H Σοφία Πανάγου φοβόταν την έκθεση και ερωτευόταν ακούγοντας Παπακωνσταντίνου

Ακόμα πιο μετά καθώς μιλάμε με τη Σοφία Πανάγου για την παράσταση «Κοινή ησυχία» η ίδια ισορροπία διακρίνεται σε κάθε πτυχή της ζωής της. Ηθοποιός και μητέρα, ισορρόπησε πολύ συνειδητά ανάμεσα στην επαγγελματική και οικογενειακή της ζωή.

Η 10χρονη κόρη της δίνει στη Σοφία Πανάγου, καθημερινά μαθήματα ζωής ενώ στο θέατρο ζει τη συνάντηση με έναν «μύθο» της εφηβείας της, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Η κοινωνία, τα στερεότυπα, η «ησυχία» που κάνουμε όταν θα έπρεπε να κάνουμε «φασαρία» είναι όλα ζητήματα που την απασχολούν. Αυτά είναι τα δικά της λόγια.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson
Styling: Έφη Καρύδη
Make Up Artist: Ολίβια Σαχινίδου
Hair Stylist: Νικόλ Καραγιάννη

«Κοινή ησυχία» για μένα είναι η ομαδική σιωπή. Όταν δεν αντιδρούμε απέναντι σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας σε αυτά που μας ενοχλούν. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος έχει πολύ μεγάλη δύναμη και αν το καταλάβουμε, αν το συνειδητοποιήσουμε και δεν λειτουργούμε ατομικά αλλά με αλληλεγγύη μπορούν να γίνουν θαύματα. Δυστυχώς, ο φόβος, η τρομοκρατία, το ατομικό συμφέρον μάς κάνουν να σιωπούμε.

Η παράσταση είναι η συνέχεια του «9 και 5». Εκεί βλέπαμε ότι η μισή αλήθεια είναι η πραγματικότητα. Στην «Κοινή ησυχία» λέμε την άλλη μισή αλήθεια, που είναι το όνειρο. Στην ουσία αυτό πραγματεύεται την ματαίωση των ονείρων, των προσδοκιών που έχουμε όλοι και σιγά-σιγά μεγαλώνοντας τα χάνουμε , μπαίνουμε στο σύστημα, στον κοινωνικό προγραμματισμό. Χάνουμε το όνειρο και κάνουμε πολλή ησυχία.

 

 

 

Πολλές φορές νιώθω ότι διαταράσσω την κοινή ησυχία, με τη στάση ζωής που έχω απέναντι στην ελληνική πραγματικότητα. Αλλά συχνά αυτή η πραγματικότητα σε ξυπνάει και αναρωτιέσαι: «Τελικά μπορώ να κάνω κάτι»; Αλλά όπως λέμε και στην παράσταση, «Δεν ονειρευόμαστε κάτι για να γίνει. Ονειρευόμαστε για να κοιτάμε ψηλά». Δεν μπορεί κανείς να μας σταματήσει το όνειρο, και πού ξέρεις.

Όσον αφορά στο θέατρο δεν ήταν κάτι που το είχα σαν όνειρο από την παιδική μου ηλικία, στην πορεία μου προέκυψε και το ακολούθησα. Ενδόμυχα το ήξερα από μικρή, υπήρχε μέσα μου, αλλά με φόβιζε. Φοβόμουν την έκθεση. Τρόμαζα να το παραδεχτώ ακόμα και στον εαυτό μου Είχα μία συστολή και νόμιζα ότι δεν μπορώ να αντεπεξέλθω. Αργότερα κατάλαβα ότι στην πραγματικότητα δεν φαίνεσαι αλλά κρύβεσαι μέσα από ένα ρόλο και η συστολή μου κρύβει μια πολύ μεγάλη ευαισθησία την οποία αποδέχτηκα, πια την αγαπώ.

Ξεκίνησα με κάποια μαθήματα υποκριτικής πιο πολύ για να δοκιμάσω τον εαυτό μου και μαγεύτηκα. Είδα ότι αυτό θέλει πραγματικά η καρδιά μου και έτσι έδωσα εξετάσεις στη δραματική σχολή Βεάκη από όπου και αποφοίτησα. Αν ακολουθήσεις αυτό που θέλει η καρδιά σου όλα γίνονται πιο εύκολα. Αυτός είναι και ο πραγματικός σου δρόμος, να είσαι καλά με αυτό που κάνεις.

Προσδοκίες πλέον προσπαθώ να μην έχω, ειδικά από τους άλλους. Γιατί ξέρεις, ακολουθεί και μία ματαίωση (γέλια). Προσπαθώ να αφήνω τα πράγματα στη ροή τους και να πηγαίνω σύμφωνα με αυτήν. Να αποδέχομαι τους άλλους όπως πραγματικά είναι να μην τους βάζω τις δικές μου προσδοκίες σαν μια ταμπελίτσα που προσπαθώ να δω σε εκείνους. Και με τον εαυτό μου το προσπαθώ, αν και κάποιες φορές είναι πιο δύσκολο γιατί είμαι πιο αυστηρή.

Όταν προέκυψε η εγκυμοσύνη μου το απόλαυσα όσο τίποτα άλλο. Αφοσιώθηκα στο νεογέννητο παιδί μου. Από επιλογή μου 3,5 χρόνια απείχα από το θέατρο και την τηλεόραση Το έκανα συνειδητά, με πολλή αγάπη, χαρά και δοτικότητα. Δεν ήθελα με τίποτα να φεύγω, να έχω γυρίσματα πολλές ώρες ή να αφήνω το παιδί μου σε κάποιον άλλο να μου το μεγαλώνει. Ήθελα να το ζήσω.

Δεν σου κρύβω ότι όταν ήρθε η στιγμή να επιστρέψω στη δουλειά με είχε κυριεύσει φόβος αν θα μπορέσω να ξαναπιάσω το νήμα από εκεί που το άφησα. Ευτυχώς, όλα κύλησαν ομαλά και κατάφερα να συνδυάσω την μητρότητα με τις επαγγελματικές υποχρεώσεις.

Τα μεγαλύτερο μάθημα που παίρνεις από ένα παιδί καθημερινά είναι η αθωότητα και η αλήθεια που δυστυχώς εμείς οι «ενήλικες» έχουμε ξεχάσει. Τα παιδιά μιμούνται εμάς, δεν μπορείς να απαιτείς ευγένεια από το παιδί αν εσύ είσαι αγενής. Δεν μπορείς να απαιτείς αλήθεια όταν εσύ ψεύδεσαι.

Η κόρη μου με βλέπει στο θέατρο. Είναι πολύ αυστηρός κριτής. Πλέον είναι πολύ εξοικειωμένη. Μου λέει: «Εντάξει, ένα επάγγελμα είναι, δεν είναι κάτι φοβερό. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποια παιδιά το θεωρούν κάτι τόσο μεγάλο». Σε προσγειώνουν τα παιδιά.

Με απασχολούν τα θέματα της ισότητας, των στερεοτύπων, της εμμονής με την εξωτερική εμφάνιση που έρχεται στο φύλο μας «φορετά», μεγαλώνοντας κορίτσι. Την έβλεπα από πολύ μικρή να ασχολείται με την εμφάνιση, και σκεφτόμουν πόσο πολύ έχει περάσει στο DNA μας, πώς γίνεται ο διαχωρισμός του αγοριού με το κορίτσι;

Θέλω να καταλάβει ότι δεν είναι μόνο ένα όμορφο πρόσωπο είναι ένα λαμπρό μυαλό, μια συμπονετική καρδιά, ένα ισχυρό σώμα, ένα πλάσμα γεμάτο φιλοδοξίες και όνειρα. Θέλω να καταλάβει ότι είναι φτιαγμένη για πολλά περισσότερα από ότι η κοινωνία ή τηλεόραση το διαδίκτυο θέλει να σε κάνει να πιστέψεις, Να μην υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός να νιώθει δυνατή και να καταλαβαίνει ότι εκείνη πρέπει να έχει την ακεραιότητά της. Προσπαθώ γι’ αυτό, δεν ξέρω πόσο τα καταφέρνω.

 

 

 

Άκουγα πολύ Παπακωνσταντίνου, έχω περάσει όλη μου την εφηβεία ακούγοντάς τον. Έχει ταξιδέψει πολλές φορές η ψυχή μου με τα τραγούδια του Βασίλη, έχω κλάψει, έχω γελάσει, έχω ερωτευτεί. Οπότε τώρα είναι σαν να ζω ένα όνειρο. Γιατί ο Βασίλης είναι ένας μύθος και βρίσκομαι μαζί του επί σκηνής. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη και πολύ τυχερή για όλο αυτό που μου συμβαίνει αυτή τη χρονιά. Είναι ένας άνθρωπος ταπεινός, γενναιόδωρος, τρυφερός και πολύ γλυκός. Νιώθω πολύ ευτυχής για την συνάντηση αυτή.

Με την Ελένη Ράντου είχαμε συναντηθεί τηλεοπτικά, είχαμε κάνει δύο επεισόδια για την «Εργαζόμενη γυναίκα». Επίσης, είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ και θαυμάζω πολύ. H «Κοινή ησυχία» ήταν ένα δύσκολο σκηνοθετικά εγχείρημα διότι έπρεπε δύο χώροι, ένα «σπίτι» και μία «συναυλία» να συνυπάρξουν σε μια θεατρική σκηνή. Η Ελένη το πέτυχε με πολύ μεγάλη μαεστρία.

Ναταλίτσα είμαι ακόμα για τον κόσμο. Αυτός ο ρόλος από το «50 – 50» με ακολουθεί. Καταλαβαίνω ότι ο κόσμος με έχει αγαπήσει μέσα από αυτόν τον ρόλο, αλλά από εκεί και πέρα είναι στο χέρι μας να κάνουμε κι άλλα πράγματα και να είμαστε διαφορετικοί κάθε φορά στους ρόλους που αναλαμβάνουμε έτσι ώστε να ταυτιστεί και με κάτι άλλο το κοινό. Οπότε το έχω δει και ως μία πρόκληση. Πλέον είμαι και Ναταλίτσα και Όλγα (σ.σ. ο ρόλος της σειρά «Το σόι σου»). Έχω δύο ονόματα στα οποία ακούω στον δρόμο. Το πιο περίεργο είναι ότι με έχουν σταματήσει στον δρόμο για να μου πουν ότι έχουν βαφτίσει τα παιδιά τους με το όνομα του ρόλου. Υπάρχουν πολλές Ναταλίες (γέλια).

Το «50 – 50» στο Mega ήταν η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά. Δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι θα γίνει, δεν περίμενα ότι θα το αγαπήσει τόσο πολύ ο κόσμος. Τρόμαξα κάποια στιγμή γιατί δεν είμαι από τους ανθρώπους που μου αρέσει πολύ να φαίνομαι.

Είναι κάτι που με κολακεύει και σαφώς απολαμβάνω την αναγνωρισιμότητα αλλά κάποιες φορές θέλω τον χώρο μου και την ιδιωτικότητά μου.

Δεν υπάρχει δύσκολη συνεργασία. Κάθε φορά είναι μια δοκιμασία – ένα ταξίδι – μία διαδρομή που καλείσαι να ανακαλύψεις και αυτή είναι η μαγεία αυτής της δουλειάς. Στο θέατρο Διάνα μαζί με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου τους υπέροχους μουσικούς του, τον Μιχάλη Τιτόπουλο, τον Οδυσσέα Ιωάννου ο οποίος έγραψε τα κείμενα της παράστασης και την σκηνοθεσία της Ελένης Ράντου έχουμε ξεκινήσει το ταξίδι μας και σας περιμένουμε να μοιραστούμε την «Κοινή Ησυχία».

Info: Κοινή Ησυχία, από Πέμπτη ως Κυριακή στο Θέατρο Διάνα.

Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το Θέατρο Διάνα.