Erik Liberman, γιατί ψάχνεις παντού (και στην Ελλάδα) την Jayne Mansfield;

Παράλληλα με την δική του πορεία στο θέατρο και το θέαμα, ο Erik Liberman από τα 16 του χρόνια συναντά στη ζωή του ξανά και ξανά το «φάντασμα» της Jayne Mansfield, μίας από τις σημαντικότερες starlet του Hollywood της δεκαετίας του 1950 που περισσότερο θυμόμαστε μάλλον για τον τραγικό τρόπο που έφυγε από τη ζωή. H Jayne Mansfield σκοτώθηκε σε τροχαίο στις 29 Ιουνίου 1967. Στο αυτοκίνητό της επέβαιναν τα τρία παιδιά της τα οποία επιβίωσαν της σύγκρουσης. Ήταν όμως πολύ περισσότερα από το τραγικό της τέλος.

Η Jayne Mansfield, η Ελλάδα και η αέναη αναζήτηση του Erik Liberman

Η Jayne Mansfield ήταν πρωτεργάτης της φιλοσοφίας «διάσημος επειδή είναι διάσημος». Ήταν μία γυναίκα που αυτό που έκανε ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε για να επιβιώσει η ίδια και η πολυμελής οικογένειά της. Ήταν παράλληλα μία τρομερά ταλαντούχα ηθοποιός που το ταλέντο της δεν το γνώρισε σχεδόν κανείς από το κοινό των ταινιών τις οποίες πρόλαβε να γυρίσει. Μία από αυτές ήταν το φιλμ It Happened In Greece, που γυρίστηκε το 1960 στην Αθήνα. Ο Erik Liberman στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε μέρος στο οποίο βρίσκεται ψάχνει τους συνεργάτες της ταινίας, που πιθανώς ζουν ακόμα, όπως είναι η Ξένια Καλογεροπούλου με την οποία μίλησε. Ψάχνει ακόμα και όποιον μπορεί να τη συνάντησε στον δρόμο. Αν ξέρεις κάποιο τέτοιο πρόσωπο, μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί του εδώ.

«Συνήθως οι ιστορίες έρχονται σε μένα, μόλις γίνεται γνωστό ότι ψάχνω», μού λέει. Κι αυτός είναι ο λόγος, μαζί με τη δική του ιστορία που μπλέκεται συνεχώς με αυτή της Jayne Mansfield μέσα από μία σειρά πολλών συμπτώσεων για να τις αγνοήσει, όπως και το workshop του, που κάθεται απέναντί μου και μου μιλάει.

«Όταν ήμουν παιδί ένιωθα μοναξιά και έβλεπα κλασικό κινηματογράφο κι έγραφα γράμματα στους stars που ζούσαν ακόμα, όπως Katherine Hepborn ή η Laureen Bacaul και μου έγραφαν απαντήσεις. Αγαπούσα τη Marilyn Monroe, είχα εμμονή μαζί της όπως και πολλοί άνθρωποι», περιγράφει ο Erik Liberman όταν τον ρωτάω πώς ξεκίνησε να ασχολείται με τη Jayne Mansfield για την οποία έχει ήδη γράψει ένα εκτενές αφιέρωμα στο The Hollywood Reporter, και πλέον ετοιμάζει ένα βιβλίο/ ντοκιμαντέρ με τις ιστορίες που έχει συλλέξει για εκείνη.

Η Jayne Masfield ως αντίπαλο δέος της Marilyn Monroe

Την εποχή που η Marilyn Monroe μεσουρανούσε, τη δεκαετία του 1950 η Αμερική ζούσε την εποχή της μαζικής παραγωγής. «Όλα είχαν να κάνουν με το να έχεις το τελευταίο μοντέλο, στα αυτοκίνητα σε οτιδήποτε. Και ίσχυε και για τις γυναίκες αυτό», μού λέει ο Erik Liberman. Κάθε studio, λοιπόν, είχε τη δική του εκδοχή της Marilyn Monroe.

Όταν η 20th Century Fox αποφάσισε να αποδεσμεύσει τη Marilyn Monroe επειδή ήθελε να παίρνει κι εκείνη τις ίδιες δημιουργικές αποφάσεις με τους άνδρες συμπρωταγωνιστές της, η Jayne Mansfield μπήκε στο κάδρο, δημιουργώντας μία περσόνα που έμοιαζε σε εκείνη. Μπορεί η Marilyn Monroe να κέρδισε και να την πήραν πίσω στη Fox, αλλά πλέον είχαν να της δείξουν τη Jayne Mansfield που ήταν έτοιμη να πάρει τη θέση της ανά πάσα στιγμή, αν επαναστατούσε πάλι.

«Σκεφτόμουν, πόσο παράξενο είναι που μία γυναίκα θεωρούνταν τόσο ανταλλάξιμη με έναν άλλο άνθρωπο», λέει ο Erik Liberman που ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τους γονείς της Jayne Mansfield όταν ήταν 16 ετών. Περνούσε τα καλοκαίρια του στο Colorado με τον πατέρα του, τους έψαξε κι έκανε αυτό που έκανε πάντα, τους έστειλε ένα γράμμα. Του ζήτησαν, λοιπόν, να τους επισκεφτεί.

O Erik Liberman δεν έχει πάψει να συναντά ιστορίες της από τα 16 του χρόνια

«Με καλωσόρισαν κι έφεραν όλα τα σημειωματάρια και τις φωτογραφίες και τα slides τους και μου άνοιξαν αυτό το προσωπικό παραθυράκι στην καρδιά τους που ήταν κλειστό τόσο καιρό -η Jayne Mansfield είχε πεθάνει 25 χρόνια πριν- και πριν φύγω μου δάνεισαν όλα τα σημειωματάρια και τις φωτογραφίες της και μού είπαν “Σε παρακαλούμε πες την ιστορία της κόρης μας”», εξηγεί ο Erik Liberman, που μετά από αυτή τη συνάντηση συνέχισε τη 16χρονη ζωή της και το δικό του ταξίδι ζωής, του να ανακαλύψει τον εαυτό του και να χαράξει την καριέρα του.

Συνέχεια όμως έφταναν κοντά του οι παράξενες ιστορίες που αφορούσαν τη Jayne Mansfield και τη δική της σύντομη ζωή. «Αυτή που με “λύγισε” την άκουσα πολλά χρόνια αργότερα, από τον Αμερικανό ηθοποιό που έπαιζε στο Πλοίο της Αγάπης, τον Gavin Mccloud. Μου είπε ότι το 1957 έπαιζε στο Broadway και η 20th Century Fox τον κάλεσε να συναντηθεί με τον επικεφαλής των νέων ταλέντων στην εταιρεία. Πήγε, λοιπόν, κι εκείνος του είπε: “Ξέρεις ποιος είναι ο ποιο ωραίος Άμλετ που είδα; Η Jayne Mansfield”. Κι αυτό μου το είπε σε ένα δείπνο που είχαμε βρεθεί. Σκεφτόμουν ότι η Jayne Mansfield με καλεί από έναν άλλο κόσμο».

Κανείς δεν ήξερε το ταλέντο της, όπως του επεσήμανε ο συνάδελφός του. Ο Erik Liberman στην έρευνά του βρήκε ότι η Jayne Mansfield είχε εκπαιδευτεί κοντά σε έναν από τους μεγαλύτερους δάσκαλους στον Σαίξπηρ στην εποχή της. Τα είχε αφήσει όλα πίσω της όταν υιοθέτησε τη νέα της περσόνα.

Κόντευαν τα 50 χρόνια από τον θάνατό της και σκέφτηκα ότι έπρεπε να γράψω κάτι για όλες τις ιστορίες που είχα ακούσει για εκείνη. Και συνειδητοποίησα ότι δεν είχα καταφέρει να γράψω κάτι ως τότε γιατί δεν ζούσαμε στην εποχή των social media και του reality stardom.

«Αρχικά η δόξα και η φήμη ήταν βασισμένη στην απόσταση, στο πόσο προσβάσιμος είναι ο άλλος. Το Hollywood σχεδίασε τον εαυτό του ώστε αυτοί οι καθημερινοί άνθρωποι να μοιάζουν με θεούς και θεότητες στα μάτια του κοινού. Δεν έχουμε Αρχαίους Έλληνες θεούς έχουμε star του κινηματογράφου», επισημαίνει ο Erik Liberman. Η Jayne Mansfield μίκρυνε πρώτη αυτή την απόσταση που πια με τα social media έχουν εκμηδενίσεί.

Το τελευταίο film που γύρισε για την 20th Century Fox ήταν εκείνο που γύρισε στην Ελλάδα. «Η τελευταία της ταινία για τη Fox ήταν η It Happened Int Athens. Την παρήγαγαν μέσω μίας μικρότερης εταιρείας παραγωγής στην ομπρέλα της εταιρείας τους και για συμπρωταγωνιστή της έβαλάν τον Trax Colton, ένα όνομα που είχαν “εφεύρει” για τις ταινίες και ο οποίος είχε παίξει σε μία μονο ταινία πριν και δεν έπαιξε σε καμία άλλη μετά από αυτήν.

Έπαιζαν και κάποιοι Έλληνες ηθοποιοί όπως η Ξένια Καλογεροπούλου με την οποία ανταλλάξαμε κάποια email και μοιράστηκε πολλές όμορφες αναμνήσεις από την ταινία. Δεν της είχαν αναφέρει αυτή την ταινία εδώ και πολλά χρόνια, γιατί έκανε μία τόσο μεγάλη καριέρα εδώ μετά από αυτήν. Η ταινία γυρίστηκε το 1960 και το 1962 κυκλοφόρησε. Ήταν η ίδια χρονιά που η Marilyn Monroe απολύθηκε ξανά από τη Fox, επαναπροσλήφθηκε κι έπειτα πέθανε», σημειώνει ο Erik Liberman. Ήταν, λοιπόν, η ίδια χρονιά που η Jayne Mansfield ήταν και επίσημα «αχρείαστη» για την κινηματογραφική εταιρεία της, τώρα που η Marilyn Monroe είχε βγει τραγικά από το κάδρο.

«Ήταν πολύ όμορφη σε αυτή την ταινία, στην οποία μάλιστα παίζει και ο μεγαλύτερος γιος της, που ήταν μωρό τότε. Άρχισα να νιώθω μεγάλη περιέργεια για το αν ζει κανείς ακόμα εδώ που ήταν εκεί όταν η Jayne Mansfield βρέθηκε στην Ελλάδα. Με ενθουσιάζουν πολύ οι στιγμές που περιλαμβάνουν το τότε και το τώρα. Ο κινηματογράφος είναι όμορφος αλλά είναι μία παγίδα, ειδικά για τις γυναίκες, γιατί δεν σου επιτρέπεται να γεράσεις. Παγιδεύεσαι σε μία ανάμνηση και δεν σε αφήνουν να την αλλάξεις. Κατά μία έννοια όλα αυτά τα sex symbols που πέθαναν νέα έμειναν να συντηρούνται μέσα στο κεχριμπάρι. Εκείνες που επιβίωσαν έχουν να διαχειριστούν αυτή την μη ρεαλιστική προσδοκία του να μη μεγαλώσουν», σημείωνει ο ηθοποιός.

Η Jayne Mansfield ήταν μία Kim Kardashian της δικής της εποχής

Η Jayne Mansfield πριν γίνει για πάντα ανάμνηση χρειάστηκε να επανεφεύρει τον εαυτό της. «Όταν η Jayne Mansfield ήταν πλέον αχρείαστη για τη 20th century Fox αφού η Marilyn Monroe γύρισε εκείνη ήταν πολύ εφευρετική. Σκέφτηκε “Τι θέλει πιο πολύ ο κόσμος;”. Πρώτον θέλουν να νιώσουν κοντά στους stars. Οπότε ξεκίνησε να κάνει διαφημιστικές συμφωνίες για όλα τα προϊόντα και κάνει πολλές προσωπικές εμφανίσεις.

Χρεώνει πολλά για τις εμφανίσεις της, γιατί πρέπει να εξασφαλίσει τα προς το ζην για την οικογένειά της. Αρχίζει να δημοκρατικοποιεί το status του stardom. Το κάνει προσιτό, πράγμα που μοιάζει με το να έχεις μία συσκευή στο χέρι σου και να παρακολουθείς τη ζωή της Kim Kardashian και του Justin Bieber στα social media. Επιπλέον έκανε δύο τηλεοπτικές εκπομπές, που ήταν στην ουσία τα πρώτα reality shows, έδειχναν πώς είναι η ζωή των κινηματογραφικών αστέρων στα παρασκήνια μίας ταινίας», σημειώνει ο Erik Liberman.

Η Jayne Mansfield ήταν πολύ μπροστά από την εποχή που ζούσε. Αν ζούσε τώρα, ίσως να ένιωθε πραγματικά στα «νερά» της. «Σκέφτομαι ότι ζούμε σε μία εποχή όπου όλα όσα εκπροσωπούσε τώρα ισχύουν κι όχι απλά ισχύουν, αλλά πρέπει να τα κάνεις», σημείωνει. Όταν έγραψε για όλα αυτά στο The Hollywood Reporter τα παιδιά της ηθοποιού τον βρήκαν και του ζήτησαν πάλι να πει την ιστορία της μητέρας τους, εκτενώς. Ο Erik Liberman αναρωτήθηκε πάλι «Γιατί εγώ;». Κι είχε έρθει η ώρα να δώσει στον εαυτό του την απάντηση.

Μέσα από τη Jayne Mansfield ο Erik Liberman κατάλαβε τη μητέρα του

«Έπρεπε να αναρωτηθώ γιατί σήμαινε πολλά για μένα αυτό», μού λέει. «Υπάρχει μία έννοια στην κοινωνιολογία που λέγεται parasocial interaction και συμβαίνει όταν βλέπεις κάποιον στη σκηνή ή στον κινηματογράφο και νιώθεις ότι τον ξέρεις, αλλα φυσικά δεν τον ξέρεις, αλλά νομίζεις ότι το ξέρεις. Και η δουλειά τους είναι να συντηρούν αυτή την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσες να τους ξέρεις; Γιατί λοιπόν προσκολλόμαστε σε ανθρώπους που δεν ξέρουμε;

Στη δική μου περίπτωση ήταν για να καταλάβω καλύτερα έναν άνθρωπο που ξέρω. Η μητέρα μου είναι μία πολύ όμορφη γυναίκα με ξανθά μαλλιά και καμπύλες και πάντα μου θύμιζε τη Marilyn Monroe και τη Jayne Mansfield.

Και είχαν τόσα κοινά μεταξύ τους. Η ιστορία τους είχε γραφτεί, αλλά η ιστορία της μαμάς μου όχι. Προσπαθούσα να καταλάβω λοιπόν μέσα από αυτή την πολιτιστική μυθολογία, ποια είναι η μητέρα μου και πόσα έχουν κάνει οι γυναίκες σε κάθε εποχή για να συντηρήσουν τις οικογένειές τους. Έγινε ουσιαστικά η ιστορία ενηλικίωσής μου», εξηγεί.

O Erik Liberman μέσα από αυτή την ιστορία ψάχνει απαντήσεις για τη δική του ζωή ως ηθοποιού και ως ανθρώπου. «Είμαστε όλοι σε αυτή την αναζήτηση του να είμαστε ορατοί αλλά να μη μας βλέπουν, να μην ξέρουν ποιοι στ’ αλήθεια είμαστε» σημειώνει φιλοσοφικά απέναντί μου. Ο Erik Liberman κατάλαβε κάποια στιγμή ότι ο λόγος που θέλει να πει αυτή την ιστορία είναι ότι κάτι πρέπει να ιαθεί τόσο στη ζωή όλων όσων έχασαν τη Jayne Mansfield, αλλά και τα τραύματα που ο ίδιος μπορεί να έφερε στη ζωή του. «Κάτι πρέπει να αποκατασταθεί εκεί, στις καρδιές τους και τη δική μου, αφού μου επέτρεψε να καταλάβω την μαμά μου καλύτερα».

Η μαμά του ζει και μάλιστα έχει εκπλαγεί από το πώς εξελίσσεται αυτή η ιστορία της αναζήτησης της Jayne Mansfield για τον γιο της. Είχε εκπλαγεί σίγουρα όταν έμαθε ότι ένας άντρας με τον οποίο είχε χορέψει στα νιάτα της κι είχε δείξει μία φωτογραφία τους από εκείνη τη βραδιά στον γιο της, ο Ray Anthony, έγινε αργότερα σύντροφος της Jayne Mansfield αλλά και της Marilyn Monroe, όπως μου εξομολογείται ο Erik Liberman σε μία ακόμα παράξενη τροπή της αναζήτησής του για τη star που το Hollywood έχασε τόσο πρόωρα.

Από την κορυφή στην πτώση. Κεφάλαιο «Δόξα»

Η Jayne Mansfield θέλησε να γίνει προσιτή για να επιβιώσει σε έναν κόσμο που δεν χρειαζόταν ποια τις «κόπιες» της Marilyn Monroe, αλλά η αίσθησή μου είναι ότι έγινε υπερβολικά προσιτή. Ο Erik Liberman συμφωνεί. «Έγινε πολύ διαθέσιμη και δεν ήξερε πότε να σταματήσει να εκθέτει τον εαυτό της. Αν δεις το 1957 όταν βρέθηκε για πρώτη φορά στην Ευρώπη, τη σύστησαν στην βασίλισσα Ελισάβετ. 10 χρόνια μετά παίζει σε ένα μικρό nightclub στο Νότο και παλεύει στα 35 της να μη θεωρηθεί ξοφλημένη», σημειώνει για να δείξει πόσο πόσο δύσκολο ήταν για τις γυναίκες που τις όρισε η ομορφιά να μπορέσουν να συνεχίσουν να αφορούν τον κόσμο. Κι είναι «τραγικό όταν μιλάμε για μία γυναίκα που είχε εκπαιδευθεί στον Σαίξπηρ, που έπαιζε βιολί και πιάνο από παιδί και που είχε τόσες ικανότητες», μού λέει.

«Ήθελε τη δόξα. Έχασε όλους τους άνδρες στο περιβάλλον της μέχρι τα 3 της χρόνια, οπότε νομίζω ότι έγινε υποσυνείδητα μία γυναίκα που κανένας άνδρας δεν θα άφηνε ξανά, γι’ αυτό το λόγο», σημείωνει ο ηθοποιός. Μεγαλώνοντας ήταν το κορίτσι που σύμφωνα με τους συμμαθητές της «ήταν εκείνο που θα ξεχνούσαν πιο εύκολα». Για εκείνη ήταν απόφαση να εφεύρει ξανά και ξανά τον εαυτό της μέχρι να πετύχει.

Ο Erik Liberman είναι ηθοποιός. Και δεν θα μπορούσε να μην ονειρεύεται κι εκείνος τη διασημότητα. «Φυσικά τη σκεφτόμουν με τον ίδιο τρόπο. Αλλά νομίζω ότι πολλοί από εμάς την ονειρευόμαστε ως μία απόδραση από τον πόνο. Είναι το μέρος που νομίζουμε ότι θα ξεφύγουμε από την ντροπή και από κάθε τραύμα που ζήσαμε. Στην δική μου περίπτωση είναι κάτι που το λέω και στους μαθητές μου, ότι στο πρώτο μέρος της καριέρας μας παίζουμε για να πούμε “Είμαι εδώ”. Μετά, αν ζήσουμε αρκετά παίζουμε για να πούμε “Εσύ είσαι εδώ. Κρατάω έναν χώρο για να δεις τον εαυτό σου σε αυτόν και να καταλάβεις ότι δεν είσαι μόνος στον κόσμο”», εξηγεί.

Έρχεται κόσμος στο καμαρίνι μου και μου λέει “Κάτι που είπες έσωσε τη ζωή μου”. Δεν τον ξέρω, αλλά είμαι ζωντανός για να κάνω μόνο αυτό γιατί οι ηθοποιοί που εγώ έβλεπα μεγαλώνοντας έσωσαν τη δική μου ζωή, έδωσαν σε μένα ελπίδα.

Όπως λέει διδάσκει για τον ίδιο λόγο, επειδή ένιωσε ότι οι δάσκαλοι του τον έσωσαν.

Οι ηθοποιοί που αλλάζουν τη ζωή μας

Όπως λέει ο ηθοποιός, όλοι μας ελπίζουμε ότι κάτι θα μας γιατρέψει απ’ ό,τι μας πλήγωσε. Αλλά τελικά τον μετατρέψουμε σε κάτι θετικό στην δουλειά μας, τελικά αυτό που μας πλήγωσε γίνεται η αφορμή να απελευθερωθούν άλλοι άνθρωποι και αφήνουμε χώρο για τους επόμενους. «Και καταλαβαίνεις ότι είσαι ένα μικρό μέρος μίας μεγάλης αλυσίδας», σημειώνει ο Erik Liberman. Του επισημαίνω ότι δεν υπάρχουν πολλοί που σκέφτονται σαν κι αυτόν σε ένα τόσο ανταγωνιστικό επάγγελμα. «Δεν το σκέφτομαι ποτέ έτσι», απαντά. «Οι λαμπερές στιγμές, είναι λίγες μέσα σε ένα συνεχές γεμάτο με όλα τα χρώματα. Κι είναι πολύ ωραίο όταν συμβαίνουν, αλλά την επόμενη μέρα ξεκινάς πάλι από το μηδέν», εξηγεί.

Ο Erik Liberman ξέρει τον χώρο της υποκριτικής πολύ καλά, αφού η πρώτη του δουλειά ήταν σε ηλικία 6 ετών. Και πάλι ήταν μία επιστολή που «ξεκλείδωσε» αυτή τη δυνατότητα. Δεν κοιμόταν εύκολα τη νύχτα, οι γονείς του είχαν χωρίσει και σωματοποίησε όλη αυτή την αναστάτωση. Η μητέρα του τού πήρε μία γραφομηχανή για να τον απασχολεί και εκείνος αποφάσισε να γράψει σε μία εκπομπή που παρακολουθούσε φανατικά και στην οποία παιδιά διάβαζαν ιστορίες για τα παιδιά που τα έβλεπαν από το σπίτι. Ζήτησε να συμμετέχει κι όλα πήραν τον δρόμο τους.

«Τώρα καταλαβαίνω ότι έψαχνα για έναν τρόπο να ξεφύγω. Γιατί συνέβαιναν τόσα πολλά εκείνη την εποχή και δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ. Είχα γράψει και στον Πρόεδρο των ΗΠΑ να του ζητήσω να έρθει στο σχολείο να μας μιλήσει, έκανα ένα σωρό παράξενα πράγματα. Μόνο αργότερα στη ζωή σου μπορείς να δεις το χάρτη της διαδρομής σου και πώς σε έφερε εδώ. Και νομίζω τελικά ότι μία πεινασμένη καρδιά είναι πιο δυνατή. Πρέπει να έχεις μία αγνή επιθυμία και μία προθυμία για γνώση και περιέργεια που σε “ανοίγει” προς τον κόσμο», εξηγεί και μου λέει ότι αυτό είναι ένα σημαντικό κοινό του με τη Jayne Mansfield. «Είχε μία ακόρεστη όρεξη για τη ζωή», προσθέτει.

«Όταν ήμουν 16 -πάλι- είδα ένα show του Broadway στα βραβεία Tony. Το είδα και είπα “Αυτό θέλω να κάνω”. Οπότε είπα στον μπαμπά μου για τα γενέθλιά μου να με πάει στη Νέα Υόρκη να δω το musical στο Broadway», μου λέει ο Erik Liberman που μπορεί να άργησε να μάθει το είδος του musical αλλά πια το διδάσκει. «Το νούμερο που είδα στην παράσταση A kiss from the spider woman, με πρωταγωνίστρια την Chita Rivera, λεγόταν “Where you are”. Το τραγούδι είναι για έναν γκέι άνδρα στη φυλακή που η μόνη του απόδραση είναι μία φαντασίωση ότι είναι σταρ του κινηματογράφου. Ο πατέρας μου με παρακολουθούσε να βλέπω όλη την παράσταση και μού είπε μετά: “Τώρα ξέρω πώς είναι η ζωή σου”. Ο σκηνοθέτης εκείνης της παράστασης, σκηνοθέτησε την πρώτη μου παράσταση στο Broadway κι εγώ τελικά σκηνοθέτησα τη Chita Rivera αργότερα στη ζωή μου», διηγείται ο Erik Liberman.

Τότε είχε πάει να τη βρει στο καμαρίνι της, όπου ήταν περιτριγυρισμένη από fans. Της φώναξε επίμονα το όνομά της και γύρισε προς το μέρος του. «Θα τα καταφέρω» της είπε. «Πρέπει να έχεις κάτι για να τα καταφέρεις με αυτό», τού απάντησε.

Κατάλαβα ότι μιλούσε για τη ζωή και τις ικανότητες. Η φιλοδοξία δεν είναι αρκετή. Γι’ αυτό έχω έρθει και στην Ελλάδα. Πρέπει να έχεις κάτι να τραγουδήσεις, κάτι να παίξεις, πρέπει να μαζεύεις ιστορίες, να δημιουργείς μία παλέτα από την οποία αντλείς.

«Η φιλοδοξία είναι αυτό που σου ανοίγει την πόρτα κι εκεί καταλαβαίνεις οτι δεν είναι τίποτα τόσο glamorous, αλλά σκληρή δουλειά», εξηγεί ο Erik Liberman.

«Το κάνω επίσης για κάποιον άλλο που μπορεί να νιώθει ότι είναι μόνος στον κόσμο», πρόσθέτει για τη σχέση του με την υποκριτική. Σίγουρα εκείνος δεν νιώθει πια μόνος στον κόσμο. Αυτή η παράλληλη αναζήτησή του για τη Jayne Mansfield έχει δημιουργήσει γύρω του «μία στρατιά από γιαγιάδες και παππούδες», ανθρώπους που τον βρήκαν, του είπαν τις ιστορίες τους και μπήκαν στη ζωή του. Άνθρωποι με τους οποίους μιλά ακόμα λες και είναι μακρινοί του συγγενείς. «Μπορεί οι ιστορίες τους να έχουν χώρο στο βιβλίο και το ντοκιμαντέρ, αλλά εκείνοι έχουν χώρο στην καρδιά τους. Όλοι θέλουν να έχουν ορατότητα και να ακουστούν. Σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι κι αυτό ένας λόγος που μου ήρθε να το κάνω. Δεν συλλέγω πράγματα της, δεν είναι αγαπημένες μου οι ταινίες της, αλλα συλλέγω ιστορίες της, είναι παράξενο πράγμα», συμπληρώνει.

Ο Erik Liberman και οι «θεές της αγάπης»

«Μπορεί όλο αυτό να έχει να κάνει με την ανάγκη να υπάρχουν μάρτυρες, του πώς είναι να έχεις ζήσει εκείνη την εποχή, εκείνη που μάς μάθαιναν ότι η εμφάνισή μας ήταν ανταλλακτικό μέσο και ποιο είναι το τίμημα, όταν έχεις περάσει από μία ηλικία και μετά», σημειώνει ο Erik Liberman. Ο χρόνος όπως λέει, είναι ένα πολύ σημαντικό δώρο που μας επιτρέπει να δούμε τα πράγματα από άλλη προοπτική. «Λυπάμαι που δεν έζησε αρκετά για να δει την αξία αυτών που είχε να προσφέρει», εξηγεί.

«Είναι ένα φαινόμενο που αφορά τις γυναίκες που το αποκαλούμε “Θεές τις αγάπης”. Η αγάπη τους είναι απρόσωπη γιατί δεν μας ξέρουν, σε πολλές περιπτώσεις έχουν πεθάνει πριν γεννηθούμε. Αλλά προσφέρουν ένα ασφαλή χώρο για τα χαμένα παιδιά, στον οποίο μπορούν να βρεθούν και να νιώσουν ότι τα λατρεύουν ανεξάρτητα από το ποια είναι. Κι εγώ ήμουν ένα τέτοιο παιδί, που ήθελα να νιώσω ότι μία τέτοια θεά της αγάπης θα με αγαπήσει άνευ όρων. Ήταν μία ψευδαίσθηση προφανώς αλλά είναι παράξενο να την αποδομείς. Στα χρόνια του Χίτλερ το μόνο χειρότερο από το κίτρινο αστέρι ήταν το ροζ τρίγωνο. Είναι ενδιαφέρον που για τη Jayne Mansfield το χαρακτηριστικό της χρώμα ήταν το ροζ. Κάτι που σήμαινε θάνατο, μέσω εκείνης σήμαινε να ζεις ανοιχτά και έντονα. Ένιωσα ότι με αποδέχεται», καταλήγει ο Erik Liberman για την αέναη σχέση του με τη Jayne Mansfield.

Info: Bridge to Broadway, 4,5 και 6 Ιουλίου, Σχολή Θεάτρου «Έκτη Τέχνη»