Γιάννης Τσιούλης: «H μόδα; Μου αρέσει, δεν μου αρέσει»

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΔΗΜΑ
4 ΦΕΒ 2015

Γιάννης Τσιούλης ή Cartoon Dandy. Είναι υπαρκτό ον και μπορούμε να σας το επιβεβαιώσουμε. Καρκίνος με Τοξότη σου λέει. Αγόρι που μιλάει πολύ, χειρίζεται την ελληνική άψογα, ντύνεται πέρα του normcore, αγαπά τις θερμίδες και ξέρει να κάνει εντύπωση. Τι άλλο θέλουμε για να είναι ένας άντρας που αγαπάμε;

Τραβάει τα βλέμματα και καθηλώνει τα αυτιά. Γιατί μπορεί η πρώτη αίσθηση που σου αφήνει να κινείται μεταξύ εξτραβαγκάντσας και hit me baby one more time αλλά όταν η κουβέντα ξεκινά καταλαβαίνεις πως ο Γιάννης ξέρει να προσαρμόζεται.

Δηλώνει ανεξάρτητος δημοσιογράφος και είναι κατηγορηματικός ως προς το εξής: ”Είμαι πολύ σοβαρός ως άνθρωπος, δεν είμαι σοβαροφανής”. Τα πέντε πρώτα λεπτά είναι αρκετά για να επιβεβαιώσεις την παραπάνω φράση.

Η επαγγελματική του πορεία είναι ασαφής. Όλοι τον ξέρουν, όλοι κάπου τον έχουν δει. Κάποιος τον θυμάται στο Nitro, κάποιος άλλος στο Esquire, λιγότεροι στο Big Fish. Σίγουρα κάτι θα θυμίζει και σε όσους φοίτησαν στο Πανεπιστήμιο Πειραιά στα Οικονομικά το 2004. Με βαριά καρδιά περνούσε το κατώφλι. ”Πήγαινα στα μαθήματα και έκλαιγα.”

Δεν ήταν αυτό αντικείμενο για τον Γιάννη. Όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει δικηγόρος. Σκέφτηκε και τη μαγειρική αλλά δεν το τόλμησε. Η μοναδική σταθερά στη ζωή του ήταν πως η Γη κινείται και πως δε θα γινόταν λογιστής. Οι προτάσεις που ακολουθούν δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας.

Δεν ήθελα να γίνω λογιστής. Το είχα στο μυαλό μου ως κάτι πολύ άσχημο, μίζερο. Φανταζόμουν πως θα ήταν η ταφόπλακα της προσωπικής μου ευτυχίας

Απόλαυση να τον ακούς να μιλάει και να πηγαίνει από το ένα θέμα στο άλλο. Έλεγε πως ήθελε να γίνει σεφ και σε κλάσματα δευτερολέπτου περιέγραφε πως βρέθηκε στην Ολλανδία με την επιθυμία να μαζεύει τουλίπες γιατί η άλλη του επιλογή ήταν τα μύρτιλλα της βόρειας Ελλάδας.

Μέσα σε σκέψεις, ταφόπλακες και αριθμούς, το καλοκαίρι του 2006 παρακολουθεί ένα σεμινάριο δημοσιογραφίας εντελώς τυχαία. ”Μου άρεσε και το συνέχισα και τον χειμώνα.”

”Μου έκαναν μία πρόταση να γράφω για μουσική. Η πρώτη μου δουλειά ήταν να γράψω μία κριτική 300 λέξεων για έναν δίσκο και έγραφα 20 μέρες. Είχα ενθουσιαστεί και είχα φοβερό άγχος.”

Έτσι ξεκίνησαν όλα. Στην αρχή ερασιτεχνικά και ποτέ ως προοπτική δουλειάς. Ίσως για αυτό και πέτυχε, επειδή δεν το κυνήγησε ποτέ. Η μία δουλειά έφερε την άλλη. Το πρώτο κομμάτι του δικού του ντόμινο είχε πέσει.

Τα πρώτα του λεφτά τα παίρνει στα 20 από το περιοδικό ”Free” για ένα κείμενο με θέμα την γαλλική electro. Ο τρόπος του αρέσει. Δεν είναι μία από τα ίδια. Μαθαίνει τα περιοδικά, γνωρίζει κόσμο, ανεβαίνει το κασέ και δημιουργείται η τιτανοτεράστια περσόνα του Cartoon Dandy.

Έφτασε η στιγμή της αποκάλυψης. Ας ακουστούν τα τύμπανα. Λίγο ακόμα για την αγωνία γιατί σε διαφημίσεις δεν μπορούμε να πάμε. Αφεθείτε στην περιγραφή του.

”Όταν ήμουν μικρός στο σχολείο όλοι οι φίλοι μου είχαν επίθετα που ξεκινούσαν από τα πρώτα γράμματα της αλφαβήτου οπότε πήγαιναν όλοι μαζί στο ίδιο τμήμα κι εγώ ήμουν μόνος μου. Κάπως το ‘Τσιούλης’ το είχα μισήσει.

Όταν ξεκίνησα να γράφω στο blog στο σεμινάριο πίστευα πως το ‘Γιάννης’ είναι βαρετό. Με βοηθούσε όταν γράφω να έχω στο μυαλό μου μία περσόνα που να είναι διαμορφωμένη από εμένα.

Διάβαζα πολύ Όσκαρ Ουάιλντ και με εξέφραζε ο δανδισμός σαν κίνημα. Από τον τρόπο που αντιμετώπιζαν τη ζωή μέχρι το πώς ντύνονταν. Το να είσαι δανδής έχει ένα βασικό στοιχείο, να είσαι καθωσπρέπει. Εγώ τότε ήμουν ένα παιδάκι υπέρβαρο που ακόμα και τα ρούχα που μου άρεσαν πρακτικά δεν μπορούσα να τα φορέσω.

Σκέφτηκα πως ο καλύτερος τρόπος για να γίνεις κάτι και παράλληλα να το κανιβαλίσεις ήταν να το κάνεις cartoon. Έτσι δημιουργείται το οξύμωρο σχήμα του Cartoon Dandy.”

Και εγένετο Cartoon Dandy. Τόσο απλά, τόσο έξυπνα, τόσο στοιχειοθετημένα. Όλα για κάποιο λόγο. Το στήσιμο, τα ρούχα, το στιλ.

Μεγάλο κεφάλαιο η μόδα. Μία σχέση καρμική, μία σχέση που χτίστηκε πάνω στο στιλ του Franz Ferdinand για να έχετε κι εσείς ένα σημείο αναφοράς. ”Μικρότερος μιμούμουν ασυνείδητα τους τραγουδιστές που θαύμαζα. Θεωρώ πως δεν υπερβάλλω στιλιστικά. Οι επιλογές μου εξαρτώνται από την αισθητική αλλά και τη διάθεσή μου. Δεν σκέφτομαι πού πηγαίνω αλλά το πώς νιώθω.”

Μπορεί να τον δείτε με σμόκιν στο περίπτερο και σε ”φάση κρεμμύδι” σε επίσημη εκδήλωση με κόκκινο χαλί και φλας εχθρό του αμφιβληστροειδή.

Εκτιμά την αισθητική κι όχι τη μόδα, ενώ η εμφάνιση για εκείνος είναι ένα πρώτο δείγμα του χαρακτήρα. Έχει πέσει κι έξω εξαιτίας βιαστικής κατηγοριοποίησης αλλά ένα μήνυμα το παίρνει.

”Η εμφάνιση για εμένα είναι πολύ σημαντική, ακόμα κι αν αυτό ακούγεται πολύ ρηχό. Δείχνει ένα κομμάτι της προσωπικότητάς σου παρόλο που έχω γνωρίσει ανθρώπους που το αναιρούν. Θεωρώ πως τα μηνύματα που στέλνεις μέσω του ντυσίματός σου είναι ένας αρχικός τρόπος επικοινωνίας. Λέει κάτι για εσένα. Είναι ένα ερέθισμα.”

Υπηρετεί τη βιομηχανία της μόδας και σιχαίνεται όσους δεν μπορούν να επιχειρηματολογήσουν αναφορικά με το ”Μου αρέσει, δε μου αρέσει”. Κάνει συνδυασμούς, πειραματίζεται, αλλάζει χρώμα στα μαλλιά του και ανεβοκατεβαίνει νούμερα στη ζυγαριά.

Κι αν τώρα τον βλέπεις μοντελάκι φίνο, πριν λίγα χρόνια πάλεψε για να τα καταφέρει. Ήξερε πως ήταν παχύς αλλά δεν τον ενοχλούσε, ήταν συμφιλιωμένος με την εικόνα του. Πολλές ήταν οι φορές που το διασκέδαζε λέγοντας πως ο χοντρός της παρέας δεν ήταν ο Γιάννης αλλά ο Cartoon.

Το χιούμορ σώζει ζωές.

Στη δική μου περίπτωση τα κιλά λειτούργησαν υπέρ μου στο επαγγελματικό κομμάτι. Επειδή ήμουν χοντρός και άσχημος κατάφερα να ανελιχθώ χωρίς καμία ανήθικη πρόταση

Ο αυτοσαρκασμός είναι ένδειξη ευφυίας. Και από τα δύο πλήρης.

Ένα ταξίδι στην Ολλανδία (ναι, τότε με τις τουλίπες) είναι το εφαλτήριο της μεγάλης αλλαγής. Κάνει ποδήλατο και περπατάει. Τουλίπες δεν μάζεψε ποτέ. Δεν ήταν η εποχή τους. Κάνει μία βόλτα στο Παρίσι. Δεν τον χωράει ο τόπος, μεταφορικά πάντα γιατί ο κοιλιακός αχνοφαίνεται.

Επιστρέφει στην Αθήνα για να αναλάβει τη διεύθυνση του PeopleGreece.com και αργότερα του InStyle.gr αλλά και για να κάνει πραγματικότητα το όνειρο της μουσικής. Μπορεί να μην παίζει κιθάρα, να μην τραγουδάει, να μην γράφει στίχους αλλά έχει βρει την άκρη. Κάθε Τετάρτη στο Kitty Cat σε ένα Lip Sync Extraordinaire, όνομα και πράγμα, παρέα με τη Νίκη Χάγια το δικό μας το κορίτσι, τα δίνει όλα…στα μουγκά. Σχεδόν.

”Είμαι αρκούντως ευτυχισμένος με τη ζωή μου. Διασκέδασα, τόλμησα, προβληματίστηκα, δυσκολεύτηκα, δούλεψα, κόπιασα. Νιώθω ωραία με τον εαυτό μου. Ίσως θα δοκίμαζα να κάνω δίαιτα πιο μικρός, ίσως να γινόμουν σεφ.”

Ό,τι κι αν έκανε, όσες αποφάσεις κι αν έπαιρνε διαφορετικά θα ήταν πάντα επιτυχημένος. Όπως λέει λίγο πριν φύγει ”μπορεί να αδυνάτισα αλλά μέσα μου θα είμαι μία ζωή χοντρός”. Ανθρώπους γεμάτους μην τους φοβάσαι. Μόνο καλό μπορούν να φέρουν στη ζωή σου.

Ε, Γιάννη; Ή μήπως Cartoon καλύτερα;

Φωτογραφίες: Gertrude Gary Milk