Μαριάννα Τουμασάτου: «Δεν αγχώθηκα για το αν είμαι καλή. Δεν είναι τόσο σημαντικό»

Τι σας έκανε να πείτε το «ναι» στη σειρά Μόλις Χθες;

Οι συντελεστές, πάντα οι συντελεστές παίζουν τον τον μεγαλύτερο και πιο καθοριστικό ρόλο και βέβαια το οικονομικό γιατί από αυτό ζω. Eίναι η εταιρεία παραγωγής με την οποία συνεργάζομαι εδώ και πολλά χρόνια κι έχουν γίνει και αγαπημένοι φίλοι μου, είναι ο Βασίλης Θωμόπουλος, ο οποίος είναι οικογένεια πια. Ο Βασίλης Τσελεμέγκος είναι επίσης ένας σκηνοθέτης που τον ξέρω εδώ και 80 χιλιάδες χρόνια (γέλια), δηλαδή από το Τμήμα Ηθών. Με αρκετούς συναδέλφους έχουμε ήδη δουλέψει μαζί κι είμαστε πολύ αγαπημένοι. Επιπλέον έχει νέα παιδιά και τα αγαπώ πολύ έτσι κι αλλιώς, μου αρέσει πολύ να δουλεύω με τα καινούργια παιδιά. Θεώρησα ότι ήταν μία καλή συνθήκη.

Σε όλα αυτά να πω ότι θα προτιμούσα να ήταν κωμωδία. Με τη μεν Ρίγγα έχω δουλέψει ξανά σε κωμωδία και είναι μία γυναίκα που ξέρω τη γραφή της και σε προσωπικό επίπεδο έχουμε μία υπέροχη σχέση, αλλά και με την Ντέλλα Φώσκολου σε προσωπικό επίπεδο, επειδή δεν είχε τύχει να ξανασυνεργαστούμε, έχουμε μία όμορφη σχέση. Κι όλα αυτά, ξέρεις, που είναι ήρεμα τα πράγματα κι έχουν μία γλύκα είναι πολύ καλύτερα από το φτου κι απ’ την αρχή να ξανασυστηθούμε όλοι μαζί. Κι αυτό έχει τη γοητεία του, αλλά όχι μεσούσης της ιστορίας του κορονοϊού που είναι όλα αγχωτικά. Ας μην είναι κι αυτό.

Εμένα πάντως, Μόλις Χθες μού φαίνεται που ξεκινήσατε στις Γυναίκες. Πόσο ίδια είστε με τη Μαριάννα Τουμασάτου του τότε;

Γυναίκες, ναι. Το 1992, μία πάρα πολύ ωραία δουλειά. Είμαι τόσο ίδια και τόσο αλλιώτικη. Δεν είμαι ένας άλλος άνθρωπος, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν κατά πολύ. Είμαι ένας άνθρωπος που έχω αρκετές ομοιότητες με το παρελθόν, αλλά που στα χρόνια θέλω να πιστεύω ότι εξελίχθηκα. Θέλω να πιστεύω ότι έγινα καλύτερος άνθρωπος, πιο δοτικός, πιο παρούσα στην κοινωνία και στον συνάνθρωπο σε ό,τι χρειάζεται να κάνουμε για να είμαστε άνθρωποι. Το «καλοί» είναι μία βαριά κουβέντα, ας είμαστε άνθρωποι πρώτα απ’ όλα και το καλοί θα το συζητήσουμε εκεί στα στερνά μας.

Το καλό είναι ότι είμαι βλαξ ή τα πάω καλά με τη συνείδησή μου γιατί κοιμάμαι καλά. Τώρα τι από τα δύο συμβαίνει θα μας το δείξει επίσης το τέλος.

Η ηρωίδα που υποδύεστε, η Μαρία, είναι μία σκληρά εργαζόμενη και πολύ αφοσιωμένη μάνα. Ένιωσα λίγο ότι είστε εσείς αυτή η περιγραφή…

Το σκληρά εργαζόμενη το έχω ρε παιδί μου. Εκείνης είναι και σωματικά πολύ κοπιαστική η δουλειά της. Βέβαια αν λάβουμε υπόψη μας ότι εγώ έχω 5 διεγνωσμένες υπερκοπώσεις, είμαστε κι εμείς πολύ σκληρά εργαζόμενοι. Είναι μία γυναίκα που έχει έναν πορτοκαλεώνα, έχει βάλει πλάτη σε αυτή τη δουλειά, έχει ανθρώπους που την αγαπούν και τη στηρίζουν που είναι ο Θάνος και η Βαρβάρα, με τους οποίους συμπορεύονται. Έχει έναν έρωτα που γι’ αυτήν είναι πολύ σημαντικός αλλά που επί της ουσίας η ίδια έχει πάει παράλληλα με τη ζωή του κατά καιρούς συντρόφου της, γιατί έχουν μεγάλα κενά που έχουν απόσταση όχι συναισθηματική αλλά στην καθημερινότητα. Τα παιδιά της ναι, είναι ο πυρήνας της, είναι αυτό που για χατίρι τους μπορεί να καταργήσει τα πάντα. Τα στηρίζει όποτε χρειάζονται, με σειρά λαθών κι εκείνη φαντάζομαι και με σειρά θυσιών.

Εγώ καμία φορά σε προσωπικό επίπεδο ακούω που λένε «Το έκανε για το παιδί του» κι αναρωτιέμαι: Ε, για το παιδί του το έκανε. Ποιος θα το έκανε για το παιδί του αν όχι ο γονιός; Ο γείτονας; «Δούλευε νύχτα μέρα», λένε, «για το παιδί του». Ε, όταν υπάρχει ένα παιδί νύχτα μέρα θα δουλεύεις. Δεν το θεωρώ κάτι τρομερά άξιο συζήτησης. Η κούρασή σου και η καταβολή σου ναι, είναι σημαντικά. Αλλά δεν είναι κάποια «θυσία» για μένα. Είναι η ανάγκη κάθε γονιού να κάνει ό,τι μπορεί για το παιδί του, οπότε είναι και μονόδρομος αυτό.

Δεν νιώθετε, λοιπόν, ότι θυσιάσατε κάτι για το παιδί, ούτε όταν μείνατε εκτός χώρου μετά τη γέννηση της κόρης σας;

Όχι. Το έκανα πολύ συνειδητά και το χάρηκα πάρα πολύ. Πρώτον επειδή δουλεύω από τότε που υπάρχω και δεύτερον επειδή ήμουν μεγάλη ότσν έγινα μαμά οπότε η ανάγκη να βιώσω αυτή τη στιγμή ήταν μονόδρομος επίσης. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα άλλο από το να ξυπνάω, να κοιμάμαι ελάχιστα, όχι γιατί με κρατούσε ξύπνια το παιδί, το παιδί ήταν υπέροχο, αλλά μόνο για να την κοιτάω. Μόνο για να ακούω την ανάσα της.

Μετά πόσο θα καθίσει το παιδί; Η δουλειά του παιδιού είναι να σταθεί στα πόδια του και να πετάξει. Θέλω όταν πετάει να είμαι από κάτω και να βλέπω τις πτήσεις της. Μην της κρατάω κανένα σχοινί και μένει πίσω γιατί δεν την έζησα μωρό.

Είστε οπαδός του «όλα στην ώρα τους»;

Νομίζω πως ένα καλό μυστικό για να γίνονται λίγο πιο εύκολα και λίγο πιο απλά τα πράγματα είναι να γίνονται στην ώρα τους. Θα μου πεις, εσύ έγινες μαμά στην ώρα σου; Για τη δική μου ζωή και τις δικές μου ανάγκες, ναι. Αν το έκανα νωρίτερα ίσως να μην ήμουν τόσο αφοσιωμένη ή τόσο ελεύθερη μαμά σε σχέση με το παιδί. Δεν θα είχα την ωριμότητα να καταλάβω πως οι άνθρωποι έχουν γεννηθεί για να είναι ελεύθεροι και τίποτε άλλο. Θα αναρωτηθείς «Δεν θα το καταλάβαινες στα 30 σου και το κατάλαβες στα 43 σου που έγινες μαμά;». Νομίζω ναι. Τότε ήξερα για πιο λόγο είναι απαραίτητη η ελευθερία. Ότι είναι ισότιμη του φαγητού για τον άνθρωπο.

Μόνο όταν είναι ελεύθερος κανείς μπορεί να είναι ευτυχισμένος.

Μόνο όταν έχει την αυτονομία για να μπορεί να κάνει τις επιλογές του πού θα βρίσκεται. Να μην είναι ανάγκη η παρουσία του σε μία σχέση, σε μία εργασία κλπ. Μπορεί να είναι οικονομική ανάγκη, αλλά όχι άλλου είδους.

Γιατί σας αγαπά τόσο πολύ η τηλεόραση;

Μάλλον γιατί την αγάπησα τόσο πολύ κι εγώ. Νομίζω ότι οτιδήποτε άλλο είναι άδικο. Δεν μπορείς να είσαι σε ένα μέσο και να μην το αγαπάς, διαφορετικά το εκμεταλλεύεσαι. Και θα σε εκμεταλλευτεί κι εκείνο και τότε θα δούμε ποιος είναι ο νικητής και ποιος ο χαμένος. Όταν μαγειρεύεις ένα φαγητό κι αυτό το φτιάχνεις με αγάπη είναι πολύ νόστιμο. Όταν δεν το φτιάχνεις με αγάπη μπορεί και να τρώγεται, να είναι και νόστιμο αλλά δεν έχει την ίδια γεύση. Εγώ δεν μπορώ να είμαι κάπου που δεν αγαπάω.

Από τον ρόλο της κόρης έχετε περάσει στον ρόλο της μαμάς. Πώς τη βιώσατε αυτή τη μετάβαση;

Πολλά χρόνια κάνω τη μαμά, από το 1999. Μου φαινόταν από την αρχή υπέροχο. Εμένα η μαμά μου ήταν πολύ νέα οπότε δεν έχει γραφτεί μέσα στο μυαλό μου ότι οι γονείς των μεγάλων παιδιών μεγαλοφέρνουν. Όταν πήγε να γράψει τον αδερφό μου στο Λύκειο της έκαναν παρατήρηση επειδή την πέρασαν για μαθήτρια που φορούσε μακριά σκουλαρίκια. Ο μπαμπάς μου ήταν όμορφος και νέος επίσης. Θέλω να πω ότι για μένα οι γονείς έτσι κι αλλιώς δεν έχουν ηλικία. Δεν θεωρώ ότι έχει να κάνει με τα γηρατειά το να κάνεις τη μαμά ή τη γιαγιά. Ξέρω γιαγιά δύο εγγονιών λίγους μήνες μικρότερή μου.

Είστε συμφιλιωμένη με τον χρόνο;

Τόσο όσο. Αισθάνομαι καλά γιατί έχω δύναμη, αντοχές, δεν με έχει προδώσει και πολύ ακόμα η ηλικία γενικότερα, δηλαδή όλοι λένε ότι δείχνω μικρότερη απ’ ότι είμαι. Και νομίζω ότι με την βοήθεια της επιστήμης μπορώ να διατηρήσω τη νεότητά μου όσο καλύτερα γίνεται, χωρίς να υπερβάλλω ποτέ.

Θα κάνω ό,τι υπάρχει πλην αγριοτήτων.

Δεν θέλω να παραμορφωθώ, δεν θέλω να γίνω χωρίς ρυτίδες, δεν θέλω να βάλω κολλαγόνα κάτω από τα μάτια μου και να είμαι στρογγυλή σαν τη μπάλα, αυτά δεν θα τα κάνω. Οτιδήποτε όμως δεν είναι βαριά επεμβατικό ή ακραίο για τη δική μου αισθητική θα το κάνω με μεγάλη μου χαρά.

Όταν ήμουν μικρή έλεγα «άπαπα». Καθόλου άπαπα. Και θα το κάνω για μένα. Και γιατί η κόρη μου είναι μικρή κι εγώ είμαι μεγάλη και δεν θέλω να αισθάνεται αμήχανα. Θα κάνω οτιδήποτε με κάνει εμένα να νιώθω καλά και θεωρώ ότι κι όλος ο κόσμος πρέπει να κάνει ότι τον κάνει να αισθάνεται καλά. Αρκεί να μην το κάνει για κάποιον άλλο.

Εκεί που είμαι κάθετα αντίθετη σαν άποψη, αν μου τη ζητήσει κάποιος, είναι σε οποιαδήποτε παρέμβαση κάνεις για τους άλλους.

Αυτό το «για μένα» ήταν κάτι που ήρθε με τον χρόνο;

Πάντα έβαζα τους άλλους μπροστά σε σχέση με το να κάνω κάτι για εκείνους, ως προσφορά. Ως σκέψη το τι θα πει ο άλλος όμως, νομίζω ότι είχε πολύ μικρό ποσοστό στις επιλογές μου και στη διαδρομή μου. Το ίδιο κάνω και στη δουλειά, αυτό λέω μάλιστα και στα νέα παιδιά που αγχώνονται και τα συζητάμε. Τους λέω «μωρέ μην αγχώνεστε». Βέβαια, δανεική πείρα δεν υπάρχει αλλά εγώ το είχα αυτό από τη σχολή.

Δεν αγχώθηκα για το αν είμαι καλή. Δεν είναι τόσο σημαντικό να είμαι καλή. Θα είμαι όσο καλύτερη μπορώ, θα είμαι 1000% έντιμη σε αυτό που μπορώ κάθε φορά. Δεν μπορούμε όλοι οι άνθρωποι πάντα το ίδιο, δεν είναι υποχρεωτικό να μπορούμε πάντα το ίδιο.

Ένας μάγειρας όσο ωραία κι αν μαγειρεύει δικαιούται μία φορά να κάνει και ένα πιάτο που δεν είναι και τόσο ωραίο. Θα κάνει το επόμενο καλύτερο. Δεν θα χαρακτηριστεί κακός μάγειρας επειδή είχε μία κακή στιγμή. Ούτε οι καλοί άνθρωποι με μία πράξη γίνονται κακοί ούτε οι κακοί γίνονται καλοί με μία πράξη. Είναι το βάθος των χρόνων που μας κατατάσει τον καθένα εκεί που είναι να μας κατατάξει. Κι όσο κι αν αγχωθούμε δεν θα αλλάξουμε κατηγορία, ό,τι κι αν γίνει.

Έχετε δηλώσει φύσει αισιόδοξη. Με την πανδημια, κάμφθηκε αυτή η αισιοδοξία;

Δεν ξέρω αν κάμφθηκε η αισιοδοξία μου ή αν κορυφώθηκε ο θυμός μου. Νομίζω το δεύτερο, το οποίο παρέκαμψε την αισιοδοξία σαν να υπάρχει και να μην έχει και τόση σημασία. Ο θυμός μου είναι, ήταν και θα είναι, τεράστιος σε σχέση με το πώς διαχειρίστηκε η χώρα τους πολίτες της σε αυτήν την πανδημία και με το πώς οι άνθρωποι μεταξύ μας (δεν έγινα εγώ σαν αυτό και γι’ αυτό θα καμαρώσω) καταλήξαμε να δείχνουμε ο ένας τον άλλο με το δάχτυλο, ποιος έχει κορονοϊό και ποιος θα μας κολλήσει. Αυτό το πράγμα το σιχάθηκα. Με θύμωσαν πολύ οι άνθρωποι που μπήκαν στο παιχνίδι του να ασχοληθούν ποιος έχει κορονοϊό και ποιος θα μας κάνει κακό. Αυτήν την ανθρωποφοβία που πέρασε στις γραμμές των πολιτών.

Συνεχίζει να υπάρχει με έναν τρόπο στο κομμάτι του εμβολιασμού…

Εγώ πιστεύω ότι ο καθένας μπορεί να κάνει αυτό που θέλει. Αυτό τον Μακαρθισμό από εδώ οι μαύροι από εδώ οι άσπροι, το θεωρώ χυδαιότητα. Εγώ είμαι υπέρ, τα έχω κάνει τα εμβόλια αλλά δεν θα θυμώσω σε κανέναν που δεν θέλει να τα κάνει. Δεν είμαι ούτε εκεί στον φόβο του, ούτε στην αγωνία του.

Εγώ επέλεξα να κάνω το εμβόλιο γιατί φοβήθηκα μην πάθω κάτι και με στερηθεί το παιδί μου σε μία ηλικία, που δεν αντέχω να σκεφτώ το παιδί μου χωρίς την αρωγή μου κι αυτό ήταν ο μόνος οδηγός μου. Μπορεί το μέλλον να δείξει ότι έκανα λάθος, αλλά στο μέλλον το παιδί μου θα έχει ενηλικιωθεί. Αυτό είναι μία σκέψη που με καλύπτει για την ώρα. Απλά θεωρώ ότι ο κορονοϊός έδειξε πολύ από τον κρυμμένο χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου. Αυτό με αγρίεψε πολύ γιατί είδα πολλούς ανθρώπους που με απογοήτευσαν σαν οντότητες.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Θάλεια Ματίκα- Τάσος Ιορδανίδης: «Το συναίσθημά μας είναι σαν 14χρονος έφηβος»

Στην περίοδο της πανδημίας προέκυψε και το #MeToo για το οποίο πήρατε θέση εξαρχής. Νιώσατε υποχρέωση να το κάνετε;

Υποχρέωση δεν ένιωσα. Ανάγκη ένιωσα. Θεώρησα ότι κάθε πλάσμα που έχει περάσει πολύ δύσκολα κι επειδή κάποια εξ αυτών τα γνώριζα ήδη, όφειλα να σταθώ δίπλα. Θα μου πεις εσύ θα τον έσωζες; Όχι, αλλά αν σταθούμε ο ένας στον άλλο δίπλα, θα φτιάξουμε το τείχος που θα αγγίξουν για να στηριχτούν και θα σταματήσουμε με τη δική μας στάση τους ανθρώπους που παρέμεναν κακοποιητικοί είτε επί του πρακταίου είτε σπεύδοντας να ρίξουν μία χολή και να πουν «γιατί τώρα». Η Ελλάδα είχε κατοχή από τους Τούρκους 400 χρόνια. Να πούμε γιατί έγινε η επανάσταση το 1821 κι όχι νωρίτερα;

Αυτή ήταν μία πολύ ωραία γελοιογραφία που είχε κάνει ο Γιώργος Γαλίτης και θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα πράγματα που είδα εκείνη την περίοδο ως απάντηση. Ήταν σαφέστατο. Ότι τι; Αν δηλαδή εγώ φοβηθώ τώρα από αυτό που μου συνέβη, θα πρέπει να σιωπήσω για πάντα; Τώρα βρέθηκαν κι άλλοι 50 να μου πουν έλα πάμε και θα είμαστε δίπλα σου. Τότε δεν υπήρχε κανείς. Εδώ βλέπεις μετά απ’ όσα συνέβησαν βρέθηκαν άνθρωποι να πουν «βρε μήπως;».

Φαντάσου τότε ένα κοριτσάκι ή ένα αγοράκι μόνο του να πηγαίνει κόντρα σε ένα κατεστημένο και σε ανθρώπους που με χιλιάδες τρόπους και λόγους είχαν δύναμη. Και πίσω από αυτούς βρίσκονται κι άλλοι που δεν τους ξέρουμε αλλά σίγουρα τους στήριξαν και πιθανώς να το κάνουν ακόμα γύρευε ποιος για ποιους λόγους.

Ξέρω ότι βρήκαν σε εσάς ένα φιλικό πρόσωπο τα θύματα. Ήταν μία περίοδος που ήρθαν σε εσάς άνθρωποι και σας είπαν τις ιστορίες τους κι από άλλους χώρους;

Όσο γινόταν ναι, ήμουν ένα φιλικό πρόσωπο. Δεν συνέβη ιδιαίτερα αυτό για το οποίο με ρωτάτε. Γενικώς οι άνθρωποι θεωρώ, ειδικά μεγαλώνοντας, αυτό για το οποίο σίγουρα έχουμε έρθει στη γη, είναι για να βοηθάμε όποτε γίνεται. Όχι μόνο όταν τα πράγματα φτάνουν στο μη περαιτέρω, αλλά πρέπει να έχουμε και τον νου μας. Δηλαδή την ώρα που πηγαίνουμε κάπου αν δούμε με την περιφερειακή μας όραση ένα πλάσμα που κουνιέται εκεί, να γυρίσουμε να κοιτάξουμε. Μπορεί να είναι ένα γατί, ένα σκυλί, ένα παιδί χτυπημένο, δεμένο, οτιδήποτε. Πρέπει να είμαστε πάντα alert για τους ανθρώπους γύρω μας. Για τα πλάσματα που μας χρειάζονται και κυρίως γι’ αυτά που δεν έχουν τη δύναμη. Αυτό μας ξεχωρίζει από τη κακία, από το λάθος.

Νομίζω ότι την καλοσύνη δεν θα έπρεπε καν να τη συζητάμε. Πρέπει να είναι δεδομένη. Πρέπει να είναι δεδομένο ότι αφού μπορώ να σε βοηθήσω θα το κάνω. Πρέπει για να μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια. Ο καθένας με τις ανάγκες του. Εγώ έχω αυτή την ανάγκη. Μπορεί αν αυτό το πιάσει ενας ψυχαναλυτής να πει ότι αυτό κρύβει από πίσω του 10 εκατομμύρια χιλιάδες κόμπλεξ. Δεν μπορεί να μην έχω κι εγώ κόμπλεξ, θα έχω. Αλλά τέλος πάντων, οι αδυναμίες μου και τα κόμπλεξ μου με πάνε εκεί.

Είχατε μιλήσει στις αρχές του #MeToo και για τις δικές σας εμπειρίες σκληρότητας κυρίως από τη σχολή. Βάλατε ποτέ όριο;

Όχι η καημένη. Δεν έβαλα γιατί κι εμείς όταν ξεκινήσαμε ήταν πολλά χρόνια πριν και θεωρείτο πολύ λογικό, κι εγώ εξακολουθώ να πιστεύω ότι χρειάζεται σκληρή δουλειά το θέατρο και θεωρώ ότι μέχρι ενός σημείου είναι καλό να ξέρεις πώς καρφώνεται το σκηνικό και πού μπαίνει η πρίζα, αλλά όχι σε σημείο που να ζορίζεσαι τόσο και να σε πιάνουν άγχη. Εγώ ας πούμε είχα πάει βράδυ στο γιατρό στο νοσοκομείο γιατί είχα έναν κόμπο στο λαιμό, άλλο στο στομάχι κι έναν τρίτο που ανεβοκατέβαινε. Μα εγώ δεν ήμουν άνθρωπος, ήμουν πρόσκοπος (γέλια).

Αυτό δεν θέλω να συμβαίνει στα καινούργια παιδιά. Θέλω να βρεθούμε 5 ζαβοί από το παρελθόν και να πούμε παιδιά ναι σκληρή δουλειά το θέατρο, ναι αφοσίωση αλλά δεν θα χάσουμε τη ζωή μας.

Παλιότερα θεωρούσα πολύ φυσιολογικό να είναι κάποιος σοβαρά άρρωστος ή να πεθάνει κι εγώ να πρέπει να πάω στο θέατρο. Θα πάω, αλλά όχι την ημέρα της κηδείας αν είναι τόσο δικό μου πρόσωπο. Ξέρω λατρεμένη μου συνάδελφο που δεν πρόλαβε τη μάνα της ζωντανή για να τελειώσει την παράσταση στη Θεσσαλονίκη και να κατέβει στην Αθήνα. Δεν θέλω να το ζήσει κανείς αυτό. Θέλω η δουλειά να είναι εκεί, να είναι αρωγός, να είναι σύμμαχος, να είναι ό,τι είναι αλλά να μην σου πάρει τις στιγμές των ανθρώπων σου.

Δεν λέω να αφήσεις τη δουλειά και να ακολουθείς τους ανθρώπους σου από πίσω. Έχεις κι εσύ ανάγκη να κάνεις αυτή τη δουλειά, πέρα από την οικονομική. Ο λόγος για να γίνει κάποιος ηθοποιός είναι γιατί δεν είναι στα καλά του. Κάτι δεν πάει καλά κι αν δεν κάνεις αυτή τη δουλειά δεν θα είσαι καλά. Εγώ η πρώτη κουβέντα που κάνω σε κάθε δουλειά που πάω είναι πως ό,τι και να συμβεί όταν θα έχει εκδήλωση στο σχολείο η κόρη μου εγώ θα είμαι εκεί.

Άρα το βρήκατε το όριο κάποια στιγμή;

Ναι, μεγαλώνοντας το βρήκα. Μπορώ να δουλέψω 15 μέρες σερί χωρίς ύπνο αν χρειάζεται η δουλειά γιατί το πιστεύω. Θα σου δώσω το 100% και θα δουλέψω και 12ωρο αν χρειαστεί παρόλο που είμαι υπέρ του 8ωρου και είμαι κάθετα αντίθετη στον τρόπο που πέρασαν το 10ωρο και μας έπιασαν στον ύπνο, θα το κάνω αν χρειαστεί για το αποτέλεσμα της δουλειάς.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εσύ πρέπει να θεωρείς δεδομένο ότι θα το κάνω. Πρέπει να θεωρείς δεδομένο ότι θα σταθώ στη δουλειά, όπως κι εγώ θεωρώ δεδομένο ότι δεν θα σκεφτείς να μου πεις ότι δεν θα πάω στην εκδήλωση του σχολείου του παιδιού μου. Θα σου δώσω το παραπάνω μου, θα μου δώσεις αυτό που δεν διαπραγματεύομαι. Είναι από την αρχή ξεκαθαρισμένο ότι το παιδί είναι πάντα πριν και πάνω απ’ όλα.

Έχετε πει ότι δεν θέλετε να είστε φίλη με την κόρη σας, θέλετε να είστε μαμά. Πώς είναι η σχέση σας;

Τώρα θα κλείσει τα 11 πάει στην Πέμπτη. Είναι ένα πλάσμα το οποίο μού λέει τα πράγματα. Δεν είμαι ο γονιός στον οποίο θα φοβηθεί να μιλήσει. Ο λόγος για τον οποίο λέω ότι πρέπει να είμαστε γονείς και όχι φίλοι, είναι ότι ο φίλος μπορεί και να μην μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Μπορεί και να μπορεί παραπάνω από οποιονδήποτε συγγενή, όμως ειδικά στις παιδικές ηλικίες ένα παιδί δεν μπορεί να προσφέρει τόση ασφάλεια σε ένα άλλο παιδί.

Αν ο γονιός είναι συνειδητοποιημένος δεν θα σε κρίνει, θα σε ακούσει, θα συζητήσει μαζί σου, θα σου προτείνει λύσεις, δεν θα σε καπελώσει, θα έχει την ωριμότητα να σταθεί απέναντι κι όχι εμπόδιο, θα αφήσει το παιδί να αναπνεύσει, θα σταθεί χαμηλότερα για να μην έχει διαφορά ύψους και θα κάνει ό,τι είναι να κάνει. Είναι σημαντικό να ξέρει το παιδί ότι μπροστά στη θύελλα και τη βροχή θα σταθεί η μαμά και ο μπαμπάς και θα αποτρέψουν οτιδήποτε μπορεί να τους κάνει κακό. Και ότι στο μέλλον οποιαδήποτε επιλογή ακόμα κι ενός μεγάλου λάθους που μπορεί να τα τρομάξει, να ξέρουν ότι είναι μία επιλογή για την οποία μπορεί να ο γονιός να είναι ακόμα και αυστηρός αλλά δεν θα είναι εμπόδιο, θα είναι δίπλα για να σωθεί ακόμα και το πολύ μεγάλο λάθος.

Συζητάτε μαζί της για θέματα όπως ο σεξισμός ή και η σεξουαλική παρενόχληση ακόμα;

Της έχω μιλήσει για τον κανόνα του εσώρουχου από τότε που ήταν 4 χρονών. Της έχω πει ότι δεν επιτρέπεται κανείς να αγγίζει το εσώρουχό μας, ότι δεν επιτρέπεται να αγγίζουμε το εσώρουχο κανενός, κι ό,τι αν κάποιο μυστικό μας ζητηθεί να κρατήσουμε, το κρατάμε γερά μόνο αν μας δίνει χαρά.

Όποιο μυστικό μάς φέρνει στενοχώρια ή μας φέρνει σε δύσκολη θέση, δεν είναι ένα μυστικό που πρέπει να κρατήσουμε. Οπότε πρέπει να το μοιραστείς με τη μαμά ή το μπαμπά. Κι αν συμβεί σε έναν χώρο που δεν είναι η μαμά ή ο μπαμπάς θα κοιτάξει ποιος δικός της άνθρωπος υπάρχει, η γιαγιά, η θεία; Κι ακόμα κι αν βοηθήσουν εκείνοι, όταν γυρίσεις στο σπίτι θα το πεις στη μαμά και τον μπαμπά.

Άρα από πολύ νωρίς ασχολείστε με τέτοια θέματα.

Ναι. Αφού κάποια στιγμή της είχα πει Χρυσηίδα μου θέλεις να πούμε μία ιστορία; Το είπα μία, δύο τρεις, ώσπου μου απάντησε «Ναι, αρκεί να μην μιλήσουμε πάλι για βρακιά». Σου δίνουν τα παιδιά σημάδια πότε υπερβαίνεις τα εσκαμμένα τους.

Είναι οι διαφορές ή οι ομοιότητες που κρατάνε τη σχέση σας με τον σύζυγο σας, Αλέξανδρο Σταύρου, ζωντανή στον χρόνο;

Νομίζω όλα έχουν ένα κομμάτι. Κατά περιόδους το ένα δίνει τη σκυτάλη στο άλλο. Είναι δύσκολο πράγμα οι σχέσεις, γιατί οι άνθρωποι που είμαστε πολλά χρόνια μαζί, μετακινούμαστε, έχουμε μία διαφορετικότητα από την έναρξη της σχέσης. Μπορεί αυτό να μικρύνει την απόσταση του ζευγαριού ή να την μεγαλώσει. Δεν ξέρεις ποτέ προς τα πού θα πάει. Καμιά φορά λένε «Θυμήθηκαν να χωρίσουν μετά από 20 χρόνια;». Μετά από 20 χρόνια όμως μπορεί να άνοιξε τόσο η ψαλίδα που δύο άνθρωποι δεν μπορούν να πορευτούν εν ειρήνη μαζί.

Στη δική μας την περίπτωση παίρνει τη σκυτάλη πότε το ένα και πότε το άλλο. Πότε το ότι είμαστε τόσο ακραία διαφορετικοί βοηθάει κι άλλες φορές το ότι έχουμε 5 πολύ βασικά κοινά στοιχεία επίσης βοηθάει πολύ. Δίνεις κάθε φορά την προτεραιότητα σε όποιο θα βοηθήσει. Πρέπει να είσαι πάντα σε εγρήγορση στη σχέση για να μην περάσεις στη δυσκολία και να παραμείνει στα πιο ήσυχα νερά. Όχι ακύμαντα, αλλά να πηγαίνεις ως επί το πλείστον στην πλευρά της νηνεμίας και να δίνεις και το δικαίωμα να πας σε καλές θαλασσοταραχές, να είναι καρποφόρες.

Εσείς Μόλις Χθες εκείνος Το Αύριο Μάς Ανήκει…

Θα κάνουμε κι ένα σήριαλ με την κόρη μας να το λένε «σήμερα» (γέλια).

Η σχέση σας θεωρείτε ότι χαρακτηρίζεται πιο πολύ από νοσταλγία του παρελθόντος, σχέδια για το μέλλον ή από το εδώ και τώρα;

Εγώ είμαι άνθρωπος του τώρα, δεν είμαι ποτέ του παρελθόντος. Θα πω «αχ θυμάσαι τότε που…» αλλά δεν μπορώ να αναμασώ το παρελθόν γι’ αυτό δεν μπορώ και να βλέπω παλιές σειρές μου. Βαριέμαι θανατηφόρα. Δεν μπορώ να κοιτάω πίσω. Ούτε θέλω να ονειρεύομαι συνεχώς το μέλλον και να χάνω το τώρα.

Θέλω κάθε στιγμή να τη ζω όπως της αξίζει, με τις γεύσεις που έχει αφήσει και τους δρόμους που έχει ανοίξει το παρελθόν και τους δρόμους που θα σκαλίσουμε για να φτάσουμε στο μέλλον. Αν όλη μέρα σκέφτομαι το παρελθόν και ονειρεύομαι το μέλλον, πάει το τώρα. Και τη σχέση μας την τοποθετώ στο σήμερα. Αγαπώ το σήμερα γιατί είναι τόσο εύκολο να χαθεί. Όπως λέει και η ψυχοθεραπεύτριά μου μεταφέροντάς μου λόγια του Yalom, ποτέ δεν θα έχουμε ένα ευτυχισμένο μέλλον αν συνεχίσουμε να αναμασάμε το παρελθόν.

Info: Μόλις Χθες, Δευτέρα με Παρασκευή στις 18.45 στον ΣΚΑΪ

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

H τρανς σεξεργάτρια Ραφαέλλα Μουζακίτη αφηγείται τη ζωή της κι εύχεται να μην χρειαζόταν να δώσει αυτή τη συνέντευξη