Η Black Mamba κυνηγάει και “σκοτώνει”, ακριβώς όπως το φίδι

«Το knock out είναι πολύ έντονο. Το είχα πάθει μια φορά σε προπόνηση και εκείνη τη στιγμή βιώνεις όλα τα συναισθήματά σου πολύ έντονα, νιώθεις ευάλωτος». Η Lela δε μπορούσε να συνεχίσει και μέτρησε την πρώτη ήττα της. Η Χριστίνα συνεχίζει να είναι αήττητη, κατεβαίνει από το ρινγκ χαμογελαστή. Μου κλείνει το μάτι και χτυπάμε ελαφρά τις γροθιές μας. Εγώ με γυμνό χέρι, εκείνη με το γάντι. Ακριβώς όπως είχε νικήσει .

Η Black Mamba θα έπαιζε οκτώ γύρους με τη Lela Terashvili, από τη Γεωργία. Με 5 και 7 σερί νίκες αντίστοιχα στο ενεργητικό τους, ο αγώνας προβλεπόταν φαντασμαγορικός. Μπήκαν και οι δύο στο ρινγκ με ύφος που έδειχνε ότι ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Οι πρώτοι δύο γύροι πέρασαν χωρίς κάποιο απρόοπτο με τις αντιπάλους να διατηρούν τις μεταξύ τους αποστάσεις. Στα διαλείμματα η Black Mamba αρνήθηκε να κάτσει στην πτυσσόμενη θέση της κόκκινης γωνίας και άκουγε προσεκτικά όσα της έλεγε ο προπονητής της, Μανώλης Λαβδάκης.

1ος γύρος

«Ο αντίπαλος βλέπει και τον φόβο και το άγχος. Εκτός από αυτόν που έχεις απέναντί σου πρέπει να παλέψεις και με το μέσα σου. Έμαθα να μη φοβάμαι να εκτεθώ μπροστά σε τρίτους και να κάνω λάθη. Θέλει συνεχής δουλειά με τον εαυτό μου, η προσπάθεια δεν σταματάει όταν φεύγω από την προπόνηση». Όταν μπαίνει στο ρινγκ, μια πυγμάχος μπορεί να σκεφτεί τα πάντα. Ο κόσμος κοιτάζει και φωνάζει, οι φωτογράφοι τραβούν συνέχεια και το μυαλό μπορεί πολύ εύκολα να πανικοβληθεί. Η πιθανότητα της ήττας ή ακόμα και η σκέψη ότι μπορεί να μπερδευτεί το μπουστάκι και να βγει έξω το στήθος, μπορεί να κοστίσουν στην αθλήτρια τον αγώνα. «Πρέπει να βλέπεις μόνο τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό», μου λέει η Black Mamba.

H πυγμαχία είναι τέχνη, σαν να ακούς κάποιον να παίζει πολύ ωραίο βιολί.

To Βlack Mamba είναι ένα από τα πιο δηλητηριώδη φίδια στον κόσμο. Σκοτώνει ακόμα και ελέφαντα με το δάγκωμά του. Αυτό που το ξεχωρίζει, είναι το πόσο πιο επιθετικό είναι, σε σχέση με τα άλλα φίδια που δαγκώνουν απλά σε άμυνα. Αυτό κυνηγάει να σκοτώσει.  «Για να κάνεις μία επίθεση, θέλει ολόκληρο σχεδιασμό μέσα σου. Να μελετάς τα λάθη του άντιπάλου, να βλέπεις πολύ καλά τι κάνει», μου λέει η Χριστίνα και επιβεβαιώνει ότι όντως με την πρώτη ματιά, κανείς δεν πείθεται για το τι μπορεί να κάνει όταν ανεβαίνει στο ρινγκ.

2ος γύρος

Της ζητάω να θυμηθεί την χειρότερη στιγμή της στα σχεδόν δύο χρόνια που είναι επαγγελματίας πυγμάχος. Με πάει μέχρι το Leeds της Αγγλίας, όπου και διαγωνίστηκε για έναν παγκόσμιο τίτλο, μια ζώνη UBF, την οποία τώρα έχει στη βιβλιοθήκη πλάι στο κρεβάτι της. «Την κερδίζω με knock down στον πρώτο γύρο. Στους υπόλοιπους εννιά την πήρα παραμάζωμα, της έριξα πολύ ξύλο. Μόλις τελείωσε ο αγώνας ο προπονητής μου ήρθε όλο χαρά να με αγκαλιάσει να με συγχαρεί που είχα κερδίσει. Στην ανακοίνωση του αποτελέσματος όμως, σήκωσαν το χέρι της αντιπάλου. Εκεί απογοητεύτηκα, κρατήθηκα μέχρι τα αποδυτήρια να μην κλάψω και μετά αναρωτιόμουν τι άλλο πρέπει να κάνω για να βγω νικήτρια. Αυτό ήταν το χειρότερο συναίσθημα. Την έδειρα σε όλους τους γύρους, χωρίς να με έχει αγγίξει καθόλου και την βγάζουν νικήτρια. Ήρθαν μετά οι διαιτητές στα αποδυτήρια και μου έδιναν συγχαρητήρια και μου ζήτησαν συγγνώμη. Ήρθε ο υπεύθυνος μετά από λίγο και μου είπε ότι εγώ είχα κερδίσει, αλλά ανακοίνωσαν την άλλη επειδή όλοι οι θεατές ήταν οπαδοί της και μεθυσμένοι και υπήρχε ο φόβος να μην σπάσουν τα πάντα στον χώρο. Απονομή της ζώνης στα αποδυτήρια. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει. Φυσικά η απογοήτευση με είχε κυριεύσει και δεν χάρηκα όσο έπρεπε. Είναι πολύ δύσκολο όταν πας στην έδρα του άλλου, γιατί θα κάνουν το παν για να χάσεις».

Πρέπει να βλέπεις μόνο τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό.

Η μεγαλύτερή της χαρά όμως ήταν στη χώρα που γεννήθηκε, τον Άγιο Δομίνικο, όπου και βγήκε πρωταθλήτρια. «Είχα παίξει θυμάμαι με μια κοπέλα που ήταν πολύ καλή. Πήγαινε συνέχεια μπροστά, με κυνηγούσε και με πίεζε πολύ. Εγώ την απέφευγα, χτυπούσα, έκανα κανονικό χορό στο ρινγκ και ο κόσμος εκεί, αγαπάει πολύ την πυγμαχία. Ξεσηκώθηκαν όλοι όσοι ήταν στις κερκίδες, ούρλιαζαν και χτυπούσαν το ρινγκ. Όσο έβλεπα αυτή τη δύναμη και την ορμή του κόσμου, ήθελα να κάνω ακόμα ομορφότερα και καλύτερα πράγματα στο παιχνίδι. Όταν κατέβηκα νικήτρια πια, όλος ο κόσμος με αγκάλιαζε, με αποθέωνε. Δεν έχω βιώσει πιο έντονο συναίσθημα απ’ αυτό. Είναι η ανταμοιβή για όλη την προσπάθεια και τη δουλειά που κάνεις όταν προετοιμάζεσαι για τον αγώνα».

3ος γύρος

«Όταν παίζω έναν αγώνα πυγμαχίας, τρελαίνομαι να κάνω πράγματα που δεν πίστευα ότι μπορώ να κάνω. Νιώθω τόσο μεγάλη ικανοποίηση που εκπλήσσω τον εαυτό μου εκείνη τη στιγμή. Όταν άκουγα τον δάσκαλό μου να μου λέει ότι η πυγμαχία είναι τέχνη, δε μπορούσα να το συνδυάσω και να καταλάβω τι εννοεί. Σκέφτεσαι θέατρο, χορό σου προκαλεί δέος και ενθουσιασμό. Τελικά κι η πυγμαχία σου προκαλεί το ίδιο συναίσθημα, σαν να ακούς κάποιον να παίζει πολύ ωραίο βιολί».  Το μόνο πράγμα που την έχει αποθαρρύνει είναι ίσως ότι ενώ το αγαπάει πολύ και της αρέσει, τραβάει τόση κούραση, κάνει πολλές θυσίες και δεν κερδίζει τίποτα μέχρι να φτάσει σ’ ένα αρκετά υψηλό επίπεδο. Αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που καμια φορά τσακώνεται με τους γονείς της όταν γκρινιάζουν επειδή δεν έχει ακόμα πολλά κέρδη. Στο τέλος όμως, κερδίζει και αυτή τη μάχη και νιώθουν περήφανοι που η κόρη τους είναι καλή σ’ αυτό που αγαπά.

Δεν είχα δει ποτέ ξανά αγώνα πυγμαχίας. Δεν γνώριζα καμια ορολογία πέρα απ’ το knock out, και στον αγώνα που πραγματοποιήθηκε στο Δήμο Φυλής, ένιωθα σαν εξωγήινος. Υπήρξαν γροθιές που μ’ έκαναν να κλείσω τα μάτια και τα βλέμματα που έσταζαν σιγουριά κι αυτοπεποίθηση, έβλεπαν λίγο μετά το χέρι του διαιτητή να μετράει αντίστροφα την (αν)ικανότητά τους να συνεχίσουν να παλεύουν. “Έτσι είναι”, λέει η Χριστίνα. “Κάποιος θα κερδίσει, κάποιος θα χάσει. Η πυγμαχία θέλει μυαλό και συγκέντρωση. Είναι σκάκι”.

Λίγες μέρες πριν τον αγώνα

Η Χριστίνα με περίμενε στο σπίτι της, στο δεύτερο όροφο μιας πολυκατοικίας στο Γαλάτσι. Με υποδέχτηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο και δυο εξίσου μεγάλα σκυλιά, τον Ηρακλή και τη Ρόζα, που ήρθαν να με προϋπαντήσουν. “Αυτή είναι επαγγελματίας boxer;”, σκέφτηκα από μέσα μου κι ελπίζω να μην το έδειξα. Η Χριστίνα Λιναρδάτου γεννήθηκε πριν από 27 χρόνια στον Άγιο Δομίνικο. Ο μπαμπάς της είναι από το Μεσολόγγι, ναυτικός, και σ’ ένα από τα ταξίδια του ερωτεύτηκε τη μαμά της. Σήμερα, στο σπίτι της μιλούν Ισπανικά – και στα σκυλιά. Σε ηλικία δέκα χρονών η Χριστίνα ήρθε στην Ελλάδα. Τελείωσε εδώ την έκτη δημοτικού και φυσικά τα παιδιά φρόντιζαν να την κοροϊδεύουν για το χρώμα της και τα παραπάνω κιλά που είχε μικρή. “Τα παιδιά δε χαρίζουν, είναι πολύ σκληρά. Είχα πάντα πρόβλημα κι ενώ ποτέ δεν τσακωνόμουν, όταν με κορόιδευαν, αντιδρούσα. Ήταν βέβαια μέχρι να καταφέρω να κερδίσω το σεβασμό τους. Πάντως από μικρή ήθελα να γίνω κάτι μαχητικό: στρατιωτικός ή σούπερ ηρωίδα. Ήθελα να γίνω μια Wonder Woman”. “Έγινες κάτι πολύ κοντά σ’ αυτήν”, της λέω με σιγουριά.

Από μικρή ήταν αγοροκόριτσο και θυμάται τη μαμά της να στεναχωριέται που η κόρη της δεν είναι μια πριγκίπισσα να τη χτενίζει, να τη ντύνει και να τη βάφει. Γελάει όταν σκέφτεται πόσο τσακώθηκαν οι δικοί της γιατί ο πατέρας της της επέτρεψε να κόψει κοντά τα μαλλιά της. Στα 15α γενέθλιά της, η μητέρα της, της έκανε δώρο την πρώτη της κοντή φούστα και την έστειλε με το ζόρι στο κομμωτήριο, ώστε να είναι όμορφη και να αρέσει στο αγόρι με το οποίο ήταν ερωτευμένη.

Όταν πηγαίνω για αγώνες είναι σαν να πηγαίνω στην εκκλησία, είναι κάτι ιερό για μένα. Ακολουθώ σχεδόν ένα τελετουργικό.

Σήμερα, δε χρειάζεται και τόση πίεση για να αναδείξει την πιο θηλυκή της πλευρά. Η ντουλάπα της είναι μοιρασμένη στα δύο με το ένα φύλλο να ξεχειλίζει αθλητικά σορτσάκια και μπουστάκια και το άλλο να είναι γεμάτο φορέματα, φούστες και πράγματα που σίγουρα δε θα φορούσε η ίδια στο ρινγκ. Στο κομοδίνο της έχει κολόνιες, κρέμες, κεριά, καλλυντικά. “Έχω τελειώσει μαγειρική και αισθητική. Την πυγμαχία την ξεκίνησα σα χόμπι, δεν περίμενα ποτέ να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό”. Της αρέσει να μελετάει βιβλία σχετικά με τα αντικείμενα που αγαπά και να φτιάχνει τα δικά της κέικ πρωτεΐνης, και λαδάκια σώματος. Πηγαίνει σε μια σχολή για personal training και της αρέσει πολύ να βγαίνει για φαγητό ή σε latin parties.

“Το να πειθαρχήσω στη διατροφή είναι το πιο δύσκολο για μένα. Είμαι φαγανό κορίτσι”, μου λέει και σουφρώνω τα χείλη χωρίς να χρειάζεται να της πω “σε νιώθω” για να καταλάβει πόσο τη συμπονώ. Μου μιλάει για τις συχνές βόλτες με τον πατέρας της στο κέντρο: Εκείνος το λατρεύει, κι εκείνη αγαπά πολύ την ενέργεια που της βγάζουν τα στενάκια της Αθήνας. Μιλώντας για ενέργεια, η Χριστίνα μου εξηγεί ποιο είναι το “γούρι” της, τι νιώθει πως της φέρνει τύχη σε κάθε αγώνα. Της ζητάω να μου πει για ολόκληρη τη διαδικασία που προηγείται ενός boxing game.

“Όταν πηγαίνω για αγώνες είναι σαν να πηγαίνω στην εκκλησία, είναι κάτι ιερό για μένα. Θα πάω να φτιάξω τα μαλλιά μου και θα ζητήσω οπωσδήποτε στην ξυρισμένη μεριά του κεφαλιού μου να έχω σχέδια με κύκλους ή σπείρες. Πιστεύω πολύ στην ενέργεια και θέλω τέτοια σχήματα για να μπορεί να κυλάει. Θα κάνω το μπάνιο μου, θα βάλω τα αρώματά μου, μπορεί να βάλω κάποιο αιθέριο έλαιο που έχω φτιάξει μόνη μου και να ζητήσω από το δάσκαλο να μου κάνει με αυτό, το μασάζ που πρέπει, στα χέρια και στα πόδια πριν τον αγώνα. Ακολουθώ σχεδόν ένα τελετουργικό. Κλείνω το κινητό μου, και μετά τις 12 δε μπορεί να με βρει κανείς. Τρώω, ξαπλώνω, και μόλις σηκωθώ ντύνομαι και βάζω τα κοσμήματά μου, άσχετα που τα βγάζω πριν παίξω”. Είναι σχεδόν σαν να ετοιμάζεσαι για ένα ραντεβού, σκέφτομαι, απλά αντί για άντρα, αντιμετωπίζεις μια γυναίκα. Με γροθιές. “Η ζωή είναι ένα μεγάλο ρινγκ, Μάριον”, μου λέει ενώ εγώ ετοιμάζομαι για το απόλυτο knock down της συνέντευξης.

Κεφάλαιο άντρες

“Δεν τρομάζουν, αλλά δεν το πιστεύουν. Σου λέει “κοπέλα, τι θα μπορεί να κάνει;”. Κανείς δεν το παίρνει στα σοβαρά, οπότε κι εγώ γελάω όταν μου λένε “πότε θα παίξουμε εμείς οι δύο;” Περιμένουν ότι μια κοπέλα που ασχολείται με τις πολεμικές τέχνες θα είναι αγοροκόριτσο, οπότε εγώ δεν τους πείθω ότι το κάνω επαγγελματικά. Όταν μαθαίνουν για το επίπεδο μου όμως, με βλέπουν με θαυμασμό και σεβασμό και το εκφράζουν με “μπράβο”, ενώ πριν νόμιζαν ότι είμαι ένα κοριτσάκι που απλά παίζει box για πλάκα. Με ανεβάζει πάρα πολύ αυτό”, μου λέει η Χριστίνα ενώ φοράει τα τακούνια της.

Εγώ δυσκολεύομαι να την πιστέψω και τη ρωτάω τι γίνεται με το ότι οι άντρες “ευνουχίζονται” με τις πολύ δυναμικές γυναίκες. “Πριν ξεκινήσω επαγγελματικά το μποξ μου είχε τύχει ένας τύπος που ήθελε τη γυναίκα πριγκίπισσα. Είχα κουρέψει κοντά τα μαλλιά μου και μου έλεγε “τι είναι αυτά; εσύ είσαι γυναίκα!”. Γκρίνιαζε όταν φορούσα φόρμα ή επειδή έτρωγα στο δρόμο τις πατάτες από το σουβλάκι μου. Ένας τέτοιος άνθρωπος δε μένει μαζί μου, γιατί δε μου ταιριάζει. Δε μπορώ να περιοριστώ για κανέναν. Αυτό πρέπει να το έχουν όλες οι γυναίκες στο μυαλό τους, να αφήσουν τις ανασφάλειες κατά μέρος και να μην καταπιέζουν τον εαυτό τους για να αρέσουν σε κάποιον. Όποιος τις θέλει, θα τις θέλει ακριβώς γι’ αυτό που είναι“.

Ανακοίνωση αποτελεσμάτων

Αν η Χριστίνα ήταν αντιμέτωπη με τη Black Mamba μαντεύω πως θα κέρδιζε η αφοσίωση. Η αγάπη της για την πυγμαχία και η ανάγκη της να δείξει ότι το άθλημά της είναι κάτι πολύ παραπάνω από ανθρώπους που παίζουν ξύλο, είναι σίγουρα ένα στοιχείο που έχει συμβάλλει στην αήττητη μέχρι τώρα πορεία της. Δεν ξέρω αν είναι η ενέργεια και οι σπείρες στο κεφάλι, οι βόλτες στο κέντρο ή τα αιθέρια έλαια, σίγουρα όμως οι γροθιές δε φεύγουν από το σώμα της στην τύχη. Αν η ζωή είναι όντως ένα τεράστιο ρινγκ, το να δεις τη Χριστίνα να παλεύει στην επαγγελματική μικρογραφία του, θα σε μάθει να μη φοβάσαι. Γιατί το να πέσεις δεν επιβάλλει απαραίτητα το να σηκωθείς, αλλά το να θυμάσαι γιατί βρέθηκες τόσο χαμηλά. Μόνο αν μάθεις από τα λάθη σου, θα καταφέρεις να πετύχεις σε κάποιον επόμενο γύρο το πολυπόθητο knock down.

*Η Χριστίνα Λιναρδάτου θα δώσει επίσημο επαγγελματικό αγώνα στο ρινγκ του ‘The Battle 16’ στις 17 Απριλίου στο FEVER στην Καλλιθέα.

Φωτογραφίες: Zak Varvaresso

Μακιγιάζ: Παυλίνα Κουτσικουρή, Freddy MakeUp Stage