ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Έλλη Πασπαλά: «Όσο μεγαλώνω όλο και αφαιρώ»

Βάσια Αναγνωστοπούλου/ Φεστιβάλ Αθηνών

Η Έλλη Πασπαλά γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, μεγάλωσε στην Αμερική, αλλά πάντα είχε στην καρδιά της το όνειρο της επιστροφής στην Ελλάδα. Εδώ, έντυσε με τη φωνή της τις στιγμές μας, την πιο ρομαντική πλευρά μας, τα πιο ζωντανά μας όνειρα. Έχοντας μετρήσει 40 χρόνια και ζωής στην Ελλάδα ετοιμάζεται να αποτίσει τον δικό της φόρο τιμής στην άλλη πατρίδα της. Μετά από πρόσκληση του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, η Έλλη Πασπαλά έφτιαξε και ετοιμάζεται να παρουσιάσει το δικό της American Songbook, στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στις 9 Ιουλίου 2023.

Η Έλλη Πασπαλά σε μία αυτοβιογραφική συλλογή τραγουδιών μάς προσκαλεί να ανακαλύψουμε τη δική της (και παγκόσμια) μουσική Αμερική. Στο πλευρό της ο Vassilikos που με τη δική του φωνή θα ντύσει κι εκείνος τραγούδια από την προσωπική της ανθολογία τραγουδιών. Στις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών, ο «συνήθης ύποπτος» David Lynch και πίσω από το πιάνο, ο Τάκης Φαραζής. Η Έλλη Πασπαλά με «δικούς της ανθρώπους» πλάι της θα τραγουδήσει τα πιο δικά της τραγούδια σε έναν χώρο που έχει το μαγικό να γίνεται μία πολύ οικεία αγκαλιά για το κοινό.

Έλλη Πασπαλά Η Έλλη Πασπαλά και ο Vassilikos. / Βάσια Αναγνωστοπούλου/ Φεστιβάλ Αθηνών
Η Έλλη Πασπαλά και ο Vassilikos.

Με αφορμή τη συναυλία My American Songbook μιλήσαμε με την Έλλη Πασπαλά για την επιλογή των τραγουδιών, την Αμερική που τη διαμόρφωσε παράλληλα με την ελληνική της συνείδηση, την απόφασή της να ζήσει στην Ελλάδα που ποτέ δεν μετάνιωσε, τον μουσικό γιο της, Tommy Lynch, τους συνεργάτες της, αλλά και το πώς την αλλάζει ως καλλιτέχνη ο χρόνος που περνά. Επόμενο ραντεβού, στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και το Ηρώδειο.

– Τι είναι το δικό σας Τετράδιο Αμερικανικών Τραγουδιών;

Είναι τραγούδια που αγαπώ πάρα πολύ, κάποια τα έχω τραγουδήσει ήδη, αλλά τα περισσότερα όχι. Υπάρχει αυτός ο όρος, το American Songbook ο οποίος αναφέρεται σε τραγούδια κυρίως από τις δεκαετίες του ’30 μέχρι του ’60. Εκεί σταματάει κι εγώ σκέφτηκα ότι δεν σταματάει όμως και το τραγούδι της Αμερικής. Θα μου πεις γιατί Αμερική; Εκεί γεννήθηκα, εκεί μεγάλωσα κι εκεί έχουν γραφτεί τραγούδια που έχουν ταξιδέψει μαζί με πολλούς λαούς σε όλο τον πλανήτη και είναι τραγούδια σταθμοί. Έχουν σφραγίσει και τη δική μου τη ζωή και ξέρω ότι για ανθρώπους και της γενιάς μου και μεγαλύτερους και μικρότερους, είναι τραγούδια που έχουν ταυτιστεί με εποχές, με στιγμές πολιτικές, κοινωνικές, προσωπικές. Επειδή προσκλήθηκα να συμμετέχω στο Φεστιβάλ Αθηνών, αυτό ήθελα να είναι ένα δώρο. Σαν ανταπόδοση στο τι έχω εισπράξει εγώ από τον κόσμο, ζώντας εδώ 40 και πλέον χρόνια και θεώρησα ότι ήταν μία πολύ προσωπική αναφορά σε ένα παγκόσμιο τραγούδι.

Με τον David Lynch και τον Τάκη Φαραζή. / Βάσια Αναγνωστοπούλου/ Φεστιβάλ Αθηνών
Με τον David Lynch και τον Τάκη Φαραζή.

– Για έναν άνθρωπο που είναι τόσο πολύ υπέρ της ιδιωτικότητας, όλα αυτά τα χρόνια, νιώθω ότι έχει ένα πολύ αυτοβιογραφικό κομμάτι αυτή η επιλογή.

Είναι εντελώς αυτοβιογραφική. Περιλαμβάνει και τραγούδια που γράφτηκαν και τα τελευταία 10 χρόνια, όπως είναι ένα της Tori Amos, ένα πολύ αγαπημένο μου του Prince που είναι λίγο παλιότερο. Περιλαμβάνει δημιουργούς πολύ αγαπημένους μου όπως η Joni Mitchel και ο Leonard Cohen που δεν ήταν Αμερικανοί, είναι Καναδοί, αλλά ζουν τόσα πολλά χρόνια στην Αμερική και γράφτηκαν όλα αυτά στην Αμερική. Έχει επίσης Bob Dylan και Stevie Wonder, που τον λατρεύω και δεν έχω τραγουδήσει ποτέ και θεώρησα ότι αυτή είναι η χρυσή ευκαιρία να το κάνω. Θα έχει τραγούδια από πολλά διαφορετικά είδη, από αυτά που ανήκουν στο λεγόμενο «χρυσό American Songbook» τραγούδια του Gershwin και του Bernstein, τραγούδια της Carole King, αλλά και μεταγενέστερα που έχουν επίσης γράψει ιστορία στην μουσική της Αμερικής.

– Πώς ήταν να μεγαλώνετε στην Αμερική; Τι θυμάστε πιο έντονα;

Θυμάμαι νομίζω περισσότερο τη μουσική μου πορεία. Έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο το ότι πήγα σε μουσικό γυμνάσιο. Έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο που πήγα σε Πανεπιστήμιο κι έκανα τραγούδι εκεί.

Έπαιξε όμως πολύ μεγάλο ρόλο παράλληλα όταν μπήκε πολύ ισχυρά στη συνείδησή μου η ελληνικότητά μου. Αυτό έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Αυτά τα πράγματα κινούνταν παράλληλα. Ζούσα μία ζωή σε παράλληλα σύμπαντα.

– Στο σπίτι ήταν Ελλάδα και έξω Αμερική;

Ναι, αλλά όχι μόνο στο σπίτι. Ήμουν μαθήτρια όταν είχαν έρθει ο Ζιλ Ντασέν και η Μελίνα Μερκούρη στο τέλος της Χούντας αμέσως μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου κι εκεί αναμείχθηκα κι εγώ λίγο στα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα. Έκαναν μία ταινία, τη Δοκιμή που ήταν σαν αναπαράσταση των γεγονότων του Πολυτεχνείου και ζητούσαν εθελοντές γιατί ήταν μικρός ο προϋπολογισμός τους. Ήταν προσωπική τους παραγωγή και ήθελαν να κάνουν αυτή τη ταινία για να γίνει ακόμα πιο ευρέως γνωστό το καθεστώς. Η Μελίνα είχε πάρει θέση πολύ δημόσια εκτός Ελλάδος εννοείται.

Βάσια Αναγνωστοπούλου/ Φεστιβάλ Αθηνών

Συμμετείχα, λοιπόν, κι εγώ ως μαθήτρια, ο Μίκης Θεοδωράκης είχε φτιάξει μία χορωδία που ήμουν κι εγώ σε αυτήν. Αυτό έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στη συνείδησή μου. Ναι μεν ήμουν γεννημένη στη Νέα Υόρκη, αλλά η ελληνική μου ταυτότητα ήταν πολύ ισχυρή και έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στο πώς κινήθηκα αργότερα. Και στο ότι ήρθα στην Ελλάδα και έμεινα στην Ελλάδα. Από μικρό παιδί ήθελα να ζήσω στην Ελλάδα αλλά δεν είχε πάρει συγκεκριμένη μορφή και σχήμα αυτό στο μυαλό μου, παρά μόνο όταν ήρθα εκείνο το καλοκαίρι του ’82 και τελικά γνώρισα τον Μάνο Χατζιδάκι και ήταν το κλειδί που άνοιξε την πόρτα αυτό.

– Υπήρξατε πολύ τυχερή απ’ ό,τι καταλαβαίνω. Ζυλ Ντασέν, Μελίνα Μερκούρη, Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Χατζιδάκης και τους γνωρίσατε όλους, ένα κορίτσι από την Αμερική μία ανάμεσα στα εκατομμύρια ανθρώπων του πλανήτη…

Πολύ τυχερή. Αν σκεφτεί κανείς ότι ένα κορίτσι, Ελληνοαμερικανίδα, από την Αστόρια, που εντάξει σπούδασε κι έκανε ό,τι έκανε, και βρέθηκε στην Ελλάδα και συναντήθηκε με αυτά τα μεγάλα πνεύματα της ελληνικότητας, είμαι πάρα πολύ τυχερή. Κι ότι οδηγήθηκε αυτό το πράγμα όλο στη συναυλία μου στο Ηρώδειο, είναι πολύ μεγάλος σταθμός.

Αν το κοιτάξω λίγο πιο αντικειμενικά, λίγο πιο έξω από τον εαυτό μου λέω “Not Bad” (γέλια). Όχι, δεν πήγε καθόλου άσχημα.

– Για την Έλλη της Αμερικής τι ήταν η μουσική; Τρόπος ζωής, καταφύγιο σε δυσκολίες;

Ήταν ο υπέροχος κόσμος που δεν ήταν ψεύτικος, ήταν απολύτως αληθινός και πραγματικός για μένα. Μπόρεσα να ανατπύξω μία πνευματικότητα που την είχα πολύ ανάγκη. Που την έβρισκα μόνο στο διάβασμα, ή στο θέατρο ή στον κινηματογράφο. Αλλά δεν ήταν φαντασιώσεις. Ήταν πραγματικά. Η μουσική μου προσέφερε μία ανάταση ψυχική που τίποτα άλλο δεν μου το προσέφερε αυτό το πράγμα. Πέρα από τον έρωτα, τίποτα άλλο (γελάει). Ήταν το πολύτιμο δώρο που μου έδωσε το Σύμπαν, ο Θεός, όπως θέλει κανείς να το πει, ότι μπόρεσα να το αντιληφθώ αυτό το πράγμα με τα μέσα που διαθέτω εγώ. Δεν είμαι ούτε διάνοια, ούτε αυθεντία. Είμαι απλά ένας άνθρωπος ο οποίος μπόρεσα να επικοινωνήσω με κάτι πέρα και εκτός από μένα πολύ σπουδαίο και πολύ μεγάλο. Κι από πολύ μικρή. Αυτό μου χάρισε η μουσική. Αυτό είναι θεόσταλτο δώρο.

Κι ας μη γινόμουν μουσικός, το γεγονός ότι μπορούσα να εκτιμήσω και να αγαπήσω πράγματα που άκουγα γιατί ένα μικρό παιδί δεν μπορεί να το εκφράσει, αλλά νιώθει, νιώθει δονήσεις. Αυτές οι δονήσεις έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή μου και τις ένιωσα από πάρα πολύ μικρή. Ξεκίνησα μαθήματα πιάνου από 6 ετών και θυμάμαι ότι κάποιοι οικογενειακοί φίλοι μού χάρισαν τους πρώτους δίσκους κλασικής μουσικής. Θυμάμαι ότι χόρευα, το ζούσα, αλλά ήταν κάτι εντελώς πραγματικό και ρεαλιστικό και προσγειωμένο για μένα, αν και μου πρόσφερε ανάταση, μία απογείωση. Από μικρή αποφάσισα, λοιπόν, ότι θέλω να γίνω μουσικός και δεν το αμφισβήτησε ποτέ κανείς στην οικογένειά μου αυτό ευτυχώς.

– Τυχερή και σε αυτό, καθώς ήταν άλλες εποχές και οι γονείς μετανάστες;

Ναι, ήταν μετανάστες οι γονείς. Δεν είχαμε καμία οικονομική άνεση, αλλά δεν στερηθήκαμε ποτέ εγώ και τα αδέρφια μου. Ήμασταν όμως υπό μεγάλο περιορισμό, διακοπές δεν πηγαίναμε, δεν βγαίναμε για φαγητό συχνά, αλλά είχαμε κοινωνική ζωή. Ήταν πολύ δεμένοι οι γονείς μου με τους φίλους του και τους συγγενείς γι’ αυτό και έπαιξε μεγάλο ρόλο αυτό που είπα για την ελληνικότητα. Τα αδέρφια μου είχαν γεννηθεί στην Ελλάδα, εγώ όχι, αλλά μεγάλωσα με μία νοσταλγία, μου μετέφεραν οι γονείς μου αυτή τη νοσταλγία της επιστροφής. Ερχόμασταν πάρα πολύ σπάνια γιατί δεν είχαμε την άνεση να ερχόμαστε συχνά, αλλά την αγάπησα από πιτσιρίκι κι από μικρή είχα βάλει στόχο να έρθω στην Ελλάδα να ζήσω.

Έλλη Πασπαλά Βάσια Αναγνωστοπούλου/ Φεστιβάλ Αθηνών

– Μετανιώσατε ποτέ που γυρίσατε; Ίσως στα χρόνια της κρίσης;

Όχι. Στα χρόνια της κρίσης ήθελε ο γιος μου να φύγουμε, τώρα πια δεν θέλει. Τότε ειδικά στην κρίση εννοώ -αν και συνεχίζουμε να ζούμε σε μία ψιλοκρίση, άλλες κρίσεις σήμερα- σκέφτηκα να επιστρέψω μόνο και μόνο για να κάνω ένα μεταπτυχιακό. Η ζωή όμως τα έφερε αλλιώς κι αυτό δεν έγινε. Την αγαπώ την Αμερική και αγαπώ ιδιαίτερα τη Νέα Υόρκη. Πιστεύω ότι είναι μία σπουδαία χώρα με πάρα πολλές προσφορές στην ανθρωπότητα, φυσικά με πάρα πολλά αρνητικά και πολλά προβλήματα. Είναι πολύ διαφορετική χώρα από αυτή που άφησα κι αυτό με θλίβει. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μπορούσαν να συμβούν κάποια πράγματα στην Αμερική, όπως για παράδειγμα η απαγόρευση των αμβλώσεων, αυτό το πισωγύρισμα. Βέβαια κι όταν ήρθα εδώ δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έμπαινε μία οργάνωση σαν τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή.

Βλέπουμε ότι σε όλο τον κόσμο υπάρχουν αρνητικά ρεύματα απέναντι στα οποία πρέπει να επαγρυπνούμε και να είμαστε έτοιμοι για μάχη.

– Ποιο ήταν το πρώτο τραγούδι που μπήκε στο τετράδιό σας; Υπάρχει κάποιο από τότε, από τις πρώτες στιγμές που ανακαλύψατε ότι σας δονεί η μουσική;

Έχουν μπει πολλά, όπως το Sound of Silence, το Bridge over troubled water, το Case of You, το Like a rolling stone. Μετά γνώρισα περιέργως, ενώ είναι παλιότεροι, τα τραγούδια του Gershwin και του Bernstein. Υπάρχει και το Summertime που είναι από τα πρώτα μου ακούσματα. Όλα αυτά έχουν πάρει θέση στο δικό μου Songbook.

– Τι ενώνει το Ηρώδειο με την Αμερική;

Το Ηρώδειο είναι ο φιλόξενος χώρος της Ελλάδας και της Αθήνας που φιλοξενεί σπουδαίους ανθρώπους και καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο κι έτσι συνδέονται. Έχω δει σπουδαίους καλλιτέχνες, εγώ στο Ηρώδειο. Έχω τραγουδήσει ξανά στο Ηρώδειο, αλλά ποτέ δεν ήταν δική μου συναυλία, οπότε αυτό είναι για μένα πολύ μεγάλη στιγμή, πολύ μεγάλη τιμή, είναι πολύ συγκινητικό. Αλλά έχει κάτι πολύ ιδιαίτερο το Ηρώδειο, ενώ είναι ένας χώρος απίστευτων διαστάσεων έχει και κάτι πάρα πολύ οικείο. Γίνεται αγκαλιά, γίνεται πολύ ζεστός, κι αυτό το μαγικό έχουν και τα αρχαία θέατρα. Ενώ το μέγεθος είναι τεράστιο και φοβιστικό (γελάει). Όταν βγαίνεις στη σκηνή όμως, νιώθεις ότι το κοινό είναι σαν την οικογένειά σου. Είναι σαν να λες «Ελάτε να περάσουμε ένα βράδυ μαζί, είμαι η οικοδέσποινα, είστε οι καλεσμένοι μου, αυτό είναι το μενού μου».

Ήθελα, ίσως επειδή λείπω τόσα πολλά χρόνια από την Αμερική κι επειδή έχω μεγαλώσει και θεωρούμαι πλέον σε ώριμη ηλικία, να κάνω έναν φόρο τιμής στον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα, που έχει προσφέρει απίθανες μουσικές, απίθανα τραγούδια από υπέροχους καλλιτέχνες. Ήθελα να τους τιμήσω κι είναι συγκινητικό για μένα.

– Τι είναι αυτό που αλλάζει τώρα που θεωρείστε σε ώριμη ηλικία που αλλάζει στον τρόπο που αντιμετωπίζετε τη μουσική, τα θέατρα, τα πάντα;

Θεωρούμαι. Δεν ξέρω αν είμαι (γέλια). Αλλάζουν τα πάντα. Αλλάζει το σώμα, αλλάζει η φωνή, μεγαλώνει, δεν έχει την ίδια ευλυγισία που είχε. Όμως ελπίζουμε σε έναν πιο ώριμο καλλιτέχνη, να έχει αποκτήσει μία ωριμότητα και μία διείσδυση στα πράγματα πιο πηγαία. Ελπίζω αυτό να υπάρχει.

Όσο μεγαλώνω, όλο κι αφαιρώ, γίνομαι πιο αφαιρετική και στον τρόπο που προσεγγίζω το τραγούδι.

Στα νιάτα του ένας άνθρωπος θέλει να εντυπωσιάσει, έχει άλλη ενέργεια, θέλει να αποδείξει κλπ. Όσο μεγαλώνει θέλει να νιώσει την πηγαία ομορφιά και τη στιγμή στην οποία αναφέρεται ένα τραγούδι και μία μουσική. Θέλεις να φτάσεις στο βάθος να πας στο μεδούλι του τραγουδιού, χωρίς τα φτιασίδια. Έχω γίνει και πολύ πιο λιτή σε όλα, στο πώς ντύνομαι κλπ.

– Δεν είναι ανακουφιστική αυτή η αφαίρεση;

Πολύ. Αλλά κάποιοι άνθρωποι το παρεξηγούν γιατί κακά τα ψέματα ζούμε σε μία εποχή της εικόνας και ο κόσμος περιμένει να είναι η εικόνα σου κάπως. Είναι πολύ δύσκολο και βλέπουμε και στις συναυλίες ότι είναι πολύ λίγοι οι άνθρωποι που βγαίνουν λιτά και μόνο μουσικά. Χρειάζεται αυτό το συμπλήρωμα, σαν να μην είναι αρκετό. Αυτό με στενοχωρεί πολύ, γιατί εγώ προσωπικά θέλω μία πιο άμεση επαφή με τους ανθρώπους. Θέλω να μιλάμε και να λέμε ουσιαστικά πράγματα, το φαίνεσθαι δεν με αφορά καθόλου.

Έλλη Πασπαλά Βάσια Αναγνωστοπούλου/ Φεστιβάλ Αθηνών

– Είναι και χαρακτηριστικό της εποχής αυτό, με τα social media και όλα αυτά…

Δεν είμαι φίλος των social media. Ενώ υπάρχει το Facebook και είναι τρομερό εργαλείο δεν το συζητώ, το απεχθάνομαι. Ενοχλούμαι με τους ανθρώπους που βλέπω συνέχεια να είναι στα κινητά τους και να μην σηκώνουν το βλέμμα πάνω. Αυτό είναι λάθος, δεν κοιταζόμαστε στα μάτια πια.

– Επιλέξατε να είστε με συνεργάτες χρόνων στη συναυλία. Είναι κι αυτό θέμα έτσι του λίγο πιο προσωπικού, πιο οικογενειακού κλίματος το να είστε μαζί τους;

Στη συναυλία συμμετέχει ο Vassilikos τον οποίο αγαπώ. Δεν θεωρώ ότι έχουμε συνεργαστεί πολύ ίσως επειδή δεν με έχει κουράσει (γελάει), αλλά όποτε έχουμε συνεργαστεί ήταν μία εμπειρία μία συνύπαρξη πολύ ευτυχισμένη και χαρούμενη για μένα. Τον εκτιμώ πολύ και θεωρώ ότι είναι η απόλυτη πρόταση γι’ αυτά τα τραγούδια, άλλωστε έχει ηχογραφήσει κάποια από αυτά και τα λέει μοναδικά. Μάλιστα ενώ κάποια τραγούδια από αυτά τα έχω πει εγώ, θέλω να τα πει ο Vassilikos, θεωρώ ότι τα λέει υπέροχα. Φυσικά είναι David Lynch που κάνει τις ενορχηστρώσεις, που είμαστε πολλά χρόνια συνδεδεμένοι μουσικά, και που είναι ο πατέρας του γιου μας, οπότε συνδεόμαστε κι αλλιώς. Τον εμπιστεύομαι απόλυτα, εμπιστεύομαι την αισθητική του και θέλω να τη μοιραστώ με τον κόσμο. Είναι ο Τάκης Φαραζής στο πιάνο με τον οποίο συνεργαζόμαστε πάρα πολλά χρόνια, είναι από τους αγαπημένους μου μουσικούς και πιανίστες. Έχω μεγάλη αδυναμία στο πιάνο και τον ήχο του και ο Τάκης μου εκπληρώνει το όνειρο της πιανίστριας μέσα μου. Θα είναι και ο Γιάννης Αγγελόπουλος στα τύμπανα με τον οποίο συνεργαστήκαμε φέτος για πρώτη φορά.

Έλλη Πασπαλά Με τον πιανίστα, Τάκη Φαραζή. / Βάσια Αναγνωστοπούλου/ Φεστιβάλ Αθηνών
Με τον πιανίστα, Τάκη Φαραζή.

Έχουμε μαζί μας ένα υπέροχο κουαρτέτο εγχόρδων, έχω μεγάλη λατρεία στο κουαρτέτο εγχόρδων και ήθελα οπωσδήποτε να έχουμε έγχορδα και ήθελα να έχουμε και πνευστά. Οπότε σύνολο είναι 12 μουσικοί ανάμεσά τους και ο γιος μου που παίζει σαξόφωνο. Έχουμε στα φώτα τη Στέλλα Κάλτσου, τον Γιάννη Βαξεβάνη και τον Τάκη Σπυρόπουλο στον ήχο. Είναι μία ομάδα από πολύ ωραίους καλλιτέχνες που υπηρετούν την τέχνη τους με αγάπη, με πάθος, με συνέπεια και με μία αυθεντική αγάπη και για τους συνεργάτες τους, είναι αμοιβαίο αυτό το πράγμα.

– Με τον γιο σας έχετε συνεργαστεί ξανά;

Ναι φέτος που παίξαμε στο Άλσος. Τον είχαμε καλέσει σαν guest και συμμετείχε σε αυτό. Πρέπει λίγο να κρατάω αποστάσεις από αυτό το πράγμα.

Ναι μεν είναι ο γιος μου, αλλά τον πιστεύω σαν μουσικό και σαν καλλιτέχνη και μου αρέσει πολύ, επειδή διδάσκω κιόλας, να βρίσκομαι με νέους μουσικούς που έχουν χαρίσματα και ταλέντο που θα πάνε το πράγμα μπροστά. Δεν νομίζω ότι εγώ θα το πάω μπροστά το πράγμα πλέον.

Εγώ θα συντηρήσω κάτι όμορφο και καλό -ελπίζω- ώστε να το μεταφέρω στους νεότερους.

Έλλη Πασπαλά Βάσια Αναγνωστοπούλου/ Φεστιβάλ Αθηνών

Info: Έλλη Πασπαλά – My American Songbook, συμμετέχει ο Vassilikos, Ωδείο Ηρώδου Αττικού, 9/7 στις 21.00. Εισιτήρια εδώ.