Η Κατρίνα Τσάνταλη μου έμαθε τι σημαίνει να έχεις μεγάλη καρδιά. Μια καρδιά που τα χωρά όλα

Φωτογραφίες: Ladylike.gr / Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Η ερώτησή μου για το αν ήθελε πάντοτε να ασχοληθεί με την οικογενειακή επιχείρηση ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη για την ίδια. «Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε αυτό και ποτέ δεν είχα τη σκέψη του τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Ήταν πολύ δεδομένο, τόσο από την οικογένειά μου, όσο και από εμένα ότι θα ακολουθήσω αυτό το δρόμο», μου επισημαίνει όσο συνεχίζει να μου διηγείται ιστορίες με άρωμα κρασιού. Φαίνεται ότι αγαπά πολύ αυτό που κάνει, αλλά η αλήθεια είναι πως το βλέμμα της αμέσως άλλαξε με το που πήγα στο επόμενο βασικό κομμάτι της ζωής της: το παιδικό βιβλίο.

Η Κατρίνα τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τη συγγραφή παιδικών βιβλίων, κάτι το οποίο την κάνει να νιώθει ο εαυτός της όπως μου λέει. Αφηγώντας μου το πώς ξεκίνησε όλο αυτό το ταξίδι, αναλύοντάς μου τα δύο βιβλία της, «Το Σοφάκι και τον Ντο» και «Το μικρό αγόρι και τα 4 αβγά» και αποκαλύπτοντάς μου λεπτομέρειες για τα μελλοντικά της βιβλία η χαρά και ο ενθουσιασμός της είναι ολοφάνεροι. Χαμογελά σαν μικρό παιδί και ταυτόχρονα ντρέπεται. Όμορφα συναισθήματα μπλεγμένα μεταξύ τους. Έχει αυτόν τον ενθουσιασμό του έρωτα. Είναι ερωτευμένη με τα βιβλία, όπως επίσης είναι τρελά ερωτευμένη με τα ζώα με τα οποία έχει μεγαλώσει μαζί. Όσο θυμάται τον εαυτό της είναι δίπλα στα ζώα. Και είναι δίπλα στα ζώα όσο πιο ουσιαστικά μπορεί.

 

Πέραν των ζώων που έχει υιοθετήσει και ζει παρέα τους στο διαμέρισμά της, η Κατρίνα φιλοξενεί και κακοποιημένα ζώα στα κεντρικά γραφεία της οικογενειακής της εταιρείας, στο Πολυδένδρι όπου και την επισκέφτηκα. Γνώριζα ότι προσφέρει ουσιαστικό έργο σώζοντας ζώα, μιας και την παρακολουθούσα στα social media. Βέβαια, είναι πολύ διαφορετικό να παρακολουθείς βίντεο από το Instagram και διαφορετικό να το βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που μου είπε πως θα πρέπει να σταματήσουμε τη συνέντευξη γιατί θα έπρεπε να βγει να παραλάβει ένα σκυλάκι. «Τι έχει συμβεί;», τη ρώτησα με απορία. «Τον σκυλάκο αυτό τον πυροβόλησε με αεροβόλο στη σπονδυλική στήλη, ένας άνθρωπος από τη Λάρισα με αποτέλεσμα να του παραλύσει τα δύο πίσω πόδια», μου είπε με θλίψη αλλά και ηρεμία. Ήταν ψύχραιμη. Ψύχραιμη γιατί έχει δει πολλά τέτοια περιστατικά (και ακόμη χειρότερα, όπως την περίπτωση του σκυλιού στην Κρήτη που το έκαψαν ζωντανό παιδάκια μέσα σε ένα φούρνο). Ήταν ψύχραιμη γιατί ήξερε πως εκείνη θα του προσφέρει όσα περισσότερα μπορεί για να το βοηθήσει. Θα του προσφέρει αγάπη και φροντίδα.  

 

Εγώ με τη σειρά μου είχα θολώσει. Με το που άνοιξε το φορτηγάκι και είδα το σκυλάκι να σέρνεται και να προσπαθεί να τρέξει να μας ακολουθήσει στο λοφάκι μου ήρθε να βάλω τα κλάματα. Ξέρεις, δε χωρά στο δικό μου μυαλό η βία. Γιατί να ρίξει κάποιος με το αεροβόλο σε ένα σκυλί; Γιατί να θέλει να του κάνει κακό; Ποια η ικανοποίηση που παίρνει ένα άτομο με το να πληγώνει αθώα πλάσματα; Ερωτήματα που δυστυχώς δεν μπορούν να απαντηθούν. Αφού, λοιπόν, περιποιήθηκε το νέο της φίλο η Κατρίνα χαμογέλασε και μου είπε πως μπορούμε να συνεχίσουμε. Ήταν τόσα πολλά αυτά που ήθελα να την ρωτήσω. Η Κατρίνα άλλωστε αποτελεί πρότυπο νέας γυναίκας. Είναι δυναμική. Ψάχνεται. Εξελίσσεται. Βοηθά. Ενημερώνει. Δεν εφησυχάζεται ποτέ. Αν έπρεπε να βάλω μία λέξη δίπλα στο όνομά της θα ήταν η λέξη «ευαισθητοποιημένη». Ευαισθητοποιημένη με τα παιδιά και τη νέα γενιά. Ευαισθητοποιημένη με τα ζώα. Ευαισθητοποιημένη με το περιβάλλον.

Πάμε να τη γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από τα δικά της λόγια:

ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΑΥΤΑ

«Το βιβλίο μπήκε ξαφνικά στη ζωή μου, ενώ ασχολιόμουν αποκλειστικά με τα κρασιά και τις επιχειρήσεις μας. Το κρασί είναι η οικογένειά μου, είναι η ζωή μου γενικότερα. Τα παιδικά βιβλία, όμως, είμαι εγώ. Είναι κάτι πολύ πολύ προσωπικό. Ούτως ή άλλως από μικρή πάντα έγραφα, αλλά για εμένα. Δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα εκτεθώ έτσι, δημοσιεύοντας αυτά που σκέφτομαι. Η αλήθεια είναι ότι από μικρή επικοινωνούσα με γράμματα. Και στις σχέσεις μου όταν ήθελα να πω κάτι για το οποίο είμαι σκασμένη, προτιμούσα να το γράψω. Έχω γράψει σελίδες και σελίδες».

«Σε κάποια φάση της ζωής μου που ήμουν με τη Μούφα (σ.σ. το σκυλάκι της) στο κέντρο της Αθήνας, έπεσα πάνω σε μια μαμά και σε ένα παιδί που κλώτσησε το σκυλί μου στη μέση του δρόμου. Όπως καταλαβαίνεις σοκαρίστηκα και πήγα να το συζητήσω με τον ψυχολόγο μου. Ήταν για εμένα σοκ. Σκεφτόμουν αυτό το παιδί αν μεγαλώνει σε ένα επιθετικό περιβάλλον, τι μπορεί να του έχει συμβεί για να αντιδρά με αυτόν τον τρόπο. Μπορεί να είναι χιλιάδες οι αιτίες, το θέμα είναι ότι το παιδί δεν έχει επίγνωση αυτού που πράττει. Η μητέρα όμως που έχει και είδε το συμβάν μου αιτιολόγησε την πράξη του λέγοντάς μου ότι είναι επιθετικός.

 

Το δούλευα όλο αυτό στο μυαλό μου και καθόμουν και αναρωτιόμουν εγώ ως παιδί τι παιχνίδια είχα, τι βιβλία διάβαζα, τι ταινίες παρακολουθούσα και έγινα ο άνθρωπος που έγινα και στα 30 μου έχω αυτές τις ευαισθησίες που έχω. Και έτσι τελείως αυθόρμητα, επιστρέφοντας από ένα ταξίδι μου στο Λονδίνο, στις 3μιση αυτές ώρες μέσα στο αεροπλάνο έγραψα το πρώτο μου παιδικό βιβλίο, «Το Σοφάκι και τον Ντο». Μου βγήκε όλο ασυναίσθητα. Γυρνώντας στο σπίτι με το αυτοκίνητο, το έδωσα να το διαβάσει η κολλητή μου (σ.σ. η Τόνια Σωτηροπούλου) να μου πει τη γνώμη της και τελειώνοντάς το μου είπε χαρακτηριστικά: «Το καταλαβαίνεις ότι αυτό θα το εκδόσεις». Της είπα πως είναι τρελή, γιατί πραγματικά ντρεπόμουν αφόρητα. Δυστυχώς ο κόσμος βγάζει πάρα πολύ εύκολα τα συμπεράσματά του για τους περισσότερους ανθρώπους γύρω του. Μπορεί να σε κρίνει κάποιος μόνο από το επίθετό σου και αυτό το έχω βιώσει πάρα πολύ εγώ. Δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να σε γνωρίσουν και βγάζουν τα συμπεράσματά τους. Οπότε, ναι, είχα ενδοιασμούς. Ακόμη και δικοί μου άνθρωποι αρχικά αντιμετώπισαν αυτή την προσπάθεια γελώντας και λέγοντάς μου πως δεν έχω τι να κάνω και εκδίδω βιβλίο».

 

«Έφαγα πόρτα από εκδότες, μιας και όπως μου τόνισαν δεν τους αφορά ένα παραμύθι με αυτό το περιεχόμενο. Ευτυχώς η Διόπτρα το πίστεψε και το αγκάλιασε. Τους άρεσε πολύ σαν βιβλίο και το τολμήσαμε. Φαντάσου πως στους γονείς μου το επικοινώνησα ένα μήνα πριν εκδοθεί. Ντρεπόμουν πάρα πολύ. Ένιωθα πως κάποιος άνθρωπος μπορεί πολύ απλά να πάει σε ένα βιβλιοπωλείο να το αγοράσει και να μου κάνει ακτινογραφία. Άνθρωποι που με ξέρουν αν το διαβάσουν θα καταλάβουν πως είμαι ξεκάθαρα εγώ. Είναι εντελώς εγώ. Και αυτό αφορούσε και η ομιλία μου στο TEDx στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά που το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. Ήταν τεράστια τιμή για εμένα να μιλάω εκεί για την εμπειρία μου. Όπως τους είπα κι εκεί, το ποίημα του Ιωάννη Πολέμη «Αγαπώ τα ζώα» αποτελούσε πάντα έμπνευση για εμένα από παιδί. Ε, το δικό μου βιβλίο είναι η δική μου εκδοχή». 

Μέχρι τα 7 μας χρόνια χτίζουμε πολλά βασικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας, για αυτό κι εγώ σκέφτηκα πως μέσω του βιβλίου θα μπορέσω να περάσω μερικά όμορφα μηνύματα στα παιδιά που θα ήθελα να κρατήσουν. Και ένα παιδάκι να επηρεαστεί, έχεις πετύχει κάτι.

«Το πρώτο βιβλίο δεν είναι καθαρά ένα βιβλίο για τα αδέσποτα. Είναι ένα βιβλίο που μαθαίνει στα παιδιά να σέβονται, να φροντίζουν και να αγαπούν τα ζώα, δηλαδή: όταν έξω έχει καύσωνα, θα πάρω ένα σκεύος, θα το βγάλω στον δρόμο σε ένα ασφαλές σημείο και θα χαρίσω δροσιά στα αδέσποτα ζώα. Το παιδί μπορεί να μη δει ποτέ τα ζωάκια που θα πιουν το νερό, όμως θα ξέρει ότι θα κάνει κάποια ζώα χαρούμενα, με μία τόσο απλή κίνηση. Το να μάθουν να δίνουν χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα είναι το πιο σπουδαίο πράγμα. Η προσφορά χωρίς να σε ενδιαφέρει να δεις, να χαϊδέψεις, να πλησιάσεις το ζωάκι είναι πάρα πολύ σημαντική. Το ότι έκανε μια καλή πράξη είναι αυτό που πρέπει να του αρκεί και αυτό είναι που πρέπει να δουλέψει κάθε γονιός με το παιδί του. Το πρώτο βιβλίο, λοιπόν, είναι όλα αυτά που περιέγραψα μόλις».

 

«Το δεύτερο βιβλίο δεν ήταν στον προγραμματισμό μου αλλά μου βγήκε διαβάζοντας το πρώτο σε ένα σχολείο όπου ένα κοριτσάκι μου είπε πως δεν της αρέσει καθόλου το σκυλάκι στο παραμύθι, μιας και ήταν μαύρο πατσαβουράκι (σ.σ. το σκυλί της ιστορίας είναι η Μούφα) και την ρωτάω με απορία γιατί. «Γιατί το σκυλάκι είναι μαύρο και ό,τι είναι μαύρο βρωμάει και είναι σιχαμένο» μου απάντησε αφήνοντάς με άφωνη. Φεύγοντας, λοιπόν, από το σχολείο είπα μέσα μου πως ήρθε η ώρα να γράψω κάτι για τη μη διαφορετικότητα και κάπως έτσι γεννήθηκε το «Το μικρό αγόρι και τα τέσσερα αβγά» που πήγε τέλεια. Η πρώτη έκδοση εξαντλήθηκε στο πρώτο δίμηνο και ήμασταν στα top10 βιβλία στα βραβεία του Public. Aυτό είναι ένα βιβλίο στο οποίο μια μαγική χελώνα βάζει μια αποστολή στο αγοράκι να της μαζέψει 7 αυγά από διαφορετικά ζωάκια. Το αγοράκι τα φέρνει από διάφορα μέρη του πλανήτη, τα σπάει κατά λάθος πάνω στη βιασύνη του, με τη χελώνα να του λέει πως όσο διαφορετικά κι αν είναι τα τσόφλια των αυγών, (από λευκά με πιτσιλιές και καφέ, μέχρι μεγάλο μαύρο) μέσα είναι ασπράδι και κρόκος. Κι έτσι είμαστε και οι άνθρωποι. Όσο διαφορετικοί κι αν είμαστε μεταξύ μας εξωτερικά, από όπου κι αν είμαστε ανά τον κόσμο, είμαστε όλοι ασπράδι και κρόκος. Όλοι το ίδιο. Αυτός ήταν ο δικός μου τρόπος να γράψω για τη μη διαφορετικότητα. Μιλάει για τη διαφορετικότητα και τον ρατσισμό αλλά στην πραγματικότητα θέλω να περάσω το μήνυμα της μη διαφορετικότητας. Δεν υπάρχει διαφορετικότητα. Η ουσία μας είναι ίδια».

Ό,τι μπορώ να περάσω σε σωστά μηνύματα και μαθήματα ζωής θα το κάνω μέσα από τα βιβλία μου. Θέλω να είναι χρήσιμα εργαλεία για όλη τη ζωή των παιδιών. Κομματάκια στο παζλ που λένε ότι υπάρχει ελπίδα.

«Τώρα ετοιμάζω άλλα τρία βιβλία. Δουλεύω και τα τρία μαζί. Δημιουργώ τους χαρακτήρες παρέα με τον εικονογράφο μου, από τις επιλογές των χαρακτήρων, πώς τους έχω φανταστεί, από τα χρώματα, όλα. Είναι όλα στο χέρι. Είμαι της παλιάς σχολής. Τα δύο θα αφορούν το περιβάλλον και το πλαστικό. Στην Ελλάδα είναι ελλιπής η γνώση γύρω από το περιβάλλον και την οικολογία και για αυτό θέλω να αφιερώσω δύο βιβλία μου σε αυτά. Θα αφορούν, λοιπόν, την ανακύκλωση και την αναδάσωση. Είναι πράγματα που θεωρώ πως τα παιδιά πρέπει να τα μάθουν σωστά από την αρχή για να τους γίνει τρόπος ζωής».

«Μου στέλνουν πάρα πολλές μαμάδες μηνύματα και πραγματικά είναι το καλύτερό μου. Μου έχει μείνει το μήνυμα μιας μητέρας που μου είπε πως η κόρη της είχε χορτάσει από το φαγητό στην ταβέρνα και πρότεινε να δώσουν το υπόλοιπο κοτόπουλο στα γατάκια. Η μαμά της συγκινήθηκε πάρα πολύ όταν αντιλήφθηκε ότι το παιδί της συγκράτησε το νόημα του βιβλίου μου που είχαν διαβάσει και το έκανε πράξη. Μέσω των παιδιών μαλακώνουν και οι γονείς και αλλάζουν και οι ίδιοι».

ΤΑ ΖΩΑ, Η ΖΩΗ ΤΗΣ

«Από όταν ήμουν μωρό η μαμά μου με είχε στα χέρια και τάιζα όλες τις γάτες στο Πανόραμα της Θεσσαλονίκης. Έχω μεγαλώσει με άπειρα σκυλιά τα οποία ήταν οικογένεια για εμάς. Δεν μπορώ να φανταστώ το σπίτι χωρίς τετράποδο. Στην Αγγλία που σπούδαζα και δεν μπορούσα να τα πάρω μαζί μου ένιωθα πως το σπίτι είναι άδειο. Βέβαια το σπίτι μου πια είναι το άλλο άκρο, μιας και γίνεται πια πανικός. Είναι mini zoo».

«Όταν για παράδειγμα υπάρχει ένα σκυλί ή ένα γατί στο σπίτι, το παιδί μαθαίνει από μικρό ότι έχει ευθύνη για αυτά τα ζώα, να τα ταΐσει, να τους βάλει φρέσκο νερό, να παίξει μαζί τους, να τα πάει βόλτα. Όλο αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί το παιδί αναλαμβάνει ευθύνες από πολύ μικρή ηλικία, το οποίο σίγουρα το βοηθά και είναι πολύ ωφέλιμο για την προσωπικότητά του. Επίσης αποκτά άλλη ενσυναίσθηση, άλλες ευαισθησίες σαν άνθρωπος. Δεν υπάρχει κανένα αρνητικό, αλλά αμέτρητα θετικά στο να μεγαλώνει ένα παιδί παρέα με ένα ζώο. Βοηθά μέχρι και στην κοινωνικοποίηση».

«Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων φιλόζωων που λατρεύουν και φροντίζουν τα ζώα. Υπάρχουν και οι ακραία φιλόζωοι που απορρίπτουν τους ανθρώπους και νοιάζονται μόνο για τα ζώα – ούτε αυτό είναι υγιές. Τα άκρα δεν είναι ποτέ υγιή. Και δυστυχώς υπάρχει και η μερίδα κόσμου που κακομεταχειρίζεται τα ζώα. Όσοι φέρονται άσχημα στα ζώα, πιστεύω πως δεν έχουν πάρει την αγάπη που χρειάζονται για να μη βγάλουν ποτέ αυτή την κακή πτυχή του χαρακτήρα τους. Είμαι όχι απλά κατά, αλλά παλεύω διαρκώς μέσα από τα social media να καλώ τον κόσμο να καταγγέλλει περιστατικά βίας κατά των ζώων. Πρέπει να σταματήσει η νοοτροπία «έλα μωρέ πού να μπλέκεις». Πρέπει να φύγουμε από αυτή τη λογική, γιατί όταν δεν υπάρχει καταγγελία και τιμωρία αυτά θα συνεχίσουν να γίνονται για πάντα. Κι ένας άνθρωπος ο οποίος κάνει κακό στα ζώα μπορεί να κάνει και στους ανθρώπους».

Αν ο κάθε άνθρωπος φρόντιζε έστω τις γάτες που βρίσκονται έξω από το σπίτι του, βάζοντάς τους φαγητό, νερό, πηγαίνοντάς τις στον κτηνίατρο, τότε πραγματικά ο κόσμος αυτός θα ήταν πολύ καλύτερος. Δεν πρέπει συνεχώς να περιμένουμε από τους άλλους να ασχοληθούν, θα πρέπει να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι.

«Φυσικά και υποστηρίζω το μην αγοράζεις αλλά να υιοθετείς αλλά δεν μπορώ και να απαγορεύσω σε έναν άνθρωπο που επιθυμεί και του αρέσει μια συγκεκριμένη ράτσα να πάρει το σκυλάκι που θέλει. Βασικό, βέβαια, είναι να απευθυνθεί σε έναν καλό και νόμιμο εκτροφέα. Θέλω, όμως, να τονίσω τη σημαντικότητα της υιοθεσίας. Κι αν αναρωτιέται κάποιος πού μπορεί να βρει, αρκεί να μπει στο facebook και γράψει τη λέξη υιοθεσία. Θα βγουν αυτομάτως άπειρες ομάδες με σκυλάκια και γατάκια που ψάχνουν σπίτι. Σε αυτό το σημείο θέλω να πω πως δεν μπορώ να ακούω την ατάκα θέλω κουτάβι για να το κάνω όπως εγώ θέλω. Σας διαβεβαιώσω πως και τον ενήλικα σκύλο μπορείς να τον εκπαιδεύσεις και να συνεννοηθείς υπέροχα μαζί του και να γλιτώσεις και τις δυσκολίες των πρώτων μηνών του μεγαλώματός του. Έχει άλλη χάρη το ενήλικο σκυλί. Επίσης δεν μπορώ να ακούω «μένω σε διαμέρισμα δεν μπορώ να πάρω μεγαλόσωμο σκύλο, θέλω μέχρι 5kg». Ε, λοιπόν, κι εγώ μένω σε διαμέρισμα και έχω πολύ μεγάλα σκυλιά, πέραν των μικρών. Δε θέλει χώρο, αλλά χρόνο, αγάπη και φροντίδα».

 

«Στο instagram μου στέλνουν διαρκώς μηνύματα για ζωάκια. Χωρίς υπερβολή δέχομαι καθημερινά γύρω στα 30 μηνύματα για αδέσποτα. Δυστυχώς δεν μπορώ να βοηθήσω όλη την Ελλάδα, μακάρι να μπορούσα αλλά θα ήθελα ο κόσμος να ξεκινήσει ο καθένας να αναλαμβάνει την ευθύνη του για κάθε ζώο. Αν π.χ. οι φιλοζωικές είναι γεμάτες ή δεν απαντούν τις κλήσεις, τότε πραγματικά θα ήθελα να δω τους ανθρώπους να αναλαμβάνουν να πάνε τον σκύλο σε έναν κτηνίατρο. Υπάρχουν πάρα πολλοί γιατροί που τα αναλαμβάνουν όλα ακόμη και δωρεάν. Ας αναλάβει, όμως, ο κάθε άνθρωπος την ευθύνη να φροντίσει ένα σκυλί ή ένα γατί και να του βρει ο ίδιος μετά και σπίτι. Μία φωτογραφία και μία δημοσίευση σε ένα group δε σημαίνει ότι έχει κάνει το καθήκον του».

«Εγώ σίγουρα θα βοηθήσω όταν είναι μια περίπτωση πολύ δύσκολη, όπως αυτή που είδες σήμερα. Το σκυλάκι από τη Λάρισα που το πυροβόλησε ένας άνθρωπος στη Λάρισα με αεροβόλο στην σπονδυλική στήλη, με αποτέλεσμα να παραλύσουν τα πίσω του πόδια. Τα παιδιά που το φρόντιζαν ως αδέσποτο στη γειτονιά επικοινώνησαν μαζί μου και ακριβώς επειδή δεν υπήρχαν τα κτηνιατρικά μέσα για να αναλάβουν τη θεραπεία του, μου το έφεραν τα ίδια τα παιδιά εδώ. Αυτό από μόνο του ως κίνηση δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον. Δε με πήραν απλά τηλέφωνο να μου ζητήσουν να το αναλάβω. Τα παιδιά αυτά εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να επικοινωνούν κάθε μέρα μαζί μου για το πώς είναι, για το αν θέλουν να με βοηθήσουν οικονομικά. Με αυτούς τους ανθρώπους, λοιπόν, μπορώ να επικοινωνήσω και να βοηθήσω. Και αυτό και κάνω».

«Το περιστατικό που έχω αναλάβει και μου έχει μείνει στο μυαλό και δε θα το ξεχάσω ποτέ είναι η σκυλίτσα από την Κρήτη. Είχα δει στις ειδήσεις το περιστατικό και δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω, σκεπτόμενη πως κάποια παιδιά έβαλαν στο φούρνο ένα σκυλί και το έκαψαν ζωντανό. Τόσους μήνες μετά, σχεδόν κοντεύει χρόνος, συνεχίζουμε τη θεραπεία παρέα, εδώ».

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΡΟΥΑΝΤΑ: Η ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ

«Είναι η συγκλονιστικότερη εμπειρία που έχω βιώσει μέχρι στιγμής στη ζωή μου. Δεν μπορώ να σου πω ότι με άλλαξε, γιατί πιστεύω ότι για να μπει κάποιος στη διαδικασία να ταξιδέψει έως εκεί βρίσκεται ήδη σε αυτό το δρόμο. Πώς έγινε και πήγα εκεί; Μιλώντας με έναν παπά σε ένα μοναστήρι ο οποίος ταξιδεύει μέχρι τη Ρουάντα κάθε χρόνο και βοηθά και πηγαίνει με γιατρούς σε ορφανοτροφεία στην Αφρική, συζητώντας, λοιπόν, με τον πατέρα Πορφύριο ο οποίος κάνει συγκλονιστικό έργο εκεί, έκατσα και είδα ένα βίντεο που είχε τραβήξει, με έπιασαν τα κλάματα και φυσικά φεύγοντας μπήκα αμέσως στην Google να ψάξω τα ταξίδια που διοργανώνονται. Πήρα τηλέφωνο την Actionaid και τους ζήτησα να συμμετάσχω στην επόμενη αποστολή».

 

« Αντικρίζοντας τη φτώχια στη Ρουάντα ένιωσα σα να με έβαλε κάποιος σε μια χρονομηχανή η οποία με είχε αφήσει χίλια χρόνια πίσω. Δεν μπορούσε με τίποτα ο εγκέφαλός μου να αντιληφθεί και να συνειδητοποιήσει αυτό που βλέπει. Ειλικρινά. Έκλαιγα ασταμάτητα. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι υπάρχουν παιδιά που τρώνε τη Δευτέρα και τρώνε ξανά την Πέμπτη. Αυτή ήταν η πραγματικότητα. Με ρωτούσε πολύ συχνά ο κόσμος στο instagram γιατί τα παιδάκια αυτά έχουν ξυρισμένα τα κεφάλια τους, πιστεύοντας ότι γινόταν μόνο για λόγους καθαριότητας. Έλα όμως που η πραγματικότητα είναι ότι δεν έχουν μαλλιά λόγω υποσιτισμού. Εμείς που έχουμε την ευλογία να έχουμε γεννηθεί στην Ελλάδα δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την ακραία αυτή φτώχια, τον υποσιτισμό σε σημείο να πεθαίνεις. Αν δεν το δεις με τα μάτια σου δεν μπορείς να το πιστέψεις. Όλοι έχουμε ακούσει πως παιδιά πεθαίνουν στην Αφρική από τη φτώχια. Αν δεν το δεις νομίζω δε σε αγγίζει με τον τρόπο αυτό. Φυσικά δεν μπορώ να θεωρήσω πως ένας άνθρωπος που μπαίνει στη διαδικασία να κάνει αυτό το ταξίδι, δε βλέπει μετά εντελώς διαφορετικά τα πράγματα και τα προβλήματά του. Εκτιμάς αλλιώς τη δική σου ζωή και αντιμετωπίζεις αλλιώς τις καταστάσεις».

Πολύ τραγούδι, πολύς χορός εκεί. Δε βλέπεις ανθρώπους να γκρινιάζουν. Έχουν άλλα βλέμματα. Αφήναμε τα πράγματά μας παντού και δεν είχα κανένα φόβο ότι θα μας κλέψουν. Είχα χάσει τα γυαλιά μου και πάλευαν τα παιδάκια να μου τα βρουν και να μου τα επιστρέψουν. Ειλικρινά, είναι η καλύτερη εμπειρία που έχω βιώσει και ανυπομονώ να ξαναπάω.

«Η πιο δυνατή στιγμή εκεί ήταν ένα μεσημέρι που δουλεύαμε (κάναμε πολλή δουλειά εκεί, κουβαλούσαμε τούβλα, τσιμέντα κλπ) κι έκανα διάλειμμα. Τα παιδιά ήταν μέσα σε αίθουσες διδασκαλίας που πραγματικά ήταν πολύ χειρότερες από τους δικούς μας στάβλους. Ήμουν έξω, λοιπόν, τα παιδιά ήταν στο μάθημα και έβγαλα από το σάκο μου να πιω νερό, γιατί γενικά δεν πίναμε και επουδενί δεν τρώγαμε μπροστά στα παιδιά αυτά. Δεν είχα παρατηρήσει, όμως, ότι όσο έπινα νερό, στα 20 μέτρα μακριά μου σε ένα λοφάκι βρισκόταν ένα κοριτσάκι 5 ετών σε μια γωνία και με κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Δεν μπορούσα να μην της κάνω νόημα να έρθει. Ήρθε και μου έδειξε το μπουκάλι με το νερό λέγοντάς μου «Ακατσούπα» που σήμαινε νερό στη διάλεκτό τους. Της το δίνω, το παίρνει, πίνει τρεις γουλιές και μου το επιστρέφει για να μη μου το στερήσει. Όλο αυτό με απόλυτη ευγένεια. Της κάνω νόημα να το κρατήσει. Το κοριτσάκι με κοιτάζει στα μάτια, δεν το πιστεύει ότι της το χαρίζω και φωνάζει τις φίλες της για να το μοιραστούν. Δεν το πήρε να το κρατήσει για τον εαυτό της, φώναξε τα υπόλοιπα κοριτσάκια και κάθισαν ήσυχα και έδινε το ένα κοριτσάκι στο άλλο νερό. Έπινε δυο γουλιές και το έδινε στη διπλανή της. Εγώ έβλεπα αυτό το θέαμα και έτρεχαν τα δάκρυά μου ποτάμι γιατί δεν μπορούσα να πιστέψω πως ένα τόσο μικρό παιδί, σε αυτές τις συνθήκες, σκέφτηκε να το μοιραστεί. Η πρώτη του αυθόρμητη σκέψη ήταν η λέξη μοιράζομαι. Ήταν συγκλονιστικό αυτό που είδα και είναι αυτό που λες ότι σε καταστάσεις επιβίωσης βρίσκεις τη μεγαλύτερη ανθρωπιά. Κι όταν είναι όλα δεδομένα, εκεί μας αφορούν πολύ λιγότερα πράγματα γύρω μας».

 

Κάπως έτσι τελειώνει η όμορφη συζήτησή μας. Με ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στα χείλη. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούσα με τίποτα να βγάλω τη σκηνή που μου περιέγραφε από το μυαλό και συνέχισα να τις κάνω ερωτήσεις. Έκλεισα όμως το διάλογό μας ρωτώντας την ποια είναι τα πλάνα της για το μέλλον και πώς φαντάζεται τον εαυτό της σε δέκα χρόνια από σήμερα. Αφού μου χαμογέλασε μου αποκάλυψε το νέο της εγχείρημα το οποίο είναι σπουδαίο και δεν το είχε επικοινωνήσει μέχρι σήμερα: μεταφράζει τα βιβλία της στον κώδικα Μπράιγ για τα παιδάκια με δυσκολίες στην όραση, σε συνεργασία με την Πανελλήνια Ένωση Τυφλών. Όπως μου λέει με ενθουσιασμό ανυπομονεί πολύ και ευελπιστεί να κυκλοφορήσουν τον Σεπτέμβρη. Όσο για το πώς φαντάζεται τον εαυτό της σε δέκα χρόνια; Μου απαντά χωρίς πολλή σκέψη: «Με πολλά παιδιά. Όνειρό μου είναι να είναι και παιδιά κοιλιάς και παιδιά καρδιάς. Θα ήθελα πολύ να υιοθετήσω κάποιο παιδάκι από την Αφρική. Θα ήθελα να μένω σε μια φάρμα, μακριά από το κέντρο της πόλης, με όλα μου τα παιδιά». ”Dreams do come true”, θα πω εγώ. Ειδικά στην περίπτωση των ανθρώπων σαν την Κατρίνα που δε μένουν στάσιμοι και κυνηγούν τη ζωή.