Η Δήμητρα Παπαδοπούλου έπαιξε με τον έρωτα και να τα αποτελέσματα
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ATHENS CAPITAL CENTER HOTEL- MGALLERY COLLECTION ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ.
- 22 ΔΕΚ 2022
Η κουβέντα που ακολουθεί έγινε πάνω από 2 σαλάτες του Καίσαρα με ελάχιστη σως, δίπλα σε ένα παράθυρο με θέα τη στολισμένη, βραδινή Αθήνα. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου, που θέλει να μιλάει ελάχιστα για τον εαυτό της, πολύ λιγότερο από πολλούς συναδέλφους της, διανύει μία περίοδο χωρίς tempo, αλλά πολύ γεμάτη με πράγματα που πρέπει να βάλει σε τάξη. Ειδικότερα σήμερα, έχει περάσει κάμποσες ώρες αλλάζοντας ρούχα και ποζάροντας, κάτι που επίσης δεν συνηθίζει ιδιαίτερα. Το πρώτο της μυθιστόρημα, ο Έρωτας είναι Παιχνίδι Μωρό μου (εκδ. Διόπτρα) που δεν είναι ακριβώς μυθιστόρημα αλλά ούτε και 100% αυτοβιογραφία και κυκλοφόρησε το καλοκαίρι, είναι ο πολύ καλός λόγος που έχει ξεβολευτεί τον τελευταίο καιρό.
Αν έχεις διαβάσει αυτό το βιβλίο, ξέρεις ήδη τι έχει κάνει η Δήμητρα Παπαδοπούλου και πόσο πολύ αποκάλυψε τον εαυτό της, τον ψυχισμό της ερωτευμένης γυναίκας και μια ολόκληρη εποχή μέσα από αυτό. Για τους υπόλοιπους, η περιγραφή είναι η εξής: «Σε μια γειτονιά των Εξαρχείων δύο ανέμελοι φοιτητές στον απόηχο του Μάη του ’68 εξερευνούν τη ζωή παρασυρμένοι από το παιχνίδι του έρωτα. Αλλά, όπως συμβαίνει σε όλα τα παιχνίδια, στο τέλος το μόνο που απομένει είναι οι μεγάλες ψευδαισθήσεις».
Η Δήμητρα Παπαδοπούλου κάποτε ήταν φοιτήτρια, είχε μπαρ στα Εξάρχεια που έκανε χαμό και εντρυφούσε στο μεγαλείο της καψούρας.
– Σε άκουσα να λες πρόσφατα πως όσα διαβάζουμε στο Ο Έρωτας είναι Παιχνίδι μωρό μου είναι 60% αλήθεια, 40% φαντασία.
Πολύ πρόχειρα την βγάζω στο κεφάλι μου αυτή την αναλογία, άντε να πω ακραία ένα 70-30. Αλλά υπάρχει πολλή μυθοπλασία. Η ηρωίδα δεν είναι φανταστική, είναι υπαρκτό πρόσωπο. Κάποια γεγονότα όμως είναι πιο τραβηγμένα.
-Η ηρωίδα είναι 100% Δήμητρα Παπαδοπούλου σε τρόπο σκέψης και αντίδρασης. Εγώ όταν το διάβαζα σε είχα στο μυαλό μου. Ήταν σαν να σε βλέπω.
Ναι είμαι εγώ και μιλάω εντελώς με τη δική μου γλώσσα, δεν λογοτεχνίζω.
-Υπήρξε κάτι που επέλεξες να κρατήσεις λιγότερο αληθινό;
Σίγουρα, γιατί δεν είναι βιογραφία, ούτε ιστορικό ντοκουμέντο. Είναι με αφορμή εμπειρίες μου και μιας ολόκληρης κατάστασης που επικρατούσε εκείνη την εποχή στα Εξάρχεια, στην Αθήνα, στον κόσμο.
-Έχεις πει ότι αυτό το βιβλίο θέλεις να το αγκαλιάζεις, ότι αισθάνεσαι πολύ τρυφερά γι’ αυτό. Το ξεχωρίζεις από ό,τι άλλο έχεις κάνει;
Θέλω να το πάρω αγκαλιά γιατί όταν φτιαχνόταν, ήμασταν μόνο εγώ κι αυτό, κανείς άλλος δεν μεσολάβησε, ούτε ηθοποιοί, ούτε σκηνοθέτες, ούτε θεατές. Οπότε είναι πάρα πολύ προσωπικό. Ζήσαμε τα δυο μας πάρα πολύ καιρό.
-Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που το διάβασε πριν το παραδώσεις στη Διόπτρα;
Μια φίλη μου και ύστερα από μερικές μέρες, το διάβασαν άλλες δύο. Είχα την αγωνία αν είχε νόημα όλο αυτό που είχα γράψει, αναρωτιόμουν μήπως ο τρόπος γραφής ήταν πολύ προφορικός. Δεν έχω ξαναγράψει βιβλίο και φοβόμουν μπας και ακούσω κανένα «μ@@@@α άστο, πήγαινε γράψε κανά σίριαλ, κανά θέατρο που τα ξέρεις καλύτερο». Αλλά μου είπαν και οι τρεις, «προχώρα, κάν’ το». Και επίσης είχα αγχωθεί στο πόσο ενδεχομένως ακουμπάει σε ταμπού, πόσο μπορεί να προκαλέσει μια κοπέλα που εκείνη την εποχή σκεφτόταν έτσι. Γιατί τότε, μια γυναίκα δεν μπορούσε να τα πει αυτά όλα έξω στην κοινωνία, έτρωγε γιαούρτι.
-Δεν νομίζω ότι έλεγες και ποτέ στην κοινωνία αυτό που θέλει να ακούσει.
Αυτό είναι αλήθεια.
-Η ασυνήθιστη- για τα δεδομένα σου- εξωστρέφεια που έβγαλες, το πόσο αποκαλυπτικό ήταν για σένα αυτό το βιβλίο και τα προσωπικά σου που γενικώς κρατάς καλά φυλαγμένα δεν σε άγχωσε;
Πώς δεν με άγχωσε; αλλά σε δεύτερο χρόνο.
-Είχες στο μυαλό σου όταν το έγραφες να γίνει σειρά;
Είχα στο μυαλό μου να γίνει βιβλίο και κάποια στιγμή και ταινία.
-Η τηλεόραση σού λείπει;
Όχι, αλλά θα ξανακάνω κάποια στιγμή. Έχω βάλει μία άνω τελεία για να δω πού θα το πάω γενικώς.
-Χρόνια είχαμε να δούμε τόσες σειρές στην ελληνική τηλεόραση όσο φέτος. Παρακολουθείς;
Μία ακόμα υπερβολή όλες αυτές οι σειρές, πήγαμε πάλι στο άλλο άκρο. Είναι ο ψυχισμός μας τέτοιος, από εκεί που βλέπαμε μόνο Τούρκους και ριάλιτι, δεν ξέρουμε τι να πρωτοδούμε και αδικούμε σειρές. Βλέπω, θέλω να έχω επίγνωση του τι γίνεται, αλλά δεν προλαβαίνω να τις δω όλες.
-Ο Βασίλης ήταν η μεγάλη καψούρα της ηρωίδας σου, αλλά στον αντίποδα υπήρξε ο Άγγελος με τον οποίο συνυπήρξες για ένα μεγάλο διάστημα εκείνη την εποχή. Από τη μία λοιπόν ο «έρχομαι και φεύγω» και από την άλλη ο σχεσάκιας, το «λιμάνι» , το κλασικό παιδί για σπίτι.
Υπήρξαν αυτές οι δύο συγκρουόμενες τάσεις της γυναίκας ανάμεσα στον άντρα που δεν είναι εκεί και στον άντρα που είναι εκεί τρυφερά και στέκεται.
-Εσύ έχεις εντοπίσει κάποια ροπή σου προς τον έναν ή τον άλλο τύπο άνδρα;
Κατά περιόδους πήγαινα προς τη μία ή προς την άλλη. Εξαρτιόταν από τη δική μου συνθήκη. Υπήρχε η ανάγκη για ησυχία και μετά η ανάγκη για περιπέτεια.
-Γράφοντας για τη σχέση σου με τον Άγγελο και όσα συνέβαιναν παράλληλα στη ζωή σου, σε μάγκωσε ποτέ τι θα σκεφτόταν διαβάζοντας όλη την ιστορία;
Το διάβασε αλλά είναι τόσο αγαπημένος μου άνθρωπος, που ξέρει τα ρεαλιστικά και τα μη ρεαλιστικά κομμάτια, είναι σε θέση να τα ξεχωρίσει, γιατί έζησε δίπλα μου εκείνη την εποχή και ξέρει. Όταν μιλήσαμε τελευταία φορά, είχε διαβάσει μέχρι τη μέση και μου είπε «εμένα λες μαλάκα ε;».
Δήμητρα Παπαδοπούλου: «Νομοτελειακά ένας “Βασίλης” θα περάσει από την ερωτική ζωή μιας γυναίκας».
-Είναι συμβολική αυτή η μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό παιδί;
Είναι κυρίως τέτοια. Το βιβλίο έχει έναν πολύ συμβολικό χαρακτήρα στο πόσο τρόπον τινά είναι κοινή η μοίρα μας στα ερωτικά. Πόσο συνηθισμένη είναι μέσα μας αυτή η σύγκρουση ανάμεσα στην ασφάλεια και την περιπέτεια. Γράφοντας ένιωθα πως όλο αυτό δεν είναι προσωπικό, αλλά πολύ γενικό. Δεν υπάρχει περίπτωση γυναίκα να μην έχει ταλαιπωρηθεί από αυτό το δίπολο. Από τη μία ασφάλεια, στοργή, χουχούλιασμα, προδέρμ και από την αλλη εκείνος ο άγνωστος Χ που μπορεί να σου ταράξει τα νερά και να μην ξέρεις ποια είσαι τελικά. Αυτή είναι μία αιώνια σύγκρουση στη γυναικεία ζωή, νόμιζω.
-Οι άντρες που σε έχουμε δει σαν ζευγάρι στις σειρές σου, τους Απαράδεκτους και το Σ’ Αγαπώ μ’ Αγαπάς, πόσο συμβατοί είναι με τους άνδρες που έχεις ταιριάξει ερωτικά;
Κυρίως ως προς το χιούμορ. Μόνο στην πλάκα τους μου θυμίζουν τους συντρόφους μου.
-Έχεις πει πως αυτό το βιβλίο το αγάπησες ακόμα περισσότερο γιατί κατάφερες να το ολοκληρώσεις, σε αντίθεση με πολλά πράγματα που αφήνεις ατελείωτα στη ζωή σου. Σαν τι;
Άπειρα πράγματα που έχω γράψει για σειρές και ταινίες. Έχω αφήσει πολλά πράγματα στη μέση. Ελπίζω να είμαι υγιής για να τα τελειώσω.
-Είσαι υπέρ των ηλικιακών περιορισμών στον έρωτα;
Κάθε ηλικία έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Εγώ είμαι ευγνώμων που έζησα όλα αυτά τα περιπετειώδη με τον ανασφαλή ήρωα στη νεανική μου ηλικία, γιατί σκέψου να το ζω μεγαλοκοπέλα με έναν τέτοιο παλαβό. Αν έχεις τον ψυχισμό και την ιδιοσυγκρασία ως άνθρωπος να τα ζήσεις, καλύτερα να σου συμβούν όταν είσαι νέα.
Δήμητρα Παπαδοπούλου: «Κάποιες γυναίκες τις βοήθησα να χωρίσουν και να πετάξουν από πάνω τους μία καψούρα που δεν έβρισκαν τα επιχειρήματα να τελειώσουν».
-Το feedback που έχεις από τους αναγνώστες ποιο είναι;
Έχω πάρει πίσω διάφορες αντιδράσεις. Άτομα της γενιάς που έζησαν εκείνη την εποχή συγκινήθηκαν. Κάποια νέα κορίτσια που ήρθαν και στο θέατρο να με δουν το καλοκαίρι, έκλαιγαν γιατί τις ακούμπησα σε άλλο επίπεδο. Η καθεμία και ο καθένας το έζησε αλλιώς. Πολλοί άνδρες μού είπαν «τέτοιους τύπους θέλετε, να σας παιδεύουν».
-Εσύ τι απαντάς σε αυτό;
Θέλουμε αλλά μέχρι να καταλάβουμε τι βιώνουμε ακριβώς. Αν υπάρχει κι ένα σύνδρομο εγκατάλειψης από πίσω, ζητάμε πιο πολύ τέτοιους ανθρώπους που μας απορρίπτουν και εμείς τους μυθοποιούμε. Άλλη αιτία είναι ο φόβος της δέσμευσης. Αν κάποιος δεν σου κάθεται, υποσυνείδητα σε βολεύει για να μην δεσμευτείς και βασανίζεσαι, αλλά στο βάθος αυτό θες. Αυτό το είχα εντοπίσει στον εαυτό μου. Σε περιόδους που έμπλεκα με έναν «Βασίλη» στην πραγματικότητα περνούσα καλύτερα με τους φίλους μου να τον κλαίω και να γελάμε, παρά να τον έχω και να είμαστε μαζί. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρέπει να παραδεχτούμε ότι μπορεί να παίζουν πολλές εξηγήσεις από πίσω.
-Υπάρχει κάποια άλλη περίοδος της ζωής σου που θα την έκανες βιβλίο;
Ναι, υπάρχουν περίοδοι που είναι ενδιαφέρουσες και θα μπορούσαν να γίνουν, αλλά αυτή ήταν η πιο θορυβώδης. Έχει τόσους καθρέφτες αυτό το μυθιστόρημα για πάρα πολλούς από εμάς. Από πολιτικά, κοινωνικά, προσωπικά. Εγώ, ας πούμε, ήμουν αριστερή αλλά όχι από εκείνους τους πολύ συνειδητοποιημένους που ήξεραν τα αληθινά γεγονότα, την αληθινή ιστορία του ΚΚΕ ή τον Εμφύλιο σε βάθος. Τότε ήμουν πιο «κουκουρούκου», πιο «γιούρια». Τώρα τα μαθαίνω. Μου άρεσε η φάση του να είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι, αλλά δεν ήμουν στους δρόμους με γνώση. Δεν ήμουν η μόνη αλλά σίγουρα υπήρχαν πιο διαβασμένα παιδιά. Τότε, όμως ήταν το γκομενιλίκι πάνω απ’ όλα. Καθόσουν να ακούσεις έναν καθοδηγητή και σε πλάνευε και σαν άντρας.
-Τη σημερινή γενιά την καταλαβαίνεις;
Είναι άλλη φάση, της τεχνολογίας, καμία σχέση με εμάς. Θα ήθελα να μπω στον κόσμο της, να την καταλάβω και το κάνω όσο μπορώ. Με ενδιαφέρει το παρόν, δεν το απορρίπτω αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να το παρακολουθήσω, να είμαι όλη μέρα μέσα στα social με ένα κινητό στο χέρι. Βαριέμαι πάρα πολύ.
-Υπάρχει μια άποψη πολύ ισχυρή που λέει ότι μεγαλώνοντας, η γυναίκα απελευθερώνεται γιατί αποδέχεται τον εαυτό της. Συμφωνείς;
Αν έχεις κάνει με τον εαυτό σου μια δουλειά, πράγματι αρχίζεις και τον αποδέχεσαι, τον αγαπάς, τον προστατεύεις και τον προσέχεις πιο πολύ. Γενικά η γυναίκα τώρα είναι σε πολύ πιο πλεονεκτική θέση σε σχέση με εκείνη που ήταν ακόμα και μια δεκαετία πριν. Το βλέπεις ακόμα και στη μυθοπλασία, η γυναίκα μεγαλύτερης ηλικίας δεν είναι πια εκείνο το πεταμένο πλάσμα που ήταν παλιά, δεν μπαίνει ερωτικά σε απόσυρση. Κάποτε έβλεπες τον Σταυρίδη που ήταν μπαμπόγερος να κυκλοφορεί με ένα πιπίνι και δεν κλώτσαγε καθόλου. Τώρα μετά ελαχίστων εξαιρέσεων, κλωτσάει πολύ. Οι γυναίκες σήμερα είμαστε θυμωμένες, αλλά εγώ ονειρεύομαι πιο ήρεμες γυναίκες, σε ισορροπία με το άλλο φύλο. Αυτό με ιντριγκάρει.
Δήμητρα Παπαδοπούλου: «Σε αυτή τη φάση της ιστορίας η γυναίκα είναι πολύ θυμωμένη με τον άντρα και έχει πολύ δίκιο. Αλλά ας μην μείνουμε στον θυμό».
-Σε έχουν πληγώσει περισσότερο οι έρωτες ή οι φιλίες;
Για μένα η φιλία είναι η μεγαλύτερη αξία στη ζωή. Γιατί κατά κανόνα, δεν υπάρχουν ανταγωνισμοί, αν και ελλοχεύουν καμιά φορά. Ενώ στον έρωτα ξεκινάς πιο προστατευμένα γιατί δεδομένα υπάρχει ανταγωνισμός. Παίρνεις 5 ασπίδες, ενω με τους φίλους τις πετάς. Γι’ αυτό και η πληγή, αν προκύψει, πονάει πιο πολύ.
-Έχεις φίλους από τον χώρο;
Πολύ λίγους, 3 άνθρωποι μού έρχονται στο μυαλό σαν φίλοι ψυχής.
-Οι ηθοποιοί είναι ερωτεύσιμο είδος για σένα;
Καθόλου. Είμαστε πολύ νάρκισσοι και τον άντρα που είναι νάρκισσος δεν τον θες.
-Ωστόσο, έχεις κάνεις σχέσεις με συναδέλφους σου.
Φυσικά, πώς θα αλλιώς θα μίλαγα με τόση σιγουριά γι’ αυτό;
Δήμητρα Παπαδοπούλου: «Παλιά έπαιρνα συμβουλές για τα ερωτικά μου. Τώρα πλέον δίνω».
-Με το που τελείωσες το βιβλίο, πώς ένιωσες;
Ότι έκλεισε ένας ολόκληρος κύκλος. Σαν να κατέγραψα τα νιάτα μου γιατί τέλειωσαν και αυτό το λέω μόνο με χαρά. Δεν νοσταλγώ εκείνη την εποχή με πίκρα, είμαι πολύ χαρούμενη που τα πράγματα είναι ακόμα τόσο καλά στη ζωή μου. Για μένα το πιο ψυχοθεραπευτικό κομμάτι του βιβλίου είναι το τέλος του, εκεί που η φίλη μου- υποτίθεται- μου λέει:
«Ναι, ρε, αρκεί να ξέρεις με σιγουριά, ό,τι και να γίνει, πού θα γυρίσεις. Πίσω στον εαυτό σου; Στον Θεό; Στο σύμπαν; Στη σύνδεσή σου με τους ανθρώπους; Ό,τι σου πάει εσένα, αυτά να βάλεις σημάδι, οτιδήποτε σε κάνει ακόμα και μόνη σου να νιώθεις ολόκληρη».
Αυτό είναι ίσως ένα καταστάλαγμα ζωής: να μην νιώθουμε ότι θα χαθούμε, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τώρα που το λέω, το υπογράφω κιόλας ότι μπορώ να το τηρήσω και να το υποστηρίξω. Τουλάχιστον, έχει μια υπογραφή, μία δέσμευση. Και μακάρι αυτή η ιστορία και το τέλος της να είναι ένας οδηγός για όλους τους ανθρώπους, να μην τρέμει κανείς μας τόσο πολύ την απόρριψη του έρωτα.
«Δεν γίνεται να ερωτευτείς αν δεν θεοποιήσεις».
-Ήταν όντως τόσο γοητευτικός αυτός ο άνδρας, ο Βασίλης;
Τον Βασίλη τον έχουν καψουρευτεί όλες όσες έχουν διαβάσει το βιβλίο. Στη νεανική μου ματιά ήταν όντως έτσι αυτός ο άνδρας, αυτό έβλεπα.Έτσι είναι το παίδεμα στον έρωτα. Όταν είσαι μέσα και καίγεσαι, βλέπεις φαντάσματα. Αλλά αν δεν πορευτείς έτσι στα νιάτα σου, είναι κρίμα, όση ταλαιπωρία κι αν έχει. Όλη αυτή η ψευδαίσθηση του έρωτα είναι κίνητρο, είναι βενζίνη, δεν είναι αστείο.
Ο άνθρωπος μέσα από αυτό ζει, κινητοποιείται και πορεύεται. Έτσι και χαθεί αυτό το καύσιμο, ποιος ξέρει τι θα απογίνουμε. Αυτό αξίζει στον έρωτα, ακόμα και αν σε ξεγελάσει. Δεν γίνεται να μην πας με τα νερά του, είναι κινητήριος δύναμη. Πρέπει όμως να ξέρεις ότι είναι και παιχνίδι κι ως παιχνίδι έχει νόμους και κανόνες που εύχομαι σε όλες και όλους μας να υπερβούμε χωρίς να τραυματιστούμε ανεπανόρθωτα.
