H τρανς σεξεργάτρια Ραφαέλλα Μουζακίτη αφηγείται τη ζωή της κι εύχεται να μην χρειαζόταν να δώσει αυτή τη συνέντευξη

Ραφαέλλα Μουζακίτη, αυτή είναι η ιστορία μου

Γεννήθηκα στην Κέρκυρα και μεγάλωσα σε ιδρύματα. Στα 15 μου αποφασίζω πως πρέπει να φύγω από το νησί και να έρθω στην Αθήνα γιατί ήμουν ένα θηλυπρεπές αγοράκι και δεν το σήκωνε το κλίμα. Δεν ξέρω κανέναν στην Αθήνα και για δύο χρόνια κοιμάμαι σε παγκάκια, όπως τα περισσότερα παιδιά σαν εμένα που τα διώχνουν από τα σπίτια τους γιατί δεν τα αποδέχονται.

Από την έκτη δημοτικού. Ήμουν τότε ερωτευμένη με έναν συμμαθητή μου. Δεν καταλάβαινα ότι είμαι και ότι κάνω κάτι διαφορετικό. Έτσι ένιωθα και πίστευα ως παιδί, πως έτσι είναι. Δεν ήξερα πως είμαι κάτι άλλο, αφού αυτό το συναίσθημα είχα μέσα μου και δεν καταλάβαινα πως αυτό είναι η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας. Δεν ήταν έτσι τελικά για τους πολλούς και την πληρώσαμε εμείς οι λίγοι.

Η σεξουαλική επιθυμία δεν σχετίζεται με το φύλο. Σίγουρα, εμένα μου αρέσει η εικόνα μου, που είμαι σαν κορίτσι. Την υιοθέτησα αυτή την εμφάνιση γιατί μου άρεσε αυτό που αντίκριζα στον καθρέφτη. Αφού ήμουν εγώ καλά με τον εαυτό μου και με τον καθρέφτη μου, όλοι οι άλλοι που ήταν αρνητικοί δεν με επηρέαζαν τόσο.

Το οικογενειακό μου περιβάλλον με απέρριψε. Από ένα σημείο και μετά όμως έπαψε να με ενδιαφέρει η άποψή τους. Όταν ήμουν μικρό παιδάκι δεν ήξερε πώς να διαχειριστώ αυτή την απόρριψη, με ενοχλούσε. Μου φαινόταν παράξενη η συμπεριφορά τους γιατί δεν έκανα κάτι το οποίο να ήταν κακό.

Ο αρνητισμός ήταν παντού. Και στην οικογένεια και στην κοινωνία. Άρχισα να ταξιδεύω στο εξωτερικό οπότε άλλαξαν οι προσλαμβάνουσές μου και είδα πως η Ελλάδα ήταν πολύ πίσω. Συνειδητοποίησα με τα χρόνια πως λάθος έχουν οι πολλοί κι όχι εγώ. Τα αρνητικά σχόλια με αφήνουν αδιάφορη. Με ενδιαφέρει η άποψη και η γνώμη των ανθρώπων που με γνωρίζουν ως Ραφαέλλα κι όχι όσων λένε πως είμαι τρανς και σχολιάζουν αν φοράω φούστα ή παντελόνι.

Η συνειδητοποίηση θέλει χρόνο κι εγώ χρειάστηκα πολύ καιρό και πέρασα από πολλά στάδια μέχρι να φτάσω στο σήμερα και να πω πως δεν με ενδιαφέρει τι πιστεύουν οι άλλοι για ‘μενα.

Στα 15 μου δεν είχα άλλη επιλογή. Η ζωή που ξεκίνησα να κάνω ήταν μονόδρομος. Όταν είσαι ένας άνθρωπος μόνος που ξέρει πολύ καλά πως δεν έχει τίποτα και κανέναν δίπλα του, μεγαλωμένος σε ιδρύματα χωρίς να έχεις εισπράξει την αγάπη της οικογένειάς σου, δεν το σκέφτεσαι και πολύ. Θέλεις απλά να επιβιώσεις.

Ξεκίνησα τον βιοπορισμό μου ως τρας άτομο τη δεκαετία του ‘80. Εκείνες οι εποχές ήταν σκληρές, πέρασα πάρα πολύ δύσκολα. Ο κόσμος τότε δεν γνώριζε κι όλο αυτό ήταν πολύ αρνητικό για εμάς.

Ήθελα να γίνω αστροφυσικός. Δεν με άφησαν, με έδιωξαν με τις κλωτσιές και από το σχολείο στην Ά Γυμνασίου γιατί ήμουν θηλυπρεπής και διατάρρασα, όπως μου είπαν, την ηθική του σχολείου. Όχι μόνο δεν μου έδωσαν την ευκαιρία, μου την τράβηξαν και μέσα από τα χέρια.

Από τα 18 μου αρχίσω να μεταμορφώνομαι σε κορίτσι. Μου άρεσε, ένιωθα καλά, ένιωθα οικεία. Έκανα αυτό που ήθελα παρόλο που ήξερα πως η επιλογή αυτή έχει το τίμημά της. Και το τίμημα ήταν μεγάλο. Στο τέλος της ημέρας, σήμερα πια, αν κάτι έχω να πω είναι «καλά και τα έκανα, όπως τα έκανα γιατί είμαι εγώ και δεν είμαι αυτό που θα ήθελαν κάποιοι άλλοι να είμαι, χωρίς να είμαι».

Βγαίνω στο πεζοδρόμιο. Εξαναγκάζομαι να βγω. Η σεξεργασία είναι εξαναγκασμός. Και σήμερα δεν υπάρχουν επιλογές, πόσω μάλλον τότε. Ή θα γίνεις πουτάνα για να πληρώσεις το νοίκι και τους λογαριασμούς σου ή θα κάτσεις να κλαις τη μοίρα σου και θα πεθάνεις.

Η σεξεργασία με τα χρόνια γίνεται βίωμα. Δεν υπήρχε εναλλακτική επιλογή. Δεν ξυπνάς ένα όμορφο πρωί και λες θα εκπορνευτώ. Η ανάγκη σε σπρώχνει.

Έχεις να παλέψεις με το μέσα σου, με την οικογένεια που δεν σε αποδέχεται, με την κοινωνία που σε πετάει. Είναι μεγάλο το πακέτο. Στην αρχή σε κατατρώει, είναι επώδυνο για έναν άνθρωπο.

Δεν μπορούσα να νοικιάσω σπίτι. Έβλεπαν μία κοπέλα, έδινα την ταυτότητα και διάβαζαν ανδρικά στοιχεία και έλεγαν «δεν γίνεται». Υπήρχε διάχυτος αρνητισμός και περιθωριοποίηση. Για αυτό και από εκείνα τα χρόνια μπήκα στη διεκδίκηση γιατί θεωρούσα, πως όσα ζω εγώ κι άλλοι πολλοί σαν εμένα, ήταν άδικα. Θεωρούσα πως δεν υπήρχε λόγος να έχω αυτή την αντιμετώπιση.

Δεν μπορούσες να κυκλοφορήσεις στον δρόμο. Έβγαινες για δουλειά και σου πετούσαν γιαούρτια. Σε πετροβολούσαν, κυριολεκτικά.

Είχα πάει στην Ολλανδία πρν από μία 15ετία και ο υπάλληλος στα εισιτήρια ήταν τρανς και είπα στην Ελλάδα δεν θα έμπαινε κανείς στο θέατρο. Τώρα, μετά από τόσους αγώνες, τα πράγματα είναι καλύτερα στη χώρα. Οι νέες γενιές το βλέπουν το πράγμα διαφορετικά και ο κόσμος είναι περισσότερος ενημερωμένος. Βέβαια, ουσιαστική διαφορά στον τρόπο ζωής μίας τρανς κοπέλας δεν υπάρχει. Είναι ακόμα δύσκολο να πιάσει για παράδειγμα δουλειά σε μία καφετέρια ή να γίνει δικηγόρος ή δημοσιογράφος. Ο κοινωνικός αποκλεισμός συνεχίζει να υφίσταται, παρά την πρόοδο που έχει γίνει.

Έπρεπε να αγωνιστούμε για τα δικαιώματά μας. Ή θα μας έτρωγαν ή θα επιβιώναμε, θα ζούσαμε. Μακάρι, να φτάσουμε κάποια στιγμή στο σημείο να μην χρειάζεται να συζητάμε τα αυτονόητα, να μην έχουμε λόγο να κάνουμε μία τέτοια συνέντευξη.

Χρειάζεται να διεκδικούμε τα αυτονόητα, τα ανθρώπινα. Ό,τι είσαι εσύ είμαι κι εγώ. Τι σημασία έχουν όλα τα υπόλοιπα. Είμαστε όλοι άνθρωποι.

Η σεξεργασία σε κάνει σκληρό άνθρωπο. Αν χάνεις το συναίσθημα; Η αλήθεια είναι πως μία σεξεργάτρια δεν μπορεί να συνάψει έναν συναισθηματικό δεσμό. Θα ήταν άδικο και για τον άλλον που θα σε αγαπάει και θα ξέρει ότι το βράδυ βγαίνεις να πας με άλλους πέντε γιατί αυτή είναι η δουλειά σου. Η λογική λέει πως αυτό δεν θα το ανεχόταν. Υπήρξαν συναισθηματικές σχέσεις στη ζωή μου, αλλά με όλες αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μου, τις απέφευγα για πολλούς λόγους. Αν δεν έκανα αυτή τη δουλειά, δεν θα ήταν έτσι. Αυτή η δουλειά σε κάνει να αποστασιοποιηθείς από το συναίσθημα.

Μία παράσταση. Αυτό είναι για ΄μενα. Από τη στιγμή που άρχιζα να ετοιμάζομαι στο σπίτι μου για να βγω για δουλειά γινόμουν ένας άλλος άνθρωπος. Λες και πάω να δώσω τρίωρη παράσταση στο πάλκο. Γυρνώντας στο σπίτι και βγάζοντας τα τακούνια είμαι εγώ, η Ραφαέλλα.

Φόβος, ανασφάλεια, αμηχανία. Αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που μου έρχονται όταν πρέπει να περιγράψω τη ζωή στο πεζοδρόμιο.

Είσαι εκτεθειμένη σε πάσης φύσεως κινδύνους εκεί έξω. Με βρίζουν, με χλευάζουν. Το θεωρούσα άδικο και με ενοχλούσε. Δεν το χώραγε ο νους μου.

Άρχισα να διαβάζω. Ψυχολογία, αστρονομία, την ιστορία των θρησκειών. Ήθελα να ανατρέψω το έλλειμμα παιδείας που είχα. Με το διάβασμα έγινα ένας συνειδητοποιημένος άνθρωπος.

Στην αρχή έκλαιγα, μετά δεν υπάρχουν δάκρυα. Καταπίνεις τις επιθέσεις και τις προσβολές γιατί δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο.

Έμπαινα στο σουπερμάρκετ και σκουντούσε ο ένας τον άλλο για με δείξουν. Σε όλη τη διάρκεια της ημέρας και για πολλά χρόνια είχα να αντιμετωπίσω αδιάκριτα βλέμματα, σχόλια και επιθέσεις. Πρέπει καθημερινά να αποδεικνύω ότι δεν είμαι ελέφαντας.

Γνώρισα στη ζωή μου και ανθρώπους που με κατάλαβαν και με αγάπησαν για αυτό που είμαι. Έμενα παλιά σε μία άλλη γειτονιά. Νοίκιασα το σπίτι και μετά από λίγες εβδομάδες που είδαν ποιος έμενε μέσα ήθελαν να μαζέψουν υπογραφές και να με διώξουν. Έτσι, χωρίς να έχει συμβεί τίποτα απολύτως, χωρίς κανένα λόγο. Δεν ήθελαν μία τρανς στην πολυκατοικία. Εγώ, το άκουσα αυτό και το άφησα να περάσει, ήμουν άλλωστε συνηθισμένη. Είπα «βαρέθηκα να αποδεικνύω, άστο να φύγει». Θα μπορούσα να το πάρω τελείως στραβά και να τσακωθώ πολύ άσχημα, αλλά δεν είναι τέτοιος ο χαρακτήρας μου. Συνέχισα να ζω τη ζωή μου.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Pride: Η Era και η Ανδρομέδα Balls σπάνε τα στερότυπα και σκοπεύουν να κατακτήσουν τον κόσμο

Με τα χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι που ήθελαν να με διώξουν, ήρθαν από μόνοι τους κοντά μου. Απευθύνονταν στη Ραφαέλα κι όχι σε μία εικόνα που είχαν σχηματίσει στο μυαλό τους για μία τρανς. Έμεινα σε εκείνη τη γειτονιά 12 χρόνια και όταν έφυγα με αποχαιρέτισαν και μου έλεγαν να πηγαίνω να τους βλέπω και να πίνουμε καφέ. Το κέρδισα.

«Μην τη βάζεις αυτή στο μαγαζί σου» είπαν σε μία γειτόνισσα με την οποία έκανα παρέα. Τους έβαλε στη θέση τους «όποιος δεν θέλει να βλέπει τη Ραφαέλα, να μην ξανάρθει στο μαγαζί μου».

Στην Κέρκυρα επιστρέφω συχνά γιατί μένει η μαμά μου. Δεν με μεγάλωσε αλλά είναι πια μεγάλη και λέω πως είναι κρίμα να την αφήσω μόνη της, δεν έχει κανέναν. Πηγαίνω για να απαλύνω όσο μπορώ αυτά που αισθάνεται. Έχει τύψεις, πιθανώς. Η μαμά μου δεν έχει θέμα με την εμφάνισή μου, 40 χρόνια έτσι είμαι.

Έκανα 10 χρόνια να επιστρέψω στην Κέρκυρα από τότε που έφυγα. Επέστρεψα για τη μάνα μου. Είπα «δεν βαριέσαι, αυτή η γυναίκα σε γέννησε». Έκανε λάθη, μία αγράμματη γυναίκα ήταν. Εκείνη δεν θα μπορούσε να με πλησιάσει και την πλησίασα εγώ.

«Ωραίο το φουστάνι σου, Γιώργο μου». Έτσι μου λέει η μάνα μου.

Της είπα αυτό θα το γράψω βιβλίο. Βγαίνουμε μαζί να πάμε στην Κέρκυρα για καφέ. Καμαρώνει, αλλά ωραίο το φουστάνι σου, Γιώργο μου.

Η αποδοχή πια της μάνας μου δεν είναι για ΄μενα μία δικαίωση. Όταν ήμουν παιδί και χρειαζόμουν στοργή, φροντίδα, αγάπη και προστασία δεν τα είχα και έφτασα σε αυτή την ηλικία που είμαι σήμερα μόνη μου, οπότε γιατί να νιώθω δικαιωμένη. Δίνω συγχώρεση και προσπαθώ να την κάνω να νιώθει πως όλα είναι καλά. Δεν υπάρχει λόγος να κάνω κάτι διαφορετικό, δεν θα αλλάξει κάτι από όσα πέρασα.

Με τα χρόνια όλα κατακάθονται μέσα μας. Και οι φόβοι και ο θυμός και το αίσθημα της απόρριψης. Είμαι καλά μέσα μου; Νιώθω ότι παρ’ όλα αυτά που βίωσα κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια; Απαντάω ναι, οπότε δεν βαριέσαι. Δεν μου αρέσει να κρατάω κακίες. Η κακία είναι τοξική, σε μολύνει.

Έχω κάνει ψυχοθεραπεία γιατί έφτασα σε σημείο να θέλω να αυτοκτονήσω. Πολλά χρόνια πριν έκανα μία απόπειρα και δύο φορές σκεφτόμουν την αυτοκτονία πολύ σοβαρά. Δεν είχα τη δύναμη αλλά και τις γνώσεις να παλέψω τις αλλεπάλληλες απορρίψεις. Είδα ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ μόνη μου αυτή την κατάσταση και ζήτησα τη βοήθεια του ειδικού. Πήρα και φαρμακευτική αγωγή και με βοήθησε πολύ. Έκανα δουλειά με τον εαυτό μου.

Η σεξεργασία έχει ημερομηνία λήξης. Η δική μου ημερομηνία είναι τώρα. Κουράστηκα, δεν έχω τις ίδιες αντοχές. Είναι μία ευκαιρία για ‘μενα. Να ξέρω για δύο χρόνια πως δεν χρειάζεται να βγω το βράδυ για δουλειά.

Όταν έκανα την αίτηση για τη δουλειά, δεν πίστευα ότι το πρόγραμμα του ΟΑΕΔ θα υλοποιηθεί. Για πρώτη φορά στις ευάλωτες ομάδες εντάχθηκαν και οι διεμφυλικοί. Με εξέπληξε ευχάριστα. Δουλεύω 40 χρόνια και πρώτη φορά στη ζωή μου κόλλησα ένσημο, τον Σεπτέμβριο του 2021.

Όταν ήμουν πιο νέα προσπαθούσα να ασφαλιστώ ιδιωτικά αλλά δεν με δέχονταν. Σκεφτόμουν το μέλλον και ήθελα να με εξασφαλίσω οικονομικά. Με απέρριπταν οι ασφαλιστικές λέγοντάς μου πως είμαι τρανς και είναι επικίνδυνη η ζωή μου.

Ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου. Δεν υπάρχει χλευασμός στη νέα δουλειά. Υπάρχει αποδοχή.

Ο βίαιος θάνατος του Ζακ Κωστόπουλου είναι η εικόνα της πραγματικότητάς μας. Μπορεί να μην μου αφαίρεσαν τη ζωή, αλλά μου αφαίρεσαν την ψυχική μου υγεία κι άλλα πολλά. Νιώθω σαν να μου έχουν αφαιρέσει τη ζωή πολλές φορές μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Το ίδιο έκαναν στον Ζακ σε live μετάδοση.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Η Βανέσα Βενέτη έχει να δει την κόρη της 3,5 χρόνια επειδή είναι τρανς, αλλά της υπόσχεται ότι θα τα καταφέρει

Οι τρανς έχουν εν μέρει ευθύνη για την άποψη του κόσμου για τις τρανς. Εγώ είμαι συγκαταβατική, βλέπω τη θετική πλευρά και ξέρω να κάνω πίσω όταν κι όποτε χρειάζεται. Η πλειοψηφία των τρανς στον αρνητισμό απαντούν με αρνητισμό, με επιθετικότητα. Έχουν δίκιο αλλά νομίζω πως τον καλό τρόπο μπορείς να κερδίσεις πολλά περισσότερα απ’ ό,τι με τον άσχημο. Αυτό με δίδαξε η ζωή μου. Ως ένα σημείο έχουν απόλυτο δίκιο κι αυτές αλλά η επίθεση στην επίθεση φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα. Ας κάνουμε εμείς λίγα παραπάνω βήματα ώστε να γεφυρώσουμε το χάσμα. Κι εγώ νευρίαζα και τσακωνόμουν και ήμουν επιθετική αλλά κατάλαβα πως αυτή η συμπεριφορά είναι σαν να δίνεις μπουνιά στο μαχαίρι. Δεν κερδίζεις, χάνεις τελικά. Το ίδιο ισχύει για όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο για τις τρανς.

Αισθάνομαι ότι είμαι από τα καλύτερα κομμάτια της κοινωνίας που έχω δει. Υπάρχει πολύ ψέμα εκεί έξω κι εγώ δεν ήμουν και δεν είμαι ψέμα, είμαι αυτό που φαίνομαι και μόνο. Είμαι 40 χρόνια στο πεζοδρόμιο, έχω ταξιδέψει, έχω πιει ναρκωτικά, έχω ζήσει με πολλά, έχω ζήσει με λίγα, έχω ζήσει με ανθρώπους της νύχτας, με πλούσιους, με φτωχούς, με διάσημους.

Η κοινωνία θα ήθελε να είμαι ένας κύριος με μουστάκι, παντρεμένος, με δύο παιδιά και καλή δουλειά. Η κοινωνία θα ήθελε να έχω καταπιέσει τη φύση μου, να είμαι δυστυχισμένος και να έκανα και δυστυχισμένη τη γυναίκα που θα είχα στο πλάι μου γιατί δεν θα την αγαπούσα αλλά θα την είχα γιατί αυτό έπρεπε κοινωνικά να κάνω. Η κοινωνία θα ήθελε να είμαι ένα ψέμα.

Το πλήρωσα ακριβά, αλλά αυτό είμαι εγώ. Είμαι αυτό που ήθελα από μικρό παιδάκι να είμαι. Κοιμάμαι καλά γιατί είμαι καλά με τον εαυτό μου.

Όταν ήμουν 19 δούλευα σε ένα μπαράκι στην Πλάκα. Κάθε βράδυ έμπαινα μέσα και τραγουδούσα ‘’scoppia, scoppia mi sco’’ της Rafaella Cara και μου έμεινε το Ραφαέλα. Μου άρεσε κι εμένα και το υιοθέτησα. Για τους πελάτες είμαι η Άννα. Άλλη η προσωπική μου ζωή, άλλη η επαγγελματική. Και γιατί λέω Άννα; Γιατί αν έλεγες οποιαδήποτε άλλο όνομα θα με ρωτούσαν από πού βγαίνει, ενώ με το Άννα δεν μπορούν.

Η εξωτερική μου εμφάνιση με βοήθησε πολύ. Είχα μεγάλη επιτυχία. Με όλα αυτά που υπήρχαν εγώ μπορώ να πω πως έκανα ωραία ζωή. Ζούσα τον μύθο μου. Η εξωτερική μου εμφάνιση κάλυπτε πολλά κενά μου. Τα εξισορροπούσε. Ήμουν από τις τυχερές, μέσα στην ατυχία μου. Η εικόνα μου με έσωσε από πολλές κακοτοπιές. Έχω κι ωραία να διηγηθώ. Έζησα και τις δύο πλευρές του νομίσματος.

Το μέλλον δεν το σκέφτομαι. Ο άνθρωπος κάνει το λάθος να θυμάται το παρελθόν, να σκέφτεται το μέλλον και να μην ζει το παρόν. Αυτό είναι το νόημα. Θα ζω το παρόν και θα δούμε τι θα γίνει στο μέλλον.

Πώς θα περιέγραφα τη ζωή μου; Μπήκα σε μία θάλασσα φουρτουνιασμένη χωρίς να ξέρω μπάνιο και αναγκάστηκα να κολυμπήσω μέσα της για να ζήσω.

Κι έζησα. Όπως ήθελα εγώ.