Αποκλειστικό: Ο δημιουργός του Downton Abbey για το Gilded Age, το νέο του hit στο HBO

Το HBO έδωσε στον Fellowes το πεδίο για να εξερευνήσει την ιδέα του, με τη βοήθεια του εξαιρετικού καστ που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει τις Christine Baranski, Cynthia Nixon και Carrie Coon. Εκείνος έφερε πίσω ένα βραβείο Emmy για την αψεγάδιαστη σκηνογραφία του κόσμου που έχει ζωντανέψει στο Gilded Age.

Η σειρά εποχής ξεκίνησε την πρώτη σεζόν της από το 1882, ακολουθώντας μία νεαρή γυναίκα που είχε μετακομίσει από την Πενσυλβάνια στη Νέα Υόρκη μετά τον θάνατο του πατέρα της, για να μείνει με τις θείες της. Εκεί θα εμπλεκόταν σε μία ταξική μάχη μεταξύ της οικογένειάς της και των νεόπλουτων γειτόνων της, ενώ είχε γίνει επίσης φίλη με μία φιλόδοξη μαύρη συγγραφέα που δούλευε για την επιβλητική θεία της.

Φέτος, η δεύτερη σεζόν του Gilded Age στήνει την κύρια σύγκρουσή της εξαρχής. Από το πρώτο της επεισόδιο ξέρουμε τι θα απασχολήσει σοβαρά τους χαρακτήρες – οι Πόλεμοι της Όπερας.

Είναι πλέον 1883 και η Bertha Russell της Coon έχει καταφέρει να φτάσει στα υψηλότερα κλιμάκια της Νέας Υόρκης, αλλά θέλει περισσότερα. Συγκεκριμένα θέλει ένα θεωρείο στην όπερα. Δεν της αρέσει καν η ίδια η όπερα, αλλά ένα θεωρείο σε αυτή σημαίνει μία πόρτα για κοινωνικές ευκαιρίες. Αν δεν μπορέσει λοιπόν να εξασφαλίσει ένα τέτοιο στην επιλογή όπερας που κάνει η παλιά φρουρά, αυτή στην Ακαδημία Μουσικής, τότε θα βάλει τα λεφτά της σε ένα ανταγωνιστικό θέατρο – το Metropolitan Opera House.

Εμείς μιλήσαμε αποκλειστικά στον Julian Fellowes για το πώς αποφάσισε να εστιάσει εκεί το Gilded Age, για τη άγνωστη μαύρη ελίτ της εποχής που θέλησε να εξερευνήσει, και για τις αληθινές απεργίες που ενέπνευσαν ένα από τα storylines της σειράς.

Η Μαύρη Ελίτ

«Το Πανεπιστήμιο Tuskegee είχε ανοίξει αυτή την πιο δύσκολη στιγμή. Αλλά επίσης, τα πράγματα χειροτέρευαν. Δεν έγιναν καλύτερα μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο. Είχαν μία πολύ βραχύβια σταθερότητα και μετά άρχισαν να χειροτερεύουν, και αυτό συνεχίστηκε – το ξήλωμα των ελευθεριών, της ψήφου, των δικαιωμάτων, των πάντων. Το ξήλωμα συνεχίστηκε για χρόνια, ακριβώς στα μέσα του 20ού αιώνα.

Και όμως, στη μέση αυτής της ατμόσφαιρας, στη μέση αυτής της περιοχής της Αμερικής υπήρξε αυτό το κολέγιο σχεδιασμένο για νεαρούς μαύρους άνδρες ώστε να ανοίξουν τους ορίζοντές τους και τις δυνατότητες της ζωής τους, και αυτό από μόνο του φαινόταν τόσο ασυνήθιστο που κάποιος έπρεπε να είχε αυτό το όραμα για να το είχε κάνει εκεί. Μοιάζει απίστευτο.

Και έτσι, μόλις συναντήσαμε αυτή την πληροφορία, νιώσαμε και οι δύο ότι άξιζε να την εξερευνήσουμε. Κατά την πρώτη σεζόν εκπλήξαμε τον κόσμο παρουσιάζοντας τη μαύρη ελίτ, κάτι απολύτως αληθινό, και στην αρχή δεχτήκαμε επιθέσεις. Μας έλεγαν ότι δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι. Οι ιστορικοί ήρθαν να μας σώσουν. Μα υπήρξαν. Υπήρξε μία μαύρη ελίτ.

Τώρα νιώσαμε ότι ήρθε η ώρα να δείξουμε το πλαίσιο αυτού του κόσμου. Την αδικία, τον ρατσισμό και τη φρίκη που συνέβαιναν ταυτόχρονα. Αυτό μας επέτρεψε η ιστορία του Tuskegee να δείξουμε μέσα από τον κεντρικό χαρακτήρα της Peggy.

Ανακαλύψαμε ότι υπήρχε μαύρη ελίτ και στο Newport. Σκοπεύουμε να την εξερευνήσουμε εάν μας δοθεί τρίτη σεζόν. Το ενδιαφέρον είναι πως, στην πραγματικότητα, το φυλετικό χάσμα και ήταν πολύ πιο ήπιο στο Newport από ό,τι σε άλλα μέρη της Αμερικής, παρόλο που το Newport είχε ξεκινήσει ως ένα από τα λιμάνια του δουλεμπορίου. Για τη στιγμή που μιλάμε όμως, ήταν πολύ πιο ήπια η κοινωνία εκεί και υπήρχε πολύ περισσότερη αλληλεπίδραση. Υπήρχαν δημόσιες εκδηλώσεις και συναυλίες με μικτό κοινό, κάτι αρκετά σπάνιο στο μεγαλύτερο μέρος της Αμερικής».

Η μόδα της σειράς

«Βλέπεις την Agnes και την Ada και τα ρούχα τους είναι πολύ όμορφα, αλλά ελαφρώς της δεκαετίας του 1870 στο περίγραμμά τους, με την τουρνούρα λίγο μεγαλύτερη από ό,τι θα φοριόταν στ’ αλήθεια τη δεκαετία του 1880.

Έπειτα βλέπεις τη Bertha και φοράει την τελευταία λέξη της μόδας. Φοράει τα κορυφαία σχέδια της χρονιάς. Μάλλον μέσα σε δύο εβδομάδες θα ένιωθε ότι τα ρούχα της θα ήταν εκτός μόδας και θα προχωρούσε στα επόμενα. Θέλω να πω, όλα αυτά είναι η αφήγηση της Kasia Walicka-Maimone, της σχεδιάστριας κοστουμιών μας, μέσα από τα ρούχα των χαρακτήρων».

Οι Πόλεμοι της Όπερας

«Όλη η ιστορία αφορά το δικαίωμα να έχουν ένα δικό τους θεωρείο στην όπερα. Γι’ αυτό έπρεπε να φτιάξουν τη δική τους όπερα, συγκεκριμένα για να έχουν θεωρεία.

Αλλά τόσες πολλές από τις όπερες κατέστρεψαν αυτά τα θεωρεία για να τα αντικαταστήσουν με δύο εδώ και δύο εκεί, με τον υπόλοιπο χώρο να είναι μπαλκόνι. Πρέπει να πας στη Βαλέτα στη Μάλτα για να βρεις ένα θέατρο όπου όλα τα θεωρεία είναι ακόμα εκεί.

Με λυπεί, στην πραγματικότητα, που η Νέα Υόρκη έριξε το παλιό Met (Old Metropolitan Opera House). Οπουδήποτε αλλού έχουν διατηρήσει τουλάχιστον μία από τις κύριες όπερες του 19ου αιώνα, που είχαν ακμάσει εκείνο τον αιώνα. Μπορείς ακόμα να δεις τη La Scala ή το Covent Garden. Αλλά η Νέα Υόρκη πήρε την απόφαση να το καταστρέψει και είναι τόσο κρίμα που το έκαναν».

Οι απεργίες της Gilded Age

«Η απεργία ήταν ένα από τα πράγματα που με τράβηξαν στην ιδέα της σειράς, γιατί η Gilded Age με ενδιέφερε εδώ και πολύ καιρό.

Από τη μία, υπάρχουν αυτοί οι άντρες με τις όμορφες συζύγους τους πνιγμένες στα διαμάντια, στις τιάρες τους, που περπατούν σε τραπεζαρίες με επένδυση από χρυσό και ούτω καθεξής. Από την άλλη, οι εργαζόμενοι δεν είχαν πραγματικά κανένα δικαίωμα. Μα κανένα.

Δεν ήταν προστατευμένοι. Τα μέτρα ασφαλείας ήταν πολύ ακριβά. Δεν είχαν καμία προστασία. Δεν υπήρχαν περιορισμοί. Δεν είχαν φόρους που από μόνο του είναι μάλλον παραδεισένιο, όμως άλλες πτυχές της συνθήκης τους σε κάνουν να νιώθεις πολύ άβολα – όταν συνειδητοποιείς ότι οι άνθρωποι έβγαζαν τα προς το ζην βάζοντας τη ζωή τους σε κίνδυνο κάθε μέρα.

Ήθελα μάλλον να το εκθέσω αυτό στη σειρά, αλλά και να το εξετάσω. Η δική μου θεωρία ας πούμε, για τον λόγο που η βασίλισσα Ελισάβετ δεν θα συναντούσε ποτέ τη Μαρία, τη Βασίλισσα της Σκωτίας, ήταν επειδή πίστευε ότι δεν θα μπορούσε να την εκτελέσει, εάν αυτό χρειαζόταν, εάν τη γνώριζε. Έτσι ήταν αποφασισμένη να μην τη γνωρίσει ποτέ. Αυτό ισχύει σε τόσες πολλές σχέσεις στη ζωή μας, όπου μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τους ανθρώπους αρκεί να μην τους γνωρίζουμε και να μην χρειάζεται να λάβουμε υπόψη τα συναισθήματά τους. Αυτό εξερευνούμε στην ιστορία απεργίας μας.

Βασίστηκε πραγματικά στο Homestead Strike, για το οποίο είμαι σίγουρος ότι έχετε ακούσει, το 1892, οκτώ χρόνια αργότερα, όταν ο βιομήχανος Henry Clay Frick ζήτησε από τον κυβερνήτη να στείλει την πολιτοφυλακή. Με εντολή του Frick είχε ανοίξει πυρ εναντίον του ίδιου του εργατικού του δυναμικού. Τώρα σκεφτόμαστε όλοι τη Frick Collection και είναι όλα τόσο γοητευτικά, όμως ο Frick ήταν ένας απαίσιος άντρας. Γνωρίζουμε σχεδόν όλοι τα σύγχρονα ισοδύναμα των χαρακτήρων της σειράς, κάτι που είναι αρκετά σκόπιμο.

Η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει πολύ. Ο ηλεκτρισμός αλλάζει τα πράγματα, τα ελαστικά, η τεχνητή νοημοσύνη, αλλά η ανθρώπινη φύση προχωράει αρκετά σταθερά με τις ζήλιες, τους ανταγωνισμούς, την κατάθλιψη, τις απειλές και τους θριάμβους, και όλα όσα βλέπουμε από πρώτο χέρι».

Το Gilded Age στριμάρει αποκλειστικά στο Vodafone TV.