Αρμελίνα Αντωναροπούλου: Η πολύτεκνη μαμά-leader των αθηναϊκών bars

«Άρχισα να δουλεύω νύχτα στα 18 μου, ενώ σπούδαζα Οικονομικά, για ένα χαρτζιλίκι. Καθώς περνούσαν τα χρόνια και μάθαινα τη δουλειά, η νύχτα μού άρεσε όλο και πιο πολύ. Όταν πήρα το πτυχίο μου, αποφάσισα οριστικά να μην την εγκαταλείψω. Εκείνη την εποχή, οι γυναίκες που δούλευαν πίσω από το μπαρ θεωρούνταν “γλάστρες”. Το ότι ήσουν barwoman εξαρτιόταν από το πόσο ωραία ή σέξι ήσουν και όχι από τις ικανότητές σου σε αυτό που λέμε σήμερα bartending.

Όλα αυτά τα χρόνια έχω προσπαθήσει πολύ ώστε να αλλάξει αυτή η νοοτροπία, από κάθε πόστο. Και όταν κάποια στιγμή απέκτησα τις δικές μου επιχειρήσεις, επέλεξα γυναίκες πίσω από τις μπάρες. Ανέκαθεν τις αντιμετώπιζα ισότιμα με τους άνδρες, γιατί θεωρούσα ότι και εκείνες μπορούν να προσφέρουν ακριβώς τα ίδια με έναν άντρα σε αυτή τη δουλειά.

Στα 27 μου άνοιξα το πρώτο μου μαγαζί. Ένα ιταλικό εστιατόριο, μαζί με έναν Ιταλό συνέταιρο. Το Aglio & Peperoncino. Έχω κάνει κι άλλα μαγαζιά πριν το Jokers και το Juan Rodriguez, αλλά έχω επιλέξει να κρατήσω αυτά τα δύο.Τώρα ετοιμάζω κι ένα ξενοδοχείο. Ό,τι άφησα ήταν είτε γιατί η συνεργασία δεν προχώρησε όπως περίμενα, είτε επειδή η φάση της ζωής μου δεν ταίριαζε με το concept.

«Δεν αποδίδω όσα έχω καταφέρει στον παράγοντα τύχη. Είμαι πολύ εργατική, έχω αρρώστια με τη δουλειά, δεν φοβάμαι, μ’ αρέσει να παίρνω ρίσκα και μέχρι στιγμής μού έχουν βγει όλα».

Σαν επιχειρηματίας μπορεί να “βλέπω” κάτι που οι άλλοι δεν βλέπουν. Απόδειξη πως όλα τα μαγαζιά που έχω ανοίξει πέτυχαν σε σημεία που δεν ήταν ακόμα πιάτσα. Για παράδειγμα, το Alio το ανοίξαμε σε ένα στενάκι στον σταθμό της Ακρόπολης πολύ πριν το μετρό και το μουσείο, όταν στη Συγγρού και στα πέριξ υπήρχαν μόνο οι πιάτσες των τραβεστί. Μου έλεγαν όλοι “καλά θα πας να ανοίξεις εστιατόριο δίπλα στα συνεργεία; τρελάθηκες;” και τους έλεγα “ναι και θα πάει μια χαρά”. Και όντως, ήταν πολύ επιτυχημένο, ερχόταν κόσμος από όλη την Αθήνα. Ο λόγος που έφυγα από εκείνο το μαγαζί ήταν πως μόλις είχα γεννήσει το 2ο παιδί μου, ήμουν με 2 μωρά και δεν μπορούσα να δουλεύω τις ώρες που απαιτεί ένα εστιατόριο που ανοίγεις από το μηδέν.

Και στα 3 παιδιά μου, γύρισα στη δουλειά αμέσως αφού γέννησα. Δούλευα μέχρι 9 μηνών, ήμουν σκληροπυρηνική περίπτωση εγώ, μην το ψάχνεις. Ειδικά στα 2 πρώτα παιδιά που ήμουν πολύ νέα- τα απέκτησα στα 25 και στα 28 μου- δεν φοβόμουν τίποτα. Μεγαλώσαμε μαζί με τα παιδιά μου. Στο 3ο μου ήμουν 35, σαφώς πιο συνειδητοποιημένη, αλλά στον τρόπο που αντιμετωπίζω τη δουλειά ήμουν σταθερή. Ήμουν υγιής, η εγκυμοσύνη είναι μια φυσιολογική κατάσταση για τη γυναίκα, όλα κυλούσαν καλά, γιατί να συμπεριφέρομαι σαν άρρωστη;

Ο μεγάλος μου ο γιος, μεγάλωσε σε ένα κουτί Corona μέσα στο Μπρίκι.

Εννοείται πως μόνη μου δεν θα τα κατάφερνα. Είχα βοήθεια από οικογένεια και κάποια στιγμή χρειάστηκε να πληρώσω για να μου κρατάνε τα παιδιά. Η νύχτα είναι επιλογή μου. Ήξερα πως αυτό ήθελα να κάνω, να παρέχω υπηρεσίες και να δουλεύω στην εστίαση. Ένιωθα ότι μέσα σε αυτό το πλαίσιο είμαι ευτυχισμένη, οπότε αν είμαι εγώ καλά, θα είναι και τα παιδιά μου καλά.

Η μητρότητα δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο με την κλασική έννοια. Φυσικά μού έχει τύχει να με παίρνει η γιαγιά τους στις 3 το πρωί γιατί ο μικρός είναι με πυρετό και να φεύγω για να τον πάω στο νοσοκομείο. Όταν ήταν μικρότερα τα παιδιά παραπονιόντουσαν ότι δεν είμαι σαν τις άλλες μαμάδες. Μπαίνοντας όμως στην εφηβεία άλλαξαν γνώμη κι άρχισαν τα “πωπω τι γαμώ που η μαμά μας έχει μπαρ!”.

Είναι επιλογή μου να δουλεύω ακόμα πίσω από το μπαρ.

Αυτή είναι η μεγάλη γλύκα της δουλειάς μας: το κοινωνικό κομμάτι, το ότι δουλεύεις πάντα μαζί με ανθρώπους, με νέους, με άτομα που έχουν όρεξη να διασκεδάσουν και συνεπώς είναι πιο χαλαροί. Η νύχτα δεν έχει ανάγκη από τυπικότητες.

Εννοείται ότι έχω βιώσει σεξισμό και σαν barwoman και σαν επιχειρηματίας. Είναι ένας χώρος ανδροκρατούμενος κι αυτό σε επηρεάζει είτε είσαι πίσω από την μπάρα, είτε είσαι ιδιοκτήτρια. Η δυσκολία ήταν μεγαλύτερη στο παρελθόν, αλλά το αισιόδοξο είναι πως με τον καιρό όλο και περισσότερα κορίτσια μπαίνουν στον χώρο. Αλλά και πάλι έχουμε δρόμο.

Γιατί είναι σταθερά λιγότερες οι γυναίκες επιχειρηματίες; γιατί δυστυχώς ο κόσμος συντηρεί εκείνη τη λανθασμένη εντύπωση πως για να δουλεύεις σε ένα μπαρ, κάτι σημαίνει αυτό ηθικά για σένα, γιατί υπάρχουν ακόμα προκαταλήψεις, γιατί η νύχτα δεν συνάδει με τη δημιουργία οικογένειας παρά μόνο υπό προϋποθέσεις. Πρέπει να λύσεις το πρακτικό κομμάτι του ποιος θα μένει πίσω με τα παιδιά όταν θα λείπεις το βράδυ από το σπίτι. Όλα όμως λύνονται, αρκεί να το θες.

Η δική μου συμβουλή προς ένα κορίτσι που θέλει να κάνει τα επαγγελματικά/επιχειρηματικά της βήματα στην εστίαση; Σίγουρα θα της επεσήμανα πως πρέπει να είναι προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα από διαφορετικές πλευρές. Από το πώς θα την αντιμετωπίσουν επειδή είναι γυναίκα μέσα σε έναν χώρο γεμάτο άνδρες, από τα αντικειμενικά προβλήματα που έχει το επάγγελμα ετσι κι αλλιώς. Γιατί μπορεί τα επαγγέλματα της νύχτας να είναι πολύ διαδεδομένα στην Ελλάδα, αλλά το νομικό πλαίσιο δεν μας στηρίζει ιδιαίτερα. Είμαστε επιχειρηματίες και μας αντιμετωπίζουν με το παραμικρό λες και είμαστε εγκληματίες.

Αρμελίνα Αντωναροπούλου: «Αν ένας άντρας προσπαθεί μία φορά σε αυτό το επάγγελμα, μια γυναίκα χρειάζεται να προσπαθήσει πέντε». 

Δεν έχω κανένα θέμα να ακολουθήσουν τα παιδιά μου τον ίδιο επαγγελματικό δρόμο. Παρ’ όλ’ αυτά, αυτό που λέω, για παράδειγμα στη μεσαία μου κόρη που έχει ταλέντο στη μουσική, είναι να τολμήσει να ακολουθήσει εκείνο τον δρόμο, εφόσον χτυπάει η καρδιά της δυνατά, πριν καταλήξει εδώ.

Δεν την έκανα ποτέ αυτή τη δουλειά από ανάγκη. Η αδερφή μου είναι γιατρός, ο αδερφός μου δικηγόρος, προέρχομαι από μία κλασική, μεσοαστική οικογένεια. Η μαμά μου ζορίστηκε που δεν επέλεξα να πάω να δουλέψω σε μία εταιρεία. Είναι όμως μεγάλος μύθος πως εμείς οι επιχειρηματίες της νύχτας δουλεύουμε μόνο το βράδυ. Αυτή η δουλειά ξεκινάει από το πρωί για να γίνει σωστά. Καμία δουλειά που συνδυάζει λογιστικά και διαχείριση ανθρώπων δεν είναι απλή.