Επίκληση στη θεά Δήμητρα Παπαδοπούλου
- 20 ΙΟΥΛ 2018
Πιστεύω πως όλοι (εντάξει, οι περισσότεροι ίσως) δημοσιογράφοι ή μη, κατά καιρούς στη ζωή μας έχουμε σκεφτεί 5, 10 ή 100 πρόσωπα στα οποία θα θέλαμε σαν τρελοί να πάρουμε μία συνέντευξη. Φαντάσου κάποιον που θαυμάζεις να σου μιλάει για τη ζωή του, να δίνει απαντήσεις στις ερωτήσεις που έχεις για εκείνον, να σε αποκαλεί με το όνομά σου και τότε θα καταλάβεις τι εννοώ.
Δεν ξέρω για σένα, αλλά προσωπικά όλο αυτό το έργο το φανταζόμουν πολύ πριν συμπληρώσω εκείνο το αγχωτικό μηχανογραφικό, και δεδομένου ότι δεν είχα και τη φοβερή ματαιοδοξία να αλλάξω τον κόσμο με τα γραπτά μου, το να δίνω το βήμα σε ανθρώπους που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα είχαν καταφέρει, με έκανε να αισθάνομαι μια ωραία ζέστη. Όσοι τελικά καταλήγουμε σ’ αυτή τη δουλειά και άρα γινόμαστε οι υποτιθέμενοι αρμόδιοι για συνεντεύξεις, μια Δήμητρα Παπαδοπούλου, την έχουμε στη λίστα.
NDP photo Agency
Αν υπάρχει κάτι που μαθαίνεις κάνοντας αυτή τη δουλειά είναι πως χονδρικά υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: αυτοί που «ψοφάνε» να δίνουν συνεντεύξεις και άρα σου κάνουν τη ζωή πάρα πολύ εύκολη γιατί είναι πάντα πρόθυμοι κι απίκο, κι αυτοί που πρέπει να τους κυνηγήσεις, όχι γιατί διακατέχονται από κάποιο ανίκητο σαδιστικό σύνδρομο, αλλά γιατί έχουν επιλέξει να μιλάνε μόνο όταν όντως έχουν κάτι να πουν. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου, ανήκει στη δεύτερη περίπτωση. Μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση.
Αυτή τη συνέντευξη την κυνήγησα αρκετά. Λίγο να παρακολουθείς τα καλλιτεχνικά, ξέρεις πως το μαγνητοφωνάκι δεν «γράφει» συχνά μπροστά της. Αλλά ας είναι καλά η Μαντάμ Σουσού που η Δήμητρα δεν μπορεί να της χαλάσει χατήρι. Μέχρι και καλοκαιρινή περιοδεία στην Ελλάδα κάνει για χάρη της.
Η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι 56 χρονών. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια, πέρασε παιδικά χρόνια στην Κύπρο και τη Θεσσαλονίκη, πήγε σχολείο στα Εξάρχεια, πέρασε στην Αγγλική Φιλολογία, μπήκε στην ΚΝΕ, βγήκε από την ΚΝΕ, έγινε καθηγήτρια αγγλικών, δίδαξε σε φροντιστήρια, τα παράτησε, έγινε ηθοποιός φοιτώντας στη Σχολη του Θεοδοσιάδη, βρίζει, γράφει, ονειρεύεται και ζει στον κόσμο της από μικρή. Αλλά σ’ αυτή τη συνέντευξη που κράτησε περίπου ένα τέταρτο, δεν ειπώθηκε τίποτα από αυτά, με άμεσο τρόπο τούλαχιστον.
Με τα δικά της λόγια
«Με ρωτάνε συνέχεια πώς πήρα την απόφαση να κάνω καλοκαιρινή περιοδεία. Η επίσημη απάντηση είναι πως ούτε εγώ ξέρω το γιατί. Μάλλον από υπερβολική αγάπη για τον ρόλο της Σουσούς. Είχε λίγο ζόρι να προσαρμοστούμε και να συγχρωτιστούμε μετά τις αλλαγές στο θίασο, αλλά η αλήθεια είναι ότι με ανανέωσαν και όλο αυτό βγήκε αναπάντεχα όμορφα».
«Τη Σουσού την αντιμετωπίζω με ό,τι βλέμμα κοιτάζω τα πάντα, αποστασιοποιημένα. Γενικά μ’ αρέσει να τα κρατάω όλα σε μια απόσταση, ακόμα και τα πιο προσωπικά μου θέματα. Στέκομαι λοιπόν απέναντί της και την επεξεργάζομαι, όχι επιθετικά, σαν φίλη».
«Για ποιο θέμα θα έγραφα σήμερα όταν έχουν προηγηθεί οι “Απαράδεκτοι”, το “Σ’ αγαπώ Μ’ Αγαπάς”, το “Μάνα θα πάω στο Χόλιγουντ”; Δεν θα σου πω, αυτό είναι επαγγελματικό μυστικό. Αυτή τη στιγμή σκέφτομαι πολλά και τίποτα».
NDP Photo Agency
«Τα καλοκαίρια μου είναι τα πιο μεγάλα κομμάτια της ζωής μου. Γεννήθηκα και ξαναγεννιέμαι κάθε καλοκαίρι, και τα περνάω εντελώς διαφορετικά από αυτό εδώ που ζούμε τώρα».
«Φέτος έχει κούραση ανάμικτη με πολλή χαρά, με ευχάριστες και σπαστικές εκπλήξεις, πρωινά ξυπνήματα, ωραίες αντιδράσεις ανθρώπων σε μέρη που γουστάρουν πολύ τη Σουσού, κουνούπια, πολλά καλά και κακά».
«Το χειρότερο καλοκαίρι της ζωής μου; ε δεν θέλω να το πολυθυμάμαι γιατί δεν έχει νόημα. Τελικά ο λόγος δεν ήταν τόσο σημαντικός για να φρικάρω έτσι».
Τη Σουσού την θέλει, ο κόσμος, την αγαπάει κι όλο αυτό το παίρνω εγώ για χάρη της
NDP photo Agency
«Ποτέ δεν ασχολήθηκα με το ότι ήμουν μια γυναίκα δημιουργός ανάμεσα σε πολλούς άντρες. Ποτέ δεν βίωσα σεξισμό, αντίθετα το ότι ήμουν γυναίκα με βοήθησε γιατί πολλές φορές ξεγλιστρούσα πιο εύκολα. Κι αν δεν πληρώθηκα σε κάποια δουλειά μου έφταιγε το ότι εγώ ήμουν βούρλο, όχι το ότι ήμουν γυναίκα».
«Βρέθηκα σε εξώφυλλο με τίτλο που έγραφε ότι έχω δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση, το οποίο δεν ισχύει, απλά απομόνωσαν μια φράση».
«Εγώ πιστεύω το εντελώς ανάποδο. Ότι γίνεται πολύς λόγος για το τίποτα, είναι πολύ “αμερικανιά” όλο αυτό με το #metoo. Στην Αμερική που όλα είναι politically correct, σχολιάζουν μέχρι τη μύγα που πετάει. Πιστεύω ότι κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι του συνέβη κάτι τέτοιο ακόμα και για να βρεθεί επίκεντρο της προσοχής».
«Οι Απαράδεκτοι είχαν φάει έναν πάκο καταγγελίες για πολλά, τα συρτάρια του παραγωγού μας του Ράλλη ήταν γεμάτα. Δεν ασχολήθηκα ποτέ. Έτσι κι αλλιώς πάντα ήμουν ένα πρόσωπο που με κατάγγελναν με το παραμικρό. Στο σχολείο με έβγαζαν τιμωρία γιατί ήμουν αθυρόστομη, ε δεν μπορώ ν’ ασχοληθώ».
«Πιστεύω πως αυτό που μετράει είναι η πρόθεση. Κάθε δημιουργός έχει τεράστια ευθύνη για το τι λέει και πώς το λέει. Την ευθύνη πρέπει να την έχουν από την αρχή οι δημιουργοί κι όχι τα όργανα της λογοκρισίας».
«Το stand up comedy έχει καταφέρει να πάρει τη θέση της επιθεώρησης– που ως είδος γεννήθηκε εδώ- κι αυτό είναι ένα γεγονός που γενικά με προβληματίζει. Αλλά έτσι κι αλλιώς βιώνουμε την εισβολή του ξένου τρόπου ζωής σε βαθμό ανησυχητικό. Το stand up comedy δεν μπορεί να αντικαταστήσει το πηγαίο της επιθεώρησης. Σίγουρα είναι ένα είδος ιδιαίτερο, κι αν εξαιρέσεις τον Λάκη, τον Πανούση και τον Χάρρυ Κλυνν, οι νέες γενιές δεν έχουν άλλα πρότυπα για να πιαστούν από κάπου και να το συνεχίσουν. Δεν υπάρχει μοντέλο, το πατρόν χάνεται».
«Αυτό που με βγάζει εκτός εαυτού είναι η αϋπνία. Ειδικά αυτή την εποχή που λόγω της περιοδείας ξυπνάω κάτι 6 το πρωί, αν μου παραβιάσουν τον ύπνο, μπορεί να μου γυρίσει το μάτι, να γίνω η υπέρτατη σκύλα και η απόλυτη συνδικαλίστρια για τα δικαιώματα του εργαζόμενου».
