Για την Ιωάννα Ασημακοπούλου το πάρτι κάποτε τελειώνει

– Αλλάζει αυτό πιστεύεις;

Φυσικά αυτό αλλάζει, γιατί δεν είμαστε στην εποχή της μαμάς μου ή της γιαγιάς μου. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι στα γυρίσματα έρχονταν και άντρες από το συνεργείο και μου έλεγαν «Είμαι κι εγώ σαν τη Τζο, γιατί κι εγώ έχω φτάσει 50 – 55 και με πιέζει η οικογένειά μου για το τι θα κάνω στη ζωή μου». Αυτή την κοινωνική πίεση την νιώθουμε όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτου φύλου, και χαίρομαι πολύ που οι άνθρωποι πατούν σιγά σιγά στα πόδια τους και διεκδικούν τη ζωή που θέλουν να ζήσουν με τον τρόπο που θέλουν να την ζήσουν.

– Απαντάς στον σεξισμό, όταν σου λένε π.χ. «να πας να πλύνεις κανά πιάτο» στο δρόμο;

Όταν δέχομαι ένα αρνητικό σχόλιο φυσικά και απαντάω. Όταν ήμουν νέα οδηγός μπορεί να αναρωτιόμουν μήπως δεν οδηγώ καλά και το έπαιρνα πιο προσωπικά. Αλλά τώρα είμαι σε θέση να διαχωρίσω ένα σχόλιο για ένα ίσως λάθος που έκανα ως άνθρωπος, από ένα σχόλιο που το δέχομαι καθαρά γιατί είμαι γυναίκα.

– Εσύ ήρθε στιγμή που συνειδητοποίησες ότι προσπαθούσες να ταιριάξεις σε μία ζωή που μπορεί και να μην σου πήγαινε;

Φυσικά υπάρχουν στιγμές στη ζωή που όλοι μας έχουμε ίσως διανύσει μονοπάτια που δεν μας ταίριαζαν τελικά. Το σημαντικό είναι να το συνειδητοποιήσεις νωρίς και να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου, και να καταφέρεις να θωρακιστείς από την κοινωνική πίεση.

Η ψυχοθεραπεία και το θέατρο με έχουν βοηθήσει να ανακαλύπτω κάθε μέρα τον εαυτό μου και τι είναι αυτό ακριβώς που θέλω να κάνω στη ζωή μου.

– Είναι αυτό που σου είπαν στο μήνυμα, το να αναλάβει κανείς την ευθύνη του εαυτού του, ο ορισμός της ενηλικίωσης τελικά;

Η ενηλικίωση δεν ξέρω σε ποια ηλικία θα σε βρει. Κάποιους τους βρίσκει πολύ μικρούς λόγω συγκυριών κι άλλους μπορεί να τους βρει σε μεγαλύτερη ηλικία. Είναι πολύ σημαντικό να ενηλικιωθούμε. Καλώς ή κακώς, το πάρτι σταματά κάποτε.

– Εσύ νιώθεις ενήλικας;

Εγώ νιώθω ενήλικας κι ας έχω ένα μεγάλο παιδί μέσα μου. Και πιστεύω πάντοτε σε αυτό το παιδί, το οποίο μου υπενθυμίζει όλα τα όνειρα και τα θέλω μου. Πολλά πράγματα ήταν και πέρα από τα όνειρά μου. Δεν φανταζόμουν πολλά πράγματα που συνέβησαν στη ζωή μου κι ήταν ίσως και καλύτερα από αυτά που είχα φανταστεί. Κι είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.

– Οι γονείς σου, που τους χαρακτήρισες προοδευτικούς, τι ρόλο έπαιξαν στη ζωή σου;

Ήταν σκληρά εργαζόμενοι που πάντα αγωνιούσαν για μένα και την αδερφή μου να είμαστε καλά, να είμαστε χαρούμενες, να διεκδικούμε αυτό που θέλουμε, να έχουμε πίστη στον εαυτό μας, να μην απογοητευόμαστε. Ήταν παράδειγμα για μένα, είναι πολύ αγαπημένο ζευγάρι, είναι πολύ δεμένοι. Νομίζω ότι η αγάπη που έχω πάρει και η ζεστασιά είναι πολύ σημαντική για το πώς εγώ δίνω την αγάπη μου στους άλλους είτε είναι φίλοι, είτε είναι σύντροφοι. Διαμορφωνόμαστε πολύ από τους γονείς μας.

– Μιλάς και στην Τζο γι’ αυτό…

Ναι, νομίζω ότι λειτουργεί και αρκετά ψυχαναλυτικά η σειρά, γιατί έχει κι ένα επεισόδιο για την παιδική της ηλικία. Ο μπαμπάς της Τζο ήταν καπετάνιος και χώρισε από τη μητέρα της. Η ηρωίδα βιώνει την απουσία του άντρα, θέλει τον μπαμπά της. Γι’ αυτό και είναι ανάμεσα σε δύο άντρες που τους ερμηνεύουν εξαιρετικά δύο υπέροχοι συνάδελφοι, ο Μιχάλης Συριόπουλος και ο Χάρης Τζωρτζάκης. Δείχνει λοιπόν όλο το τραύμα για το πώς οδηγήθηκε στις επιλογές της και πότε άρχισε να χάνει την πίστη της. Δείχνει μία Τζο που όταν ήταν περίπου 7-8 ήταν πολύ πιο δυναμική και αγωνιστική. Αυτό που είχε χάσει από την παιδική της ηλικία το ξαναβρίσκει στο τέλος της σειράς.

– Στη σειρά ακόμα και το τραύμα το προσεγγίσατε με μία διάθεση συγχώρεσης. Εσύ συγχωρείς στη ζωή σου;

Συγχωρώ. Δυσκολεύομαι, αλλά συγχωρώ στο τέλος. Το θέμα είναι τι ταμείο κάνεις με τον εαυτό σου κάθε φορά. Το ταμείο το ξέρουμε προσωπικά, την δουλειά που έχουμε κάνει, τις αλήθειες που έχουμε πει στον εαυτό μας και πόσο έχουμε διεκδικήσει αυτό που θέλουμε.

Το θέμα είναι πολλές φορές να συγχωρήσεις τον εαυτό σου. Εκεί είναι το πιο δύσκολο.

– Στη δική σου ζωή τι σε εγκλωβίζει;

Θεωρώ ότι ο καλύτερος φίλος μας είναι ο εαυτός μας, παρότι συχνά γίνεται και ο εχθρός μας.Τότε δημιουργούνται εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουμε για να μπορέσουμε να εξελιχθούμε.Σε κάθε περίπτωση όμως, το δύσκολο ζητούμενο είναι, να είμαστε σε ειρήνη με τον εαυτό μας.

– Λευτουργεί ψυχοθεραπευτικά για σένα το επάγγελμά σου;

Βέβαια! Ο σκοπός του από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν ιαματικός, μην το ξεχνάμε. Μαθαίνεις να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, τα κομμάτια σου. Όταν πρέπει να μπαίνεις συνεχώς στα παπούτσια ενός άλλους χαρακτήρα, νομίζω ότι σε κάνει να έχεις μεγαλύτερη ενσυναίσθηση, να καταλαβαίνεις, να αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο. Όλοι οι καλλιτέχνες έχουμε κεραίες, παρατηρούμε, τον εαυτό μας, τους άλλους, τη φύση γιατί καλούμαστε να ερμηνεύσουμε αυτό που βλέπουμε. Έχω κάνει και ψυχοθεραπεία βέβαια, κάνω ακόμα και είναι το σπουδαιότερο δώρο που έχω κάνει στον εαυτό μου.

– Στη σειρά υπάρχει ο τίτλος επεισοδίου Mou Ni Mou, η ερώτηση «Αυνανίζεσαι;» κλπ. Νιώθεις λίγο «επαναστάτρια» στη μυθοπλασία επειδή ακούστηκαν αυτά τα πράγματα;

Θεωρώ ότι το σενάριο της Τζο είναι επαναστατικό, καθώς στην Ελλάδα δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σειρές οι οποίες μιλάνε για πράγματα τα οποία θεωρούνται ταμπού. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια αυτό έχει αλλάξει και πολλοί σημαντικοί δημιουργοί μιλάνε ανοιχτά για θέματα τα οποία δεν τολμούσε κανείς να αγγίξει εύκολα παλαιότερα. Η σειρά έχει αγγίξει από νεαρά κορίτσια μέχρι γυναίκες της τρίτης ηλικίας. Μαμάδες φίλων μου όταν είδαν τη σειρά μου είπαν «επιτέλους κάποιος μίλησε και για εμάς».

Οι γυναίκες της τρίτης ηλικίας έχουν μεγαλώσει νομίζοντας πως μετά από κάποια ηλικία σταματάς να είσαι γυναίκα, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που καταλαβαίνω εγώ ως γυναίκα είναι πως όσο μεγαλώνω αγαπάω περισσότερο τον εαυτό μου.

– Αυτό που λες ότι μεγαλώνοντας αγαπάς περισσότερο τον εαυτό σου, δεν είναι φοβερό που για χρόνια μας έκαναν να πιστεύουμε ότι πχ μετά τα 40 «ξοφλάμε»;

Ναι όντως ήταν φοβερό, όμως αυτό πια έχει ανατραπεί στην εποχή μας και βλέπουμε γυναίκες δίπλα μας που μετά τα 40 βιώνουν την καλύτερη περίοδο της ζωής τους, απενοχοποιημένες από πράγματα που τις κρατούσαν πίσω και διεκδικούν με ένα δυναμικό τρόπο την ευτυχία στη ζωή τους.

– Στη σειρά μιλάτε και για τον έρωτα, από τη μια αυτόν που εκφράζεται με τρόπο εξουσιαστικό και από την άλλη τον ουσιαστικό, τον ήσυχο, της υποστήριξης…

Στη σειρά παρουσιάζουμε τις διαφορετικές μορφές του έρωτα, από τη μία τον ουσιαστικό και βαθύ έρωτα και από την άλλη τον εξουσιαστικό, τον ελεγκτικό.

Για μένα οι σχέσεις θα πρέπει να λειτουργούν μέσα από την ελευθερία, στο πλαίσιο βέβαια της σχέσης, όχι στην ελευθεριότητα. Αλλά είναι προσωπικό αυτό για τον κάθε άνθρωπο.

Εγώ θέλω να υπάρχει ελευθερία έκφρασης, να λέμε τα πράγματα που νιώθουμε. Να υπάρχει ειλικρίνεια που είναι πολύ δύσκολο μέχρι να την κατακτήσεις, τόσο στις ερωτικές όσο και γενικότερα στις φιλικές ή οικογενειακές σχέσεις.

– Ειδικά στις οικογενειακές σχέσεις, νομίζω στην Ελλάδα, είναι δύσκολο να πούμε αλήθειες…

Ναι, είναι δύσκολο να πούμε αλήθειες χωρίς να πληγώσουμε ανθρώπους. Είναι λογικό. Το θέμα είναι πώς θα πεις την αλήθεια σου, αν θα την πεις επιθετικά ή με στόχο να μη βλάψεις κάποιον. Θα πρέπει να λέμε τα πράγματα με έναν τρόπο μεν ειλικρινή, αλλά να μην τσακίζουμε τον άλλον. Πρέπει να σκεφτόμαστε πάντα τη θέση του άλλου και αν είναι έτοιμος να ακούσει αυτό που έχεις να του πεις. Γιατί η αλήθεια η δική μου δεν είναι γενική αλήθεια, είναι δική μου, διαφέρει από τη δική σου. Δεν είναι απόλυτα τα πράγματα.

– Τον εαυτό σου έχεις καταφέρει να τον ερωτευτείς;

Δεν ακούγεται λίγο ναρκισιστικό; (Γέλια). Το βασικό είναι μάθουμε να ερωτευόμαστε τη ζωή και όπως σας είπα προηγουμένως όσο ειναι δυνατόν, να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας . Είναι δύσκολο, θέλει δουλειά, δεν είναι όμως ανέφικτο. Την αγάπη που δίνουμε στη δουλειά μας, στους φίλους, στον σύντροφο μας, την παίρνουμε πίσω στο πολλαπλάσιο.

– Έχεις κάνει κωμωδία, δράμα, κομεντί και τώρα πας για το δεύτερο αστυνομικό σου;

Μπαίνω στον δεύτερο χρόνο του Κάνε ότι κοιμάσαι. Είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί την έβλεπα πέρυσι τη σειρά και είχα συγκλονιστεί με τον τρόπο που γυρίστηκε. Δουλεύουν εντελώς κινηματογραφικά, ο τρόπος που γίνονται οι πρόβες είναι ουσιαστικός, μένουμε στο κείμενο αρκετά και αναλύουμε τους χαρακτήρες. Έχω την τύχη να παίζω με εξαιρετικούς ηθοποιούς. Τον Σπύρο Παπαδόπουλο που τον θαυμάζω και χρόνια ήθελα να παίξω μαζί του. Τη Φωτεινή Μπαξεβάνη που είχαμε παίξει και στο Σόι σου όπου έκανε τη μητέρα μου. Όλοι οι ηθοποιοί του cast και οι παλαιότεροι και τα νέα πρόσωπα είναι υπέροχοι. Οι νέοι συνάδελφοι είναι τόσο ταλαντούχοι και το σενάριο του Γιάννη Σκαραγκά είναι εξαιρετικό.

– Είσαι γενικά οπαδός της ευγνωμοσύνης;

Όταν δεν είσαι οπαδός της ευγνωμοσύνης για όσα σου συμβαίνουν, τότε γίνεσαι οπαδός της αγνωμοσύνης. Δε θεωρώ ότι τα πράγματα τα κάνουμε μόνοι μας. Η δουλειά μας είναι αποτέλεσμα ομαδικό. Όλοι είμαστε κρίκοι στην ίδια μηχανή, συντελεστές μπροστά και πίσω από την κάμερα. Αν σπάσει ένας κρίκος η μηχανή δεν δουλεύει σωστά. Οπότε σίγουρα ο ένας είναι σημαντικός για τον άλλον και πάντα είμαι ευγνώμων όταν συμπορεύομαι με άξιους συνεργάτες.

– Μία φράση που θα έλεγες, ως Ιωάννα ή ως Τζο, στις γυναίκες σήμερα ποια θα ήταν;

Θα σου πω ένα motto που έχω στη ζωή μου, που νομίζω αφορά όλους τους ανθρώπους, το «moment to moment», δηλαδή να ζούμε τη στιγμή, να ζούμε το τώρα. Πολλές φορές χάνουμε το τώρα, γιατί είναι λογικό ως άνθρωποι να προβληματιζόμαστε για το αύριο ή για το παρελθόν μας. Προσπαθώ στη ζωή μου να ζω στο εδώ και το τώρα. Είναι δύσκολο, αλλά κάνω προσπάθεια.

 Θα έλεγα στις γυναίκες να διεκδικήσουν αυτό που θέλουν: «Ζήστε το τώρα και χαρείτε τη στιγμή στο έπακρον. Η ζωή μας, μας ανήκει».

Info: Είμαι η Τζο. Μπορείς να δεις όλα τα επεισόδια στο ANT1+