για σένα είναι καινούρια. Όλα έχουν τη δική τους ανασφάλεια και τρόπους που καλείσαι να ανακαλύψεις βάσει των εμπειριών».

Ποια είναι τα όνειρά σου;

«Σε επαγγελματικό επίπεδο, το όνειρό μου είναι να γίνω Χρυσός Παραολυμπιονίκης. Από εκεί και πέρα, θέλω να μπορώ να πρεσβεύω τα μηνύματα της ισότητας και της δύναμης του “μπορώ” σε όλο τον κόσμο. Ήδη έχω γράψει ένα παραμύθι, μαζί με την Έλενα Θωίδου, που λέγεται “Το Όνειρο” και μέσω αυτού προσπαθώ να μεταδώσω παντού το μήνυμα και τη δύναμη που μου έδωσαν οι γύρω μου, για να καταφέρω να σταθώ και πάλι στα πόδια μου».

 

Πώς αισθάνεσαι ως Πρεσβευτής του Stoiximan 12ου Διεθνούς Μαραθωνίου «ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ» ;

«Νιώθω ιδιαίτερη περηφάνια και τιμή που με επέλεξαν ως πρεσβευτή, γιατί στο πρόσωπό μου βλέπουν τον εαυτό τους πολλοί άνθρωποι που βρίσκονται σε αναπηρικό καροτσάκι και αναρωτιούνται αν μπορούν και αυτοί να συμμετάσχουν σε έναν Μαραθώνιο. Όλα τα μπορούμε και αυτό δείχνω με τη δική μου συμμετοχή.

Μάλιστα, σκοπεύουμε με το διοργανωτή του Μαραθωνίου, τον αθλητικό σύλλογο “ΜΕΑΣ Τρίτων”, να προχωρήσουμε και σε διάφορες ακόμη δράσεις, ώστε να φέρουμε κοντά μας τον κάθε άνθρωπο, γυμνασμένο ή μη, είτε περπατάει είτε όχι, να γίνουμε όλοι μία μεγάλη παρέα, να απολαύσουμε τη συμμετοχή μας, να διασκεδάσουμε και να γεμίσουμε με θετική ενέργεια».

Γιατί πιστεύεις είναι σημαντικό να συμμετάσχουν όλοι οι Θεσσαλονικείς (και όχι μόνο) στη μεγάλη αυτή γιορτή;

«Είναι πολύ σημαντικό, για να μάθουν οι πάντες πόσο καλό κάνει στη ζωή μας ο αθλητισμός, να ξεπεράσουμε ενδεχόμενα σωματικά προβλήματα, ακόμη και ψυχολογικά, για να μπορέσει να καθαρίσει λίγο το μυαλό μας και να ζήσουμε τη ζωή μας όσο πιο όμορφα μπορούμε, να ζήσουμε μέσα από τον αθλητισμό».