Φαίη Μαυραγάνη: Δηλώνει αντικοινωνική, απεχθάνεται τις δημόσιες σχέσεις και κυνηγάει απροκάλυπτα τα όνειρά της

 

Η δημοσιογραφία ήταν ανάγκη, σκέψη και όνειρο από την τρίτη γυμνασίου. Τότε το σκέφτηκα για πρώτη φορά. Ήταν η εποχή που άρχιζαν να εμφανίζονται τα ιδιωτικά κανάλια. Υπήρχε αυτή η εικόνα και η πληθώρα των ιδιωτικών σχολών οπότε μου μπαίνει η ιδέα στο μυαλό.

Έχω μία μεγάλη αγάπη για τη γλώσσα και θα ήθελα να γίνω γλωσσολόγος αλλά οι πανελλαδικές ήταν όνειρο άπιαστο για εμένα, επειδή δεν ήμουν της παπαγαλίας κι όλος μου ο κόπος στο διάβασμα δεν έβγαζε πουθενά. Έψαχνα να βρω κάτι εναλλακτικό. Νομίζω πήγα σε αυτή την επιλογή από τότε για να κάνω ένα επάγγελμα που θα με φέρει πιο κοντά στη γλώσσα, κάπως έτσι το είχα στο μυαλό μου. Από τότε το έβαλα στόχο κι άρχισα να «δουλεύω» πάνω σε αυτό, δεν ήταν εύκολο. Στο Λύκειο αποκρυσταλλώθηκε αυτή η σκέψη, αλλά ο σπόρος είχε μπει νωρίτερα. Αν πάω ακόμα πιο πίσω σε κάτι που το μου το θύμισε η μητέρα μου πολλά χρόνια μετά, στην κλασική παιδική ερώτηση «Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις» εγώ απαντούσα πως θέλω να μπω μέσα στην τηλεόραση. Ήταν η αυθόρμητη απάντηση ενός παιδιού που όμως έχει πλάκα γιατί υλοποιήθηκε.

Άρχισα να ψάχνω σχολές μέσω των εφημερίδων, βρήκα σε ποιες θα μπορούσα να πάω και κατέβηκα από το Δίστομο στην Αθήνα μαζί με τον πατέρα μου. Ξεκίνησα σε μία ιδιωτική σχολή με καθηγητές πολλά από τα τότε γνωστά ονόματα της εποχής. Είναι αυτό που ήθελα να κάνω. Ζούσα το όνειρό μου. Ήμουν ένα παιδί της επαρχίας που στερήθηκε το θέατρο, το σινεμά, τις εξόδους αλλά και τα βιβλία. Ερχόμενη στην Αθήνα όλα αυτά τα «ρούφηξα». Η σχολή ήταν το κομμάτι που κούμπωνε στη χαρά πως βρίσκομαι στην Αθήνα.

Μέσα στο μυαλό μου ήταν κάτι κορυφαίο και θύμωνα με όσους το έβλεπαν ως πάρεργο και μείωναν την αξία του. Δεν ήθελα κανείς να μου χαλάσει το όνειρο. Κι έτσι το έζησα, είχα στοχοπροσηλωθεί κι όλα τα έβλεπα υπέροχα.

 

Τελειώνω τη σχολή κι αρχίζουν τα βάσανα. Τελειώνοντας πίστευα πως θα βρω δουλειά και πέρασαν επτά μήνες χωρίς να το έχω καταφέρει. Δεν ήταν μεγάλο το χρονικό διάστημα αλλά δεν είχα την πολυτέλεια να κάθομαι και να περιμένω. Δεν μπορούσα να επιβαρύνω την οικογένειά μου που με στήριζε σε όλο αυτό. Τότε προσγειώθηκα από το όνειρο που ζούσα. Κατάλαβα πως δεν βρίσκεις δουλειά επειδή έχεις ένα πτυχίο. Βρίσκεις δουλειά γιατί έχεις μπάρμπα στην Κορώνη. Για να σκεφτείς πόσο θύμωσα, δεν πήγα να πάρω το χαρτί της αποφοίτησής μου. Ακόμα δεν το έχω πάρει. Θεώρησα πως δεν υπάρχει λόγος να το πάρω, δεν το χρειάζομαι για ενθύμιο αλλά για ουσία. Πιάνω δουλειά σε ένα μαγαζί με παιδικά παπούτσια στην Πατησίων. Παθιάστηκα. Είπα πως πρέπει να την κάνω καλά αυτή τη δουλειά γιατί ήταν αυτή που θα με βοηθούσε να πάω παραπέρα. «Ό,τι κάνεις, πρέπει να το κάνεις καλά» είμαι αυτής της λογικής.

Ό,τι θέλω το κυνηγάω απροκάλυπτα και δε φοβάμαι. Αυτά που θέλω πρέπει να υπακούνε στο πλαίσιο και τον κώδικα της προσωπικής μου ηθικής. Δε θα κυνηγήσω απροκάλυπτα κάτι που θεωρώ ανήθικο και μου δόθηκε η δυνατότητα να ακολουθήσω δρόμους που για τη δική μου ηθική δεν ήταν κατάλληλοι. Κυνηγάω τα πολύ δυνατά μου όνειρα.

Ήμουν 20 ετών όταν μέσω δύο καθηγητών μου δόθηκε η ευκαιρία να ζητήσω δουλειά. Η δουλειά αυτή θα συνοδευόταν και από άλλες «παροχές» οπότε δε βρήκα δουλειά με αυτόν τον τρόπο. Κάπως αλλιώς θα γίνεται. Δεν μπορεί να είναι αυτός ο μοναδικός δρόμος. Με πίκραινε και με πλήγωνε το γεγονός πως βρισκόμουν στην Αθήνα να ζήσω το όνειρό μου και τελικά δεν ακολουθούσα αυτή τη δουλειά και αναγκαζόμουν να κάνω κάτι άλλο. Όσο περνούσε ο καιρός και δε γινόταν, τόσο απογοητευόμουν.

Κάποια στιγμή μου δόθηκε η δυνατότητα να ξεκινήσω στην ΕΡΤ ως συμβασιούχος. Μαθητεία, αμισθί. Γίνονταν κομματικοί διορισμοί κι όσο εγώ έμενα έψαχναν αν έχω άκρες  στην κυβέρνηση Μητσοτάκη για να ξέρουν αν έπρεπε να μου φέρονται με συγκεκριμένο τρόπο. Όταν είδαν πως δεν έχω καμία άκρη, προχώρησα με πολλές δυσκολίες.

 

Ήταν ένα πολύ δύσκολο επαγγελματικό ξεκίνημα για εμένα. Τα κρατικά μαγαζιά έχουν μία καθεστωτική λογική σε κάποιους ανθρώπους με πόστα. «Έχεις έρθει στο χώρο μου κι εσύ που είσαι καινούργιος οφείλεις να περάσεις τη βάσανο των γυμνασίων για να γίνεις δημοσιογράφος».

Υπάρχει η λογική σε ορισμένους δημοσιογράφους πως τα καψόνια είναι υποχρεωτικά, αν θέλεις να καταφέρεις κάτι και να εξελιχθείς. Μία άλλη ερμηνεία που από τότε είχα δώσει είναι πως υπάρχουν αρκετοί κομπλεξικοί άνθρωποι που βλέποντας έναν άνθρωπο με ικανότητες αντί να νιώσουν χαρά και να κάνουν χώρο, του κλείνουν το δρόμο μέχρι να μην υπάρχει οξυγόνο. Αυτό έγινε αρκετές φορές.

Έχω γυρίσει στην ΕΡΤ, από ρεπορτάζ, με την κασέτα Beta στο χέρι. Ήταν η ημέρα που στην Αθήνα είχε έρθει ο Κληρίδης μετά τη δολοφονία των Σολωμού και Ισαάκ στην Κύπρο. Τρέχω για προλάβω να παίξει το θέμα και στο δελτίο των 15:00. Στο διάδρομο με βρίσκει ο διευθυντής και μου λέει πως δεν έχει έρθει η παρουσιάστρια των ειδήσεων και πρέπει να μπω στο στούντιο να εκφωνήσω το δελτίο. Δεν το είχα ξανακάνει, δεν είχα ξαναμπεί σε στούντιο. Ήμουν 24 ετών. Μέχρι τότε έκανα μόνο ρεπορτάζ. Νομίζω πως δεν μπορώ να το κάνω του απάντησα κι εκείνος επέμεινε: «Μπορείς να το κάνεις. Πήγαινε να βαφτείς και μπες. Δε θα πεις μόνο το δελτίο. Θα κάνουμε κι έκτακτη σύνδεση με την Κύπρο». Είχε φτάσει η συνάδελφος, η Αθηνά Ραπίτου να μας πει όσα συμβαίνουν εκεί. Μπαίνω στο στούντιο, κάνω το έκτακτο και παραμένω για να κάνω το δελτίο. Δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου autocue, δεν ξέρω πώς δουλεύει, πώς πρέπει να διαβάσω για να με ακολουθεί σωστά. Τελειώνω, βγαίνω έξω και μου λέει ο διευθυντής «Ευχαριστώ πολύ, θέλω να έρθεις να συζητήσουμε για να κάνεις δελτία ειδήσεων». Δε θέλω να κάνω δελτία απαντώ, μου αρέσει που κάνω ρεπορτάζ γιατί είμαι μέσα στη δράση. Δεν πήγα ποτέ. Δε με φώναξε ποτέ. Λίγες ημέρες μετά με βρήκε μία από τις δημοσιογράφους, που με αντιπαθούσε σφόδρα χωρίς λόγο ορατό και μου είπε: «Ήθελες να κάνεις και δελτίο ειδήσεων μικρή. Κατάλαβες γιατί δε σε φώναξε ο διευθυντής. Το μπλόκαρα εγώ.»

Ακόμα και χωρίς να επιδιώξεις να κάνεις κάτι και να πας παραπάνω, αν το παραπάνω στην προκειμένη ήταν το δελτίο ειδήσεων, κάποιος θεωρούσε πως όφειλε να σε ανακόψει.

 

Όπως σε κάθε χώρο, έτσι και στο δικό μας, υπάρχουν πολλοί κομπλεξικοί άνθρωποι και επειδή υπάρχει και η προβολή βρίσκουν ένα λόγο παραπάνω. Ο καθένας τα «περίεργα» τα κουβαλάει από το σπίτι του. Ο κάθε χαρακτήρας θα λειτουργούσε ανάλογα σε κάθε δουλειά, αλλά σε αυτή του δίνεται και μεγάλη εξουσία.

Όλα τα πρώτα χρόνια, που ήταν αρκετά, δεν μπορώ να πω ότι έπρεπε να είναι δύσκολα για να χαλιβδωθώ, αντίθετα με έκαναν να θυμώνω. Με ενοχλούσε κάθε συμπεριφορά που είχε εμένα αποδέκτη, εν αδίκω. Δε θεωρώ ότι υπάρχουν καλύτερες και χειρότερες εποχές. Θεωρώ πως υπάρχουν καλύτεροι και χειρότεροι άνθρωποι κι αν έχεις την ατυχία να πέσεις πάνω στους δεύτερους, την πάτησες.

Ένιωσα να το «χάνω» όταν η ΕΡΤ έγινε ΝΕΤ και έβαλαν την ΕΡΤ1 και την ΕΡΤ2 στο ίδιο τσουβάλι, ανακατεύοντάς μας. Εκείνη την εποχή ήμουν στην ΕΡΤ1, έκανα ελεύθερο πολιτικό ρεπορτάζ. Το «γραφείο» μου ήταν οι διάδρομοι της Βουλής. Ξαφνικά τότε πήγαμε πάλι από την αρχή. Εκείνη την περίοδο, κάνοντας ελεύθερο ρεπορτάζ περίπου 5,5 χρόνια, ένιωσα ότι δε θέλω να συνεχίσω άλλο. Με πήγαν πάλι από την αρχή κι ένιωσα πως είναι άδικο και δεν το αντέχω.

Στη ζωή μου υπάρχει νομοτέλεια. Εκεί που δεν το περιμένω, κάτι θα γίνει και θα διορθώσει τα πράγματα. Το έχω δει να συμβαίνει σχεδόν πάντα. Πολλές φορές με μία χρονική καθυστέρηση, αλλά συμβαίνει. Είναι 16 Νοεμβρίου, είμαι απέναντι από το Πολυτεχνείο, στην Πατησίων και χτυπάει το τηλέφωνό μου από την ΕΡΤ. Ήταν ο τότε διευθυντής μου και μου ανακοινώνει πως την επόμενη θα εκφωνήσω δελτίο ειδήσεων. Αρκετές κοπέλες είχαμε κάνει δοκιμαστικά και μας είχαν απορρίψει. Το είχα αφήσει πίσω μου, πήγα παρακάτω. Αυτή η απόρριψη, 2-3 μήνες πριν, έγινε έγκριση, 2-3 μήνες μετά. Από την επόμενη κιόλας ημέρα μπήκα στο στούντιο κι έκανα τα ρεπό της «σταθερής» παρουσιάστριας στην ΕΡΤ1. Έτσι, ξεκίνησα να λέω ειδήσεις. Έτσι, ξεκίνησε η αλλαγή και βγήκα από το αδιέξοδο. Βρέθηκε ένα παράθυρο διεξόδου.

 

Οι ζωντανές συνδέσεις ήταν για ‘μενα ένα μεγάλο σχολείο. Το 1995 με είχαν στείλει ως βοηθό του κεντρικού απεσταλμένου στο Αίγιο για να καλύψουμε το μεγάλο σεισμό. Ο κεντρικός απεσταλμένος έφυγε κι έμεινα μόνη μου. Την ημέρα που οι διασώστες έβγαλαν από τα συντρίμμια ζωντανό τον μικρό Ανδρέα, ήμουν εκεί μόνη μου για να το μεταδώσω. Μέσα από αυτές τις εμπειρίες είχα αποκομίσει την άνεση του «αέρα» κι όταν χρειάστηκε να κάνω το πρώτο δελτίο με βοήθησε πολύ. Και με βοήθησε και πολλές φορές ακόμα στο δελτίο, όταν χρειάστηκε να καλύψουμε κάποιο έκτακτο γεγονός. Όταν μπήκα πια μέσα στα στούντιο, η εμπειρία του ρεπορτάζ ήταν πολύτιμη

Τα πιο δύσκολα θέματα είναι όσα έχουν να κάνουν με απώλειες ανθρώπων. Το θάνατο δεν μπορώ να τον διαχειριστώ. Αυτές οι ειδήσεις με φορτίζουν πολύ, με αποσυντονίζουν και νιώθω περίεργα.

Από μία άλλη σκοπιά, όχι αυτής της συναισθηματικής φόρτισης, με φέρνει σε δύσκολη θέση όταν έχω να διαχειριστώ κάποια πολιτικά πράγματα, τα οποία είτε βλέπω πως με κοροιδεύουν καταφανώς όσοι βρίσκονται εκείνη τη στιγμή απέναντί μου, είτε όταν με προκαλούν.

Η ενημέρωση δεν είναι πιο ασφαλής από την ψυχαγωγία. Το αντίθετο θα έλεγα. Έχεις ένα πολιτικό πάνελ και θεωρείς πως η κουβέντα θα κινηθεί σε συγκεκριμένους άξονες. Μπορεί να βρεθείς σε τελείως διαφορετικά μονοπάτια από αυτά που έχεις υπολογίσει, μέχρι και να γίνει καυγάς. Μου έχει συμβεί να προσπαθήσουν να έρθουν στα χέρια δύο καλεσμένοι. Ευτυχώς, η εκπομπή ήταν μαγνητοσκοπημένη και κόπηκε στο μοντάζ. Η εμπειρία βοηθά να διαχειριστείς τις δύσκολες αυτές στιγμές αλλά το απρόβλεπτο απαιτεί να είσαι σε εγρήγορση για να μπορέσεις να αντιδράσεις άμεσα. Στην ενημέρωση πρέπει να είσαι ενημερωμένος για όλα όσα βρίσκονται στο τραπέζι της επικαιρότητας. Πρέπει να έχεις ένα ευρύ πλαίσιο ενημέρωσης για όλα όσα συμβαίνουν αλλά και ιστορική γνώση ώστε να μπορείς να τοποθετηθείς. Είναι απρόβλεπτη η ενημέρωση γιατί απρόβλεπτοι είναι και οι άνθρωποι.

Δε θα σκεφτόμουν να μεταπηδήσω σε μία εκπομπή 100% ψυχαγωγική. Δε θα αισθανόμουν καλά, δε θα περνούσα καλά. Δε με γεμίζει, δε με ευχαριστεί. Όσες φορές έχω πάει σε μία αμιγώς ψυχαγωγική εκπομπή ένιωθα έξω από τα νερά μου.

 

Μας έχουν προτείνει να κάνουμε εκπομπή με τον Νίκο (σσ Μάνεση). Μας το πρότειναν και πριν από δύο χρόνια αλλά τότε είχα συμβόλαιο εν εξελίξει, οπότε και δεν έγινε.

Εκείνη την περίοδο αν δε με δέσμευε το συμβόλαιό μου θα το είχαμε κάνει. Έχουμε βρεθεί στην ίδια εκπομπή για τρεις σεζόν, 2003-2006, αλλά τότε ήταν τελείως διαφορετικά τα δεδομένα. Ο Νίκος ήταν ήδη εκπομπάρχης κι εγώ συμπλήρωνα την εκπομπή του Νίκου. Κάνοντας μέχρι τότε μόνο ρεπορτάζ και ειδήσεις είχα έναν εαυτό περιχαρακωμένο. Στην εκπομπή εκείνη για πρώτη φορά χρειάστηκε να βάλω κι «εαυτό», να είμαι πιο άνετη και πιο χαλαρή. Μου πήρε αρκετό χρόνο και τότε και τώρα που το ξεκίνησα μόνη μου, μέχρι να βγω από τον στιλιζαρισμένο εαυτό και να γίνω λίγο διαφορετική. Αν το δοκιμάζαμε ξανά, θα ήμασταν δύο άνθρωποι που περπάτησαν σε άλλους δρόμους και θα πήγαιναν να ενώσουν ξανά αυτό που είχε γίνει το 2003. Νομίζω, πως θα ήταν πολύ ωραίο. Ο Νίκος έχει κάνει πολλές εκπομπές κι όλες πολύ επιτυχημένες. Και λέω πάντα επιτυχημένες, με μία επάρση, διότι είναι από τους ανθρώπους που σκέφτεται, που δημιουργεί ένα πλάνο στο μυαλό του και μετά μπορεί να το στηρίξει 1000%. Ό,τι κι αν κάνει θα είναι επιτυχημένο.

Δεν έχει καμία σχέση το πώς είμαι στην οικογένειά μου με αυτό που είμαι στη δουλειά. Η αποσυμφόρηση και η αποσυμπίεσή μου είναι η πλάκα και η χαλαρότητα που έχω ως άνθρωπος. Έχω μία επαγγελματική εικόνα η οποία όμως δε συνεχίζεται στο σπίτι μου.

Είμαι αντικοινωνική. Οι άνθρωποί μού είναι η οικογένειά μου. Δε θα με δείτε σε κοσμικά πάρτι, είτε γενικότερα, είτε ειδικότερα. Ήμουν 12 χρόνια στον ΑΝΤ1 και πήγα μόνο μία φορά στην κοπή της πίτας. Γιατί; Γιατί δεν ένιωθα την ανάγκη να πάω. Δεν έχω πολλούς φίλους και δε μου αρέσουν οι μεγάλες και γενικές συναναστροφές. Θέλω να είμαι πολύ συγκεκριμένη και συγκεντρωμένη στους ανθρώπους που είναι στη ζωή μου.

Δεν έκανα ποτέ δημόσιες σχέσεις κι αυτή μου η στάση με δυσκόλεψε σε επαγγελματικό επίπεδο. Δεν το κυνήγησα ποτέ με αυτό τον τρόπο. Δε θέλω να συνεχίσω τη δουλειά μου έξω από το στούντιο. Το λέω τόσο κυνικά γιατί έτσι το αισθάνομαι.

 

Σε κάποιους ανθρώπους υπάρχει η φαλλοκρατική λογική «το ξέρω καλύτερα, το κάνω καλύτερα» αλλά δε νομίζω πως στις μέρες μας είναι το κυρίαρχο πρόβλημα. Σε επίπεδο ισότητας, οι δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσει και μία γυναίκα και ένας άντρας βρίσκονται στη βάση του «έχω εξουσία, σε χειρίζομαι και παίρνω από ‘σένα ό,τι μπορώ κι ό,τι θέλω». Τέτοιες συμπεριφορές υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν και με θυμώνει πολύ όταν πέφτουμε από τα σύννεφα. Πραγματικά, με ενοχλεί. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής κι όχι μόνο σε αυτή τη δουλειά.

Όταν δέχθηκα σεξουαλική παρενόχληση σοκαρίστηκα. Η πρώτη φορά ήταν όσο ήμουν ακόμα φοιτήτρια στη σχολή. Ακολούθησαν κι άλλες όταν πια έπιασα δουλειά. Το αρχικό σοκ διαδέχθηκε η σκέψη πως αυτό συμβαίνει και οπλίστηκα με ψυχραιμία ώστε να πάω παρακάτω και να το αντιμετωπίσω. Αν σου κοστίσει επαγγελματικά η άρνηση, σου κόστισε, αν δε σου κοστίσει, είσαι τυχερή. Εμένα δε μου κόστισε. Δεν έπεσα πάνω σε εκδικητικούς ανθρώπους, αν και φρέναρε τη δουλειά μου με χρονοκαθυστερήσεις και καταστάσεις που λίμνασαν.

Η σεξουαλική παρενόχληση συνέβη και μπορεί να συμβεί χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε σε πληγώνει ή δεν αισθάνεσαι, ειδικά την πρώτη φορά, ότι κάτι κάνεις λάθος και φταις εσύ.

Δεν ξέρω πώς στήνει ο καθένας τα κομμάτια της εικόνας του για να φτάσει να συμπληρωθεί το παζλ. Θεωρώ πως αν το έχεις μέσα στο μυαλό σου και το προσπαθείς, κάποια στιγμή θα έρθει. Το έχω δει να γίνεται. Βρέθηκα εκτός ΑΝΤ1, ήταν μία πολύ δύσκολη περίοδος για εμένα, μου έγινε μία πρόταση για δουλειά από ένα περιφερειακό μέσο και δέχθηκα. Οι περισσότεροι δε θα δέχονταν. Έκανα πολιτικές εκπομπές και συνεντεύξεις ένας προς έναν, που δεν είχα ξανακάνει. Αυτές οι εκπομπές μου άνοιξαν την πόρτα για να βρεθώ στο Epsilon. Μέσα από κάτι που δεν ήταν εύκολο, κάπου οδηγήθηκα. Αυτό εννοώ ως νομοτέλεια.

Μέσα από το δικό μου πρίσμα ηθικής, ένας καλός δημοσιογράφος πρέπει να έχει πλαίσιο αρχών, να μην εκβιάζεται, να μην εκβιάζει, να μην έχει πελατειακή λογική, να μην «κλέβει» καλεσμένους από άλλες εκπομπές. Ο δρόμος που οδηγεί τον καθένα από εμάς σε κάτι ανώτερο, είναι ο δύσκολος. Ο άλλος δρόμος είναι εύκολος και ακολουθείται από πολλούς που αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους και θεωρούν ηλίθιους τους υπόλοιπους που δεν τον επιλέγουν.

 

Με την τηλεθέαση έχω πάρα πολύ στενή σχέση κι εύχομαι να έχει κι αυτή μαζί μου. Είναι το εισιτήριο για να κάνεις αυτή τη δουλειά. Εισιτήριο για τα κανάλια που εξετάζουν και μετρούν τα προϊόντα τους. Εισιτήριο και για ‘μένα ώστε να ξέρω αν αυτό που κάνω είναι στη σωστή πλευρά ή όχι. Κάνοντας αυτή την εκπομπή μου πήρε αρκετό καιρό ώστε ο κόσμος να την αποδεχθεί και να την αγαπήσει. Όταν φτάσαμε σε ένα τέτοιο σημείο, μπορέσαμε να κάνουμε και θέματα που παλαιότερα θεωρούσαμε πως είναι τελείως αντιτηλεοπτικά και δεν κάνουν νούμερα. 

Τα νούμερα τηλεθέασης με επηρεάζουν. Την Τετάρτη που πάω στο γραφείο -το δικό μου σαββατοκύριακο είναι η Δευτέρα και η Τρίτη- εξετάζω ανά 15λεπτο τι δείξαμε και πήγε καλά και τι πήγε μέτρια. Όλα αυτά τα χρόνια κάνω ακριβώς το ίδιο. Βάσει αυτής της «νεκροψίας» κινούμαστε ανάλογα. Τα νούμερα είναι καθοριστικά, ας μη γελιόμαστε.

Ο άνθρωπος που θαυμάζω πάρα πολύ επαγγελματικά είναι ο άντρας μου.

Το λέω αβίαστα. Τον θαυμάζω επαγγελματικά για αυτό που βγαίνει στον αέρα αλλά και για αυτό που δε φαίνεται. Η ηθική του προσέγγιση, το καθαρό του πνεύματος και της ψυχής του είναι στοιχεία πολύ σημαντικά. Θαυμάζω τη σπιρτάδα του. Όποια δουλειά κι αν έκανε θα την ήταν το ίδιο αποτελεσματικός.

 

Θα ήμουν πολύ άτυχη αν είχα δίπλα μου έναν άνθρωπο που θα ήταν κατώτερος στα μάτια μου. Ο ικανός κι έξυπνος άνθρωπος σε ανεβάζει. Θα πας πιο πάνω με τον καλύτερο στο πλευρό σου, αρκεί κι εκείνος να μη θέλει να σε ισοπεδώσει.

Νιώθω τυχερή καταρχάς επειδή είμαι υγιής. Αυτή είναι μία δύναμη που είχα από παιδί. Στις όποιες δυσκολίες είχα στη ζωή μου έλεγα πως είμαι υγιής και έχω μία οικογένεια που με αγαπά. Έλεγα στον εαυτό μου να κρατήσει τα καλά και τα άσχημα που θα προέκυπταν να τα εξοβελίσει. Αυτό έγινε πρακτική ζωής, μέχρι και σήμερα. Είμαι γερή, έχω δίπλα μου έναν υπέροχο άνθρωπο, έχω δύο καταπληκτικά παιδιά, παράγω μέσα από τη δουλειά μου, τα έχω όλα. Θα ήμουν αχάριστη αν δεν αισθανόμουν ευγνωμοσύνη. Είναι «υποχρέωση» του εαυτού μου να αισθάνομαι έτσι, ακόμα και τις δύσκολες μέρες. Οφείλουμε να σκεφτόμαστε αυτά που μας έχει δώσει η ζωή και δεν είναι για όλους αυτονόητα. Όταν κάνουμε κυρίαρχο στη ζωή μας αυτό που για τον συνάνθρωπό μας δεν είναι αυτονόητο θα καταλάβουμε την αξία του.

Πρέπει να κρατάμε την ουσία από κάθε δυσκολία με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι. Οι δυσκολίες σε μαθαίνουν να εκτιμάς αυτό που θα έρθει αύριο.

Το ανέφικτο αν το έχεις στην ψυχή σου ως όνειρο που μπορείς να αγγίξεις τότε μπορεί να σου συμβεί. Συνέχισε να πιστεύεις και να αγωνίζεσαι με όλες σου τις δυνάμεις για να τα καταφέρεις. Αυτή θα ήταν η δική μου συμβουλή.

 

Ευχαριστούμε το εστιατόριο Alpino Cucina Italiana για τη φιλοξενία