Ειρήνη Αργύρη, πρώτη γυναίκα κεντρική λιμενάρχης: “Κέρδισα το σεβασμό των ανδρών με τη δουλειά μου”

Το Λιμενικό Σώμα, όταν τελείωσα το σχολείο, δεν ήταν καν στα σχέδιά μου. Αν και πάντα θαύμαζα και είχα δέος για τα ένστολα επαγγέλματα. Σπουδάζω Χημικός Μηχανικός στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο και για δύο χρόνια δούλεψα σε μία ιδιωτική εταιρεία σχετική με το αντικείμενό μου. Τότε, ολοκληρώνοντας και το μεταπτυχιακό μου ήθελα να κάνω ακαδημαϊκή καριέρα, αλλά δεν κατέστη δυνατό.

Τέθηκε από την οικογένειά μου το θέμα του δημοσίου, εγώ δεν το είχα στο μυαλό μου. Υπήρχε μία προκήρυξη για Αξιωματικούς Τεχνικούς, έκανα τα χαρτιά μου και αμέσως με επέλεξαν. Ήμουν 29 ετών. Εκπαιδεύομαι στον Πειραιά και η πρώτη μου υπηρεσία είναι το κεντρικό λιμεναρχείο στον Πειραιά.

Τον πρώτο καιρό που ήμουν στο Λιμενικό Σώμα σκεφτόμουν πως σύντομα θα έφευγα γιατί έκανα το χατίρι στην οικογένειά μου και μετά θα συνέχιζα αυτό που είχα ξεκινήσει. Η αλήθεια είναι πως περνώντας ο καιρός λάτρεψα αυτή τη δουλειά και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Ήταν τελικά μία πολύ σωστή απόφαση.

Όταν έκανα τα χαρτιά μου δεν πίστευα πως θα με έπαιρναν. Θεωρούσα πως δεν πρόκειται να είμαι μέσα σε αυτούς που θα περάσουν και ήταν ο λόγος που το έκανα.

Στην αρχή ήταν ένα σοκ. Από τον ιδιωτικό τομέα βρίσκομαι ξαφνικά στα ένστολα επαγγέλματα. Έπρεπε να μάθω από την αρχή όλα όσα δεν ήξερα. Ναι, μεν υπήρχε θαυμασμός αλλά δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως θα ήμουν εγώ μέσα σε αυτό. Ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία.

Η στρατιωτική πειθαρχία δε με ξένισε, δε με δυσκόλεψε γιατί έχω πειθαρχία ως άνθρωπος έτσι κι αλλιώς. Πολύ σύντομα καταλαβαίνω πως μου ταιριάζει πολύ αυτή η δουλειά.

Αυτό που εμένα με βοηθά είναι η πίστη μου και οι καλές πράξεις. Πιστεύω πως ό,τι κάνουμε στη ζωή μας αργά ή γρήγορα θα το εισπράξουμε. Πάντα προσπαθώ να λειτουργώ και να πράττω, όπως θα ήθελα οι άλλοι να πράξουν για εμένα. Αυτός είναι ο κανόνας μου.

Νιώθω τυχερή γιατί κάνω ένα επάγγελμα που μου δίνει τη δυνατότητα να προσφέρω καθημερινά στους συνανθρώπους μας.

Κανένας λιμενικός δε δουλεύει με ωράριο. Το παραπάνω που δίνεις είναι γιατί σέβεσαι την πατρίδα σου και το κοινωνικό σύνολο του οποίου είσαι μέρος. Εσύ βάζεις τα όρια στον εαυτό σου, δεν περιμένεις να τα βάλουν οι άλλοι.

Το απρόβλεπτο είναι κομμάτι της δουλειά μας. Πρέπει να είμαστε διαρκώς σε εγρήγορση. Η κόρη μου, που είναι ο βασικός πυλώνας της ζωής μου, έχει μάθει σε αυτά τα ωράρια και μπορεί να προσαρμόζεται.

Στη Χίο είμαι σχεδόν 14 χρόνια, είναι η πρώτη μου υπηρεσία μετά τον Πειραιά. Μεγαλώνω στη Λευκάδα αλλά η Χίος είναι πια η δεύτερη πατρίδα μου.

Δεν έχω αντιμετωπίσει ποτέ κανένα πρόβλημα και κανένα σεξιστικό σχόλιο από τους άνδρες συναδέλφους μου, σε οποιαδήποτε βαθμίδα κι αν βρίσκονταν. Εκείνο που έχω εισπράξει σε όλα τα χρόνια της καριέρας μου είναι ο απόλυτος σεβασμός. Σεβασμός και στη γυναικεία μου υπόσταση αλλά και στο βαθμό μου. Σε αυτό θεωρώ πως έχει συμβάλλει και ο τρόπος που εγώ είμαι δομημένη ως χαρακτήρας αλλά και το γεγονός πως έχω αφιερωθεί στη δουλειά μου. Ο τρόπος που βλέπεις εσύ τη δουλειά σου είναι πηγή σεβασμού.

Πάντα έμπαινα στα δύσκολα χωρίς να με νοιάζει. Δεν είπα ποτέ αυτό είναι ανδρική δουλειά και δεν το κάνω. Ήμουν, είμαι θα είμαι μέσα σε όλα, στην πρώτη γραμμή. Έτσι σκέφτονται όλες οι γυναίκες που είναι στο λιμεναρχείο Χίου κι έχω εικόνα ώστε να μπορώ να το μεταφέρω.

Δε με αμφισβήτησαν οι άνδρες συνάδελφοί μου γιατί κι εγώ με τη δουλειά μου δεν άφησα ποτέ περιθώρια.

Έχω μόνο θετικά να θυμάμαι. Υπολογίζουν τη γνώμη μου αλλά και τον τρόπο που χειρίζομαι κάθε περιστατικό. Κέρδισα το σεβασμό τους με τη δουλειά και την αξιοπρέπειά μου.

Ο χώρος μας παραμένει ανδροκρατούμενος αλλά οι γυναίκες όσο περνούν τα χρόνια αυξάνονται και αποτελούν πια πολύ σημαντικό κομμάτι του Λιμενικού Σώματος. Οι γυναίκες είναι εξαιρετικά άξιες και λειτουργούν με απόλυτο επαγγελματισμό.

Δε χωρούν διαχωρισμοί μεταξύ γυναίκας και άνδρα γιατί το αντικείμενό μας είναι τόσο ευρύ, τόσο δύσκολο και απαιτεί να είσαι έτοιμος για δράση ανά πάσα στιγμή. Δεν έχεις την πολυτέλεια του χρόνου να σκεφτείς «είμαι γυναίκα και δεν μπορώ».

Στις υπόλοιπες γυναίκες που σκέφτονται να μπουν στο Λιμενικό Σώμα θα έλεγα πως αν αγαπούν την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο και τη δράση είναι ένα ιδανικό επάγγελμα και σε κάνει να νιώθεις πλήρης.

Στιγμή «σταθμός» στην καριέρα μου είναι όταν οι ανώτεροί μου με επέλεξαν για τη θέση του λιμενάρχη στο κεντρικό λιμεναρχείο Χίου, τον Μάιο του 2018. Ήταν μεγάλη τιμή για ‘μενα. Η θέση αυτή βρισκόταν στο μυαλό μου και τον τελευταίο καιρό, πριν μου ανακοινωθεί, σκεφτόμουν πως μπορεί να συμβεί χωρίς να έχω κάτι σίγουρο. Όταν ήρθε η διαταγή εξεπλάγην.

Τα περιστατικά που κόβουν την ανάσα είναι αυτά που εμπλέκονται ανθρώπινες ζωές. Από το 2015 και μετά, λόγω του μεταναστευτικού, ζήσαμε πάρα πολλά τέτοια. Ένα περιστατικό που θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου είναι μία έρευνα διάσωσης τον Αύγουστο του 2018. Ένα σκάφος κάλεσε πως κινδυνεύει. Οι άνθρωποι που επέβαιναν είχαν πέσει στη θάλασσα, το σκάφος είχε βουλιάξει και εμείς ενημερωθήκαμε μετά από αρκετή ώρα. Καταφέραμε και σώσαμε δύο άτομα από τα τέσσερα. Είναι ίσως το πιο δυνατό περιστατικό που έχω ζήσει και είναι το περιστατικό που όταν τελείωσε απλά κατέρρευσα, ενώ όσο εξελισσόταν είχα τρομερή ψυχραιμία.

Εικόνες με ανθρώπους στη θάλασσα χαράσσουν τη ζωή σου.

Να μη χαθεί καμία ζωή, αυτό είναι που θέλουμε. Κάθε περιστατικό που γίνεται έρευνα διάσωσης είναι για εμάς μάθημα ζωής. Δημιουργούνται πολύ δυνατά συναισθήματα και είναι απίστευτη η χαρά όταν μπορέσεις να βοηθήσεις.

Έχω φοβηθεί πολλές φορές αλλά δεν έκανα πίσω. Έχω φοβηθεί για τη σωματική μου ακεραιότητα αλλά κυρίως για τη σωματική ακεραιότητα των συναδέλφων μου. Στα δύσκολα περιστατικά φεύγει το «φοβάμαι για ‘μενα» και είναι πολύ έντονο το «φοβάμαι για τους συναδέλφους μου». Τότε οι δυνάμεις μου εντείνονται.

Η μεγαλύτερη καθημερινή πρόκληση είναι να μπορέσεις να εξυπηρετήσεις τους πολίτες με αμεσότητα. Αναγκαστικά και λόγω θέσης κάποιες φορές γινόμαστε οι «κακοί» της παρέας κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να διαχειριστείς χωρίς να προσβάλλεις. Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές.

Δε με ενδιαφέρουν τα κακοπροαίρετα σχόλια, δε θέλω να με επηρεάζουν και το έχω καταφέρει με τα χρόνια. Ακόμα και από ένα καλοπροαίρετο σχόλιο θα κρατήσω την ουσία και θα προσπαθήσω να γίνω καλύτερη. Τον τρόπο που διατυπώνεται ένα σχόλιο τον αφήνω στον «κάτοχό» του. Από τότε που το έχω καταφέρει νιώθω πραγματικά πως βελτιώνομαι εγώ προσωπικά αλλά και ο τρόπος που λειτουργεί η υπηρεσία.

Σε κάθε πολύ δύσκολο περιστατικό περνά από το μυαλό μου για κλάσματα του δευτερολέπτου ότι θα μπορούσα να έχω επιλέξει κάποιο άλλο επάγγελμα. Η αγάπη μου όμως για αυτή τη δουλειά με κάνει αμέσως να το ξεχνάω. Αγαπώ το Λιμενικό Σώμα και στο τέλος της ημέρας ξέρω πως δε θα μπορούσα να ασχολούμαι με κάτι άλλο.

Τα πιο κολακευτικά σχόλια μου τα έχουν μεταφέρει πολίτες που τα άκουσαν από τους συναδέλφους μου. Ήταν για ‘μένα κολακευτικό γιατί προερχόταν από κάποιον που με ζούσε εν ώρα υπηρεσίας και ειπώθηκε χωρίς να είμαι παρούσα.

Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις ένα δύσκολο περιστατικό δεν έχει καμία σημασία το μέγεθος του λιμεναρχείου. Όταν κινδυνεύουν άνθρωποι δεν εξετάζεις τίποτα άλλο πέρα από το να σωθούν. Είμαι η πρώτη γυναίκα που ανέλαβε κεντρικό λιμεναρχείο αλλά υπάρχουν κι άλλες συναδέλφισσες που έχουν αναλάβει μικρότερα λιμεναρχεία κι έχουν αντιμετωπίσει επάξια πολλά και δύσκολα περιστατικά.

Photo Credits: Παντελής Φύκαρης