Έτσι είναι τα σημερινά κορίτσια λίγο πριν μεγαλώσουν

Το “Girl.is.a.gun” βγήκε από την τσάντα της δημιουργού του άμεσα και σαν γνωστή εθισμένη με τα περιοδικά, τη μυρωδιά και το περιεχόμενό τους, το ξεφύλλισα σνιφάροντας παράλληλα το χαρτί. “Από μικρή διαβάζω και συλλέγω περιοδικά, μου έλειπε όμως ένα που να μιλάει ακριβώς για τη φάση των σημερινών κοριτσιών στα early 20’s τους, που ενώ έχουν ενηλικιωθεί, δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα. Αυτό το στάδιο του να είσαι γυναίκα ήθελα να το οπτικοποιήσω. Έβλεπα πάντα μόδα σε πολύ “φτιαγμένο” επίπεδο, με πολλή επεξεργασία, προσεγμένα και αρτιστίκ editorials, πάρα πολύ όμορφα, όμως δε μπορούσα να δω εμένα”.

 

Ήθελα το δικό μου περιοδικό να έχει καθημερινά κορίτσια, με φυσιολογικά ρούχα και φυσικά χωρίς ίχνος photoshop. Τα ίδια τα κορίτσια γράφουν τις ιστορίες τους και δημοσιεύω όσο πιο ωμά αυτά ακριβώς τα πράγματα που έχουν ζήσει και τις απασχολούν.

Δώσαμε ραντεβού μια Δευτέρα, δύο μέρες προτού η Νατάσσα αφήσει και πάλι την Αθήνα για να γυρίσει στο Λονδίνο, όπου και κάνει (και) το μεταπτυχιακό της, με υποτροφία από το St. Martains, στο Fashion Communication. Στα 22 της, έχει κυκλοφορήσει το πρώτο τεύχος του δικού της περιοδικού, δηλώνει ανέτοιμη να μεγαλώσει, τελειομανής σε βαθμό ανησυχίας, αρνείται να φωτογραφηθεί και έχει εμμονή με τα κορίτσια. Να τα ζωγραφίζει, να τα φωτογραφίζει, να μιλάει μαζί τους και να παρακολουθεί τις συζητήσεις τους. Αν θεωρήσουμε ως φυσιολογικό ένα κορίτσι που αγχώνεται με το πότε θα κάνει σεξ, πότε θα φιλήσει ένα αγόρι και αν θα την πάρει τηλέφωνο, η Νατάσσα τα έζησε όλα αυτά μέσα από τις φίλες της καθώς ποτέ δεν την απασχόλησαν ιδιαίτερα και τα άφησε να έρθουν από μόνα τους.

 

Έχει ως βάση το συναίσθημα, δεν έχει πρακτικά πράγματα. Θέλω να μην υπάρχουν ενοχές γύρω από τις σχέσεις, γιατί θες πολύ ή δε θες κάποιον και πώς συνδέεται ο φεμινισμός με τις σχέσεις. Θέλω να εξερευνήσω ό,τι θέμα μπορεί να περνάει απ’ το μυαλό μιας κοπέλας του σήμερα και το πώς αυτό επηρεάζει την εικόνα της για τον έρωτα και αντίστροφα.

Στις σελίδες του περιοδικού βλέπω κορίτσια σαν εμένα και τις φίλες μου. Στο κρεβάτι τους, να κάνουν βλακείες, να καπνίζουν, να κάνουν μπάνιο και να αράζουν. Όπως και στην καθημερινότητά τους/μας, υπάρχουν κι εκείνες οι πιο “σκοτεινές” στιγμές που σκέφτεσαι/θυμάσαι όλα εκείνα που σ ‘ενοχλούν, τα “προβλήματα” του να είσαι κορίτσι ή γυναίκα, που είναι σχεδόν καταγεγραμμένα σε κάθε θηλυκό DNA. Το Girl.is.a.gun κυκλοφορεί μία φορά το χρόνο, εξερευνώντας κάθε φορά τις διαφορετικές εκδοχές και το πώς κάθε μια από εμάς αντιλαμβάνεται ένα από τα βασικά θέματα που προκύπτουν σχεδόν ασυνείδητα απλά επειδή είσαι κορίτσι.

 

Αυτό που συζητούσαμε τα τρία χρόνια που προηγήθηκαν του περιοδικού, είναι το γιατί ένα πρόβλημα, ας πούμε γκομενικό, να μην θεωρείται πρόβλημα και τα μόνα σοβαρά ζητήματα να είναι για παράδειγμα η δουλειά ή το οικονομικό. Γιατί το ένα να είναι πρόβλημα και το άλλο όχι, ενώ σου δημιουργούν εξίσου δυσάρεστα συναισθήματα;

“Θέλω τα κορίτσια σήμερα να νιώθουν εντάξει με τα πάντα και με τον εαυτό τους. Είναι φυσιολογικό να ξυπνάς ένα πρωί και να λες νιώθω χοντρή. Είναι ok να ασχολείσαι 20 μέρες με ένα αγόρι και να μην κάνεις τίποτ’ άλλο”. Δεδομένου ότι η Νατάσσα έχει μελετήσει θεωρίες του φεμινισμού και αντλεί έμπνευση από πολλές καλλιτέχνιδες που δηλώνουν και μέσα από τη δουλειά τους φεμινίστριες, συζητάμε για το πλαίσιο στο οποίο κινείται σήμερα ο “παρεξηγήσιμος” αυτός όρος. “Δεν πρέπει να υπάρχουν περιορισμοί”, μου λέει και δείχνει έτοιμη να εξηγήσει τι εννοεί. “Να μην υπάρχει κάτι το οποίο ένα κορίτσι ή και ένα αγόρι νιώθει ότι ΠΡΕΠΕΙ να το κάνει”.

Ένα κορίτσι βιώνει αναγκαστικά περισσότερους περιορισμούς απ’ το ότι αν φωνάξει θα την πει κάποιος “υστερική”, μέχρι το ότι θα σε πουν χαζή αν ασχολείσαι με ένα αγόρι. Ενώ αν το αγόρι ασχοληθεί με ένα κορίτσι, είναι ρομαντικό. Πρέπει να μπορούμε να κάνουμε ή να πούμε ό,τι θέλουμε χωρίς να νιώθουμε άβολα γι’ αυτό.

Όταν είδε μια πολύ cult ταινία western με τον τίτλο “Girl is a gun”, ήξερε πώς έτσι θέλει να λέγεται το περιοδικό της. Το οξύμωρο του ότι έχουμε συνδέσει τους άντρες με τα όπλα, σε ένα άλμπουμ που δημιουργήθηκε από κορίτσια και απευθύνεται σε κορίτσια, της άρεσε πολύ. Το όλο εγχείρημά της όμως είχε πολλές πρακτικές δυσκολίες, όσο πορωμένη κι αν ήταν με την ιδέα της. Το budget είναι όλο δικό της. Κρατάει μικρά κοριτσάκια και βάζει στην άκρη λεφτά τα οποία δίνει σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στο περιοδικό και τη δημιουργία του. “Δεν είναι εύκολο, ειδικά όταν δε θες να βάλεις διαφημίσεις και θες να πληρώσεις όλους όσοι θα ασχοληθούν και θα σε βοηθήσουν με αυτό που κάνεις. Βλέπω κορίτσια στο δρόμο που μου αρέσουν, ή φίλες μου, συμφοιτήτριές μου και τους ζητώ να φωτογραφηθούν. Νιώθω υποχρεωμένη να τις πληρώσω, τουλάχιστον τα έξοδα για τη μεταφορά τους. Ακόμα και τα ρούχα που αγοράζω, τα φορούν με τα ταμπελάκια, κι έπειτα τα επιστρέφω”.

 

“Τα κορίτσια που βλέπεις στις σελίδες, τα γνωρίζω, συζητάμε και τις φωτογραφίζω όπως θα έβγαιναν έξω. Χωρίς επαγγελματικό μακιγιάζ ή styling. Θέλω να είναι ο εαυτός τους. Όπως και τα κείμενα που δημοσιεύονται δεν παίρνουν κανένα edit. Ακόμα κι αν διαφωνώ με όσα γράφουν, ο καθένας μπορεί να σκέφτεται όπως θέλει και σίγουρα κάποιο κορίτσι εκεί έξω θα βλέπει τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο”.

Τα κορίτσια πολύ συχνά βλέπουν στο Instagram φωτογραφίες από διάσημες και νιώθουν άσχημες ή άτυχες. Είναι πολύ άδικο να συγκρίνεις αυτό που κάποιος άλλος έχει επιλέξει και διορθώσει προκειμένου να το δείξει στον κόσμο, με κάτι δικό σου που δεν θα έδειχνες σε κανέναν.

 

Αν με ρωτήσεις τι ακριβώς είναι το “Girl.is.a.gun”, δεν έχω μια μονολεκτική απάντηση. Διάβασα τις ιστορίες του πρώτου τεύχους (που εξαντλήθηκε και επανακυκλοφορεί εδώ και είναι μόνο στα αγγλικά – αν και αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα) και με άλλες συγκινήθηκα, με άλλες θύμωσα και κάποιες φορές γέλασα. Οι φωτογραφίες είναι αλλόκοτα αληθινές και σίγουρα όχι κάτι που θα έβλεπες σε ένα περιοδικό που θα αγοράσεις από το περίπτερο. “Girl inspo”, είναι μια φράση που συμπυκνώνει τη φάση του Girl.is.a.gun.

Στο επόμενο τεύχος το θέμα είναι “Αγάπη και εραστές” και φυσικά η Νατάσσα θέλει και τη δική σου συμβολή. Γράψε την ιστορία σου, ή ζήτα να φωτογραφηθείς, αν ανήκεις στο ηλικιακό πλαίσιο που αναζητά και το concept που έχει στο μυαλό της. Γράψε όσα σκέφτεσαι, όσα θα ‘θελες να πεις και δεν είπες, όσα έχεις ζήσει και νιώθεις ότι σε βαραίνουν, αλλά κανείς δεν τα βρίσκει τόσο σημαντικά. Στο περιοδικό αυτό, θα βρουν αντίκρυσμα, γιατί όπως μου είπε και στην κουβέντα μας “αφού ασχολούμαστε δύο ώρες με το project της σχολής μου, γιατί να μην υπεραναλύσουμε και το αν θα πάρεις τον τάδε τηλέφωνο άλλο τόσο; Είναι κι αυτό ένα πρόβλημα εξίσου σημαντικό!”