Δημήτρης Λάλος: Η κόρη του, η βαριοπούλα που έχτισε το θέατρο, ο Καρράς στη Γερμανία και το σινεμά στην Ελλάδα
- 19 ΑΠΡ 2021
Ο Δημήτρης Λάλος βρέθηκε καλεσμένος στο podcast Been There Done That της Μίνας Μπιράκου και μίλησε για όλα.
Δημήτρης Λάλος : «Δεν θέλω να είμαι από αυτούς τους πατεράδες τους παλιούς που δεν ξέραν πότε έχουν γενέθλια τα παιδιά τους»
Ο Δημήτρης Λάλος μίλησε στη Μίνα Μπιράκου και το Been There Done That για την 3,5 χρονών κόρη του και για το γεγονός ότι μάλλον εκείνη πιστεύει πως κάθε γονιός έχει και το δικό του θέατρο. «Παρόλο τον κορονοϊό εγώ τρέχω. Αλλά πάντα προσπαθούσα να βρω χρόνο για τη μικρή. Δηλαδή από τότε που γεννήθηκε θεωρώ ότι πρέπει να ζήσω τη ζωή στιγμή τη στιγμή. Αλλάζουν πάρα πολύ και δεν θέλω να είμαι από αυτούς τους πατεράδες, τους παλιούς, που δεν ξέραν πότε έχουν γενέθλια τα παιδιά τους, τι αγαπάνε, τι δεν αγαπάνε. Θέλω να είμαι από δίπλα, γιατί έκανα αυτό το παιδί με τη σύντροφό μου γιατί θέλω να το έχω, όχι να το παρκάρω». Χαριτολογώντας, πρόσθεσε, ότι μιας και η σύντροφός του και ο ίδιος έχουν το δικό τους θέατρο, η κόρη τους, μάλλον, «πιστεύει ότι όλοι έχουν από ένα θέατρο».
Ο «Σιωπηλός Δρόμος», το Netflix και η τηλεόραση μετά από 10 χρόνια
Ο Δημήτρης Λάλος αναφέρθηκε στο πρόσφατο τηλεοπτικό του εγχείρημα λέγοντας ότι, «Θα μπορούσε να στέκει σε μία πλατφόρμα όπως είναι το Netflix». Μίλησε για την πορεία του στην τηλεόραση από την οποία απήχε, όπως και για την προσπάθεια που χρειάζονται τέτοιες κινηματογραφικές δουλειές. «Δεν έχω κάνει τηλεόραση από άποψη δηλαδή τα τελευταία δέκα χρόνια, γι’ αυτό το λόγο, περιμένοντας το καλό το ψάρι. Πολλοί που δεν γνωρίζουν από το σινεμά και δεν γνωρίζουν τις ιδιότητες του σινεμά, πολλές φορές δεν καταλαβαίνουν ποιος ευθύνεται, για τi. Αλλά ο διευθυντής φωτογραφίας είναι το άλλο 50%. Το σενάριο φανερώνεται στην αλληλουχία των πραγμάτων ενώ το πλάνο φανερώνεται με το που το βλέπεις».
Δημήτρης Λάλος: «Δεν δουλεύω με τις προσωπικές μου εμπειρίες, θα ήταν λίγο ρηχό»
Ο ηθοποιός μίλησε για τη μέθοδο με την οποία προσεγγίζει γενικότερα τους ρόλους, και ειδικότερα για την τεχνική που χρησιμοποίησε στον «Σιωπηλό Δρόμο». «Στο μέσο του σινεμά αυτό που φαίνεται να λειτουργεί καλύτερα είναι το μαγικό “εάν”, του Στανισλάφσκι τη μέθοδο, να φανταστείς εάν εσύ με τις δικές σου ικανότητες ήσουν σε αυτή τη θέση πώς θα αντιδρούσες. Όχι πώς αντιδράει ένας αστυνομικός, το αρχέτυπο. Εγώ δεν δουλεύω με τις προσωπικές μου εμπειρίες και μόνο, θα ήταν λίγο ρηχό. Το κάνω σαν να έχω όλα τα παιδιά του κόσμου όχι μόνο το δικό μου. Όταν κλαίει για το χαμό ενός προσωπικού σου προσώπου, του πατέρα σου αν έχεις χάσει για μένα είναι πιο σημαντικό να παίζεις κάτι που είναι για όλους τους πατεράδες του κόσμου». Και αναφέρθηκε στην ιδιαίτερη μεταχείριση που χρειάζεται ο θεατής προκειμένου να επενδύσει σε αυτό που βλέπει. «Απώτερος σκοπός είναι στον θεατή να επέλθει η Μέθεξη, είτε παίζεις θέατρο είτε παίζεις σινεμά. Αυτό που έχει να κάνει η ηθοποιός έχει να κάνει με μία κοινωνική υπόσταση γιατί αν δεν είναι αναγκαίο η μυθοπλασία, αν δεν είναι αναγκαία η υποκριτική τέχνη στην κοινότητα Καλύτερα να μην υπάρχει. Απώτερος σκοπός είναι ο θεατής να ζήσει κάτι το οποίο για αυτόν θα είναι κάτι θεραπευτικό, που θα θυμηθεί κάτι που ξέχασε.
«Σκοπός για τον ηθοποιό δεν είναι να κλάψει ο ηθοποιός, είναι να κλάψει ο θεατής».
Τα παιδικά του χρόνια στη Γερμανία, ο Βασίλης Καρράς και το ψάξιμο
Ο Δημήτρης Λάλος αναφέρθηκε στην καθημερινότητα που έζησε στην Γερμανία, ακούγοντας Καρρά. «Εγώ έζησα σε μία κοινότητα στη Γερμανία. Πήγα ελληνικό σχολείο, πήγαινα σε ελληνικές καφετέριες, είχαμε ελληνικά μπουζούκια. Ήταν σαν να φεύγαμε από το σπίτι μας που ήταν ελληνικό σπίτι γρήγορα γρήγορα να περάσουμε από μία Γερμανία και να βρεθούμε σε μία καφετέρια να ακούσουμε Καρρά. Όλο το όνειρο ήταν πότε θα φύγουμε από εκεί που ήμασταν και θα γυρίσουμε πίσω στην πατρίδα». Εν συνεχεία, μίλησε για το πώς σταδιακά ο δρόμος του θεάτρου βρέθηκε μπροστά του, χωρίς να τον ψάξει, και ενώ είχε διαλέξει τελείως διαφορετική επαγγελματική κατεύθυνση.
«Γύρισα για να σπουδάσω, έδωσα τις εξετάσεις ως Έλληνας του εξωτερικού και πέρασα ως μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών και συστημάτων. Ήταν μία σχολή μεγάλη αλλά εγώ ένιωθα τελείως εκτός. Ήμουν με μία φίλη μου από τη Γερμανία, που τη συνάντησα εδώ στην Αθήνα, και της έλεγα δεν ξέρω τι να κάνω με τη ζωή μου, αυτή η σχολή δεν εκφράζει δεν ξέρω με τι να ασχοληθώ. Και εκείνο το ίδιο βράδυ ήρθε ο πολύ αγαπητός μου φίλος Ζαχαρίας Κεφαλογιάννης, η έμπνευσή μου για να ξεκινήσω να κάνω θέατρο, και μου λέει παίζω σε μία παράσταση «θέλεις να έρθεις να με δεις;» Πήγα να δω αυτή την παράσταση, σκηνοθετημένη από την Ελένη Σκότη και όταν το είδα, λέω αυτό θέλω να κάνω. Ήταν ένας ενθουσιασμός που τελικά έμεινε».
Στο «Επί Κολονώ» με τις βαριοπούλες και στο «Tempus Verum» τα πατώματα
Ο ηθοποιός μίλησε για το πώς ξεκίνησε το πρώτο θέατρο που συνίδρυσε και για όλα τα πόστα που ανέλαβε πριν ανέβει στο σανίδι. «Εγώ πήγαινα με το φίλο μου τον Ζαχαρία με τις βαριοπούλες και ρίχναμε τον τοίχο, βάζαμε μουσικούλα και χτίζαμε το θέατρο. Έφτασα στο σημείο να χτίζω ένα θέατρο για πλάκα. Μέχρι να φτάσω στο σημείο να παίξω έκανα πάρα πολλά πράγματα στο θέατρο. Έριχνα τοίχους, μετά τη δουλειά έμπαινα στα μαθήματα υποκριτικής, έκανα το ταμείο, έκανα τα φώτα, δούλευα στο μπαρ, λάντζα, έκανα την ηλεκτρολογική εγκατάσταση». Ο Δημήτρης Λάλος συνέχισε να μιλάει για τη μετέπειτα ίδρυση του αποκλειστικά δικού του θεάτρου, στην Αθήνα, στο οποίο επίσης εργάστηκε σε διάφορα πόστα. «Τα τελευταία πέντε χρόνια έχω το δικό μου θέατρο, που λέγεται Tempus Verum- Εν Αθήναις, είναι ένα καταπληκτικό κτήριο στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί έχω ρίξει πατώματα. Εγώ δεν μπορούσα να με φανταστώ κάπως χωρίς θέατρο, χωρίς χώρο. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ αυτό το πράγμα. Ό,τι ανεβάζω κάπως συνάδει με την καλλιτεχνική μου διαίσθηση».
Δημήτρης Λάλος: «Δεν κινούμαι καχύποπτα»
Ο Δημήτρης Λάλος αναφέρθηκε στην σπουδαιότητα της δουλειάς του σκηνοθέτη και στο πόσο τον έχει ωφελήσει που έχει σκηνοθετήσει και ο ίδιος. «Από τότε που έχω σκηνοθετήσει νομίζω ότι έχω γίνει καλύτερος ηθοποιός. Ακούω καλύτερα. Έχω βιώσει τι σημαίνει ένας ηθοποιός να μην ακούει αυτό που λες. Διότι ο σκηνοθέτης βλέπει κάτι που εσύ δεν βλέπεις. Έχω εμπιστοσύνη ότι όλοι οι συνεργάτες μου θέλουν το καλύτερο για μένα. Δεν κινούμαι καχύποπτα. Όταν έχω μία πρόταση και κάνω κάτι αντίθετο από αυτό που λέει ο σκηνοθέτης του εξηγώ, οτιδήποτε κάνω δεν είναι τυχαίο. Κι αν τον δω ότι συνεχίζει να επιχειρηματολογεί, κάτι άλλο θέλει και ακολουθώ αυτό που μου λέει».
«Με τη χορτοφαγία ανακάλυψα τη χαρά του πραγματικού φαγητού»
Ο ηθοποιός μίλησε για το πώς η χορτοφαγία μπήκε στη ζωή του, με αφορμή την ταινία «Καλαζάρ» που σκηνοθέτησε. «Ο χαρακτήρας μου μάζευε νεκρά ζώα από το δρόμο. Και επειδή ο αδερφός της γυναίκας μου είναι οργανοποιός, φτιάχνει λίρες και μου είχε πει κάποτε “Έχω φτιάξει μία λίρα με νηστεία”. Και μου φάνηκε πολύ ωραίο αυτό και λέω “θα κάνω και εγώ μία ταινία που δεν θα τρώω κρέας”. Σαν να κάνεις νηστεία, σαν να κάνεις προσευχή. Απλά μπαίνοντας στη χορτοφαγία ανακάλυψα το φαγητό. Μέχρι τότε έτρωγα μόνο κρέας. Ανακάλυψα τη χαρά του πραγματικού φαγητού, τις ποικιλίες, το πώς μπορείς να καταλάβεις τι είναι πραγματικά καλό για τον εαυτό σου, και μετά όλα αυτά με οδήγησαν στο να το μελετήσω κιόλας. Και όπως καταλαβαίνεις η χορτοφαγία είναι το μέλλον. Ενώ υποστήριξε πως, «τα ζώα είναι ο ενδιάμεσος. Αντί να φας το φαγητό πας και τρως τα ζώα που έφαγαν το φαγητό. Οι πόροι που καταναλώνονται και το νερό για να ταΐσουμε αυτά τα ζώα. Αυτή είναι η πραγματική οικολογική καταστροφή».
Μπορεί να έχει σινεμά η Ελλάδα, και κατά πόσο το εμπιστεύεται ο Έλληνας θεατής; Ο Δημήτρης Λάλος απάντησε ειλικρινά
Ο ταλαντούχος ηθοποιός και θεατρικός επιχειρηματίας, αναφέρθηκε στα υπέρογκα μεγέθη της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας και τα σύγκρινε με την «βιοτεχνία» της Ελλάδας. «Το σινεμά πρέπει να αντιληφθούμε ότι είναι ένα πάρα πολύ ακριβό σπορ. Στην Αμερική μία low budget ταινία είναι 25 εκατομμύρια. Εδώ δεν τα αγγίζουμε αυτά». Ενώ πρόσθεσε για το σενάριο: «στην Αμερική έχεις πέντε συμβούλους. Ένας έχει την ιδέα, δέκα γράφουν. Αυτό δεν είναι θέμα χρημάτων; Δηλαδή μία αστυνομική σειρά όπως κάνουμε εμείς, δεν έχει πρώην αστυνομικούς συμβούλους; Και εμείς έχουμε καλά, αλλά είναι πολύ περιορισμένα». Μάλιστα, ο ηθοποιός αναφέρθηκε και στο εμπορικό κομμάτι των παραγωγών στην χώρα μας. «Το Καλαζάρ πήρε βραβεία και στην Ολλανδία, επιλέχθηκε στις καλύτερες ταινίες στη Νέα Υόρκη, έκανε φοβερή πορεία. Αλλά το θέμα πέρα από το καλλιτεχνικό κομμάτι, τα φεστιβάλ και τα βραβεία, είναι και το εμπορικό κομμάτι. Και αυτή τη στιγμή ο κόσμος είναι αρκετά δύσπιστος σε σχέση με την ελληνική παραγωγή στο σινεμά. Θέλει να του κερδίσεις την εμπιστοσύνη, ότι παρόλο που δεν είναι τηλεοπτικό, είναι κάτι που αξίζει να δώσεις 8-10 ευρώ και να περάσεις τη βραδιά σου».
Δημήτρης Λάλος : «Ζούμε στην καλύτερη περίοδο, η φάση της ανθρωπότητας είναι στην καλύτερη περίοδο»
Ο ηθοποιός μίλησε για την αισιοδοξία που βλέπει τα πράγματα στην εποχή που ζούμε και τα μηδαμινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σε σχέση με άλλες εποχές. «Όταν κοιτάς τα πράγματα από κάτω φαίνονται τεράστια, αν τα δεις από πάνω δεν είναι τίποτα. Πραγματικά ζούμε στην καλύτερη περίοδο, η φάση της ανθρωπότητας είναι στην καλύτερη περίοδο. Άμα σκεφτείς τι γινόταν πριν 500 χρόνια… Θυμάμαι τις ιστορίες του πατέρα μου τώρα ο πατέρας μου…Οι άνθρωποι να σκουπίζουν από τα μάτια τις ψείρες… Μιλάμε τώρα για άλλες εποχές. Μιλάμε για πραγματικά σκληρά πράγματα. Και εμείς τώρα είμαστε ότι “αχ δεν μπόρεσα να πάω να πάρω ένα μπλουζάκι”; Δηλαδή τα προβλήματά μας δεν είναι τόσο σοβαρά. Να μου πεις υπάρχουν και πιο σοβαρά προβλήματα, πράγματι. Αλλά η ανθρωπότητα προχωράει. Η ανθρωπότητα μαθαίνει από τα λάθη της.
«Ο άνθρωπος είναι ένα φωτεινό πλάσμα. Κοιτάει ψηλά, κοιτάει να φτάσει κάπου που δεν είναι».
Ο Δημήτρης Λάλος για το #metoo και τον κόσμο που θέλει για την κόρη του
Ο πρωταγωνιστής του «Σιωπηλού Δρόμου» αναφέρθηκε στην ελπίδα που του έδωσε το κίνημα #metoo για το μέλλον. «Χαίρομαι που έγινε αυτό το #metoo, γιατί πράγματι φέρνω την κόρη μου σε μία κοινωνία όπου υπάρχει ένα προηγούμενο, του τύπου ” Κοίτα να δεις μεγάλε δεν περνάνε αυτές οι συμπεριφορές εδώ πέρα. Διότι θα σε καταγγείλω, θα σε βγάλω έξω και δεν θα κρίνουν εμένα, θα κρίνουν εσένα που το ‘κανες”».
