Η Νάνσυ Μαλλέρου είναι έμπορος της ευτυχίας

Της Ανδρονίκης Μπάκουλη

Η είδηση αυτή είχε φτάσει στα αυτιά της γιαγιάς μου, ως εξής: “Η Νίκη πηγαίνει… στην Τένια Μακρή”. Βασικά, σε άλλη κυρία πήγαινα, αλλά η Τένια Μακρή ήταν τότε ό,τι πιο οικείο είχε η ψυχοθεραπεία σε τηλεοπτική προσωπικότητα. Ήταν εκείνη που είχε επιτύχει να εξηγήσει και να πείσει και στον τελευταίο τηλεθεατή πως όποιος πηγαίνει σε ψυχολόγο/ψυχοθεραπευτή/ψυχαναλυτή, δεν είναι απαραίτητα και τρελός.

Για να κάνω μια πραγματικά πολύ μεγάλη ιστορία μικρή, χρειάστηκαν 2 χρόνια μέχρι να καταφέρω να δω μπροστά μου την πραγματικότητα και να την αντιμετωπίσω. Χρειάστηκαν πολλά περισσότερα για να επαναπροσδιοριστώ και να καταλήξω στο ποια είμαι, τι θέλω και τι με κάνει ευτυχισμένη. Κράτα λίγο το “τι θέλω” και “τι με κάνει ευτυχισμένη”.

Πριν λίγο καιρό, ενώ αναζητούσα έρευνα που αφορούσε θέμα ψυχολογίας, έπεσα πάνω σε μια συνέντευξη της Νάνσυς Μαλλέρου, γυναίκας που προσδιοριζόταν ως “life coach”. Ενημέρωνε ότι αυτό που κάνει είναι να βοηθά τον κόσμο να υλοποιεί τους στόχους του, σε μικρό χρονικό διάστημα.

Όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωση, είχα δυο -βασικές- απορίες: τι είναι το “life coaching” στην πράξη και πώς γίνεται να φτάσεις σε έναν στόχο, αν δεν δουλέψεις πρώτα με τον εαυτό σου, πολλώ δε μέσα σε έξι μήνες. Αυτές είναι κάποιες από τις ερωτήσεις που έθεσα στην πρωτοπόρο του coaching στην Ελλάδα και -μεταξύ πολλών άλλων- ιδρύτρια του Lifecoachinggreece.gr, αλλά και προέδρου του ελληνικού τμήματος της International Coach federation.

Ξεπεράσαμε πολύ γρήγορα τους τύπους (συμφωνώντας να μιλάμε στον ενικό) και περάσαμε στην ουσία. Τι δουλειά κάνει λοιπόν, η Νάνσυ; Τι είναι το life coaching πέραν του προφανούς της μετάφρασης; Και τι σχέσει έχουν όλα αυτά με το πτυχίο στη γαλλική φιλολογία, το ΜΒΑ στο European School of Management (Oxford, Paris, Madrid) και το Διδακτορικό στις Συνεργατικές Στρατηγικές από το Πάντειο Πανεπιστήμιο; Για να μάθουμε τι κάνει, πρώτα θελήσαμε να γνωρίσουμε την ίδια. Και έτσι ξεκίνησε μια συζήτηση που ξεπέρασε τη μία ώρα -και αν δεν είχαμε δουλειές, ίσως να μιλούσαμε ακόμα.  Η Dr. Νάνσυ Μαλλέρου θα είναι μεταξύ των ομιλιτριών του Game Changer που θα διοργανώσει η 24Media σε συνεργασία με την εταιρεία στρατηγικής επικοινωνίας, Συμεών Γ. Τσομώκος ΑΕ. στις 20/1, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση -υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Ισότητας-, με τίτλο “Women of Influence”.

Επειδή σου αρέσει η μουσική, δεν γίνεσαι μουσικός

“Να σου εξηγήσω, γιατί υπάρχει μια λογική εξήγηση για όλα αυτά” ενημέρωσε με το χαμόγελο που πολύ γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι είναι το σήμα-κατατεθέν της, πριν προχωρήσει στο παρασύνθημα. “Τελείωσα γαλλική φιλολογία, γιατί πήγα στην Ελληνογαλλική Σχολή Ουρσουλινών και μου φαινόταν το φυσιολογικό πράγμα να κάνει κάποιος που… δεν ξέρει τι θέλει να κάνει. Βοήθησε βέβαια, το ότι αγαπώ τη γλώσσα, ότι αναλύαμε Μποντλέρ και Μπαλζάκ και περνούσαμε πολύ ωραία. Απλά, σε 2-3 χρόνια κατάλαβα πως μου αρέσει πολύ να το κάνω αυτό, αλλά δεν φανταζόμουν τη ζωή μου, επαγγελματικά αναλύοντας Μποντλέρ και Μπαλζάκ για εμένα ή για κάποιον άλλον. Καταλαβαίνεις πως επειδή αρέσει σε κάποιον η μουσική, δεν σημαίνει ότι θα γίνει και μουσικός. Εμένα μου άρεσε… αυτή η μουσική, αλλά δεν είχα την παραμικρή πρόθεση να το κάνω επάγγελμα.

Το business (επιχειρείν) ήταν πάντα κάτι οικείο, στο οικογενειακό DNA. “Ο πατέρας μου, Κώστας ήταν έμπορος, είχε εργοστάσιο με πουκάμισα. Από μικρή πήγαινα στην επιχείρηση και μου άρεσαν όλα. Για παράδειγμα, στα 15 μου φαινόταν συναρπαστική η δουλειά της πωλήτριας, το πώς σε πείθει να αγοράσεις κάτι. Το πώς το καταφέρνει. Είχα πάει λοιπόν, τότε στον πατέρα μου και του είχα πει να δουλέψει σε μια μεγάλη αλυσίδα με είδη ένδυσης. Μου είπε “γιατί να πας αλλού και να μην έλθεις να δουλέψεις σε εμένα και να βγάζεις τα έξοδα σου;”. Μπήκα λοιπόν, σε αυτό πολύ μικρή και μου έκανε πολύ καλό. Αναφέρομαι στην εποχή του πλασιέ. Που για να πουλήσεις, έπαιρνες την τσάντα σου με τα δείγματα και πήγαινες να κάνεις δειγματισμό, για να βρεις πελάτες. Αν “έκλεινες” δουλειές, έπαιρνες ποσοστό επί των πωλήσεων. Έτσι δούλευε τότε, το industry”.

Έμαθα από μικρή το marketing και το ρίσκο

Θυμάται να “σπάει” τα πόδια της στο περπάτημα “στην Ακαδημίας μέχρι το Κολωνάκι, σε περίοδο πιο ασφαλή από την τωρινή, για να δειγματίσω. Μετά έλεγα στον πατέρα μου μια ιδέα, μου εξηγούσε πως πρέπει να πάρουμε υφάσματα, αλλά… για να γίνει αυτό έπρεπε να κάνω απογραφή!  Μέτρα λοιπόν, αμέτρητα τόπια με ύφασμα. Μέσα από όλα αυτά, κατάλαβα ότι μου αρέσει πολύ η διαδικασία του πώς να πείσεις κάποιον να κάνει κάτι, όπως και το επιχειρείν.

Έλεγα στον πατέρα μου “θα διαλέξω εγώ υφάσματα για αυτήν την κολεξιόν”. Μου απαντούσε “πολύ ωραία, εάν δεν πουλήσουμε, τι θα τα κάνουμε;”. Έπρεπε να βρω το πώς και να του το παρουσιάσω. Όταν όλα πήγαιναν καλά και πουλούσαμε ας πούμε, καρό σε εποχή που ήταν της μόδας το ριγέ, ήταν η χαρά μου.

Και το marketing και το ρίσκο ήταν πράγματα που έμαθα από πολύ μικρή, πράγματα που μου άρεσαν. Το πώς επηρεάζεις τους ανθρώπους στις αποφάσεις τους. Ερχόταν κάποιος να κάνει παραγγελία για πέντε, έφευγε με 50 και εμένα ήταν η καλύτερη μου. Όχι για τα χρήματα, αλλά για αυτό που είχα καταφέρει. Μεγάλωσα σε περιβάλλον πολύ ελεύθερο, δημιουργικό και πολύ σκληρό, γιατί ο μπαμπάς δεν αστειευόταν όταν έλεγε “θα έλθεις στις 7 το πρωί στο γραφείο” ή “θα μαζεύεις τα κουρελάκια, όταν οι εργάτριες τελειώνουν με την κοπή των πατρόν” ή “φτιάξε ελληνικούς καφέδες για 30 εργαζομένους”, στους οποίους είχε ζητήσει να μη με λυπούνται. Δεν με περίμενε δηλαδή, η διευθυντική καρέκλα. Ήταν σκληρός, αλλά δίκαιος”.

Ανεξαρτησία, αυτή η… άδικη

“Κάθισε και μου έκανε τον υπολογισμό του πόσο κοστίζω και του ποσού που αντιστοιχούσε στο μισθό μου. Είχε “ανοίξει” λογαριασμό που μου έβαζε τα χρήματα, αλλά τότε δεν το γνώριζα. Όταν του είπα στο τέλος του πρώτου μήνα “τι θα πάρω;”, μου απάντησε “κάτσε να αφαιρέσω το ηλεκτρικό, το νερό και όλα τα άλλα έξοδα σου”. Γιατί όπως έλεγε, η αίσθηση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας δεν μπορεί να είναι ψευδής. Δηλαδή, δεν γινόταν να παίρνω μισθό, ενώ ζούσα στο σπίτι των γονιών μου, με τάιζαν, με φρόντιζαν και πλήρωναν τα έξοδα μου. Αυτό δεν είναι ανεξαρτησία”.

Ο Κώστας και η Σούλα, η μητέρα της, της έμαθαν από πολύ νωρίς πως όποιος αγαπάει, παιδεύει. Όπως όταν διέλυσε το πρώτο της αυτοκίνητο “σε αγώνες που κάναμε με φίλους” και ενώ είχε ήδη πιάσει την πρώτη της δουλειά, στη L’ Οreal, οι γονείς της την ενημέρωσαν πως αν ήθελε να αγοράσει άλλο, θα έπρεπε να της κρατούν το μισθό, έως ότου συγκεντρώσει το ποσό. “Κάπως έτσι, έμαθα να εκτιμώ. Και πάλι, μου έβαζαν τα χρήματα σε λογαριασμό, αλλά δεν το ήξερα”.

Όταν θες κάτι, το διεκδικείς μέχρι να το αποκτήσεις

Πώς όμως, προέκυψε η δουλειά στη L’ Oreal; “Μετά τη γαλλική φιλολογία, έκανα το ΜΒΑ και όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, πήγα στη L’ Oreal, όπου ήθελα πολύ να δουλέψω. Ήταν ο στόχος μου”. Το πώς πήγε εκεί μάλλον είναι χαρακτηριστικό των όσων πρεσβεύει και προσπαθεί να μεταφέρει: όλα γίνονται, αν προσπαθήσεις πολύ.

“Μια μέρα, πήγα στην εταιρία και κατσικώθηκα μέχρι να δω τον τότε υπεύθυνο. Όταν με ρώτησαν αν είχα ραντεβού, είχα απαντήσει “ναι”. Και όταν δεν με έβρισκαν στα χαρτιά τους, τους έλεγα “αποκλείεται”, αλλά δεν έφευγα. Οι δύο γραμματείς κοιτούσαν με απορία η μία την άλλη, όσο περνούσαν οι ώρες, ώσπου στο τέλος βγήκε ο κ. Ταβλαδεράκης από το γραφείο του για να δει ποια είναι αυτή η τρελή, που δεν φεύγει. Τελικά, πήρα την δουλειά. Ξανά λοιπόν, ο μπαμπάς μου εμφανίστηκε στην εικόνα, από τις εποχές που ήμουν πλασιέ και ξαναπήγαινα εκεί από όπου με έδιωχναν” μέχρι τη δικαίωση (a.k.a. την πώληση)”.

 

Ξεκίνησε λοιπόν, την πρώτη της δουλειά “και οι ώρες ήταν ατελείωτες, όπως σε όλες τις πολυεθνικές, αλλά δεν είχα πρόβλημα γιατί μάθαινα διαρκώς πράγματα και αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε. Ώσπου κάποια στιγμή αντιλήφθηκα πως δούλευε μόνο ένα μέρος του μυαλού μου, αυτό του “δουλεύω σαν το σκυλί” και το πνεύμα μου ήταν ανενεργό. Επειδή πάντα με ενδιέφερε το ακαδημαϊκό του πράγματος, δεν απολάμβανα τη διεκπεραίωση της δουλειάς που φυσιολογικά είχα ως junior συνεργάτης. Τότε σκέφτηκα να κάνω ένα διδακτορικό, για να μη ξεχάσω πώς μαθαίνω. Δούλευα λοιπόν, 12 σερί ώρες την ημέρα και μετά διάβαζα. Για να γράψω το διδακτορικό, πήρα τη άδεια του καλοκαιριού μαζεμένη, πήγα στο εξοχικό μας και δεν έκανα τίποτα άλλο. Θυμάμαι η μητέρα μου, μου έφερνε βότσαλα για να κρατούν όλα τα χαρτιά που είχα στο πάτωμα. Δεν έκανα τίποτα άλλο, πέραν του να τελειώσει αυτή η δουλειά και να φύγει”.

Η τύχη -ξεκάθαρα- βοηθά τους τολμηρούς

Το διδακτορικό ήταν στις Συνεργατικές Στρατηγικές. Τι σχέση είχε αυτό με το marketing ή τη γαλλική φιλολογία; “Έψαχνα να βρω ένα διδακτορικό να κάνω και τότε ο συγχωρεμένος, ο Δημήτρης Ποταμιάνος μου είπε πως αναζητά κάποιον να κάνει την επιμέλεια της μετάφρασης ενός πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου που είχε διαβάσει, για να γράψει τον πρόλογο. Ήταν το “Συν-ανταγωνισμός” (Coopetition). Τα γαλλικά και τα αγγλικά είναι σαν φυσικές μου γλώσσες και ανέλαβα τη δουλειά. Μου άρεσε πάρα πολύ, πωρώθηκα με όσα διάβασα και πρότεινα στον Ποταμιάνο να είναι το διδακτορικό μου πάνω σε αυτόν τον τομέα. Μου είπε πως δεν υπήρχε πολλή έρευνα και έτσι βρέθηκα να κάνω το συγκεκριμένο”.

Ο Ποταμιάνος ήταν ο μόνος που ασχολήθηκε μαζί της (“που αφιέρωσε χρόνο”), όταν επέστρεψε από το εξωτερικό με Master στη Διοίκηση Επιχειρήσεων και ήθελε να κάνει διδακτορικό. “Είχα πάρει πολλούς καθηγητές τηλέφωνο, εν ψυχρώ -έβρισκα τα τηλέφωνα τους από το Χρυσό Οδηγό-, για να ενημερώσω ότι ενδιαφερόμουν να κάνω διδακτορικό και όλοι μου το έκλειναν, ρωτώντας με πώς τολμώ να τους ενοχλώ. Η ζωή τα έφερε έτσι που γνωριστήκαμε στην πορεία”. Με τον Ποταμιάνο έγιναν και φίλοι “γιατί αν και ήταν μεγαλύτερος, στο μυαλό του ήταν πολύ νέος”.

Το καθολικό burn out

Μετά τη L’ Oreal, ήλθαν οι δουλειές σε άλλες πολυεθνικές (Allied Domecq Spirits & Wines, Warner, Village Group, HOL, Vivodi, Cinegram, Ferro, Benostan), στις οποίες “μάθαινα πολλά, περνούσα πολύ καλά, αλλά το 2004… το έκαψα. Ο οργανισμός μου εξαντλήθηκε, έπαθα καθολική υπερκόπωση και διακομήσθηκα στο νοσοκομείο, όπου μεταξύ άλλων μου είπαν ότι η εξάντληση ήταν τέτοια που επηρεάζει τη δυνατότητα της τεκνοποίησης. Δούλευα ατελείωτες ώρες, γιατί είχε μεγαλώσει το παιχνίδι, είχαν μπει και οι πολιτικές στη μέση, ένας τομέας που δεν είχα μάθει ποτέ. Με βάρυνε πάρα πολύ. Σκέψου πόσο δούλευα, που όταν έφυγα με αντικατέστησαν με δύο ανθρώπους. Όχι γιατί οι άλλοι έκαναν κάτι λάθος, αλλά επειδή εγώ γούσταρα, να τρέχω να τα κάνω όλα, να μαθαίνω. Δηλαδή, έλεγαν “ποιος θα κολυμπήσει;” και σήκωνα το χέρι. Μετά ρωτούσαν “ποιος θα κολυμπήσει, με ένα καρπούζι στα χέρια;” και πάλι σήκωνα το χέρι. Ε, δεν μου έφταιγε κανείς που “κάηκα”. Δεν είχα την εμπειρία που έχω τώρα, να διαχειριστώ τις καταστάσεις.

Η απειρία, οι πολιτικές και η άκρατη διάθεση μου να μάθω -α, βάλε κάπου εδώ και ότι παράλληλα δίδασκα στο Πάντειο, απ’ όταν τελείωσα το διδακτορικό μου, γιατί ήθελα να “χτίσω” πάνω στο ακαδημαϊκό κομμάτι-, έγκωσε το σύστημα. Όχι επειδή κάποιος δεν μου φέρθηκε σωστά, αλλά από τη δική μου απειρία, ως προς το πόσα μπορώ να σηκώσω και το πώς πρέπει να διαχειριστώ τον καθένα και την κάθε κατάσταση. Συν αυτά, από κάθε κατάσταση, καλή ή κακή, κάτι παίρνεις. Οπότε εγώ έπαιρνα πράγματα, έπαιρνε ο εγωισμός μου, η ανάγκη μου να είμαι παραγωγική, για να νιώθω πως ανήκω κάπου, η αναγνώριση. Έπαιρνα πολλά. Συναναστρεφόμουν με ανθρώπους. 

Καμία δουλειά δεν αφορά μόνο το να “βγάλεις” το όποιο project. Είναι και να διαχειριστείς τους ανθρώπους, τις συνθήκες. Δεν είχα τότε ιδέα και μπλόκαρε το σύστημα. Αυτό από το “δεν μπορείς να κάνεις παιδί” είναι δυο πράγματα πολύ μακριά το ένα από το άλλο. Και έπαθα σοκ”.

Αρνήθηκα ότι ανήκω στην Prozak Generation

Το πρώτο σοκ, γιατί ακολούθησε και άλλο. “Οι γιατροί μου είπαν πως έπρεπε να πάρω αντικαταθλιπτικά, διότι ήμουν αυτοκτονική. Τους εξηγούσα ότι αυτό δεν ισχύει, αλλά το θέμα είναι πως για εμένα, το να βρεθώ στη θέση να πάρω αντικαταθλιπτικό ήταν ό,τι πιο μειωτικό έχω κάνει στη ζωή μου. Θυμάμαι πως καθόμουν στη μια άκρη του καναπέ και είχα το χάπι στην άλλη άκρη. Μιλούσα με την κολλητή μου, τη Μαρίλη και της έλεγα “δεν μπορώ να δεχθώ ότι ανήκω στο Prozak Generation. Δεν είμαι αυτό. Αρνούμαι”. Εκείνη μου απαντούσε “πώς κάνεις έτσι; Ένα χάπι είναι” και εγώ επέμενα πως “δεν είμαι η μάζα για την οποία γράφουν οι εφημερίδες. Αρνούμαι”.

Αυτή η κατάσταση διήρκεσε τρεις εβδομάδες, όταν η Μαρίλη μου είπε “πάρτο γιατί θα έλθω να στο δώσω εγώ. Μας κούρασες. Ένα χάπι είναι, επιτέλους πάρτο”. Ευτυχώς, έπεσα και σε ένα εξαιρετικό ψυχίατρο, ο οποίος μου είπε ότι δεν χρειαζόμουν συνεδρίες, αλλά να πάρω αυτά τα χάπια για κάποιο διάστημα, ώστε να πάρω τα πάνω μου. Επίσης μου είπε ότι “όταν δεις πως αρχίζεις να ξεχνάς, άφησε τα όλα πίσω σου και κοίτα να δεις τι θα κάνεις με τη ζωή σου, γιατί αυτό σε “καίει”. Έχεις χάσει τον εαυτό σου. Βρες τον”.

Την έχουν ρωτήσει πολλάκις αν θα έκανε τις ίδιες επιλογές αν είχε τη δυνατότητα να γυρίσει πίσω το χρόνο. Απάντησε με ένα μακρόσυρτο και ενθουσιώδες “ναιιιιιιιιιιιι. Θα τα έκανα όλα από την αρχή, απλά θα ήθελα να ‘χω περισσότερη γνώση επί της διαχείρισης. Επίσης, θέλω να τους ευχαριστήσω όλους. Και τους καλούς και τους κακούς, ιδιαίτερα τους δεύτερους, γιατί από τους χειρότερους ανθρώπους έμαθα τα πιο φανταστικά πράγματα. Από εκείνους που με ταλαιπώρησαν και με παίδεψαν περισσότερο, έμαθα πολλά. Ήμουν χαρισματική προσωπικότητα και μάζευα γύρω μου ανθρώπους που μου έλεγαν μόνο “μπράβο”. Από αυτό όμως, δεν έχεις να μάθεις κάτι. Έχεις να πάρεις δύναμη, αλλά δεν μαθαίνεις όταν είσαι 26, 27, 28, 29 ή 30”.

Δεν ήξερα τι πάει να πει μέτρο. Έμαθα

Έχει καταλήξει στο ότι “κανείς δεν με έστειλε πουθενά, όπου δεν ήθελα να πάω. Ζητούσαν κάτι και πριν ολοκληρώσουν την πρόταση, είχα τρέξει να προλάβω να αναλάβω τη δουλειά. Οι άλλοι δεν είχαν προλάβει καν να σηκώσουν το χέρι τους και εγώ ήμουν με τους φακέλους στα χέρια και έτρεχα. Επίσης, σε κάθε εταιρία που ήμουν δημιουργούσα μια συμπληρωματική εταιρία. Δηλαδή, στην Village είχα πει “γιατί να δίνουμε στη διαφημιστική, στους γραφίστες και σε όλα αυτά όσα δίνουμε και να φτιάξουμε εμείς μια εταιρία;”. Έκανα το business plan και μετά δούλευα και εκεί.

Είναι στο χαρακτήρα μου αυτό το στοιχείο και μου αρέσει. Αλλά δεν ήξερα τι πάει να πει “μέτρο”. Το έμαθα”.

Δυο μήνες μετά το πρώτο αντικαταθλιπτικό χάπι διαπίστωσε ότι είχε έλθει η ώρα για να προχωρήσει. “Δημιούργησα μια εταιρία επικοινωνίας, γιατί αυτό ήξερα να κάνω μια χαρά, τη Market Inc, ώστε να βιοπορίζομαι -γιατί στα 34 δεν ήθελα να ζητήσω από τους γονείς μου, δεν το είχα κάνει από τα 14. Ειδικά αν έχεις μεγαλώσει με τον Κωστάκη και σου έχει μάθει τι θα πει ανεξαρτησία, κανονικά, όχι ντεμί. Άρχισα να ψάχνομαι και κάποια στιγμή άκουσα τον όρο “coaching”. Δεν ήξερα τι είναι. Το αναζήτησα και πήρα ένα course στο Coach U (σ.σ. Είναι διαπιστευμένη Coach και έχει Δίπλωμα Life Style Management από το τμήμα διαρκούς εκπαίδευσης του Harvard Medical School), για να μάθω περί τίνος πρόκειται. Άρχισα δηλαδή, να κάνω coaching στον εαυτό μου.

Πολύ γρήγορα σκέφτηκα “ώπα, αυτό είναι επάγγελμα; Ήταν ό,τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια στις εταιρίες που εργαζόμουν με τους υπαλλήλους, στις φίλες μου, σε όλους, γιατί πάντα είχα το αληθινό ενδιαφέρον να μάθω τι αρέσει στον καθένα, τι του δίνει κίνητρα, τι τον ενθουσιάζει. Ήταν μέσα μου αυτό το πράγμα. Η προσωπική δουλειά με βοήθησε σε πολλά, με ξεμπλόκαρε, γιατί αυτό που είχα δεν πέρασε σε 3 μήνες, αλλά σε δύο χρόνια και είναι κάτι το οποίο πάντα σε κυνηγά. Είναι ύπουλη ασθένεια και όταν βρεθείς σε μια στιγμή αμφιβολίας, αν δεν έχεις την εκπαίδευση, ξεπηδά ξανά και σε κυριεύει η απόγνωση”.

Προτείνω ό,τι έχω δοκιμάσει και είχε αποτέλεσμα

Είχα μια πολύ συγκεκριμένη διαφωνία: για να μπορέσεις να βοηθήσεις κάποιον, ουσιαστικά, πρέπει να ‘χεις να δώσεις. Εννοώ πως όταν δεν έχεις διαχειριστεί τα δικά σου θέματα -αυτά που όλοι “κουβαλούμε” στο υποσυνείδητο-, αν δεν έχεις εκθέσει τον εαυτό σου μέσω της ψυχανάλυσης, δεν τον έχεις επαναπροσδιορίσει σε πιο υγιείς βάσεις, πώς μπορείς να βοηθήσεις κάποιον άλλον; “Υπάρχουν δύο θεωρίες. Η μια λέει πως “ένας καλός γιατρός δεν χρειάζεται να μην καπνίζει για να κάνει εγχείρηση σε εσένα”. Δεν είμαι αυτής. Είμαι της άλλης που λέει πως οποιοσδήποτε διαχειρίζεται θέματα ζωής, οφείλει να είναι πρότυπο. Δεν μπορεί δηλαδή, εγώ να μην έχω προσωπική ζωή, να κουράζομαι, να ξενυχτάω, να μη “βγάζω” αυτά που θεωρώ πως μου αξίζουν, να ζω μέσα στη μιζέρια, αλλά να σου λέω ότι η ζωή έχει αφθονία και πως μπορείς να πας μπροστά. Εγώ δεν το πρεσβεύω αυτό. Για παράδειγμα, δεν είμαι ο άνθρωπος να μιλήσω για σχέσεις.

Δόξα τω Θεώ έχω μια πολύ καλή σχέση, αλλά παλαιότερα, όταν δεν είχα κάτι, δεν πίστευα πως μπορώ να δώσω σχετικές συμβουλές. Βέβαια, εδώ πρέπει να επισημάνω ότι το coaching δεν είναι να δίνεις συμβουλές. Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ πως ναι, πρέπει να ‘χεις περάσει από κάπου και να ‘χεις δοκιμάσει τις λύσεις που προτείνεις και να ‘χεις δει ότι έχουν λειτουργήσει σε εσένα. Μπορεί να ακούσω πως κάτι μπορεί να φανεί χρήσιμο και να συστήσω τη δοκιμή, αλλά δεν θα πω μιλήσω ποτέ για κάτι που δεν πιστεύω η ίδια ότι μπορεί να οδηγήσει εκεί που θες”.

Όσα πέρασα, με πήγαν σε αυτό που ήμουν γεννημένη να κάνω

Η υπερκόπωση τη βοήθησε “να μάθω τον εαυτό μου, να μάθω τα όρια, να κάνω κάτι που μου έλεγαν οι γονείς μου όσα χρόνια εργαζόμουν. Τι; Πως αν είχαν βάλει όλη την ενέργεια, τη γνώση και τη δουλειά που δίνω σε εταιρίες άλλων, σε μια δική μου δουλειά, θα είχα “βγάλει” δέκα φορές περισσότερα λεφτά και θα ήμουν πιο ευχαριστημένη. Όταν ήλθε η ώρα, το πλήρωμα του χρόνου, είπα πως έχουν δίκιο. Ο λόγος που δεν ανέλαβα την οικογενειακή επιχείρηση, όταν ο πατέρας μου ήθελε να αποσυρθεί, ήταν γιατί ήθελα να βγω στην αγορά να μάθω και άλλα. Να δω πώς δουλεύει ο κόσμος, ήταν κάτι που με ενθουσίαζε να δω πώς δουλεύει η L’ Oreal και από κάποιον που έφτιαχνε στη γωνία μια κρέμα, έχει γίνει αυτό που έχει γίνει. Ήταν πολύ sexy.

Δεν ανέλαβα τη δουλειά του πατέρα μου, γιατί δεν ένιωθα πως μπορούσα να την κάνω όσο μεγάλη ήθελα, δεν ένιωθα ότι είχα τη γνώση. Μάλλον έτσι θα τα ξαναέκανα τα πράγματα, γιατί αυτά που είδα και έμαθα είναι πραγματικά πολύ μεγάλο κεφάλαιο για εμένα, να τα μάθω, να τα ξεζουμίσω. Είμαι πολύ γεμάτη. ΟΚ, θα μπορούσα να σταματήσω πιο νωρίς, αλλά δεν το έκανα διότι πραγματικά περνούσα πολύ ωραία. Ήλθε όμως, η στιγμή που είπα “τι θα κάνω τώρα;”. Είχα πολύ καλό όνομα στην αγορά, είχα πολλές γνωριμίες και ήταν οι εποχές των παχιών αγελάδων (2004, 2005), οπότε θα έβρισκα δουλειά. Είχα αρκετά καλέσματα, σε φοβερές θέσεις, αλλά τότε συνειδητοποίησα πως θέλω να δουλεύω για εμένα και να καταναλώνω την ενέργεια και να διοχετεύω τη γνώση που πια είχα, σε κάτι δικό μου. Όσα πέρασα με πήγαν προς τα εκεί που έπρεπε να πάω, σε αυτό για το οποίο ήμουν γεννημένη να κάνω: να είμαι entrepreneur, να είμαι ελεύθερος έμπορος”.

Θυμήθηκε μια ιστορία, από όταν πήγαινε στο δημοτικό σχολείο. “Με είχαν πιάσει, γιατί έκλεβα ένα περιοδικό της εποχής, το “Χελιδώνι” από τα παιδάκια που δεν χώνευα και το πουλούσα… μαύρη αγορά (4 δραχμές)… στα ίδια. Βλέπεις, όταν  μας έδιναν τις 2 δραχμές για να αγοράσουμε το “Χελιδώνι”, έπρεπε να το δείξουμε για να αποδείξουμε ότι δεν κάναμε τα λεφτά τυρόπιτες. Ήλθε ο πατέρας μου, έξαλλος που τον κάλεσαν στο σχολείο για να μιλήσουν για το παιδί του που έκλεβε, με ρώτησε γιατί το έκανα και όταν του εξήγησα ότι το πουλούσα στη διπλή τιμή μου είπε “μπράβο, αυτό είναι που λέμε “περιθώριο κέρδους”, πριν μου ξεκαθαρίσει σε έντονο ύφος ότι “δεν γίνεται να κλέβεις. Κάτσε και φτιάξτο”. Με αυτό θέλω να σου πω ότι στα 34 επέστρεψα στο δρόμο μου, σε αυτό για το οποίο ήμουν γεννημένη”.

Εμπορεύομαι την ευτυχία

Τι θα έλεγε πως εμπορεύεται τώρα; “Κατ’ αρχάς θεωρώ πως όλοι μας εμπορευόμαστε κάτι. Εσύ τα άρθρα σου κλπ. Όλοι εμπορευόμαστε ένα προϊόν, είμαστε ένα προϊόν. Η μεγαλύτερη μου χαρά ήταν πως έμαθα για το marketing, που είναι στην ουσία το να πουλήσεις κάτι, να βγάλεις κάτι στο market -μη τα κάνουμε όλα σύνθετα-, σε επίπεδο marketing του εαυτού μου, της δουλειάς μου και του προϊόντος μου. Αυτό είναι το “άλφα” και το “ωμέγα”. Στην καριέρα μου έμαθα πώς να πουλάω κρέμες, εισιτήρια κινηματογραφικά από ταινίες που κανείς δεν ήθελε να δει, αλλά εγώ έπρεπε αν βρω τρόπο να τα πουλήσω, να πουλάω ποτά, χωρίς να πίνω. Μαθαίνοντας να κάνεις αυτό, μπορείς να κάνεις οτιδήποτε. Τι εμπορεύομαι αυτήν την στιγμή; Είναι η ευτυχία. Αυτό που πουλάω είναι η δυνατότητα του να βρεις εσύ πώς θα κάνεις αυτό που θέλεις”.

Τι εννοεί;

Για να κάνω το θέμα πιο πρακτικό, της ανέφερα ένα προσωπικό παράδειγμα και της ζήτησα να μου πει τι θα έκανε. Πριν μια 15ετια λοιπόν, ήμουν τόσο βουτηγμένη στα… ξέρεις ποια, με τα φαντάσματα του παρελθόντος να με έχουν κυριεύσει, ενώ δεχόμουν επιπλέον διαδοχικά χτυπήματα, τόσα που δεν πίστευα ότι υπάρχει -κυριολεκτικά- αύριο. Αρνούμενη να ζήσω άλλο σε αυτή τη μιζέρια, αποτάθηκα σε ειδικό, έστησα τον εαυτό μου στον εαυτό, τον αποδόμησα ώστε να βρω τη ρίζα του κακού και να την τακτοποιήσω, προκειμένου να μπορώ να προχωρήσω.

Η Νάνσυ μου εξήγησε ότι “ο καλός πωλητής ξέρει πότε να πουλήσει τι. Αν δεις πώς μοιράζουν την αγορά, θα δεις ότι υπάρχουν ώριμες αγορές, αυτές της ανάπτυξης. Εσύ θα ήσουν στην αγορά της ανάπτυξης. Θα είχα να σου πουλήσω κάτι, αυτό που πολύ σωστά αγόρασες τότε για τον εαυτό σου. Ήταν το “κάτσε να δω τι γίνεται, να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα με τον εαυτό μου. Αυτό αγόρασες. Αγόρασες μια υπηρεσία, τελικά. Ήταν κάτι πολύ σημαντικό και πολύ καλά έκανες”.

Αν δεν έχεις το χρόνο, τα χρήματα ή τη δέσμευση, μη το ξεκινήσεις

Ναι, αλλά για να το κάνω χρειάστηκε, για να ζητήσω βοήθεια, για να φτάσω στο σημείο να θέλω να αλλάξω τη ζωή μου, χρειάστηκε να περάσουν κάποια χρόνια, χρειάστηκε το ναδίρ. Το και “μη παρέκει”. Ενδεχομένως νωρίτερα, να είχα αποτύχει γιατί δεν είχαν ωριμάσει οι συνθήκες. Πόσο εύκολο είναι να διαχειριστεί ανθρώπους που λένε ότι θέλουν να επιτύχουν κάτι, αλλά πρακτικά δεν το εννοούν; “Ένα πράγμα που κάνω στο επάγγελμα μου, είναι να δω αν είσαι αυτό που λέμε “coachable”. Αν δηλαδή, κάποιος είναι έτοιμος να μπεις σε αυτήν τη διαδικασία”. Και αν δεν είναι; “Λέω πως “νομίζω ότι δεν είσαι έτοιμος”, εξηγώντας τι είναι το coaching και τις απαιτήσεις που έχει.

Γιατί περιλαμβάνει προσωπική δουλειά κάθε εβδομάδα, περιλαμβάνει δέσμευση. Λέω πως “αν δεν έχεις το χρόνο, τα χρήματα ή τη δέσμευση να το κάνεις, μη το ξεκινήσεις”. Αυτό το ακούν όλοι στην πρώτη συνεδρία”. Εξήγηση που τη λες και έντιμη. “Αν έλθει κάποιος που δεν έχει τα χρήματα να με πληρώσει, θα πω επίσης “μην το κάνεις. Κάντο όταν θα είσαι έτοιμος να επενδύσεις πάνω σε αυτό, στο να πας από το σημείο “άλφα” στο σημείο “βήτα”.

Δεν γίνεται να μου λες “πάω κομμωτήριο μια φορά την εβδομάδα, φτιάχνω τα νύχια μου δυο φορές την εβδομάδα, πάω τη γιόγκα μου, αλλά δεν έχω λεφτά για το coaching”. Λέω πως αν σε γεμίζει η γιόγκα, κάνε αυτήν. Αν έχεις πέντε δραχμές, πρέπει να επιλέξεις τι θες να κάνεις. Δεν γίνεται να τα κάνεις όλα, όταν δεν μπορείς. Πρώτα θα κάνεις έκπτωση στα δικά σου τα “θέλω” και μετά στη δική μου τη δουλειά. Eίναι θέμα προτεραιοτήτων”.

Στη ζωή έχεις δικαίωμα να έχεις όσα διεκδικείς με δουλειά και σεβασμό

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν το εννοεί όταν λέει πως “στη ζωή έχεις το δικαίωμα να τα έχεις όλα. Όσα περισσότερα θέλεις και τα διεκδικείς με δουλειά και με σεβασμό σε εσένα και προς τους άλλους, αυτό που κερδίζεις είναι ότι πας πολύ μακρύτερα από τους άλλους που θέλουν λιγότερα. Πολλοί με ρωτούν “αν βάλω πολύ υψηλό στόχο και δεν τον υλοποιήσω, δεν θα απογοητευτώ;”. Απαντώ, όχι αν είσαι βλάκας.

Διαφορετικά, θα δεις πως όταν ξεκινάς από το Ψυχικό να πας με έρπινγκ στο Φάρο, το πιθανότερο είναι να τα καταφέρεις. Αν ξεκινήσεις από το Ψυχικό να πας στη Θεσσαλονίκη με τον ίδιο τρόπο, μπορεί να φτάσω μόνο μέχρι τη Λαμία, σίγουρα όμως, θα ‘χω φτάσει πιο μακριά από τον Φάρο. Επίσης, θα έχεις μάθει ότι δεν μπορείς να πας μόνο με έρπινγκ, αλλά και πως πρέπει να σηκωθείς ή να ζητήσεις βοήθεια ή να συνεργαστείς. Τα πράγματα που ‘χεις μάθει, πηγαίνοντας για ένα μεγαλύτερο στόχο, είναι πολλαπλάσια από όσα μαθαίνεις απλώνοντας τα πόδια σου μέχρι εκεί όπου φτάνει το πάπλωμα σου”.

It is all about good business

Όπως τονίζει “δεν θεωρώ τον εαυτό μου τρομερά ηθικό άνθρωπο, χωρίς να αυτό να σημαίνει ότι είμαι ανήθικη. Θεωρώ όμως, τον εαυτό μου πολύ πρακτικό άνθρωπο και καλό επιχειρηματία. Άρα, το να σε ξεγελάσω και να σου πουλήσω κάτι που δεν είσαι έτοιμος να κάνεις, σε δυο συνεδρίες θα ‘χεις αντιληφθεί ότι δεν είναι για εσένα. Θα βγεις λοιπόν, και θα πεις “τι κάναμε; Τίποτα! Πάω, έρχομαι και δεν γίνεται τίποτα” και αυτό για εμένα θα είναι bad business. Good business είναι να βγεις και να πεις “μου έχει ανοίξει τον εγκέφαλο αυτή η γυναίκα. Με έχει κάνει να κάνω αυτό, εκείνο, το άλλο”. Όσο έχω τέτοιους πελάτες, είναι good business. Αν κάποιος είναι ευχαριστημένος από αυτό που εγώ έχω τάξει και το παίρνει στο 200%, αυτό για εμένα είναι ηθική. Αυτό με κάνει να αγαπώ τόσο πολύ ό,τι κάνω, γιατί βλέπεις το αποτέλεσμα.

Όταν πουλούσα το ένα παραπάνω εισιτήριο με εξιτάριζε, γιατί πάντα είναι ωραίο να μπορώ να σου πουλήσω κάτι, αλλά αυτό που έπαιρνε ο άλλος πίσω δεν ήταν κάτι που άλλαζε τη ζωή του. Τώρα, αν έλθει κάποιος σε εμένα και καταφέρω να γεμίσω το κενό που έχει μέσα του, είναι κάτι που με κάνει να επιστρέφω σπίτι μου και σκέφτομαι πως “αυτή ήταν μια πολύ καλή μέρα”.

Είναι το life coaching η απενοχοποίηση του ψυχολόγου;

Είμαστε στο 2017, παρ’ όλα αυτά υπάρχουν ακόμα πάρα πολύ που πιστεύουν πως αν πας σε ψυχολόγο, είσαι τρελός. Μήπως το life coaching ήλθε να απενοχοποιήσει την ανάγκη του κόσμου για να ζητήσει και να λάβει βοήθεια; “Ο λόγος που δημιουργήθηκε και εξελίχθηκε τόσο πολύ το coaching, ώστε να θεωρείται αυτή τη στιγμή ο ταχύτερα εξελίξιμος κλάδος μετά την τεχνολογία -αυτό το λένε έρευνες, έτσι- είναι γιατί απευθύνεται σε ανθρώπους που δεν έχουν κάποιο πρόβλημα”.

Ειλικρινά… ξέρει κάποιους τέτοιους ανθρώπους; Γιατί πραγματικά θα ήθελα να τους γνωρίσω. “Εννοώ κάποιο τεχνικό πρόβλημα, που να μη δουλεύει κάτι. Λίγοι είναι οι άνθρωποι που πηγαίνουν σε ψυχολόγο για να κάνουν το εσωτερικό ταξίδι και να ανακαλύψουν πράγματα για τον εαυτό τους. Συνήθως όλα ξεκινούν με το “έχω κάποιο πρόβλημα”. Οπότε το coaching πήρε το χώρο για τους ανθρώπους που δεν έχουν κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα”.

Η διαύγεια είναι που ψάχνει όλος ο κόσμος

Το να είναι κάποιος μίζερος, δεν είναι ψυχολογικό θέμα με διάφορες παραμέτρους; “Συμφωνώ πως ό,τι κάνουμε εμείς μπορεί να το κάνει ένας ψυχολόγος και το αντίθετο. Ιστορικά ωστόσο, στο ψυχολόγο πήγαινες ή σε έστελναν όταν είχες κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα. Στο coaching έρχεσαι όταν θες να κάνεις κάποια πράγματα, χωρίς να είσαι σίγουρος για το πώς θα τα καταφέρεις. Δηλαδή, όταν είσαι αναβλητικός δεν έχεις ψυχολογικό πρόβλημα. Αυτό όντως, μπορεί να οφείλεται σε δέκα πράγματα. Η διαφορά μας με όλο το “Ψ” είναι πως δεν με απασχολεί το γιατί είμαι αναβλητικός. Επικεντρώνομαι στο πώς θα το πάψω να είμαι. Αν θέλω να φτάσω στο “γιατί”, πρέπει να πας σε ψυχολόγο. Μαζί θα βρούμε το πώς θα πας μπροστά”.

Στα 10 χρόνια δουλειάς έχει αντιληφθεί ότι “η διαύγεια είναι που ψάχνει όλος ο κόσμος. Αυτή είναι το υπέρτατο αγαθό. Κανένας δεν έρχεται σε εμένα, χωρίς να το θέλει. Άρα, φτάνοντας εδώ, το θες”.

Υπάρχει συγκεκριμένο χρονικό διάστημα

Όχι κάποτε, αλλά σε πολύ συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. “Στο coaching βάζουμε χρονικό περιθώριο. Κατ’ αρχάς κάνω την πρώτη συνεδρία για να διαπιστώσω αν μπορώ να δουλέψω με όποιον έρχεται σε εμένα ή αν εκείνος μπορεί να δουλέψει μαζί μου. Αν δηλαδή, ταιριάζουμε. Αν δεν γίνει αυτό, συστήνω άλλους lifecoaches, γιατί σκοπός είναι να γίνει δουλειά. Αλλιώς χάνουμε όλοι. Εσύ που δεν έκανες τη δουλειά σου και θα με δυσφημίσεις και εγώ που θα αισθανθώ άχρηστη. Γιατί λοιπόν, να το περάσουμε αυτό; Όλα πρέπει να είναι good business. Ένα δούναι και λαβείν για όλους. Στην πρώτη συνεδρία ρωτώ “ποιος είναι ο στόχος σου”. Η δεύτερη ερώτηση είναι “πότε θες να το καταφέρεις;”. Αν δηλαδή, κάποιος μου πει “θέλω να χάσω 50 κιλά έως την Τετάρτη” θα συστήσω έναν πλαστικό χειρουργό”.

Αν δεν κάνεις τη δουλειά, σταματάμε

Για να ξεκαθαριστεί ο στόχος “μπορεί να χρειαστούν και τρεις συνεδρίες. Πρέπει να ξέρεις τι θέλεις, όταν έρχεσαι σε εμένα. Αν έλθεις για κουβέντα, θα σου πω αυτό που λέω πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις. Ότι “δεν είμαι πληρωμένος φίλος και κοστίζω πολύ ακριβά. Θα σου κοστίσει πολύ φθηνότερα να πιεις έναν καφέ με έναν φίλο. Πήγαινε κάντο”. Πρέπει να είσαι στοχευμένος. Άρα περιμένω από τους πελάτες μου να ξέρουν τι θέλουν, όταν έρχονται.

Έπειτα από κάθε συνεδρία, πρέπει να γίνει συγκεκριμένη δουλειά. Αν έπειτα από τρεις συνεδρίες δεν έχεις κάνει κάτι, σταματάμε και δεν παίρνεις πίσω τα χρήματα. Τα χάνεις, γιατί έτσι είναι αυτή η ζωή. Ή είσαι αποφασισμένος να κάνεις τη δουλειά σου ή όχι. Για να κλείσω τη συνεδρία, προπληρώνεις το χρόνο μου. Αν γραφτείς στο γυμναστήριο, πληρώσεις για όλο το χρόνο και δεν πας, ζητάς πίσω τα χρήματα; Όχι. Φαινόμενα σαν και αυτό συμβαίνουν, γιατί υπάρχουν πολλοί που δεν είναι δεσμευμένοι με τον εαυτό τους”.

Στο μεσοδιάστημα, μπαίνουν σε μια κλίμακα οι προτεραιότητες “και αν στόχος είναι να γίνει χαρούμενος κάποιος, ρωτώ πού βλέπει τον εαυτό του σε τρεις μήνες. Βάζουμε πλαίσιο, ώστε να γίνει απτός ο στόχος και να βλέπουμε αν πάμε ή δεν πάμε προς τα εκεί. Κάθε συνεδρία πρέπει να “βαθμολογείται” από το πόσο πιο κοντά σε πάει στο στόχο σου. Κάθε εβδομάδα πρέπει να “βαθμολογείς” εσύ τον εαυτό σου, για να δεις πόσο πιο κοντά έχεις πάει προς το στόχο σου. Στη ψυχολογία, τη ψυχοθεραπεία κάνεις ένα ταξίδι ανακάλυψης. Εγώ λέω ότι “πιστεύω πως το στόχο αυτόν μπορείς να τον υλοποιήσεις σε τρεις μήνες”. Και λέω “πιστεύω” γιατί αν εσύ δεν κάνεις τη δουλειά που πρέπει να κάνεις, δεν θα γίνει κάτι”.

Μαθαίνεις δια της επανάληψης ή του σοκ

Ουδείς της έχει πει κάτι που ήταν ουτοπικό. “Δηλαδή, αν είσαι δυστυχής να φτάσεις σε ένα τρίμηνο στην ευτυχία. Μου λένε “θέλω από το μηδέν, σε τρεις μήνες να φτάσω στο τέσσερα. Δουλειά μου είναι να κάνω πιο γρήγορη και αποτελεσματική την καμπύλη μάθησης. Δηλαδή, κάποιοι μαθαίνουν όταν “φάνε” επτά χαστούκια. Η αλήθεια είναι πως μαθαίνεις από τα χαστούκια. Ο μόνος μηχανισμός για να μάθουμε -και αυτό είναι βιολογία-, είναι δια της επανάληψης ή δια του σοκ. Δεν υπάρχει κάτι άλλο.

Η δουλειά μου είναι να σου πω αντί να περιμένεις το σοκ, έλα να μάθεις δια της σωστής επανάληψης. Ποια είναι αυτή; Αυτό που θα κάνεις, τουλάχιστον για 1,2,3 μήνες για τον τρόπο με τον οποίον θα σκέφτεσαι, την οπτική υπό την οποία θα βλέπεις τα πράγματα, για να αρχίσεις να διεκδικείς, το πώς θα είσαι όταν τα ‘χεις καταφέρει; Μήπως δεν ήταν αυτό που νόμισες; Είχα μια κοπέλα που ήθελε να γίνει τραγουδίστρια. Δουλέψαμε για να δούμε πώς θα είναι όταν τα καταφέρει και κατέληξε ότι δεν ήταν κάτι που της άρεσε. Όταν είδε πως το ίνδαλμα της, που είναι η Άννα Βίσση δεν κάνει τώρα τη ζωή που εκείνη φανταζόταν πως θα κάνει στη συγκεκριμένη ηλικία, ότι αυτό που έχει στο μυαλό της για το glamour του τραγουδιστή δεν θα την πάει εκεί όπου ονειρεύεται στα 50, διαπίστωσε πως δεν ήταν κάτι που αγαπούσε τόσο, που δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτό, που ήταν διατεθειμένη να τα βάλει όλα στο τραπέζι, ώστε να το κάνει”.

Δεν κρύβεις το πρόβλημα κάτω από το χαλάκι. Το βάζεις σε καρέκλα, δίπλα σου

Ξεκαθάρισε ότι “δεν πιστεύω πως πρέπει να πας πίσω, να λύσεις όλα τα προβλήματα, ώστε να καταφέρεις να προχωρήσεις προς τα εμπρός. Δεν το πιστεύω, γιατί έχω περάσει από κατάθλιψη και για εμένα δεν λειτούργησε έτσι. Σε εσένα ενδεχομένως να λειτούργησε διαφορετικά. Ο κάθε άνθρωπος κάνει “κλικ” με διαφορετικές μεθόδους και για αυτό υπάρχουν τόσες”.

Επέμεινα… λίγο παραπάνω, είναι η αλήθεια, στην προσέγγιση προς το όποιο θέμα και το πόσο επίφοβο είναι να εμφανιστεί και πάλι στην επιφάνεια, αν δεν το λύσεις. Τόνισε ότι “δεν βάζουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλάκι, αλλά σε μια καρέκλα δίπλα μας. Αποδέχεσαι αυτό που έχει συμβεί και κρατάς όσα σε έχει διδάξει. Δηλαδή, δεν το βλέπεις σαν το τέρας που έρχεται να σε δαγκώσει, αλλά ως αφορμή για να μάθεις κάτι. Λες “ήλθε στο δρόμο μου, για να με διδάξει κάτι”. Τι; Το βρίσκεις και προχωράς. Πρόσφατα είχα ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα.

Για ένα 5ωρο ήμουν σε σοκ. Τι σημαίνει αυτό; Έκλαιγα, δεν δεχόμουν αυτό που ‘χει συμβεί” και ένα, ένα περνούσε τα επίπεδα της κατάθλιψης. “Αυτό που έχω μάθει με το coaching είναι να κρατά το όποιο σοκ μόλις λίγες ώρες. Όχι μέρες ή μήνες. Μετά είπα “κάτσε, κάτι πρέπει να μάθω”. Ανέλυσα όσα είχαν γίνει και είδα πως το κλάμα οφείλετο σε εγωιστικούς λόγους, διότι αυτό που είχε γίνει δεν είχε πρακτική επίπτωση στη ζωή μου αυτή που πίστευα. Πρακτικά, μπορούσα να τα καταφέρω”.

Δεν υπάρχει μια λύση για όλους. Ο καθένας κάνει ό,τι λειτουργεί για εκείνον

“Ο τρόπος που βγήκα από την κατάθλιψη, δεν ήταν να λύσω όλα μου τα προβλήματα, όλα τα “γιατί” που με είχαν οδηγήσει εκεί όπου με είχαν οδηγήσει, διότι διαπίστωσα πως όσο τα σκάλιζα, με διέλυαν” είπε με ειλικρίνεια, πριν συμπληρώσει ότι “μου έλεγαν ότι δεν είμαι ο άνθρωπος που πίστευα πως ήμουν και αυτό ήταν σαν να μου κόβεις τα πόδια πέντε πόντους την ημέρα. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ, είπα πως δεν είναι αυτό για εμένα και έτσι αποτάθηκα στο coaching, αφότου διάφορες επισκέψεις σε ψυχολόγους με έκαναν να θέλω να πυροβοληθώ. Όχι γιατί δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους οι άνθρωποι, αλλά δεν ήταν για εμένα αυτή η μέθοδος. Υπάρχουν ιδιοσυγκρασίες και ιδιοσυγκρασίες και είμαι της άποψης πως ο καθένας κάνει ό,τι λειτουργεί καλύτερα για εκείνον. Δεν υπάρχει μια λύση για όλους. Χάπι παίρνεις και σε ρωτούν ποιο από όλα τα αναλγητικά σε πιάνει. Όλα παυσίπονα είναι, αλλά δεν έχουν την ίδια επίδραση σε όλους”.

Ένα παράδειγμα, για να καταλάβεις

Για να γίνει πιο ξεκάθαρη η δουλειά του lifecoach, ζητήσαμε κάποια παραδείγματα. Εύλογα η Νάνσυ υπογράφει συμφωνία επί του απόρρητου όσων ακούει. Χωρίς λοιπόν, πολλές λεπτομέρειες και φυσικά προσωπικά στοιχεία, μας ανέφερε “μια περίπτωση που η γυναίκα έκανε μια δουλειά για πολλά χρόνια, μαζί με τον άνδρα της, η οποία μικροπαντρεύτηκε και έφτασε κάποια στιγμή να φτάσει να μην της αρέσει καθόλου αυτό που κάνει και να είναι με έναν σύντροφο που δεν της έκανε καθόλου. Επειδή όμως, όλη της η ύπαρξη από τα 20 έως τα 45, είχε στηριχτεί με όλους τους τρόπους σε αυτό το πλαίσιο, είπε μια μέρα “δεν μπορώ όλη μου η ζωή έως ότου θα πεθάνω, να είναι αυτό. Να μην είμαι ευτυχισμένη”. Ήλθε σε εμένα, με στόχο να βρει τη δύναμη να φύγει από μια δουλειά, να φύγει από ένα γάμο και ένα status quo, ώστε να κάνει κάτι άλλο. Είχε πολύ συγκεκριμένο χρονικό περιθώριο. Μου είχε πει “θα τρελαθώ αν δεν το κάνω και φέτος αυτό για εμένα”. Ήθελε να γίνει πρότυπο για το παιδί της, που έβλεπε τους γονείς του δυστυχισμένους και τους το είχε πει. Αυτή η γυναίκα μου είχε ζητήσει επίσης, να μην δημιουργηθούν εντάσεις σε κάποιον από τους τρεις. Την ενδιέφερε να γίνουν όλα ομαλά, για εκείνη, το σύζυγο της και φυσικά το παιδί της. Και τα κατάφερε”.

Ένα δεύτερο παράδειγμα, για να καταλάβεις καλύτερα

Της ζήτησα να δώσει και ένα παράδειγμα, με πρωταγωνιστή άνδρα. Που δύσκολα θα διαχειριστεί το συναίσθημα. Που ακόμα πιο δύσκολα θα παραδεχθεί πως υπάρχει πρόβλημα και θα επιχειρήσει να το λύσει. “Ακριβώς για αυτό το 70% εξ όσων έχω είναι γυναίκες και το 30% είναι άνδρες. Μπαίνω όμως, στις εταιρίες και κάνω coaching και εκεί υπάρχουν πολλοί άνδρες, σε πολύ υψηλές θέσεις. Το Νο1 πράγμα όταν πας σε αυτές τις θέσεις είναι πως οι άνθρωποι που βρίσκονται εκεί, νιώθουν μόνοι τους. Δεν μπορούν να συζητήσουν με τους υφιστάμενους, δεν μπορούν να συζητήσουν με τους από πάνω τους -γιατί συνήθως είναι ένα Διοικητικό Συμβούλιο και δύσκολα μπορείς να εμφανιστείς εκεί και να πεις “νιώθω ανασφάλεια”.

Επίσης, με τους άνδρες δεν συζητούμε τίποτα το συναισθηματικό, γιατί τα συναισθήματα για τους άνδρες είναι κάτι τεχνικό μέσα σε όλα. Είχα όμως, έναν πελάτη, ο οποίος είχε αρχίσει να παθαίνει όλα τα ψυχοσωματικά, σε ηλικία που το καρδιακό είναι ο Νο1 κίνδυνος. Από το πολύ στρες που ένιωθε, αφότου ανέλαβε μια νέα θέση που του έδινε περισσότερα χρήματα, περισσότερες προκλήσεις, σε μια πολύ καλή φάση της ζωής του, ένιωθε καρδιακά επεισόδια. Βλέπεις, ένιωθε πως δεν είχε φτάσει στο επίπεδο που χρειαζόταν να γίνει ώστε να ανταπεξέλθει στις νέες ευθύνες. Άφησε τελείως την υγεία του, ώστε να τα καταφέρει, εξαφανίστηκε από το σπίτι του για να δουλεύει ατελείωτες ώρες. Άρχισε να νιώθει ότι δεν είναι αρκετός στο σπίτι, ενώ ήταν ανασφαλής και στη δουλειά. Ο γιατρός του είχε πει πως είναι θέμα χρόνου να πάθει κάτι σοβαρό, αν δεν άλλαζε κάτι άμεσα.

Αυτό που κάναμε ήταν να γυρίσει και να βρει το λόγο που είχε μπει σε αυτήν τη δουλειά. Ποιο ήταν τότε το ζητούμενο του; Ανέκαθεν ήταν στέλεχος καριέρας, οπότε θυμήθηκε τι σκεφτόταν για αυτήν την προαγωγή. Βάσει προγράμματος, ζούσε αυτό που είχε ως στόχο, αλλά δεν είχε προγραμματίσει τι πρέπει να κάνει ώστε όταν φτάσει εκεί, να περνάει καλά. Οργάνωσε λοιπόν, τη ζωή του με έναν τρόπο ώστε να ξαναβρεί τον εαυτό του, τον ύπνο του, τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τη δουλειά του, όσους είχε από κάτω του και ήξερε ότι από εκεί προερχόταν και εκείνοι θα τον στήριζαν.

Οι άνδρες, επειδή δεν είναι τόσο συναισθηματικά όντα, είναι πολύ καλοί στο να βάζουν στόχο και να πηγαίνουν προς τα εκεί. Είναι σαν μηχανές και όταν πειστούν πως κάτι είναι καλό για εκείνους, το ακολουθούν κατά γράμμα και με συνέπεια. Οι γυναίκες θέλουν και να το νιώσουν και να το επεξεργαστούν και να το αμφισβητήσουν. Πάνε από το “ένα” στο… αν είναι “ένα μπλε;” ή “ένα κόκκινο;”. Είμαστε φτιαγμένοι διαφορετικά και θα ξαναπώ ότι δεν υπάρχει μόνο μια λύση. Ο καθένας κάνει ό,τι του ταιριάζει”. Αρκεί “στο τέλος της ημέρας να είναι όλα good business”.

 

*Η Dr. Νάνσυ Μαλλέρου θα είναι μεταξύ των ομιλιτριών του Game Changer που θα διοργανώσει η 24Media σε συνεργασία με την εταιρεία στρατηγικής επικοινωνίας, Συμεών Γ. Τσομώκος ΑΕ. στις 20/1, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση -υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Ισότητας-, με τίτλο “Women of Influence”.